251 - มือปีศาจ
251 - มือปีศาจ
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยามหมอกสีเทาก็จะกระจัดกระจายไปในความว่างเปล่า ไม่นานหลังจากนั้นไก่ตัวหนึ่งก็ถูกโยนลงไปในปล่องเหมือง มันร้องออกมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานโดยไม่ตาย
ผู้บ่มเพาะวัยกลางคนทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกล่าวว่า
“โชคดีที่มันหายไปแล้ว”
“ดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่อากาศชั่วๆไม่ใช่เหมืองผีแต่อย่างใด”
ผู้บ่มเพาะวัยกลางคนเดินเข้าไปบริเวณปล่องเหมืองและศิษย์รุ่นเยาว์ก็เดินตามเขาไป พวกเขาตรวจสอบซากศพที่อยู่ด้านบนจากนั้นก็มองลงไปข้างล่าง
“เอาศพพวกนี้ไปฝัง” หนึ่งในผู้ฝึกฝนวัยกลางคนสั่ง
คนงานเหมืองทั้งหมดถอยกลับและไม่มีใครต้องการสัมผัสศพที่เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุเหล่านั้น
ชายวัยกลางคนคนนั้นขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งนี้
“อากาศชั่วร้ายได้กระจายไปแล้ว ไม่มีอันตรายอีกต่อไป”
หัวใจของคนงานเหมืองหลายคนเต้นกระหน่ำด้วยความหวาดกลัว เมื่อพวกเขาหยิบศพขึ้นมาแล้วพวกเขาก็จัดการโยนศพเหล่านี้ลงไปที่เหมืองร้างแห่งหนึ่งพร้อมกับปิดผนึกอย่างแน่นหนา
ผู้บ่มเพาะวัยกลางคนทั้งหมดเริ่มพูดคุยกันถึงการมุ่งหน้าลงเหมืองสิบห้า
“บางทีเราควรส่งใครบางคนเข้าไปดูต้นทางก่อน…” ผู้ฝึกฝนวัยกลางคนคนหนึ่งเสนอ เมื่อพูดเช่นนี้เขาก็กวาดสายตามองไปยังคนงานเหมืองที่อยู่รายรอบ
คนรอบข้างรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาเย็นลงทันทีและพวกเขาก็เริ่มถอยกลับ
"พวกเจ้ากลัวอะไร? ไก่ตัวนั้นก็ยังไม่ตาย นั่นหมายความว่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่นจบลงแล้ว รีบลงไปเดี๋ยวนี้?”
เย่ฟ่านอยากจะถ่มน้ำลายใส่คนนี้จริงๆเมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้ ถ้าไม่มีอะไรต้องกลัว ทำไมเขาไม่เข้าไปเองล่ะ? เขาต้องการส่งคนงานเหมืองลงไปข้างล่างทำไม
ศิษย์คนหนึ่งของพวกเขาเดินไปจับชายหนุ่มคนหนึ่งแล้วโยนลงไปในเหมืองข้างล่าง เย่ฟ่านก็เป็นคนโชคร้ายที่ถูกเลือกด้วยเช่นกัน
ภายในเหมืองมืดสนิท และแม้แต่แสงจากคบเพลิงก็ไม่สามารถส่องสว่างได้เต็มที่ มีซากศพนอนอยู่บนพื้นอย่างไม่เป็นระเบียบ คนงานเหมืองขี้ขลาดสองคนตัวสั่นเมื่อพวกเขามองเห็นสถานที่เกิดเหตุ
ข้างหน้าพวกเขาสามารถมองเห็นจุดแสงได้ ต้นกำเนิดขนาดเท่าศีรษะส่องอยู่ภายในหิน ผู้ฝึกฝนชราอายุมากกว่าห้าสิบปีนอนอยู่ที่นั่นและเสียชีวิตไปนานแล้ว
“ปัญหามาจากที่นี่…”
เย่ฟ่านเดินขึ้นอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นทุกอย่างชัดเจนเขาก็สูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ
ต้นกำเนิดที่มีขนาดเท่าศีรษะนั้นมีกรงเล็บที่มีขนาดใหญ่เท่ากับฝ่ามือของมนุษย์ติดอยู่ มันมีขนยาวรอบๆมือและนิ้วมือคล้ายกับมือของลิง
“นี่อาจเป็นสิ่งมีชีวิตจากยุคบรรพกาล…” เย่ฟ่านตกใจ
“กรงเล็บผี!”
“ปีศาจ!”
คนรอบข้างต่างโห่ร้องด้วยความตื่นตระหนก
เย่ฟ่านขยายความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ของเขาเพื่อตรวจสอบอย่างรอบคอบ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง
เดิมทีนี่เป็นหินขนาดใหญ่ที่คนงานขุดแยกออกมาก่อนที่ต้นกำเนิดจะถูกเปิดเผย ภายในชั้นหินมีรอยกระดูกที่เชื่อมโยงกับต้นกำเนิดก้อนนี้อย่างชัดเจน
“นี่…” เย่ฟ่านตกใจมาก
นี่ควรเป็นซากศพที่ตายมาเป็นเวลาหลายหมื่นปีแล้ว มันมีเพียงฝ่ามือเท่านั้นที่ได้รับการเก็บรักษาไว้โดยต้นกำเนิด ส่วนที่เหลือกลายเป็นหินทั้งหมด
“นี่ควรจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ ไม่นะ มันมีปีก!”
สิ่งมีชีวิตที่มีปีกไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน
จากนั้นเขาก็พยายามค้นหาว่าเหตุใดจึงมีหมอกสีเทาที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย
เมื่อพวกเขาทุบก้อนหิน ต้นกำเนิดนี้มีมุมของมันเสียหาย เศษเนื้อของฝ่ามือนั้นถูกเปิดออกและกระจายขึ้นสู่อวกาศอากาศกลายเป็นหมอกสีเทา
“สิ่งมีชีวิตตัวนี้น่ากลัวมากแค่ไหน? แค่เศษเนื้อที่เน่าเปื่อยในอากาศก็น่ากลัวมาก? เพียงเส้นเดียวก็สามารถทำลายอาวุธของยอดฝีมืออาณาจักรตำหนักเต๋า!” เย่ฟ่านตกตะลึง
สิ่งเดียวที่โชคดีคือต้นกำเนิดนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน แสงส่องออกมาจากภายใน และจากการรวบรวมพลังปราณของสวรรค์และปฐพีมุมที่แตกหักของมันก็ถูกซ่อมแซมอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ผู้ฝึกตนด้านบนก็บินเข้ามาด้วย การรับรู้ทางจิตวิญญาณของพวกเขาเฉียบแหลม ดังนั้นเมื่อพวกเขารู้สึกว่าไม่มีอันตรายด้านล่าง พวกเขาก็ไม่กลัวอีกต่อไป
“นี่คือ…กรงเล็บ!”
ผู้บ่มเพาะวัยกลางคนต่างส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ
“เมื่อสองสามปีที่แล้วเราขุดแขนที่หักซึ่งถูกผนึกไว้ในต้นกำเนิดออกมาด้วย มันถูกส่งกลับไปยังแดนศักดิ์สิทธิ์ ผู้อาวุโสใหญ่เคยกล่าวไว้ว่าหากเราเห็นของเช่นนี้เราต้องรายงานกลับไปอย่างรวดเร็ว ของชิ้นนี้มีคุณค่าเป็นอย่างมาก”
ผู้ฝึกฝนเหล่านี้กำจัดเศษหินและอิฐอย่างระมัดระวังจากนั้นพวกเขาก็หยิบต้นกำเนิดพร้อมกับมือหินออกไป
ผู้อาวุโสใหญ่แสงโชติช่วงมาตรวจดูฝ่ามือด้วยตนเอง จากนั้นจึงตรวจดูเศษซากที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ในหิน
"เหลือเชื่อ!" นี่คือผลการตรวจของเขา
“มันคือสิ่งมีชีวิตแบบไหน?” ผู้บ่มเพาะที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความสงสัย
“ปีศาจโบราณ…” ผู้อาวุโสใหญ่กล่าวเพียงสองคำนี้ก่อนที่จะหยุดกะทันหัน
เห็นได้ชัดว่าเขากระวนกระวายใจมาก ไม่นานหลังจากนั้น ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในภาชนะที่มีลักษณะคล้ายหม้อ
“พวกเจ้าขุดต่อไป หากเจ้าพบสิ่งใหม่ให้รายงานข้าทันที เรื่องนี้สำคัญมาก ข้าจะบันทึกผลงานของพวกเจ้าไว้” ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมก่อนที่เขาจะหายตัวไปในพริบตา
“ผู้อาวุโสใหญ่ไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจน มันเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนกันแน่?”
“อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตก่อนยุคบรรพกาล มันดูน่ากลัวและทรงพลังมากอย่างแน่นอน”
“ในตอนนั้นเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเราเกิดขึ้นมาแล้วหรือยัง? แล้วพวกเรามีฐานะอะไร?”
ศิษย์รุ่นเยาว์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงล้วนเต็มไปด้วยคำถามที่คล้ายกับคำถามของเย่ฟ่าน พวกเขาต้องการรู้คำตอบจริงๆ
“เป็นไปได้ไหมว่ากรงเล็บนั้นยังสามารถปลดปล่อยศาสตร์ลับและพลังศักดิ์สิทธิ์ได้?”
“พูดยาก ถ้ามันมีพลังมากพอกรงเล็บนั่นอาจเป็นสมบัติล้ำค่าจริงๆ”
ผู้ฝึกฝนต่างพูดคุยกันอย่างเงียบๆ
“บางทีแม้แต่ผู้อาวุโสระดับบนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงของเราก็ไม่สามารถเข้าใจได้”
“ในโลกนี้อาจมีเพียงเหมืองโบราณต้นกำเนิดเท่านั้นที่มีคำตอบ บางทีสิ่งมีชีวิตเหล่านี้อาจจะยังอาศัยอยู่ในเหมืองโบราณก็ได้”
“อย่าพูดถึงมัน เหมืองโบราณเป็นดินแดนต้องห้าม หากเจ้าพูดถึงมันที่นี่มันจะนำความโชคร้ายมาให้เจ้า”
เหมืองโบราณเป็นศูนย์กลางของการอ้างสิทธิ์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์หลายแห่ง แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปสำรวจ มันเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและกลิ่นอายมรณะ
—
ในช่วงสองสามวันต่อมาภายใต้การระดมขุดของแรงงานหลายร้อยคนภายในหลุมที่สิบห้าก็ไม่เจอต้นกำเนิดแม้แต่ชิ้นเดียว หลังจากนั้นดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงจึงทำการปิดหลุมนี้อย่างถาวร
เย่ฟ่านสาปแช่งความโชคร้ายของเขา เขาหวังที่จะเก็บต้นกำเนิดเหล่านี้ให้กลายเป็นสมบัติของตัวเองแต่สุดท้ายก็ไม่เจออะไร
คนงานเหมืองคนอื่นๆล้วนเฉลิมฉลองกันเพราะไม่มีโชคร้ายเกิดขึ้น และพวกเขาไม่ได้ขุดเหมืองผีอีก
ขณะที่ผู้คนรู้สึกว่าความวุ่นวายผ่านไปแล้ว ในวันที่เจ็ดจู่ๆก็มีเสียงร้องไห้ดังออกมาจากปล่องเหมือง
"เกิดอะไรขึ้น?" ผู้ฝึกฝนดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงตะโกนจากเบื้องบน
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้พวกเขาไม่เคยอยู่ไกลและลาดตระเวนบริเวณนี้อย่างต่อเนื่อง พวกเขาไม่สามารถประมาทเพราะว่าบุคคลระดับสูงของนิกายของพวกเขาก็อยู่ที่นี่ตลอดเวลา
“กะโหลก มีกะโหลกศีรษะจำนวนมาก!” คนข้างล่างร้องด้วยความหวาดกลัว
เหมืองอื่นๆในบริเวณนี้ทั้งหมดก็ได้รับข่าวนี้เช่นกัน พวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมากและรีบหนีตายออกจากเหมืองกันจ้าละหวั่น
ในที่สุดเย่ฟ่านก็เข้าใจว่าทำไมคนงานเหมืองเพียงไม่กี่คนจึงรอดชีวิตมาได้สิบปี ความชั่วร้ายเหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งจนพวกมันปลูกฝังเป็นสัญชาตญาณของพวกเขาขึ้นมาแล้ว
