EP 674 แผลอักเสบ!
EP 674 แผลอักเสบ!
By loop
ช่วงเวลานี้ก็ราวๆเที่ยงคืนแล้ว
ฝนยังตกอยู่เล็กน้อยแตะก็เบาบางกว่าก่อนหน้านี้มาก
ตอนนี้ดงซูบินกำลังจูบกบัเกิงโยฮวาอยู่ และตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงมาก
มันรู้สึกดีมาก
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมา
แสงจันทร์ค่อยๆ หรี่ลง และหลังคารถก็ถูกบังด้วยเมฆ ทำให้แสงที่ส่องกระทบลงมาค่อยๆเลือนลางไป ทำให้ข้างในรถค่อนข้างมืด ทำให้ดงซูบินมองไม่เห็นใบหน้าของเกิงโยฮวาและไม่รู้ว่าตอนนี้เธอมีสีหน้าเช่นไร สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้มันเป็นภาพรางเพียงเท่านั้น แต่ดงซูบินรับรู้ได้ว่าเกิงโยฮวาเองก็มีอาการตกใจ ตอนี้ดงซูบินรู้สัมผัสเบา ๆ ที่หน้าอกของเธอ ดูเหมือนเสื้อชั้นในสีแดงของเธอนั้นเองก็เปียกอยู่ จมูกของเธอชั่งหอม ปากของเธอก็หอมเช่นกัน อีกทั้งมันยังนุ่มมากอีกตั้งหาก
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที
หลังจากหายใจเข้าหนึ่งครั้ง เกิงโยฮวาก็ใช้มือข้างหนึ่งก็จับเอวของ ดงซูบินและเขาลุกขึ้นจากเบาะหลังและเริ่มละะเลงลิ้นในปากของดงซูบิน
"ดี?" ดงซูบินกระแอมในลำคอ "อ๊าห์ อืม ตรงนั้น"
เท่านั้น...” เธอไม่ได้พูดอะไร
“นายกเทศมนตรีโยฮวา?” ดงซูบินเรียกหาเธอ
ใช้เวลาสองวินาที ""...อ๊าห์! ”
"เฮ้."
ดงซูบินเปิดปากของเขาและคายลิ้นออกมาเล็กน้อย ต่อไป ริมฝีปากสองอันของเกิงโยฮวาก็ดูดปากกับดงซูบิน มันเต็มลิ้นของเขา ดังนั้นดงซูบินจึงอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น สั่นเล็กน้อย ก่อนหน้านั้นเขายังมึนเล็กน้อย ตอนนั้นเองที่เขารู้ถึงความเพลิดเพลินและรสชาติที่หอมหวานมันยังอยู่ในลิ้มของเขา เขาพยายามหุบปากเล็กน้อยและเก็บริมฝีปากของเกิงโยฮวาไว้
มันรู้สึกดีจริงๆ
เมื่ออีกฝ่ายหยุดแลริมฝีปากของอีกฝ่ายก็หลุดออกจากปากของทั้งคู่
ตอนนี้ดูเหมือนเกิงโยฮวาจะขมวดคิ้วอยู่ "เป็นอะไรไป?"
เช่นเดียวกันใบหน้าของดงซูบินตอนนี้แดงมากด้วยความเขินอายของเขา : “ไม่มีอะไรครับ?”
ทันทีที่ดงซูบินรู้สึกตัว เกิงโยฮวาก็อาเจียนออกมา "ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?"
เป็นอย่างไงอย่างงั้นหรอ? ความรู้สึกของพิษงูนั้นชาเล็กน้อย ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่พิษร้ายแรง ดังนั้นคราวนี้ ดงซูบินเองก็ไม่น่าจะรู้สึกอะไรแล้ว "ดีขึ้นมาก ขอบคุณนายกเทศมนตรีโยฮวามากๆเลยนะครับ ""
"อย่างงั้นก็ไปพักผ่อนเถอะ!"
เกิงโยฮวานอนลงและไม่พลิกตัวกลับไป และผล็อยหลับไปที่เขา
แม้ว่าการจูบทั้งสองครั้งนี้จะเป็นเพราะเรื่องพิษงู แต่ก็ไม่ใช่การจูบแบบระหว่างชายและหญิง แต่มันก็เหมือรโปรยังคงจูบกันอยู่ ความจริงข้อนี้ไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกของดงซูบิน ได้ ดูเหมือนเกิงโยฮวาเองก็จะไม่ได้ติดใจอะไรเรื่องนี้มากนักเช่นกัน อีกทั้งดูเหมือนดงซูบินจะมั่นใจอะไรบางอย่างมากยิ่งขึ้นด้วย แน่นอนว่ามีเรื่องพัวพันมากมายในใจของดงซูบิน เขากระพริบตาและมองไปที่ใบหน้าที่กำลังหลับของเกิงโยฮวา อยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบปิดตาของเขา
หายใจ.
ทั้งสองฝ่ายสามารถหายใจบนใบหน้าของกันและกัน
มันใกล้กับเธอมากๆเลย
สิ่งนี้ทำให้ดงซูบินรู้สึกมีปัญหามากยิ่งขึ้น เขารู้ว่านายกเทศมนตรีโยฮวาน่าจะต้องคิดอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับเขาอยู่ แม้ว่าสิ่งที่เธอทำนั้นก็แค่ต้องการจะตอบแทนและช่วยเขา แต่ความรู้สึกของกระสวยขนาดใหญ่นี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อยู่ดี ถึงแม้เขาจะรู้สึกผิด แต่มันค่อนข้างควบคุมไม่ได้
ความสวยอยู่ตรงหน้า และด้วยแสงไฟสลัวๆ...
นี่ดูเหมือนเหตุการณ์นี้ออกมาให้ฉันเลย? ?
ความมุ่งมั่นของดงซูบินยังไม่มั่นคงนัก เขาพยายามคิดเรื่องอื่น ในที่สุดเขาก็กัดฟันและตัดสินใจได้! ดงซูบินพยายามข่มตานอนแต่มันก็ไม่หลับ อย่างไรก็ตาม ผ้าห่ม(เสื่อ)ที่มีสัดส่วนพอดีกับตัว ทำให้เห็นร่องอกบางส่วนที่มีเสน่ห์มากของเกิงโยฮวา ดงซูบินรวบรวมความกล้าและหายใจเข้าช้าๆ เมื่อเปิดออก นั่งยอง ๆ และคิดอยู่ครู่หนึ่ง นี่คือจิตใจที่เจ้าเล่ห์ ค่อยๆ นั่งยองๆ บนเสื่อที่ปกคลุมร่างกายของเกิงโยฮวาและสำรวจส่วนต่างๆ หลังจากปรับทิศทางแล้วดงซูบิน ก็สัมผัสมือของเขาในที่สุด
ดงซูบินถอนหายใจและสัมผัสที่ราบเรียบ
ดงซูบินรู้ว่านี้น่าจะเป็นต้นขาของนายกเทศมนตรีโยฮวา ซึ่งนุ่มจริงๆ
เกิงโยฮวาไม่ขยับ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกตัว และจะผล็อยหลับไปแล้ว
สิ่งนี้ทำให้ ดงซูบินมีความกล้าหาญ และเทพเจ้าแห่งความโชคร้ายอย่างเขากล้าที่จะขยับฝ่ามือสัมผัสที่ต้นขาด้านนอกที่ด้านข้างของเธอ ในตอนท้ายดงซูบินชื่นชมตัวเอง นี่คือนายกเทศมนตรีเธอเป็นคนที่เย็นชาที่สุด แต่ผิวของเธอกลับลื่นและสวยงาม ดงซูบินเหมือนตอนนี้หัวใจของเขาจะเต้นแรงสุด ฝ่ามือของเขาก็ถูกกระแทกเล็กน้อยและเขาก็เอามันออกไป จากนั้นเขาก็เปลี่ยนมุมและยัดจากกลางต้นขาตรงกลาง ด้านในของต้นขาของเธอ มันเต็มจริงๆ
ดงซูบินขยับนิ้วของเขาและรู้สึกถึงความอบอุ่นของความอบอุ่น ต้นขาอวบอั้นทั้งสองกำมือเขาแน่นมาก ไม่มีช่องว่าง เนื้อถูกฝังอยู่ในนิ้ว ความพอดีนั้นลึกและมือซ้ายทั้งหมดถูกแช่อยู่ ในความนุ่มนวลของต้นขายาวของเกิงโยฮวา
เมื่อดงซูบินต้องการสัมผัสอีกสองสามครั้ง เกิงโยฮวา ก็ลืมตาขึ้น!
สายตาที่เย็นชาของเกิงโยฮวามันน่าหลงใหลและมองไปที่ดงซูบิน ห่างออกไปสองสามเซนติเมตร "อะไร?"
ดงซูบินตื่นตระหนก "เอ่อ ผม ผม ไม่ได้...ตั้งใจ" เกิงโยฮวาไม่ได้ขยับตัว แค่มองไปที่เขา
"มันเป็นอย่างนี้" ดงซูบินอธิบายเหตุผลอย่างรวดเร็ว: "ผมกังวลบางอย่าง กลัวว่าบาดแผลที่งูกัดเป็นยังไงบ้าง และดูว่ามันไม่เป็นนองหรือเลือดออกใช่ไหม"
ห่าวเยว่ ฮัวฟู่พูดโดยไม่แสดงอาการใดๆ: “ดีแล้ว”
“อ๋อ ดีแล้วล่ะ ฉันเกรงว่าจะรักษาไม่หายใช่ไหม มันชาหรือเปล่า”
“คุณว่ามันเร็วไปไหม”
“มันชาเหรอ? โอ้ ถ้าอย่างนั้นผมจะดูอาการให้”
"ไม่จำเป็น!" เกิงโยฮวา ไม่พูดต่อดวงตาเย็นเยียบจ้องมาที่เขา หลับตาลงตั้งแต่ต้นจนจบ ต้นขาที่จับมือของดงซูบิน ไม่ขยับ
เมื่อเห็นมัน ดงซูบินจิตใต้สำนึกอยากจะเอามือกลับอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเขาเห็นว่าปฏิกิริยาของ เกิงโยฮวานั้นไม่รุนแรงนัก เขาไม่ได้ส่งเสียงดัง เขาโล่งใจเล็กน้อยในหัวใจของเขา และเขาไม่สามารถสัมผัสมันได้ เขาพยายามละสายตาบางส่วน ดงซูบินตบมันเบา ๆ และเมื่อเห็นโอกาสดงซูบินก็ยัดมันเข้าไปอีกครั้ง ดงซินยังคงพูดต่อว่า: "สิ่งนี้ไม่สามารถละเลยได้ ถ้ามีอะไรผิดปกติ ให้ผมดูอากาสคุณไหม"
เกิงโยฮวา ไม่สนใจเขา
สายตาของดงซูบินเปลี่ยนโฟกัส เขาไม่ได้รอให้นายกเทศมนตรีโยฮวา อนุญาต เขาสำรวจต้นขาที่เธอจับและสัมผัสบาดแผลรอบๆ บาดแผล อันที่จริงมีไม่กี่เซนติเมตร อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเนื้อที่ขาของเกิงโยฮวาค่อนข้างเต็ม จึงไม่สะดวกในการเคลื่อนย้าย จำเป็นต้องขยับฝ่ามือไปทางโคนต้นขาทีละน้อย อม หรือจะบอกว่าเหมาะสมกว่า
ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงมาก
“อืม ไม่มีนองหรือเลือด” ดงซูบิน พูดกับตัวเอง
คิ้วของ เกิงโยฮวาย่น แต่ไม่ขยับ
“ไม่ได้ติดเชื้อ” ดงซูบิน หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วปลดล็อค เขากดเพื่อให้หน้าจอสว่างขึ้น จากนั้นเขาก็นั่งลงครึ่งหนึ่งแล้วเปิดเสื่อบนดวงจันทร์แล้วถ่ายรูปข้างล่าง
ภาพของต้นขาและส่วนล่างของเธอก็ชัดเจนในทันใด
แม้แต่ลายลูกไม้บนกางเกงในสีแดงก็มองเห็นได้ชัดเจน
หัวใจของ ดงซูบินร้อนแรง ก่อนใช้แสงจันทร์สลัวๆ มองไม่ชัด ดีจัง. ดงซูบินเห็นบางอย่างแต่ไม่อยากจะพูดถึงมันเท่าไรนัก เมื่อเห็นว่า เกิงโยฮวาไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา เขาถือโทรศัพท์มือถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ดึงผ้าในมือข้างหนึ่งออก เปิดต้นขาของเธอแล้วมองดู มันทำให้ดงซูบินตาโต “โอ้ ดูเหมือนจะอักเสบแล้ว!” เลือดสองช่องที่ต้นขาด้านในค่ะ เหลือน้ำขาวๆ ไว้บ้างค่ะ
เกิงโยฮวาไม่กะพริบตา “...เอ่อ”
“แล้วทำไมไม่บอก”
"……คือว่า".
ดงซูบิน เอามือตบหน้าใก, "ถ้าอย่างงั้นผมขอดูให้ชัดๆก่อน “เพราะกลัวความเข้าใจผิดของเธอ ดงซูบินจึงพยายามอธิบายเหตุต่างๆนาออกมา”ดูเหมือนว่าน้ำลายจะต้านการอักเสบได้“”
เกิงโยฮวา ค่อย ๆ กระพริบตาและมองดูเขาครู่หนึ่ง
ดงซูบินรู้สึกทำตัวไม่ถูกและไอ: "คุณเห็นไหม"
เกิงโยฮวาเองก็พูดออกมาทันที "ไม่ต้องแล้ว นอน!"
“แต่” ดงซูบินไม่สบายใจ "ผมกลัวว่ามัน.....และก็เหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะเช้า ”
เกิงโยฮวาหลับตาและหันหลังให้กับเขา ดูเหมือนว่าเธอเองก็จะนอนแล้ว
คุณหมายถึงอะไร? พูดดีมั้ย? ดงซูบินไม่เข้าใจความคิดของเกิงโยฮวาจริงๆ ตอนแรกดงซูบินคิดว่าเธอจะโกรธเขาเอามากๆ? แต่ดูเหมือนเธอจะไม่โกรธเขาเลย ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงไม่ด่าฉันเลย? หรือจะบอกว่านายกเทศมนตรีโยฮวา โกรธถึงระดับหนึ่งแล้วและหมดคำจะพูดกับฉันแล้ว? เธอคงจะรำคาญมากๆแล้วสินะ?
สถานการณ์อะไร? ?
อารมณ์ของดงซูบินนั้นซับซ้อนมาก ด้านหนึ่งเขาต้องการมีอะไรกับเกิงโยฮวา ในทางกลับกัน เขาไม่ต้องการสร้างความไม่พอใจให้กับเธอ เขาเองก็ยังพอมีความดีอยู่บ้าง
เอายังไงดี...
การอักเสบ……
นี้ไม่ได้มองโลกในแง่ดีมาก!
ดงซูฐินลังเลอยู่หลายสิบวินาที ในที่สุดเขาก็ต้องตาค้าง อยากจะนั่งอยู่ใต้ดวงจันทร์ และถ่ายรูปด้วยหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ ฝ่ามือยื่นออกมา บีบต้นขาของเธอแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาบ้าง ให้ท่าทางแปลก ๆ และมันสร้างความอึดอัดให้กับดงซูบินมาก แล้วหาตำแหน่งของแผลด้วยแสง ดงซูบินมองไปที่ใบหน้ามืดมนของเกิงโยฮวาก้มศีรษะและคิดว่าเขาได้จูบบาดแผลของเธอเช่นนั้น
ร่างกายของเกิงโยฮวา สั่น "ฉันบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร."
ดงซูบินรู้สึกว่าน้ำเสียงไม่แรงนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ฟังเธอ ดงซูบินยังคงดูดต่อไป ถุยน้ำลายออกไป แล้วดูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในห้องที่เงียบสงบ เสียงหายใจเข้าของนายกเทศมนตรีโยฮวาฟังดูน่าอายเป็นครั้งคราว
ดงซูบินไม่รู้ว่าเธอเจ็บหรือไม่ และเธอก็ไม่มีเวลาที่จะควบคุมมัน เขาทำความสะอาดแผลที่ขาอย่างระมัดระวังด้วยปากของเขา
การหายใจของเกิงโยฮวา เริ่มหนักขึ้น
ดงซูบินก็ผ่านเรื่องนี้ไม่ได้เช่นกัน เมื่อเขาทำแผลเสร็จ เขามองขึ้นไปและมองไปที่มุมปากของเกิงโยฮวา ทันใดนั้นเขามีหัวใจและนิ้วของเขาขยับไปด้านข้างและใช้เล็บมือ ลูกไม้สีแดงของเธอ จากส่วนล่างเปิดไปด้านข้าง
ร่างกายของเกิงโยฮวาสั่นเทาไปหมดและเธอลืมตาและจ้องไปที่ น้องชายของดงซูบินทันที!
