EP 672 ถอนพิษด้วยวิธีคลาสสิค!
EP 672 ถอนพิษด้วยวิธีคลาสสิค!
ในช่วงดึก
รอยกัด!เห็นได้ชัดเจนมาก
เกิงโยฮวาเองนั้นถูกงูกัด และดงซูบินเองคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆอย่างแน่นอน ดงซูบินเองก็ดูตื่นตระหนกเล็กน้อยในเวลานั้น นายกเทศมนตรีเกิงโยฮวายังคงสงบ ดงซูบินเองสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“เจ็บมั้ย?”
“ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย”
“แล้วนี้มันอะไรกันทำไม่มันแดงขนาดนั้น”
“...แล้วเลือดของคุณเป็นสีเขียวหรือยังไงกัน”
“เปล่า ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมดูมาจากในหนัง เลือดมันต้องเป็นสีดำไม่ใช่หรือยังถ้าเลือดเป็นพิษ?”
เกิงโยฮวาเปิดมือของเธอ "สีแดงก็คือสีแดง และนั้นมัก็คือหนังไม่ใช่ชีวิตจริง"
“แล้วต้องทำยังไงล่ะ ถ้างูมีพิษล่ะ”
"……ไม่รู้!"
ดงซูบิพยายามจะหาทางช่วยเธอ ด้วยประสบการณ์ที่เขาเคยผ่านผู้หญิงมามายด้วยสถานการณ์เช่นนี้ทำให้ดงซูบินคิดถึงเสี่ยวหยางเพราะเธอดูจะใจเย็นและมีเหตุผลในการพูดคุยมากกว่าเกิงโยฮวาเสียอีก อีกทั้งผู้หญิงที่เขาคบมาทุกครั้งที่เขาถาม อีกฝ่ายจะตอบคำถามเขาเสมอ และเมื่อเจอคำตอบเช่นนี้ก็ทำให้ดงซูบินรู้สึกเสียความมั่นใจไปบาง ทำไมสีหน้าของคุณดูไม่จริงจังเลย? มันจะเป็นอย่างงั้นถ้าพิษแล่นเข้าหาตัว? ?
เราควรหาเชือกมาลัดไว้เหนือบาดแผล?
มันน่าจะไม่ทันแล้ว!
ถ้าอย่างงั้นดูดพิษออกไหม?
ไม่ มันไม่น่าใช่วิธีที่ถูกต้อง!
แน่นอนสถานการณ์ในตอนนี้มันต่างจากสิ่งที่ดงซูบินใช้พลังพิเศษกับเสี่ยวหยาง การนวดของเขาช่วยให้ ฝ้า กระ ลดลงไปได้ แต่สำหรับแผลนี้ไม่เหมือนกัน ต่อให้เขาย้อนเวลากลับไปได้ และพิษของงูถูกกำจัดไปได้ แต่นั้นรวมถึงแผลรอยงูกัดที่จะหายไปด้วย แล้วถ้ามันหายไป แล้วเขาจะอธิบายเรื่องนี้ได้ยังไงกัน? หากเกิงโยฮวาสงสัยเรื่องนี้ ความลับที่เขาปิดปังมาทั้งหมดก็จะจบลงและตัวของเขาเองก็คงไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้!
เวรเอ๋ย! สรุปว่ามันมีพิษหรือไม่มีพิษกันแน่?
ตอนนี้สีหน้าของดงซูบินนั้นดูกลุ้มใจเอามากๆ "คุณรู้สึกอย่างไร?"
ดูเหมือนเกิงโยฮวาเองเธอจะนิ่งไปและไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ตอนนี้เองมันก็มืดมากแล้ว”ดงซูบินเองเริ่มรู้สึกกังวลมากขึ้น "จะทำยังไงดี! คิดสิ! คิดสิ!" ฉันคิดว่าพิษงูบางตัวอาจถึงตายได้ภายในหนึ่งชั่วโมงดงซูบินเริ่มกระวนกระวายมากยิ่งขึ้นเมื่อคิดเช่นนั้น แม้ว่าเขากับเกิงโยฮวาจะไม่ค่อยลงรอยกันก่อนหน้านี้ แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนั้น
"อา!" เกิงโยฮวาจามออกมาเสียงดัง
ดงซูบินกล่าวว่า "คุณควรถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกก่อน เร็วเข้า "
เกิงโยฮวาเหล่มองเขาและไม่ขยับ
“ผมจะหันหลังไม่มอง คุณรีบถอดเถอะ!” ดงซูบิน ที่เบาะหลังยืนขึ้นเล็กน้อยแล้วหันหลังกลับโดยเหลือบมองด้วยมือข้างหนึ่งไปทางกระจกหน้ารถโดยไม่มองที่เธอ
เมื่อตอนที่เกิงโยฮวาเพิ่งเข้าไปในป่า ฝนก็ตกอีกครั้ง อากาศมันก็กลับมาเย็นอีกครั้ง เมื่อเขาหันหลังกลับดงซูบินได้ยินเสียงจามของเธอ
"……ไม่มีอะไรหรอก!"
“ผมหันกลับไปได้หรือยัง?”
"อืม"
ดงซูบินหันกลับมาและเห็นได้ชัดว่าใบหน้าของนั้นขาวและสวยมาก แขนของเธออาจจะไม่ได้เรียวมากเท่าไร ถ้ามองจากด้านข้าง ดงซูฐินสามารถเห็นด้านข้างของเกิงโยฮวาเและเอวที่เพรียวบางของเธอ เสื้อผ้าเหลือแค่ชุดชั้นใน มันไม่ใหญ่พอที่จะคลุมได้ทั้งหมด ทันทีที่เธอนอนลง ดงซูบินเองก็ไม่มีที่นั่ง ตอนนี้ใจของดงซูบินเองก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไรนัก เขาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว จากใบหน้าของเกิงโญฮวเห็นได้ชัดว่าเธอนั้นเป็นพวกที่มีสีหน้าเย็นชาตลอดเวลา บางทีมันก็ทำให้เกิงโยฮวาหงุดหงิด ทั้งที่ๆอยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้
ในตอนนี้ทั้งคู่เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี!
ห้านาทีแล้ว พิษงูก็น่าจะออกฤทธิ์ได้แล้ว...
ทันใดนั้นดงซูบินเห็นใบหน้าของเกิงโยฮวาที่เปลี่ยนไป!
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" ตอนนี้ดงซูบินเองแสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมาอีกครั้ง
ดูเหมือนเกิงโยฮวาเริ่มมีอาการหายไม่ออกและพยายามจะขยับจัว "ตอนนี้หายชาแล้ว มันเริ่มเจ็บ!"
"หายชา?" ดงซูบินกล่าวว่า: "สรุปแล้วมันเป็นงูพิษอย่างงั้นหรอ!?"
"อย่าคิดมาก" เกิงโญฮวาขมวดคิ้วอย่างเฉยเมย หายใจออก: “งูในป่าไม่จำเป็นต้องมีพิษ แต่ถ้ามันเป็นจริงๆ ก็ถือว่าเป็นคร่าววซวยของฉัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย ฉันคนนี้... เชื่อว่าทำสุดความสามารถแล้วในชีวิตนี้”
ดงซูบินไม่ชอบที่จะได้ยินเช่นนั้น: "ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น! ทำไม่ต้องพูดถึงเรื่องดวงบ้าบอนั้นด้วย? อึ!"
เกิงโยฮวาส่ายหัวและไม่พูดอะไร
เมื่อดงซูบินคิดได้สักพักและจู่ ๆ เขาก็คิดบางอย่างออก “ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีทางเลือกแล้ว!”
เกิงโยฮวามองดูเขา “แล้วจะทำอย่างไร?”
"รอเดี๋ยว!"
“แล้วเรื่องพิษล่ะ?”
“เรื่องพิษนั้นไม่สำคัญแล้วชีวิตคนสำคัญกว่า เข้าใจสิ่งที่ผมพูดหรือปล่าว!”
"ไม่." เกิงโยฮวาแสดงความหัวรั่นออกมาทันที: “เรื่องนั้นคุณไม่ต้องกังวล แค่นี้เอง!”
ดงซูบินเองเริ่มรู้สึกรำคาญ: "ผมจะทิ้งคุณไปได้ยังไงกัน ตอนนี้คุณอยู่กับผม! ผมต้องรับผิดชอบต่อความปลอดภัยในชีวิตของคุณ! ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแล้ว!"
"ฉันบอกว่าไม่ต้องไง!" ตอนนี้อารมณ์ของเกิงโยฮวาเริ่มร้อนขึ้น
“คุณต้องเชื่อผม! ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นกับสิ่งที่คุณจะพูดมาหลังจากนี้!” ดงซูบินดึงข้อมือที่เปียกและล็อกตัวเธอไว้ก่อนที่จะใช้มือลูบไปที่รอบข้างของรอยแผล
“ซูบิน!” เกิงโยฮวากล่าวว่า: "คุณปล่อยฉันนะ!"
ดงซูบินเองไม่ฟังเธอเลย “ผมรู้ว่าคุณจะต้องวางตัว แต่ตอนนี้เรื่องวางตัวนั้นมันสำคัญกว่าชีวิตจริงๆหรอ?”
เกิงโยฮวาพยายามจะสะบัดและพูดว่า: "ฉันกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปตั้งหากเรา! นี่มันไม่ใช่หนังนะ! ถ้ามันเป็นงูพิษจริงๆ คิดว่าการดูดเลือดออกมามันจะใช้ได้ผลอย่างงั้นคุณเข้าใจวิทยาศาสตร์ไหม ?ทำไมคนเป็นโรคหัวใจต้องกินยาเมื่ออาการมันออกฤทธิ์เร็ว?“เอาใต้ลิ้น? เพราะมันซึมเร็ว! ถ้ามันเป็นพิษ! คุณเองก็จะได้รับอันตราย!”
แน่นอนว่าดงซูบินไม่ได้ตั้งใจจะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว: "คุณไม่ต้องสนใจผม อยู่นิ่งๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพิษงูแล้ว ยังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำผมเองยังตายไม่ได้หรอก!"
“ฉันไม่สนใจหรอกเรื่องนั้น! ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือยังไง!”
"……ไม่ได้ยิน!"
“ซูบิน! หยุดได้แล้ว!”
"คุณอาจจะสั่งทุกคนได้! แต่ไม่ใช่ผม!"
“ดงซูบิน!”
ดงซูบินพูดต่อไปว่า: "คุณอาจไม่รู้จักผมดีต่อให้รู้จักดี แต่ผมก็ไม่สนใจ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดทุกอย่างมันจะออกมาดี เราช้าไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เหลือเวลาค่ห้านาทีแล้ว!”
เกิงโยฮวาจ้องไปที่ ใบหน้าของเธอ มันดูแย่มาก
เมื่อ ดงซูบินเห็นเช่นนั้น เขาเพียงแค่เปิดมือของ เกิงโยฮวาและกอดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ มองหาตำแหน่งที่ไม่ค่อยดีนัก และเปลี่ยนท่าทางของเธอ ดงซูบินเดินตาพยายามผลิกเธอไปด้านหลังและเปิดกางเกงในของเธอ สายตาของเขามุ่งไปที่เธอ พยายามมองขึ้นไปข้างบน หายใจเข้าลึก ๆ ทันทีดงซูบินพร้อมแล้ว เขาก้มตัวลงไปและใช้ปากดูดเข้าไปที่รอบแผลนั้น!
"อา!" เกิงโยฮวา ถอนหายใจ
ดงซูบินดุดเลือดออกมา และถุยน้ำลายออกจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วเอนตัวลง
“มันมีพิษนะ! ซูบินพอได้แล้ว!”
ดงซูบินไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
ตำแหน่งของแผลนี้นั้นค่อนข้างในกับที่ลับ เมื่อดงซูบินดูด ใบหน้าซ้ายของเขาติดอยู่เล็กน้อยกับต้นขาข้างในที่เปียกของเธอ และมันทำให้เกิงโยฮวามีอาการควรคางและเจ็บในเวลาเดียวกัน แต่ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะมาหยุดดงซูบินได้อีกต่อไป เขาดูใจร้อนยังโชคดีที่ไม่มีแสงในรถมีเพียงแสงจันทร์จึงทำให้มันยังค่อนข้างมืด มองไม่เห็นอะไร
อย่าคิดมาก!
รีบทำสิ่งที่ถูกต้องก่อน!
เลือดถูกบ้วนออกไปนอกหน้าต่างโดย ดงซูบินแล้วผลักมือของเขาโดยไม่คำนึงถึงการต่อต้านของเกิงโยฮวา เขายังคงก้มตัวลงไปดูดเลือดที่แผลออกมา
หนึ่ง...
ห้า...
สิบ...
รสชาติของผิวสัมผัสที่ริมฝีปากกับต้นขาของเกิงโยฮวานั้นดีมาก แม้ว่าดงซูบินจะกังวลเกี่ยวกับการโดนงูกัดของเกิงโยฮวา แต่เองเขาก็ไม่สามารถทนความวอกแวกได้ แน่นอนว่าเมื่อหน้าของผู้ชายแนบชิดส่วนลับของสงวนของหญิงสาวสุดสวยขนาดนั้นใครจะทนไว้
ประมาณหกหรือเจ็ดนาทีแล้ว
เกิงโยฮวาก็มองไปที่ต่อไปนี้ “โอเค”
"เป็นอะไร?"
“...ก็ไม่ชา”
“นั่นสินะ ดีจัง แสดงว่าพิษหมดแล้ว”
เกิงโยฮวมองมาที่เขาและขยับปากของเขา
"มีอะไรผิดปกติ?" ดงซูบินถาม
เกิงโยฮวา"... ขอบคุณนะซูบิน"
ดงซูบินยิ้มและพูดว่า: "ไม่ต้องขอบคุณหรอก มันคือสิ่งที่ควรทำ เดียวผมจะฉีกผ้ามาทำเป็นผ้าพันแผลให้คุณ"
ดงซูบินดึงเบาะที่นั่งด้านหน้าออกจากกัน ก่อนที่จะฉีกผ้ามาทำแผลให้ และ ดงซูบินก็นั่งยองๆ ต่อหน้าเกิงโยฮวา พันแผลของเธออย่างระมัดระวัง พันเป็นวงกลมรอบๆเนื้อบาดแผล . "คุณพักผ่อนเถอะ."
เกิงโยฮวาเองก็ถามดงซูบินขึ้นมาทันที: "แล้วคุณล่ะ?"
“ผมจะนั่งอยู่หน้ารถถ้าเกิดอะไรขึ้นก็เรียกผม”
เพียงแค่รอให้ ดงซูบินปีนจากที่นั่งไปด้านหน้า ใบหน้าของดงซูบินก็ซีดลง และดูเหมือนเขาเองจะอาการไม่ดี ก่อนที่เกิงโยฮวาจะกรีดร้องขึ้นมา
เกิงโยฮวาดูเหมือนจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ จึงกล่าวทันทีว่า “ซูบิน! เกิดอะไรขึ้น?”
ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น "มีอาการชาในปากของผม"
"อะไร!" เกิงโยฮวาได้ยินเช่นนั้นเธอก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “ฉันบอกกับคุณเรื่องนี้แล้วยังไง!ทำไมคุณไม่เชื่อฉันเลย!”
ดงซูบินหัวเราะเยาะ: “ไม่มีอะไรหรอก ซักผักก็คงจะหายไปเอง”
“มันจะหายได้ยังไง นั้นมีพิษงูนะ!”
“...ไม่เป็นอะไรหรอกครับ แค่นี้เรื่องเล็ก”
เกิงโยฮวามองไปทางดงซูบิน “ฉันยืนยันกับคุณแล้วไงว่าอย่าทำเช่นนั้น! บอกแล้วว่ามันไม่ควรทำ! แต่คุณก็ยังยืนยันที่จะทำมัน!แล้วตอนนี้เป็นยังไง!?”
ดงซูบินไอ: "ตอนนี้มันชา ผมคิดว่ามันไม่น่าจะใช่พิษ?"
“รู้สึกมีอาการเวียนหัวหรืออาการอื่นบ้างไหม”
“ผมก็รู้สึกอยู่นิดหน่อย แต่อาจจะเป็นเพราะเปียกฝนก็ได้ พิษไม่เกี่ยวหรอก”
บรรยากาศเงียบสงัดและบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก
เกิงโยฮวาลุกขึ้นนั่ง ปิดมือและขยี้ตาซ้ำๆ ดูเหมือนกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ หลังจากนั้นไม่นาน เกิงโยฮวาก็ตบพื้นที่ว่างข้างๆเขา "นั่งลง!"
"ตกลง?"
“ฉันให้คุณนั่งลง!”
"……โอ้."
ดงซูบินนั่งอยู่ข้างๆเธออย่างจริงใจ ดงซูบินแค่รู้สึกว่าลิ้นของเขาชา ดงซูบินแปลกใจว่าเกิงโยฮวาจะทำอะไรกับเขา ตอนนี้เขาเริ่มพูดติดๆขัด “คุณจะ...ทำอะไร?”
เกิงโยฮวามองไปที่ดวงตาของเขา "ปากของคุณอยู่ตรงไหน"
“ปากอย่างงั้นหรอ...”
ก่อนที่ฉันจะพูดจบ ทันใดนั้น ภายใต้การจ้องมองของดงซูบินก็เห็นใบหน้าของเกิงโยฮวาเข้ามาประชิดเขาและปากของเธอกับดงซูบินก็ประกบกัน!
ดงซูบินตกตะลึงและไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง
เกิงโยฮวาถุยน้ำลายในรถจาหปากมองขึ้นและดูดปาก ดงซูบินเองเขาถึงกับอึ้งไปเลย!
ถุยน้ำลายอีก!
"มันอยู่ที่ไหน?" เกิงโยฮวา ถามอย่างเย็นชา
ดงซูบินพูดโดยไม่รู้ตัว: "เฮ้ ลิ้น หรือไม่ก็แถวนั้น..."
เกิงโยฮวาก้มศีรษะอีกครั้งและเปิดปากของดงซูบินด้วยปากของเธอเอง คว้าลิ้นของดงซูบินและดูดอย่างแรง! ! .
