ตอนที่ 7 คิดถึงคุณ

“ไม่มีอะไร ผมแค่จะดูว่าไข้คุณลดหรือยัง ไม่ได้จะทำอันตรายคุณ” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายบาง ๆ เขาวางฝ่ามือบนหน้าผากของเธอ โดยใช้อีกมือแตะที่หน้าผากของตัวเอง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็ผละมือออก พร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“พระคุ้มครอง”

เจียงเหยาสงสัยว่า หลังจากที่เขารู้ว่าเธอมีไข้ เขาคงต้องรีบมาที่สถานีรถไฟอย่างเร็ว บางทีเขาอาจนั่งรถไปที่เมืองและวิ่งตลอดทางมาถึงบ้านก็ได้ เธอรู้สึกว่าฝ่ามือของเขามีเหงื่อชุ่ม ขณะที่เขาสัมผัสหน้าผากของเธอ

อุณหภูมิของฝ่ามือของเขาอุ่นจนทำให้หน้าผากเธอร้อน

เธอบ่นกับตัวเองในใจ ‘เจียงเหยา ฉันล่ะอยากรู้จริง ๆ ว่าทำไมถึงใจดำได้ขนาดนี้ ทำไมถึงผลักผู้ชายเช่นนี้ออกไปและหลีกเลี่ยงเขาเพราะอะไรกัน? เธอปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ถึง 11ปี?’

“ลู่ชิงสี..” เจียงเหยาเรียกชื่อเขาออกมาอย่างอ่อนโยน หลังจากเงียบไปสักครู่ เธอเหยียดแขนออกและกอดชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างกะทันหัน

การเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของเธอทำให้ลู่ชิงสีประหลาดใจ เขาถูกตรึงไว้เหมือนกับหุ่น เมื่อเธอโอบแขนของเธอรอบตัวเขา เขายืนตัวตรงและยืดเอวของเขาให้ตรงเหมือนเสา ขณะที่ถูกเจียงเหยากอด เขาอยากจะโอบเอวเธอตอบตามสัญชาตญาณ ทว่าแขนของเขากลับหยุดค้างกลางอากาศ

ในขณะนี้ ลู่ชิงสีที่แน่วแน่และเข้มแข็งไม่รู้ว่าจะตอบโต้กลับความนุ่มนวลและอ่อนโยนได้อย่างไร

“ตอนที่ผมไม่อยู่ที่บ้าน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” พวกเขาแต่งงานกันมาหนึ่งปีแล้ว แต่ลู่ชิงสีไม่เคยได้รับการโอบกอดจากเจียงเหยามาก่อนเลย เธอไม่เคยพึ่งพาเขา ลู่ชิงสีรู้สึกได้ว่าเธอตีตัวออกห่างจากเขา เหมือนเธอเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์อยู่นอกวงโคจรการแต่งงานของพวกเขา

เมื่อเธอกอดเขาอย่างกะทันหัน เขาก็สงสัยในทันทีว่าเธอไม่มีความสุขที่อยู่ในบ้านหลังนี้หรือไม่ เธอไม่พอใจเรื่องอะไรหรือเปล่า มีใครรังแกเธอตอนที่เขาไม่อยู่เหรอ ไม่มีใครเข้าข้างเธอบ้างเลยเหรอ

“คุณกับแม่ทะเลาะกันหรือเปล่า” ลู่ชิงสีถาม คำพูดของเขานุ่มนวล แม้ว่าภายในจะเก็บซ่อนความกังวลไว้

ความกังวลของเขานั้นมีเหตุมีผล ตอนที่เขายืนยันจะแต่งงานกับเจียงเหยา แม่ของเขาโกรธมากและไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา คิดว่าเจียงเหยายังเด็กเกินไปที่จะเป็นภรรยา หลังจากแต่งงาน เจียงเหยาก็ไม่สนใจและเย็นชาต่อเขา ทำให้แม่ของเขายิ่งไม่พอใจเธอมากขึ้น

“คุณอาจไม่คุ้นกับอารมณ์ของแม่ เธอก็บ่นไปอย่างงั้นล่ะ คุณอย่าไปใส่ใจเลย ทำเหมือนลมที่พัดผ่านไป จะได้ไม่รู้สึกแย่ ผมจะคุยกับแม่ให้ ไม่ต้องกังวลนะ”

“ไม่ ไม่ใช่เรื่องนั้น” เจียงเหนาปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลี่กุ้นจือ แม่ของสีชิงสีไม่ใส่ใจลูกสะใภ้อย่างเธอเลย แต่เธอก็ไม่เคยทำให้เธอต้องลำบาก

คำตอบของเจียงเหยาทำให้ลู่ชิงสีขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าเธอเต็มใจที่จะคุยกับเขา แสดงว่าไม่ใช่คนที่ทำให้เธอไม่พอใจ

“แล้วเป็นอะไรมากไหม”

เจียงเหยาค่อย ๆ ปล่อยลู่ชิงสี และมองดูเขา เธอพบว่ามันน่าขบขันที่เห็นเขายืนบื้ออย่างงุนงง เธอสงสัยว่าเธอเคยเป็นคนโง่มากแค่ไหนที่ละเลยเขา

ประเด็นของความสงสัยในตัวเอง เพียงเพราะการกอดง่าย ๆ

เจียงเหยาจำได้ว่าสหายของเขาบอกว่า เมื่อเขาว่างจากงานที่ค่าย เขาจะมาเยี่ยมเธอที่หมู่บ้านเสมอ แต่ตลอดสองปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเจอเขาเลย

ลู่ชิงสี ผู้ชายที่เธอกอดในขณะนี้ ยังมีชีวิตอยู่และสบายดี

ลู่ชิงสี ชายที่รักเธอแต่ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมาทางคำพูด

ลู่ชิงสี ชายที่รักและติดตามเธอไปทุกที่ ที่เธอไป

ลู่ชิงสี ชายที่รักเธออย่างสุดซึ้ง แต่ไม่กล้าเปิดเผยกับเธอ เขาทำได้เพียงแอบเฝ้าดูเธอที่หมู่บ้านเล็ก ๆ นั่น

ลู่ชิงสี ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ แต่ยังคงก้มหน้า เพื่อซ่อนความรู้สึกของเขา ...