EP 673 ความหนาวเป็นเหตุ!

EP 673 ความหนาวเป็นเหตุ!

By loop

ภายในในป่า.

ฝนตกกระหน่ำลงมาใส่รถคาเยนอย่างไม่หยุด กระจกขึ้นเป็นฝา ตอนนี้บรรยากาศในรถนั้นชวนให้คิดหนังฝรั่งคลาสสิคระหว่างพระเอกและนางเองอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

เกิงโยฮวากำลังใช้ปากดูดพิษออกมาจากปากของดงซูบิน

ดงซูบินเองเขาก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะมาเจอสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่ได้ตั้งตัวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

แน่นอนว่ามันผิดแผนนิดหน่อยสำหรับความอึดอัดใจก่อนหน้านี้ ดงซูบินเองก็เข้าใจความคิดของนายกเทศมนตรีเกิงโยฮวา เพราะตัวของดงซูบินเองก็ไม่สนใจผลที่จะเกิดขึ้นเขาเพียงต้องการเอาพิษออกจากแผลของเกิงโยฮวาเท่านั้น เป็นผลให้เกิงโยฮวาอาการดีขึ้น แต่ตัวของเขาเองกับโดนพิษงูเล่นงานเสียเอง  และเขาคิดว่าเกิงโยฮวาเองก็คงไม่คิดจะช่วยเขา แต่กลับกัน ท้ายที่สุด เป็นเพราะดงซูบินนั้นช่วยชีวิตเธอ เธอจึงจะต้องตอบแทนเขา ที่ช่วยเหลือเธอ

แต่ตอนนี้ปากของทั้งคู่ประกบกันก่อน?

นี้มันเกิดอะไรขึ้น?

ตอนนี้ดงซูบินเต็มไปด้วยความสับสนไปหมด เป็นเพราะริมฝีปากและ ลิ้นเล็กๆ ที่ร้อน นุ่ม สัมผัสได้ชัดเจน มันลื่นมาก และทั้งหมดตอนนี้เกิดจากเกิงโยฮวา

เกิงโยฮวายังคงดูดลิ้นของดงซูบิน ซ้ำแล้วซ้ำอีก

นี้ก็เกือบสามถึงสี่นาทีแล้ว

เกิงโยฮวาถอนริมฝีปากของเธอออกจากดงซูบิน ปากของทั้งคู่แยกจากกันและมีน้ำลายอยู่ตรงกลางซึ่งถูกทำให้เป็นเส้นใยบางๆ

ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไปแล้ว

ดงซูบินจะจดจำเหตุการณ์นี้ตลอดไป

"คุณรู้สึกอย่างไร?"เกิงโยฮวาเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ซุกซนและมือของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำลายจากดงซูบิน

ดงซูบินหน้าแดงและรีบกระซิบ “ผมดีขึ้นมาก ขอบคุณ”

เกิงโยฮวาพยายามเบือนหน้าหนี “เป็นเพราะคุณพยายามช่วยฉัน ฉันตั้งหากที่ต้องขอบคุณ!”

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก พิษมันไม่น่าเหลือแล้ว ไม่อย่างงั้นผมคงจะไม่รอดมาถึงตอนนี้ ไม่อย่างงั้นผมก็คงจะตายไปแล้ว" หลังจากนั้นดงซูบินก็จาม เสื้อผ้าที่เปียกของเขายังไม่ถอดมันออกและเริ่มตัวสั่นดูเหมือนเขาจะหนาวมาก“คุณนอนเถอะ ผมขยับไปด้านหน้า” ตอนแรกดงซูบินกังวลเรื่องพิษงู แต่ตอนนี้ไม่แล้วเขายังตกตะลึงกับสิ่งเกิงโยฮวาทำมากกว่า

มันเห็นได้ชัดเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเปลี่ยนไป

เกิงโยฮวาตะโกนใส่เขา “คุณไม่ได้ใส่อะไรเลย จะนอนได้ยังไงกัน”

“โอ้ไม่ต้องห่วงผม ผมนอนได้”

“แล้วถ้าคุณเป็นไข้ล่ะจะทำยัง”

"ไม่เป็นไร สบายมาก...โอ้ย!"

“ดูจากเสียงแล้วนี้ยังบอกว่าสบายอยู่อีกหรอ?”

ดงซุบินหัวเราะออกมาก่อนที่จะบีบจมูกตัวเองอย่างขัดจมูก ถึงแม้เขาจะบอกว่าสบายดี แต่เขาก็รู้ดีว่าผ้าที่เกิงโยฮวาดึงออกมามันใหญ่พอที่จะห่มตัวคนสองคนไว้ได้ แต่เกิงโยฮวาจะยอมให้เขาห่มตัวของเขาในผ้าห่มของเธออย่างงั้นหรอ?

เกิงโยฮวานอนลงคลุมร่างกายด้วยเสื่อและเอนตัวไปด้านข้างหันหน้าไปทางที่นั่งและทำให้เห็นสัดส่วนที่ชัดเจนเอามากๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ทำให้ดงซูบินตกตะลึง “ถอดเสื้อผ้าแล้ว คลุมให้มิด!”

ดงซูบินถามคำถามทันที "คุมหมายถึงคลุมผ้าอย่างงั้นหรอ"

“...ใช่แล้วคุณจะให้หมายถึงอะไรล่ะ”

“หมายถึงผมด้วย” ดงซูบินรู้ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เขาได้ยิน: "คุณหมายถึงให้ผมนอนกับคุณ... ด้วยกัน?"

“ไม่ต้องคิดมาก เดียวจะเป็นหวัดเอาได้!”

"นายเทศมนตรีโยฮวา นี่มันไม่เหมาะสม ตัวคุณเป็น..."

“ไม่ต้องห่วงฉันคงไม่เอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศหรอก ว่าฉันนอนกับคุณ! และคงไม่มีใครถามคุณเรื่องนี้ด้วย!” ดูเหมือนเกิงโยฮวาจะนั้นคงจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อดงซูบินแล้ว เธอคิดว่าจะให้ดงซูบินนอนกับเธอในผ้าห่มพื้นเดียวกันแต่หันกันไปคนล่ะด้าน

ดงซูบินถึงกับลิ้นพันและคิดว่ามันไม่ม่าจะเหมาะสม แต่ด้วยคำพูดของเกิงโยฮวาเช่นนี้แล้ว การที่จะเขาจะไม่นอนในผ้าห่มพื้นเดียวกับเธอก็น่าจะเป็นการเสียมารยาท? นั้นดีกว่าการนอนอยู่ข้างนอกปล่อยให้ตัวเองหนาวตาย? ตอนนี้ดงซูบินกำลังชั่งใจคิดว่าเขาควรเข้าไปดีไหม!

ฉันควรทำอย่างไรดี?

ควรเข้าไปนอนกับเธอไหม?

แน่นอนว่าดงซูบินเองพยายามรักษาภาพพจน์ของหัวหน้าของเขา แต่คราวนี้ตัวเขาตัวสั่นแล้ว และเขาคงจะไม่สนเรื่องภาพลักษณ์บ้าบอพวกนั้นแล้ว เพราะชีวิตมีความสำคัญกว่า

เอาล่ะ! ถ้าอย่างงั้นฉันจะนอนผ้าห่มพื้นเดียวกับเธอ! ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว!

ดงซูฐินกัดฟันและเริ่มเปลื้องผ้า เขาถอดเสื้อและกางเกงออกแล้วขยับเสื้อผ้าของเกิงโยฮวาออกไปเล็กน้อย และมองไปที่ศีรษะของเกิงโยฮวาด้านหลังที่เธอนอนอยู่ตรงนั้น ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงมาก ดงซูบินค่อยๆก้มตัวและปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวัง เบาะหลังไม่กว้างขวาง ซึ่งรถคันนี้ออกแบบมาเช่นนี้ นอนตะแคง มีพื้นที่จำกัด  เกิงโยฮวานอนตะแคง เหลือพื้นที่ว่างเล็กน้อย ดงซูบินปืนขึ้นเขาเองก็เกือบจะตกจากที่นั่งแล้ว

มันแออัดมาก!

ตอนนี้ฉันอยู่กับนายกเทศมนตรีโยฮวา เธอขาวมาก!

ร่างกายของ ดงซูบินยืดออก และเธอก็สังเกตเห็นเธอ เมื่อเห็นว่าเกิงโยฮวาไม่มีการเคลื่อนไหว เธอโล่งใจที่จะปิดกั้นระยะห่างจากด้านหน้าของเธอ ดงซูบินกลัวว่าร่างกายเขาจะไปสัมผัสกับเกิงโยฮวาเข้า ดงซูบินพยายามตะแคงตัวอย่างยากลำบากไปทางด้านข้าง นอนหงายหลัง และไม่กล้าขยับตัว

ในเวลานี้ ก็มีผ้าห้ม(เสื่อ) ถูกหยิบมาทางเขา

"อ๋ะ ขอบคุณครับดงซูบินหยิบผ้าห่ม(เสื่อ) ขึ้นมาและขยับตัวเองเข้าไปเล็กน้อย แน่นอนเข้าไม่ต้องกินพื้นที่การนอนของเกิงโยฮวา เขาจึงขยับไปเล็กน้อยเท่านั้น

ทั้งสองนอนราบเกือบพร้อมกัน

แน่นอนว่าผู้คนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย บางครั้ง เกิงโยฮวาขยับแขนขาส่วนล่างของเขาเล็กน้อย ตอนนี้ก้นของเธอขยับมาโดนดงซูบิน ดงซูบินเองก็พยายามขยับตัว เบา ๆ จนเข่าของเขาเกือบจะหลุดจากที่นอน ก้นของนายกเทศมนตรีโยฮวานั้นใหญ่มากอยากแตะต้องมันเลย แต่มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

หลังจากนอนอยู่สิบนาที ร่างกายของ ดงซูบินก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ

มันชิดกันมากเกินไป!

แต่ถ้าไม่นอนไหนนี้ฉันต้องตายแน่ๆ!

ดงซูบินอาจมีไข้เล็กน้อยหรืออาจเป็นเพราะพิษงูยังไม่หายดี เขาไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไร ทันใดนั้นเขาก็กระซิบ: "นายกโยฮวา คุณนอนหลับหรือยัง"

"……มีอะไร."

"หลับ?"

"อืม."

ดูเหมือนเกิงโยฮวาจะข่านตอบรับเขามาแล้ว?

ดงซูบินไอ: "ผม... เอาล่ะ ผมยังมีอาการชาที่ปากอยู่ นี่มัน อ่ะ..." นี่คือความจริง จริงๆ แล้ว ลิ้นก็ยังชาอยู่

อีกด้านหนึ่งของดวงจันทร์ มีช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน ในไม่ช้าเธอก็พลิกกลับเล็กน้อย

ดงซูบินเองถึงกับใจสั่นรัววอย่างรวดเร็วและปล่อยให้เธอพลิกตัวและเผชิญหน้ากับตัวเอง

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร และการหายใจก็กระทบหน้ากันและกัน

"ตรงไหนล่ะ?" เธอถาม.

"มันยังอยู่ ปาก ลิ้น"

เกิงโยฮวา มองมาที่เขาด้วยใบหน้าสีดำ "คุณหมายถึงอะไร?"

ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนเป็นสีแดง “อย่างงี้คือ... ผมหมายถึง...  ไม่เป็นไร งั้นเราพักกันก่อนนะ” ดงซูบินรีบหลับตาทันทีด้วยความเขินอาย

ฉันจะพูดยังไงดีนะ!

ดงซูบิน! นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ไอ้บ้าดงซูบินเอ่ย

ตอนนี้ดงซูบินทำได้เพียงแค่หลับตาลง

ทนอีกหน่อยๆ ทันใดนั้นก็มีลมหายใจผ่านตรงหน้าดงซูบิน และมีเสียงของเกิงโยฮวาดังขึ้นมา"...อ้าปาก!"

ดง ซิ่วปิน “เอ๋?”

“ฉันบอกให้นายอ้าปากไง!”

ดงซูบินเปิดปากของเขา

ในทันใดนั้นดงซูบินถึงกับตกตะลึงด้วยคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เกิงโยฮวาก้มศีรษะจ้องมองไปที่ใบหน้าของดงซูบิน และมองไปที่ปากของดงซูบินด้วย!

มันสุด......!

......

อ๊าห์!!

......! .