ลูกเขยพ่อมารร้ายตอนที่ 98

บทที่ 98: การเคลื่อนไหวและของขวัญ

นี่คือเสียงของเลนนอน เฉินรุยยังคงจำใบหน้าของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน มันในตอนนี้ดูอ่อนล้าจริงๆ หากเมื่อคืนมันไม่ได้พบเขา เขาคงจะไม่คิดว่าราชวงศ์นี้ที่ถูกเรียกขานว่า “สล็อต” จะมีความเร็วที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งตรงกันข้ามกับชื่ออย่างสิ้นเชิง นอกจากนี้ สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวไม่ใช่แค่ความเร็วเท่านั้น

เมื่อเห็นเลนนอนก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เฉินรุยก็รู้สึกประหม่าอย่างช่วยไม่ได้: คนที่รับมือได้ยากมากที่สุดคือเจ้านี้ ความปราถนาแห่งความมืดยังคงต้องใช้เวลามากกว่า 10 ชั่วโมงเพื่อที่จะใช้ได้อีก การจงใจตกไปอยู่ในเงื้อมมือของพวกโจรก็เพียงเพื่อชะลอเวลาของมัน หรือว่าพวกมันรู้ตัวแล้ว?

เลนนอนตรวจสอบเฉินรุยอย่างช้าๆ และแสงประหลาดๆแวบๆได้ลอยผ่านตาซ้ายของมัน มันได้แต่ถามด้วยความสงสัย  “นี่…”ท่านผู้นี้“ดูเหมือนเราจะเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งหรือเปล่า?”

เฉินรุยตกใจมาก: ตอนนั้นเขาใช้ 'ซ่อนเร้น' แล้วนี้ หรือว่าเลนนอนนี้มีทักษะพิเศษที่มองทะลุ 'ซ่อนเร้น' ได้รึเปล่า?

"โอ้! ไม่ใช่ว่า… เจ้าเองก็…มาจากเมืองพระจันทร์ดับด้วยไม่ใช่เหรอ?“ดูเหมือนเราน่าจะเคยดื่มไวน์ด้วยกันนะ” เฉินรุยจงใจแกล้งทำเป็นรู้จักเลนนอน เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามจะประคบประหงมกับเขา

เลนนอนเองก็ตกตะลึง และเขาก็หัวเราะจริงๆด้วย “เป็นอย่างนั้นเหรอ? ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าดูคุ้นเคย คราวนี้เจ้าเอาแอลกอฮอล์แบบนั้นมาด้วยหรือเปล่า?”

คูเลียที่ด้านข้างรู้สึกกังวลเล็กน้อย: มนุษย์ที่ชื่อเฉินรุยเป็นกุญแจสำคัญในการไถ่บาปของมัน ตอนที่มันกำลังจะจับเจ้ามนุษย์นี้กลับไปสอบปากคำหรือทรมาน เลนนอนกลับออกมาก่อกวนเขาซะงั้น นี่คงไม่ได้ทำให้แผนของมันผิดไปใช่ไหม?

เฉินรุยเองก็เนียนไปตามด้วย เขาทำท่าใกล้ชิดและถามว่า “เจ้าไม่ได้อยู่ที่เมืองพระจันทร์ดับแล้วเหรอ? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

“โอ้ ท่านคูเลียคนนี้บอกว่าให้ข้ามาที่นี่ด้วยเพื่อจับตัวใครซักคนน่ะ ข้าเองก็ได้ยินมาว่าที่นี่มีสาวสวย ก็เลยตามมาดู…” เลนนอนดูเหมือนจะอธิบายว่าเหตุการณ์วันนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา เมื่อพูดถึงสวางาม เขาก็ดูสนใจมาก “เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าสาวงามที่ว่าน่ะอยู่ที่ไหน?”

เฉินรุยเองก็จะไม่พูดความจริงอย่างแน่นอน “นางมีเรื่องด่วนบางอย่าง ดังนั้นนางจึงกลับไปที่เมืองพระจันทร์ดับเมื่อเช้านี้แล้วล่ะ หากเจ้าต้องการพบนาง เจ้าก็สามารถไปที่เมืองพระจันทร์ดับได้เลย ยังไงก็เถอะ ในเมื่อเรารู้จักกันแล้ว เรามาจัดการเรื่องนี้ไม่ให้เจ้าพวกนี้จับข้าก่อนได้ไหม?”

“ช่างน่าเสียดายจริงๆ ข้าอุตสาห์อยากคุยกับนางอย่างลึกซึ้ง” เลนนอนส่ายหัวอย่างเสียใจ ดูเหมือนเขาจะตระหนักถึงคำพูดสุดท้ายของเฉินรุยดี

คูเลียที่ทนไม่ไหวก็ได้แต่โพล่งออกมา “ภูมิหลังของสตรีนางนั้นไม่ธรรมดา อย่าไปสร้างปัญหาเด็ดขาด! รีบไปกันได้แล้ว!”

“ภูมิหลังของนางไม่ธรรมดาเหรอ?” ดวงตาของเลนนอนเป็นประกายและมันก็ถามอย่างงุนงงว่า “มีคนในตระกูลที่โด่งดังกว่านางสินะ ยิ่งทำให้ข้าสนใจเข้าไปใหญ่ ยิ่งถ้าแต่งงานหรือเป็นหม้าย ยิ่งดีเยี่ยมเข้าไปอีก บอกชื่อของนางให้ข้าได้ไหม”

คูเลียทนไม่ได้แล้ว ขณะที่เขากำลังจะระบายความโกรธ จู่ๆเลนนอนก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างและมองขึ้นไปบนฟ้า เขาเห็นเงาดำเล็กๆกำลังใกล้เข้ามาและขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว

มันคือเคกู! หัวใจของเฉินรุยตกลงไปตาตุ่ม ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป ไม่ดีแล้ว! อาเธน่าดันกลับมาตอนนี้ซะงั้น!

เมื่อเปรียบเทียบจุดแข็งของทั้งสองฝ่ายแล้ว ฝ่ายของเฉินรุยนั้นเสียเปรียบโดยสิ้นเชิง เลนนอนคนเดียวก็มีความสามารถในการฆ่าพวกเขาทั้งหมด ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเสี่ยงชีวิต ความหวังเดียวที่เป็นไปได้คือการลากตัวตัวคูเลียไปด้วย เผื่อจะหาโอกาสเอาตัวรอด อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของคูเลียเองก็ไม่ธรรมดาเลย นอกจากนี้ เลนนอนไม่ได้เป็นสมาชิกของมารแดง เขาจะสนใจเกี่ยวกับคูเลียไหมนะ?

เลนนอนเห็นท่าทางจริงจังของเฉินรุยและเขาก็ยิ้มออกมา “เพื่อนของข้า ดูเหมือนเจ้าจะโกหกข้าสินะ”

ในไม่ช้าคูเลียก็สังเกตเห็นอาเธน่าที่อยู่กลางอากาศ ไวเวิร์นกระพือปีกและร่อนลง โจรทั้งหมดต่างดูกังวล คันธนูที่ตอนแรกเล็งไปที่เฉินรุยตอนนี้เล็งไปที่เคกู อาเธน่านั้นเห็นสถานการณ์ตึงเครียด และนางก็กระโดดจากหลังไวเวิร์นขึ้นไปในอากาศพร้อมกับดาบใหญ่ที่ปรากฏขึ้นในมือของนาง

อาเธน่าในตอนนี้หายตัวไปกลางอากาศ ในชั่วพริบตา นางก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเฉินรุย ดาบใหญ่ของนางกำลังขวางหน้าเขา “เฉินรุย เจ้าโอเคไหม!?”

น่าแปลกที่เลนนอนที่ยืนกรานที่จะสนทนากับสาวงามอย่างลึกซึ้ง ในทันใด มันก็ดูตกตะลึงเมื่อเห็นอาเธน่า

อาเธน่าเมื่อเห็นเลนนอนก็ได้พูดโพล่งออกมาว่า “เจ้านั่นเอง!”

"ไม่ใช่ข้า!" เลนนอนที่ดูอ่อนล้าอยู่เสมอ กลับดูประหม่าเล็กน้อยในเวลานี้ มันหันกลับมาและอยากจะหนีไป “สาวงาม เจ้าจำคนผิดแล้วล่ะ! ข้ายังมีสิ่งที่ต้องทำในวันนี้อีก พวกเจ้าคุยกันไปก่อนเลยนะ…”

“หยุดเดี๋ยวนี้!” อาเธน่าชี้ไปที่เลนนอนด้วยดาบของนางแล้วตะโกนว่า “โรแมน! เจ้างี่เง่า! ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นโจร! หากเจ้ามีความกล้า วันนี้ก็ลองหนีอีกครั้งดู”

โรแมน? ชื่อจริงของเจ้าคนนั้นงั้นเหรอ? เฉินรุยพร้อมที่จะเสี่ยงทุกอย่างแล้ว แต่เขากลับรู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับสิ่งที่บิดเบี้ยวที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ ซึ่งถึงยังไง เขาในตอนนี้ก็กำลังรวมพลังทั้งหมดมาในกาย เพื่อเตรียมโจมตีทุกเมื่อ

“เลนนอน” ซึ่งถูกอาเธน่าเปิดเผยตัวตนก็ได้หยุดชั่วคราว จากนั้นในที่สุดเขาก็หันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ เหมือนอยู่ดีๆข้าก็จำอะไรขึ้นมาได้! โอ้ อาเธน่านี้เอง! ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว สวยขึ้นเยอะเลยนะ ข้าเกือบจะจำเจ้าไม่ได้แล้ว! อย่างไรก็ตาม ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโจรพวกนี้เลยนะ ข้าแค่… แค่…”

“อาเธน่า เขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโจรจริงๆ เขาแค่ต้องการค้นหาสาวงามเพื่อที่จะได้สื่อสารกันอย่างลึกซึ้งเท่านั้นเอง” เฉินรุยในตอนนี้เริ่มสุมไฟเข้าใส่อีก

“หืม เจ้าในตอนนี้ก็ยังเป็นคนบ้าเหมือนเดิมสินะ…” อาเธน่าพูดอย่างเย็นชา “ข้าคงต้องบอกเดเลียแล้วสิ”

เมื่อเฉินรุยได้ยินชื่อของเดเลีย เขาก็รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย ทันใดนั้น เขานึกถึง “แผนสำรอง” ที่อาเธน่าจัดเตรียมให้เขาในป่าฝนทมิฬ เขาเข้าใจได้ในทันที เลนนอนหรือโรแมนและ “เดเลีย” เป็นคนรู้จักของอาเธน่า ก่อนที่นางจะมาถึงเขตแดนพระจันทร์ดับ

“เรื่องตลกของเจ้าจบแล้วเหรอ?” คูเลียขัดจังหวะ “ความทรงจำ” หวนรำลึกของทั้งสองคนและมองเลนนอนอย่างเย็นชา… “เจ้าคือเลนนอนหรือโรแมนจริงๆใช่ไหม?”

“ก็… ตามนั้นแหละ โดยทั่วไป ทุกครั้งที่ข้าเปลี่ยนสถานที่ ข้าก็จะเปลี่ยนชื่อตามนั้น” เลนนอนยักไหล่และเมินเฉยต่อสายตาอันเย็นชาของคูเลีย คูเลียไม่รู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเลนนอน เขาจึงพูดอย่างเย็นชากลับไปว่า “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ถอยออกไปเดี๋ยวนี้ ด้วยความเคารพต่อผู้นำของเรา ตอนนี้ข้าจะไม่ทะเลาะกับเจ้า! มนุษย์ ถ้าเจ้ามีสมอง ตอนนี้ก็ตามข้ามาซะ มิฉะนั้น ข้าจะฆ่าคนงานเหมืองครึ่งหนึ่งที่นี่เดี๋ยวนี้!”

ก่อนที่เลนนอนจะอ้าปาก ร่างกายของอาเธน่าก็กลายเป็นเพลิง นางเปลี่ยนไปสู่รูปแบบการต่อสู้ทันที นางกระโดดขึ้นสูงและฟาดลงมาที่ศีรษะของมันพร้อมกับตะโกนว่า “ไอ้หน้าด้าน! ก่อนที่เจ้าจะจับเฉินรุย เจ้าต้องถามดาบในมือของข้าก่อน!”

คูเลียรู้เรื่องราวของอาเธน่า และมันก็รู้ว่านางเพิ่งได้รับการเลื่อนระดับเป็นมารสูงสุด ดังนั้นมันจึงไม่กังวลอะไรมาก อย่างมากที่สุด มันก็แค่จะต้องใช้กำลังเพียงเล็กน้อย เพื่อฆ่าหรือลักพาตัวมนุษย์คนนี้โดยไม่ทำร้ายชีวิตลูกสาวของแม่ทัพคนแรกของจักรวรรดิ

อย่างไรก็ตาม เมื่อดาบใหญ่ของอาเธน่าส่งเสียงผิวปากอันรุนแรง ใบหน้าของคูเลียก็เปลี่ยนไปในทันใด มันเปิดใช้งานทักษะของมันทันที แต่ถึงกระนั้น ตัวมันก็ปรากฏตัวห่างออกไปหลายเมตรแล้ว ดาบใหญ่ของอาเธน่าที่พลาดไปบนพื้นและทำให้พื้นสั่นสะเทือนทันที จนทำให้เกิดรอยร้าวที่ยาวหลายเมตร กรวดถูกพัดกระเด็นไปรอบๆ ด้วยแรงลมที่น่าสะพรึงกลัว เซนทอร์ที่ยืนใกล้ที่สุดถึงขั้นถูกกรวดข่วน ใบหน้าที่หยาบกร้านของมันก็มีเลือดออกทันที

การจู่โจมนั้นทำให้พวกโจรแทบเป็นหิน ไม่มีใครกล้าที่จะขยับอีกต่อไป คูเลียได้แต่สบถในใจสำหรับข้อมูลที่ไม่ถูกต้องจากเมืองพระจันทร์ดับ คนโง่คนไหนที่บอกว่าอาเธน่าเพิ่งได้รับการเลื่อนระดับเป็นมารระดับสูงสุดกัน? ด้วยพลังระดับดังกล่าว แม้ว่านางจะถูกจัดว่าเป็นมารระดับสูงสุดขั้นกลางก็ยังได้!

อันที่จริง หลังจากกินผลมารแล้ว อาเธน่าก็มาถึงมารสูงสุดขั้นกลางแล้วจริงๆ จากนั้น นางยังดื่มยานิรันดร์ครบชุด แม้ว่าผลของยาจะไม่แสดงออกมาอย่างเต็มที่ก็ตาม แต่หากอาศัยพลังของนางเพียงอย่างเดียว ก็คงไม่มีมารระดับสูงขั้นกลางทั่วไปที่สามารถแข่งขันกับนางได้

คูเลียไม่กล้าที่จะลดมือลงเลย เคียวด้ามยาวปรากฎขึ้นในมือของมันและไฟปีศาจของมันก็ติดขึ้นมาทันที มันพร้อมสำหรับการต่อสู้แล้ว

อาเธน่าดึงดาบใหญ่ที่เจาะเข้าไปในพื้นด้วยมือข้างหนึ่งอย่างง่ายดายและฟันไปทางคูเลียอีกครั้ง คูเลียไม่ได้ป้องกันโดยตรง แต่มันก็หลบได้ วิชาดาบของอาเธน่านั้นสูงมาก นางหมุนข้อมือไปและกวาดไปราวกับสายฟ้า

แม้ว่าจะเป็นเพียงส่วนหลังของดาบ แต่พลังก็ล้นหลาม ถ้ามันถูกตีโดยตรง มันอาจจะจบลงด้วยการกระดูกหัก

เคียวของคูเลียถูกหยิบขึ้นมาและสกัดกั้นการโจมตีอย่างหนักหน่วง เสียงแหลมต่ำดังขึ้นเมื่อร่างทั้งสองปะทะกัน จริงๆแล้วพวกเขาดูจะทัดเทียมกันเลย

เสียงนั้นทำให้โจรและคนงานเหมืองที่อยู่ใกล้เคียงส่งเสียงครวญคราง พวกมันได้แต่ปิดหูอย่างรวดเร็วและถอยหนีไปเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกคลื่นกระแทก เฉินรุยก็ร่วมมือปิดหูของเขาและเดินถอยหลังไป แต่ดูเหมือนว่าเลนนอนจะสนใจเขามาก และก็พยายามขยับเข้าไปใกล้ชิดเขา

อาเธน่าและคูเลียเริ่มการต่อสู้ที่ดุเดือดกันมาสักพักแล้ว ทรายและหินบินไปรอบๆ และเสียงดาบปะทะกันอย่างต่อเนื่อง บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยร่องรอยการทำลายล้างที่เกินจริงพอควร

เลนนอนดูชื่นชมกับการประลอง และมันก็พยักหน้า “ความแข็งแกร่งของอาเธน่าเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเสียจริง! เมื่อ 3 ปีที่แล้ว นางเป็นเพียงมารระดับกลางเองนะ ตอนนี้นางถึงขั้นอยู่ตรงกลางของมารระดับสูงสุดเสียแล้ว อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่านางจะเพิ่งได้รับความแข็งแกร่งนี้ เลยทำให้ดูไม่คุ้นชินกับการควบคุม คูเลียเองก็เป็นมารระดับสูงสุดขั้นกลาง และดูเหมือนว่าจะรั้งฝีมือไว้ด้วย ในความคิดของเจ้า เจ้าคิดว่าใครจะชนะ?”

เฉินรุยรู้ว่าเจ้านี้ต้องมีความสามารถพิเศษบางอย่างแน่ เลนนอนเองก็สงสัยว่าเขาเกี่ยวข้องกับชายเสื้อคลุมเมื่อคืนนี้ เขาส่ายหัวทันทีและพูดไปว่า “พวกเขาเคลื่อนที่เร็วเกินไป ข้ามองเห็นไม่ชัด… อย่างไรก็ตาม ข้าเชื่อว่าอาเธน่าจะชนะอย่างแน่นอน!”

“ความสัมพันธ์ของเจ้ากับอาเธน่าดูจะไม่เลวร้ายเลยนะ…” เลนนอนมองมนุษย์ด้วยความสนใจอย่างมาก “อาเธน่ามีมาตรฐานสูง มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นเพื่อนกับนาง ตัวอย่างเช่น เจ้าหรือ... ข้าก็ด้วย?”

เฉินรุยพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจในขณะที่ให้ความสนใจกับการต่อสู้ระหว่างอาเธน่าและคูเลีย

เลนนอนเหลือบมองมือของเฉินรุยที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขา เลนนอนหยิบแหวนออกมาแล้วพูดว่า “นี่เป็นอุปกรณ์เวทย์มนตร์ที่ข้าได้รับมาจากเมืองเลอา ข้าจะให้เจ้าเป็นของขวัญ อย่าลืมพูดคำดีๆถึงข้าต่อหน้าอาเธน่าทีหลังด้วยนะ”

เฉินรุยดูประหลาดใจและหยิบแหวนขึ้นมา เขาเห็นอัญมณีสีม่วงฝังอยู่ในนั้น มันมีการแกะสลักแปลกๆด้วย เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการเคลื่อนไหวของพลังงานจางๆ

“ก็แค่ของธรรมดา รับมันไปเถอะ” เลนนอนมองขณะที่เฉินรุยหยิบแหวนวิเศษด้วยมือขวา เลนนอนยิ้ม “เจ้าจะไม่ใส่มันเหรอ? เพื่อนของข้า”

เฉินรุยเปลี่ยความคิดและยื่นมือซ้ายออกไป เมื่อสายตาของเลนนอนเพ่งไปที่นิ้วนางทันที ดวงตาของเขาก็วาบวับ ทว่าคิ้วของกลับขมวดกันแน่น มีแหวนอยู่บนนิ้วนาง แต่นั่นไม่ใช่สมบัติลับของราชวงศ์ใดตระกูลหนึ่ง ดูเหมือนอีกนิ้วหนึ่งของเขาจะสวมเพียงแหวนทั่วไป

เฉินรุยเองก็เตรียมพร้อมมานานแล้ว เมื่อรู้ว่าเลนนอนสงสัยเขามาตลอด เฉินรุยจึงใช้วงแหวนแสงทดสอบเขาโดยเจตนา อันที่จริงความปราถนาแห่งความมืดนั้นได้ถูกเก็บไว้ในห้องเก็บของ ตอนนี้เขาสวมแหวนวิเศษบนนิ้วกลางแล้วยิ้มตอบกลับไป “ข้าซาบซึ้งในความกรุณาของเจ้าจริงๆ แหวนวิเศษนี้ความพิเศษอย่างไรเหรอ?” เลนนอนรู้สึกสับสนในใจ แต่เมื่อมันได้ยินคำถามนั้น จู่ๆมันก็ยิ้มอย่างลึกลับแล้วลดเสียงลงเพื่อพูดว่า “นี่เป็นของดีที่ข้าได้มาจากความพยายามอย่างมาก เรียกว่า วงแหวนแห่งความลุ่มหลง ไม่เพียงแต่สามารถปรับปรุงความสุขของทั้งชายและหญิงในระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือยังสามารถเพิ่มความอดทน แน่นอนว่ามันเป็นสมบัติที่จำเป็นในการเกลี้ยกล่อมสาวงามเลยล่ะ!”

เฉินรุยตกตะลึงเมื่อได้ยินถึงสรรพคุณของมัน: ดูเหมือนว่า “ของขวัญแห่งมิตรภาพ” ของเลนนอนนั้นจะเป็นของที่ได้ชื่อว่าเป็น… “อุปกรณ์” อย่างแท้จริง!