ลูกเขยพ่อมารร้ายตอนที่ 94
บทที่ 94: การตั้งคำถามของอาเธน่าและวิกฤตการณ์ของคูเลีย
ในทะเลที่เป็นคลื่น เฉินรุยกำลังอยู่ในท่าม้า ขาของเขาถูกตอกอย่างแน่นหนากับแนวปะการังในทะเล ท่านี้ยากกว่าท่านั่งเมื่อ 2 เดือนก่อนมาก แม้ว่าคลื่นจะใหญ่มาก แต่มันก็ยังไม่สามารถทำให้ร่างกายของเขาขยับได้เลย
ในระหว่างการฝึก 2 เดือนนี้ ยาร่างกายนิรันดร์และพลังนิรันดร์ที่เฉินรุยดื่มได้ถูกดูดซึมอย่างเต็มที่แล้ว เมื่อประสิทธิภาพของยาทั้งสองถูกใช้อย่างเต็มที่ ร่างกายของเขาก็มีความผันผวนคล้ายเสียงก้องแปลกๆ ไม่ใช่แค่จิตวิญญาณและพลังกายของเขาเท่านั้น แต่แม้กระทั่งความแข็งแกร่งและความเร็วของเขาก็ดีขึ้น สถานะโดยรวมของเขาเพิ่มขึ้นอีกขั้น ราวกับว่าเขากินยาทมิฬอีกครั้ง
บางทีมันอาจจะเป็นโบนัสพิเศษ ประมาณว่าเป็นผลของการดื่มยาทั้งหมด ซึ่งคล้ายกับโบนัสพิเศษอย่างการสวม "ชุดแบบเป็นเซ็ต"
ในที่สุดเฉินรุยก็เข้าใจความมหัศจรรย์อีกอย่างของยานิรันดร์อีกเล็กน้อยแล้ว: หากยาทมิฬที่แท้จริงคือ "กฏ" ยาทมิฬนิรันดร์ก็จะเสมือนเป็น "เสียงสะท้อน" ของทั้งชุดยา ซึ่งอยู่นอกเหนือจาก "กฏ" ของแต่ละตัวยา แล้วถ้าอย่างนั้นส่วนสำคัญของยาฟื้นคืนชีพหรือยายืดอายุคืออะไรล่ะ?
การได้รับยาทมิฬมาเพิ่มเติมเป็นเพียงแผนย่อยในการฝึก แม้ว่ายาจะเพิ่มความแข็งแกร่งในระดับหนึ่ง แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือ ความเข้าใจและการใช้ความแข็งแกร่งที่สามารถทำให้เขาฝึกฝนต่อไปได้
เฉินรุยไม่ได้เพียงแค่ยืนอยู่บนแนวปะการัง แต่ยังชกไปที่ลมด้านหน้าด้วย อย่างไรก็ตาม ความถี่ในการต่อยของเขานั้นไม่เร็ว เพราะการปรับสมดุลร่างกายของเขาในคลื่นยักษ์ได้กินพลังดวงดาวไปเกือบทั้งหมดแล้ว การพยายามอย่างหนัก 2 เดือนโดยไม่ได้นอนของเขานั้นไม่ได้ไร้ประโยชน์เลย เพราะเขาก็ได้ของตอบแทนกลับมามากโข การใช้และการควบคุมพลังดวงดาวของเขาดีขึ้นทุกวัน ตอนนี้เขาค่อยๆเรียนรู้ที่จะใช้พลังแห่งดวงดาวในปริมาณที่น้อยที่สุด เพื่อให้เกิดผลที่แข็งแกร่งที่สุด
เมื่อเขารู้สึกว่าเขาถึงขีดจำกัดแล้ว และไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป เฉินรุยก็ค่อยๆนั่งลงอีกครั้ง เพื่อรอการฟื้นตัวของพลังดวงดาวและแรงกลับคืนมา ในวัฏจักรของการหมดแรงและการฟื้นตัวอย่างต่อเนื่องนี้ ขีดจำกัดสูงสุดของพลังดวงดาวก็จึงเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ
หากแต่เดิมมันสามารถรองรับถังน้ำได้ ตอนนี้อาจเป็นถังที่ใหญ่ขึ้นหรือสระก็เป็นไปได้
เมื่อเวลาผ่านไป ภายในแถบสถานะร่างมนุษย์ อนุภาคของละอองดาวนับไม่ถ้วนก็มีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ แสงไม่ได้ลดลง แต่มันกลับเพิ่มขึ้นแทน การไหลดูเป็นธรรมชาติและราบรื่นยิ่งขึ้น ราวกับว่าได้รับการขัดเกลาและขัดเกลาขึ้นอย่างต่อเนื่อง
……
หลังจากผ่านไปสักพัก
เฉินรุยก็ลืมตาขึ้นและในที่สุดการฝึก 100 วันก็จบลง การฝึกที่น่าเบื่อแบบนี้โดยไม่ได้นอน ถือเป็นความท้าทายอย่างมากทั้งทางร่างกายและจิตใจ กระนั้นเอง ตราบใดที่สามารถยืนหยัดได้จนถึงสิ้นสุดการท้าทาย สิ่งที่ได้กลับมาก็ค่อนข้างลึกซึ้งเช่นกัน
เฉินรุยเหยียดแขนและรู้สึกง่วงเล็กน้อย ราวกับว่าการนอนหลับ "เกินกำหนด" เป็นเวลา 3 เดือนได้เกิดขึ้นพร้อมกัน อย่างไรก็ตาม เขาต้องหาอะไรมาทำให้อิ่มท้องที่ “อดอยาก” เป็นเวลา 100 วันก่อนหน้านั้นเสียก่อน
แน่นอนว่า เขาอดอาหารไปเพียงวันเดียวในความเป็นจริง หลังจากคำนวณเวลาพักผ่อนและฝึกซ้อมแล้ว ก็น่าจะใกล้ค่ำแล้ว ซึ่งก็ดีสำหรับเขาที่จะกินอะไรซักอย่าง และนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ เพื่อเติมเต็มความแข็งแกร่งของเขาคืนมา
ในขณะนั้นเอง เฉินรุยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขายืนขึ้นอย่างระมัดระวังมาก จากนั้นเขาก็เปิดเต็นท์และเห็นร่างที่ยั่วยวนยืนอยู่ข้างนอก แท้จริงแล้วมันคืออาเธน่า ไม่น่าแปลกใจที่โดโด้และไวเวิร์นทั้งสองไม่ส่งเสียงเตือนใดๆมา
“อาเธน่า ทำไมเจ้า…” พูดตามตรง เฉินรุยที่ทนความเหงาในทะเลที่ดุเดือดมานานกว่า 3 เดือน มีความสุขอย่างมากที่เห็นอาเธน่าอยู่ด้านหน้าเขา
“ทำไมข้าถึงไม่ได้รับพิษ”ร้ายแรง“รอบเต็นท์เลยล่ะ?” เห็นได้ชัดว่าอาเธน่าดูไม่มีความสุขอย่างมาก ขณะที่นางพูดประโยคหนึ่ง ดวงตาของนางก็คมและดาบใหญ่ก็ได้ปรากฏขึ้นในมือของนางจากอากาศบางๆ นางฟันเข้าหาเฉินรุยด้วยความเร็วสูง
เฉินรุยเคยเห็นดาบของอาเธน่าแยกค้อนของเดงคิออกเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย ในขณะที่ดาบยังคงห้อยอยู่ที่หัวของเดงคิ ถึงแม้ว่านางจะเป็นเพียงมารระดับกลางในตอนนั้น แต่ทักษะและการควบคุมพลังที่แม่นยำของนางยังคงทำให้เขาตกตะลึงมาจนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คิดเลยว่าจะมีช่วงเวลาที่เขาต้องทนทุกข์จากการโจมตีแบบเดียวกัน ทันใดนั้น ความคิดบางอย่างก็ได้แล่นเข้ามาในหัวของเขา แต่เขาตัดสินใจที่จะอยู่เฉยๆและไม่หลบเลี่ยง
แน่นอน ดาบใหญ่ของอาเธน่าก็หยุดอยู่ที่หัวของเขาทันที ห่างจากศีรษะของเฉินรุยเพียงไม่กี่นิ้ว เขาสัมผัสได้ถึงพลังอันร้ายกาจ อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามีเพียงพลังอันมากมาย แต่ไม่มีความอาฆาตอยู่ในการโจมตีนี้เลย
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าอาเธน่าจะไม่ได้โจมตีจริงๆ แต่เฉินรุยก็ยังถอนหายใจด้วยความโล่งอกในใจ: เมื่อไหร่ที่เขาทำให้นางโกรธ คงไม่ใช่ว่าจะเอาดาบมาฟันเขาอีกครั้งหรอกนะ? ดาบเล่มหนึ่งของนางที่ใช้อยู่ตลอดดูเหมือนจะพังในป่าฝนสีดำไปแล้ว ตอนนี้นางก็หามาทดแทนมันแล้ว ดูเหมือนว่านางจะมีของมากมายในสร้อยข้อมือมิติ…
อาเธน่ามองไปที่ "เฉินรุยที่ "ประหลาดใจ" และทันใดนั้น นางก็วางดาบของนางด้วยความโกรธ "พูดตรงๆเลยนะ เมื่อคืนเจ้าไปไหนมา?”
“เมื่อคืนก่อน…” เฉินรุยจำได้ว่าคืนก่อนหน้านั้น... ดูเหมือนว่าเขาจะพบแนวปะการังที่มีตำแหน่งที่ดีกว่า ก็เลยสามารถจุ่มตัวลงทะเลและฝึกชกได้ ตอนนี้ เขาสามารถชกได้อย่างอิสระมากขึ้นและเขาก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ลึกลับในขณะที่ชก น่าเสียดายที่เวลาที่เหลืออยู่ไม่เพียงพอ ก่อนที่เขาจะสามารถสร้างและเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ทั้งหมด เขาก็ถูก "เตะ" ออกจากสนามฝึกซ้อม “อย่ามาทำเป็นโง่นะ! เมื่อคืนก่อนเจ้าไปที่หลุมหลักที่ภูเขาซีหลางไม่ใช่หรือไง?”
เฉินรุยเพิ่งออกมาจากสนามฝึก ดังนั้นเขาจึงยังไม่ลืมความทรงจำ 100 วันในการฝึกนั้น จากนั้นเขาก็เข้าใจว่าอาเธน่ากำลังพูดถึงเวลาในความเป็นจริง เมื่อคืนก่อน เขาก็แค่ฆ่ามารระดับสูง 2 ตัวและเซอร์เบอรัสที่เป็นสัตว์อสูรระดับระดับสูงไม่ใช่เหรอ? แต่จะว่าไปแล้ว เขาไม่สามารถพูดแบบนั้นกับอาเธน่าได้ “เราเพิ่งมาถึงที่นี่เมื่อคืนก่อนเองนะ ข้าคิดว่าข้าก็แค่นอนอยู่ในเต็นท์เอง…”
“เจ้ายังไม่อยากพูดความจริงอีกเหรอ?” อาเธน่า พ่นลมหายใจด้วยความไม่พอใจและมองดูสไลม์ที่ถอยกลับไปด้านหลังเต็นท์ “ในตอนนี้โดโด้ได้บอกข้าทุกอย่างแล้ว”
เฉินรุยจ้องไปที่โดโด้และโดโด้ก็ทำแขนสองข้างปิดใบหน้าของมันทันที การแสดงออกที่เกินจริงของมันดูไร้เดียงสาอย่างยิ่ง แล้วจากนั้นมันก็ทำท่าร้องไห้อย่างน่าสงสาร “ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะ! ข้าไม่ได้บอกนายหญิงว่าเราไปเหมืองเมื่อคืนก่อนเลยสักนิดขอรับ!”
ถึงแกจะไม่ได้บอก แต่เมื่อกี้…แกพูดไปแล้วไม่ใช่หรือไง?
เฉินรุยพูดไม่ออกเลย: หากเป็นโลลิตัวน้อย ก็ไม่น่าแปลกใจที่นางจะใช้กลอุบายหลอกลวงเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม ไม่คิดเลยว่าอาเธน่าจะใช้กลอุบายหลอกเจ้าสไลม์เป็น อาจเป็นเพราะโรคติดต่อจากการที่อยู่ใกล้ชิดกันนานเหรอ?
“ในสงครามไม่มีอะไรที่อยู่หลอกลวงเกินไป” อาเธน่าเห็นท่าทางที่ตกตะลึงและทำอะไรไม่ถูกของเขา และนางก็ยิ้มออกมาอย่างคลุมเครือ “นั่นคือสิ่งที่ข้าเรียนรู้จากเรื่องราวสามก๊กที่เจ้าเล่าให้ข้าฟังยังไงล่ะ”
เฉินรุยยิ่งพูดไม่ออก เมื่อปรากฏว่าอิทธิพลที่ไม่ดีนั้นกลับเกิดมาจากเขา หาใช่ยัยโลลิตัวน้อยไม่
“อันที่จริง ข้าเองก็หลอกลวงไม่ค่อยเก่งนัก… แต่การโจมตีของข้าเมื่อครู่ แม้แต่คนธรรมดาก็ยังต้องหลบตามสัญชาตญาณเลย แล้วทำไมเจ้าถึงยังยื่นเฉย? ข้าคงได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้ต่อความสงบของเจ้า” หลังพูดจบ อาเธน่ามองไปที่เขาด้วยท่าทางแปลกๆ “หรือว่าเจ้าเชื่อใจว่าข้าจะไม่ตีเจ้าจริงๆเหรอ?”
เฉินรุยพอฟังจบก็ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น: ใครบอกว่าผู้หญิงโง่กันนะ? คนที่มองว่าผู้หญิงโง่ต่างหากคือคนที่โง่ที่สุด
อาเธน่าถอนหายใจทันที “จะไม่อธิบายอะไรสักหน่อยเหรอ?”
“1 เดือน นั่นคือสัญญาของข้าครั้งสุดท้าย” เฉินรุยถอนหายใจและพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าต้องจดจ่อกับสิ่งหนึ่งก่อน ยังมีเวลาอีกยี่สิบกว่าวัน ถึงตอนนั้น เจ้าจะได้คำตอบ นอกจากนี้… ข้าอยากได้คำตอบจากเจ้าในเวลานั้นด้วย”
ไม่แน่ใจว่าจู่ๆ นางก็เข้าใจอะไรบางอย่างแปลกๆหรือเปล่า เพราะพอฟังคำพูดของเฉินรุยจบ หน้าของนางก็แดงมากในทันที นางพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนกและรีบลงจากภูเขาไป
สายตาของเฉินรุยก็ก้มลงมองไปบนของที่อาเธน่าทิ้งไว้ มันเป็นน้ำสะอาดและอาหารปรุงสดใหม่ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขากัดบาร์บีคิวอย่างเต็มคำ แม้ว่ารสชาติอาหารจะแย่กว่าฝีมือของเขา แต่มันก็มีรสชาติจางๆแปลกๆ ที่เขาไม่เคยรู้สึกเลยตั้งแต่เขามายังโลกนี้
คืนนี้เฉินรุยหลับสบายมาก
ในตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น มารแดงที่กังวลใจก็ต้อนรับคูเลียด้วยความสั่นเกรง
หลังจากฟังรายงานของผู้นำดาร์คเอลฟ์ตัวน้อย คูเลียก็ขมวดคิ้ว เขาอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก
ทุกๆอย่างมันแย่ลงมากโข! หลังจากทนทุกข์อยู่สองสามเดือนในสถานที่อันขมขื่นและหนาวเหน็บอย่างภูเขาซีหลาง ในที่สุดก็ถึงคราวที่เขาจะพักในเมืองเลอาได้สักที ในเมืองเลอา เขาพบเพื่อนเก่าของเขา เฟยเหลียน และพวกเขาก็สนุกกันสองสามวัน ขณะที่พวกเขากำลังสนิทสนมกันมากขึ้นบนเตียง รองหัวหน้าบาร์นาเคิลที่ภูเขาซีหลางก็ไม่สามารถอยู่เฉยได้ เขาตรงมาที่เมืองเลอาทันที
จากนั้นคูเลียก็จบ "วันหยุด" ของเขาอย่างน่าเศร้า เพราะบาร์นาเคิลถึงขั้นมาตามตัวเขา เขาเองก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับรองหัวหน้าคนนี้เสมอ แต่ปัญหาก็คือ หัวหน้าใหญ่ของพวกเขา สโนว์เดนได้กลับไปที่ที่ดินของจ้าววิญญาณสีชาดเมื่อวันก่อน เนื่องจากหัวหน้าของพวกเขาไม่อยู่ที่นั่น ใครที่แข็งแกร่งกว่าก็ย่อมต้องเป็นคนที่สั่งได้ น่าเสียดายที่ความแข็งแกร่งของเขานั้นด้อยกว่าบาร์นาเคิล
เห็นได้ชัดว่าคูเลียไม่เต็มใจที่จะรีบกลับมาเช่นนั้น เขายังคงรอเพื่อเพลิดเพลินกับเฟยเหลียนอีก 3 วัน จากนั้นเขาก็กลับมาที่ภูเขาซีหลางอย่างไม่เต็มใจ เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเมื่อเขากลับมา เขาจะได้รับข่าวร้ายเช่นนี้!
“มังกรวิญญาณ? มังกรที่มีเพียงโครงกระดูก? เจ้าแน่ใจนะ?”
ดาร์คเอลฟ์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเขานึกถึงท่าทางอันน่าสะพรึงกลัวของ “มังกรวิญญาณ” ในคืนนั้น เขาก็ตัวสั่นอีกครั้ง “มันเป็นเรื่องจริงแน่นอนขอรับ! ท่านครับ นั่นคือสิ่งที่ข้าเห็นกับตาเลย นอกจากนี้ ยังมีอีกหลายคนที่เห็นมันเช่นกัน มังกรวิญญาณนั่นน่ากลัวจริงๆ แค่เสียงคำรามของมันก็ยังแสดงถึงความเกรงขามของเหล่ามังกรออกมาแล้ว พี่น้องของเราหลายคนถึงกับล้มลงกับพื้นทันที”
เซนทอร์ยังเสริมอีกว่า “หลังจากที่สัตว์ประหลาดกินเซอเบอรัสของท่านบาร์นาเคิล มันก็เหวี่ยงโครงกระดูกออกด้วย ข้าได้รวบรวมโครงกระดูกของนากูราล่าออกมา เชิญดูเลยครับนายท่าน”
ขณะที่เซนทอร์ตัวนี้พูด มันก็วางโครงกระดูกที่หักของเซอร์เบอรัสในมือลง ไม่มีร่องรอยของเลือดหรือเนื้อบนกระดูกสีขาว เห็นได้ชัดว่ามัน "ถูกกิน" อย่างทั่วถึง ทั้งหมดก็เพราะโดโด้เป็นสไลม์ที่สุดยอดยังไงล่ะ
ส่วนศพของมารระดับสูงสุดสองคนนั้น เฉินรุยจัดการไปเรียบร้อยแล้ว
“ไม่มีข่าวคราวของยากัสและซอลลี่เลยเหรอ? เจ้าได้เข้าไปในหลุมหลักเพื่อตรวจสอบมันหรือยัง?”
ผู้นำตัวเล็กสองคนที่เหลือได้มองหน้ากันและส่ายหัว
“มังกรวิญญาณนั่นน่ากลัวเกินไป จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปเลย ส่วนท่านซอลลี่และท่านยากัส… ข้าเกรงว่าพวกเขาจะถูกมอนสเตอร์ตัวนั้นฆ่าเสียแล้ว…”
"จริงๆเหรอ?" คูเลียมองดูกระดูกบนพื้นด้วยความรังเกียจ ไม่ว่าจะมีกี่หัว เจ้านี้ก็แค่สุนัขโง่ๆ ไม่สำคัญว่ามันจะตายหรือไม่
อันที่จริง ซอลลี่กับยากัสเป็นคนของบาร์นาเคิล แม้ว่าซอลลี่และยากัสจะไม่น่ารังเกียจเท่าบาร์นาเคิล แต่อย่างน้อยพวกมันก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับข้าผู้นี้ และถึงอย่างนั้น มันก็ใช่ว่าจะสำคัญกับข้าเช่นเดียวกัน ปัญหาตอนนี้มีเพียงแค่ เจ้าบาร์นาเคิลเฮงซวย มันจะฉวยโอกาสเอาเปรียบข้าอย่างแน่นอน
คิ้วของคูเลียขมวดขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก ทันใดนั้น เสียงจากด้านข้างก็ได้ดังขึ้น “เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับมังกรวิญญาณตัวนี้?”
ปรากฏว่าคูเลียไม่ได้กลับมาเพียงลำพัง ดูเหมือนมันจะพาใครสักคนกลับมาด้วย
