ตอนที่แล้วตอนที่ 4 ลงชื่อเข้าใช้ รับวิลล่าที่อ่าวอิมพีเรียล
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 6 ฉันขายแพนเค้กจริงๆนะ

ตอนที่ 5 หมาดูถูกคน! เขาเป็นประธานใหญ่!


โรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

โรงแรมห้าดาวในไห่จิงและเป็นโรงแรมที่ดีที่สุดแห่งหนึ่ง ที่จอดรถขนาดใหญ่ของโรงแรมเต็มไปด้วยรถหรูหลายคัน

ในบริเวณนี้มีแต่รถหรูเต็มไปหมดจึงทำให้รถสามล้อขายเครปราคา 6 หยวนของเขาค่อยๆขับเบนออกมาทางนี้

“เฮ้ ตรงนี้เป็นที่จอดรถ นายจะมาขายอะไรตรงนี้?” คนเฝ้าประตูชี้ไปที่บริเวณใกล้ๆถังขยะอย่างโกรธจัด “ไปอยู่ตรงนั้นนู่น”

เย่เทียนเกาหัวของเขา “ฉันก็อยากจะจอดตรงนั้นให้อยู่หรอก แต่ในรถฉันยังมีอาหารอยู่ถ้าจะให้ไปจอดใกล้ถังขยะแบบนั้นก็คงไม่ดีเท่าไหร่”

“แล้วมันใช่ปัญหาของฉันหรือไง?” คนเฝ้าประตูจ้องเขาและพูดอย่างไม่อดทน “ถ้าแกจะจอดก็จอดตรงนั้น ไม่งั้นก็ออกไปจากที่นี่ซะ”

“นี่...”

“เสียงดังเอะอะอะไร?!”

ชายผิวคล้ำเดินออกมาจากห้องโถง

“ผู้จัดการเหลียงครับ คนขายเครปคนนี้จะจอดสามล้อในที่จอดรถส่วนตัว” คนเฝ้าประตูบ่น

ผู้จัดการเหลียงขมวดคิ้วและกำลังจะพูดคำสองสามคำกับเย่เทียน แต่ทันใดนั้นคิ้วของเขาก็ย่นเข้าหากัน

ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆแหะ ฉันเคยเห็นที่ไหนนะ?

เหลียงกวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูประกาศสำคัญจากสำนักงานใหญ่ หุ้น51%ของบริษัทต้าเฟิงถูกซื้อโดยเศรษฐีลึกลับชื่อเย่เทียนซึ่งในประกาศก็มีรูปของเย่เทียนอยู่ด้วย ขอแจ้งเตือนพนักงานทั้งหมดภายใต้บริษัทต้าเฟิงทราบ หากคุณพบกับท่านประธานคนใหม่คุณต้องรับรองเขาด้วยมาตรฐานสูงสุด

เมื่อนำภาพมาเทียบกับเขาแล้ว!

เหมือนกับแบบ100%!

หัวใจของเหลียงกวนแทบกระเด็นออกมา

ประธานคนใหม่มา!

เย่เทียนรู้ได้ในทันทีว่าเหลียงกวงรู้จักเขาแล้ว จึงทำให้เขารู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย เหลียงกวนรีบพูดออกมาว่า “ไม่เป็นไรเขาเป็นแขกของเรา เชิญจอดรถไว้ตรงนี้ได้เลยครับท่าน เดี๋ยวผมส่งคนมาดูแลให้เอง”

เย่เทียนพูด “ขอบคุณ”

เหลียงกวนรู้สึกปลื้มปิติและโค้งคำนับและกล่าวว่า “เชิญเลยคุณเย่”

“รู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นคนสกุลเย่” เย่เทียนรู้สึกงงเล็กน้อย

เหลียงกวนยิ้มและชี้ไปที่สัญลักษณ์บนรถสามล้อ ‘เย่ เครปทำมือ’

เย่เทียนหัวเราะพร้อมก้าวเข้าไปในประตู

คนเฝ้าประตูไม่พอใจ “ผู้จัดการปล่อยให้เขาเข้าไปไม่ได้...”

“แก!”

เหลียงกวนมีสายตาเย็นชา ยกมือไปและตบไปที่หน้าของคนชายประตู “ตั้งแต่วันนี้ไป แกถูกไล่ออก!”

“ทำไม...ทำไมล่ะ?  ผม...ผมทำอะไรผิด?” คนเฝ้าประตูตื่นตระหนก

“ไอ้หมาตัวเหม็น! แกรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เขาเป็นประธานคนใหม่ของบริษัทต้าเฟิง!”

“อะไรนะ!!!”

ดวงตาของคนเฝ้าประตูเปลี่ยนเป็นสีดำและเขาก็เกือบสลบไป

ทำไมประธานคนใหม่ถึงขี่สามล้อ?

เขาไม่ควรทำแบบนั้น!

...

ห้องจัดเลี้ยงบนชั้นสอง

เย่เทียนพบเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายหลายคน

ไม่ได้เจอกันนานหลายปีเพื่อนร่วมชั้นมัธยมเปลี่ยนไปมาก ผู้หญิงบางคนก็แต่งงานแล้วมีลูกแล้ว

“เย่เทียน นายเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงน้อยที่สุดในกลุ่มของเรา นายยังดูหนุ่มตอนอยู่ที่โรงเรียนเลย แล้วตอนนี้นายทำงานอะไรอยุ่เหรอ?”เพื่อนร่วมชั้นหญิงที่กำลังให้นมลูกอยู่พูดขึ้นมาพร้อมหัวเราะ

“ทำธุรกิจเล็กๆน้อยๆน่ะ” เย่เทียนตอบด้วยรอยยิ้ม เขาพยายามอย่างมากที่จะจำชื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขา แต่หลังจากผ่านไปห้าปีเขาก็ลืมชื่อคนอื่นเว้นแต่คนที่สนิทกับเขาจริงๆ

ไม่นานเพื่อนร่วมชั้นก็มารวมกัน บรรยากาศก็ยิ่งร้อนแรงมากขึ้น

โต๊ะที่เขานั่งอยู่ก็กลายเป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ นักเรียนทั้งชายและหญิงต่างโห่ร้องอย่างประจบสอพลอและยังชมเขาอย่างต่อเนื่อง

เกาจิ้นหัวเราะกับคำเยินยอ “พี่น้องทุกคน ถ้าใครมีปัญหาอะไรก็โทรมาหาฉันได้เลย!”

“พี่จิ้นเยี่ยมที่สุดเลย!”

“พี่จิ้นสุดหล่อ!!”

“ฉันขอตัวก่อนนะ!”

เย่เทียนเหล่ตามองและถอนสายตาจากเกาจิ้น และมองไปที่สาวอ้วนตรงมุมห้องที่กำลังก้มหัวดื่มน้ำ

“สวีเหว่ยเหว่ย ทำไมเธอถึงอ้วนแบบนี้?”

เย่เทียนรู้สึกประทับใจมากกับสวีเหว่ยเหว่ย

ที่โรงเรียน เธอเป็นนักกีฬาผมสั้นดูกล้าหาญและมีทางร่างกายที่แข็งแกรง แต่เขาไม่ได้เจอเธอในช่วงปีที่ผ่านมา เธอมีน้ำหนักอย่างน้อยก็ 70-80กิโลและตัวกลมเหมือนลูกชิ้น ถ้าไม่ใช่เพราะแผลเป็นที่หน้าผาก เย่เทียนคงจำเธอไม่ได้แน่

สวีเหว่ยเหว่ยผงะและเธอยิ้มอย่างขมขื่น “เย่...เย่เทียน นายจำฉันได้เหรอ”

“ใช่ ตอนนั้นชั้นเรียนของเรากำลังแข่งบาสอยู่และต้าจวงก็ได้รับบาดเจ็บถึงขั้นเล่นต่อไม่ได้ ดังนั้นเธอเลยลงไปเล่นแทน” เย่เทียนนั่งลงและพูดด้วยความเป็นห่วง “เธอเป็นอะไรมากไหม?”

สวีเหว่ยเหว่ยก้มหน้าลงและพูด “หลังจากเรียนจบ ฉันก็ได้รับการยอมรับและไปสถาบันกีฬาของจังหวัด แต่ปีต่อมาฉันก็ป่วยจนเกือบตายและพอรักษาหายร่างกายที่แข็งแรงก็หายไป หมอบอกว่าที่ฉันอ้วนแบบนี้เพราะว่าเกิดจากฮอร์โมน...”

ตาของสวีเหว่ยเหว่ยเริ่มแดงและเธอพูดก็ด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่เป็นไรหรอกเย่เทียน นายไปดื่มกับพวกเขาเถอะ ฉันชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว...”

“อ๊ะ...”

เย่เทียนที่กำลังจะพูด เกาจิ้นขี้เมาและตู้เสี่ยวเย่ก็เข้ามาพูดแทรก “ยัยอ้วนคนนี้คือใคร? ทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลยล่ะ? เธอไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนของเราใช่ไหม”

ตู้เสี่ยวเย่ดึงมือเกาจิ้นมาและพูดมา “นายเมามากแล้วนะ เธอคือสวีเหว่ยเหว่ยไง”

“สวีเหว่ยเหว่ย?!”

เกาจิ้นตะลึงและตะโกนว่า “ให้ตายเถอะ ทำไมเธอถึงอ้วนแบบนี้ ที่ผ่านมาเธอกินอาหารหมูรึไง?” สวีเหว่ยเหว่ยก้มหวัและไม่กล้าพูด เธออ้วนแบบนี้มาหลายปีแล้วจึงทำให้บุคลิคของเธอด้อยลงไปด้วย

เย่เทียนไม่ชอบที่เกาจิ้นพูดแบบนั้น เขาจึงยืนขึ้นและพูด “เหล่าเกา นายดื่มมากไปแล้ว”

เกาจิ้นหันไปมองที่เย่เทียน ​​“หมายความว่าไงเย่เทียน?”

“ฉันไม่สน” เย่เทียนกางมือออก

เกาจิ้นยิ้ม “ฉันกำลังพูดกับสวีเหว่ยเหว่ย แล้วนายล่ะเป็นใคร นายมันก็แค่คนขายเครปตัวเหม็นไม่ใช่รึไง?”

หน้าเย่เทียนเย็นชา เพื่อนร่วมชั้นของเขาเมื่อได้ยินคำพูดนั้นต่างก็กระซิบพูดกัน

คิดไม่ถึงเลยว่าดาวโรงเรียนกตอนนั้นกลายมาเป็นคนขายแพนเค้ก แต่คนสารเลวที่กำลังตะโกนอยู่กลับเป็นมหาเศรษฐี

โชคชะตาช่างน่าตลกซะจริง

“พี่จิ้น อย่าไปสนใจกับไอ้คนขายแพนเค้กนั่นเลย”

“พี่จิ้นใจเย็นก่อนนะ ยังไงเขาก็เป็นเพื่อร่วมชั้นของเรา”

ผู้ชายหลายคนเข้ามาเกลี้ยกล่อมเกาจิ้น โดยมองมองไปที่เย่เทียนด้วยสาตาที่เปลี่ยนไป

เย่เทียนไม่ได้รู้สึกอะไรกับการโดนมองอย่างดูถูกและรังเกียจแบบนี้และเขายังไม่หลบสายตาด้วย

“ขอบคุณนะ…เย่เทียน นายยังคงยืนหยัดเพื่อคนอื่นเหมือนเมื่อก่อนเลย”สวีเหว่ยเหว่ยพูดด้วยความเขินและรู้สึกขอบคุณในหัวใจของเธอ

เย่เทียนหัวเราะ “เหว่ยเหว่ย ฉันมีสุดยอดยาลดน้ำหนักอยู่ เธออยากจะลองไหม?”

“สุดยอดยาลดน้ำหนัก?”

สวีเหว่ยเหว่ยผงะและส่ายหัว “ฉันลองยาลดน้ำหนักกับวิธีลดน้ำหนักมาหมดแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ผล”

“ยาของฉันได้ผลแน่นอน”

เย่เทียนได้สุดยอดยาลดน้ำหนักนี้มาจากระบบ "ตอนนี้เธอน้ำหนักเท่าไหร่แล้วอยากจะลดกี่กิโล?"

สวีเหว่ยเหว่ยพูดด้วยเสียงเบา “93กิโล ฉัน...ฉันอยากจะลดให้เหลือ47.5กิโล”

“47.5 กิโล? ผอมเกินไปไหมนั่น ตามคำที่กล่าวอ้างถ้าน้ำหนักน้อยกว่า50กิโลหน้าอกจะแบนนะ” เย่เทียนพูดติดตลก “ในเมื่อเธอเธอสูง1.65เมตร ฉันจะลดให้เธอเหลือ 55 กิโล”

ครืด ครืด ครืด!

เย่เทียนเขียนหมายเลข '38' ไว้ในถุงยาลดน้ำหนักแล้วยื่นให้สวีเหว่ยเหวย .ถ้าเธอเชื่อฉันก็เอาไปกินซะ”

“ฉันเชื่อนาย!”สวีเหว่ยเหว่ยพยักหน้าอย่างหนักแน่น

ที่โต๊ะอื่น

ความโกรธของเกาจิ้นลดลงเล็กน้อยเพราะคนอื่นต่างพูดในแง่ร้ายกับเย่เทียน

“ตอนอยู่ที่โรงเรียนฉันสังเกตุว่าพอเย่เทียนอารมณ์เสียเขาจะหลบหน้าหลบตาทั้งวัน”

“หล่อแล้วไงล่ะ ถ้าไม่มีเงินมันก็เท่านั้น”

“พี่จิ้นอย่าไปเปลืองความรู้สักกับมันเลย มันไม่คุ้มกันหรอก”

เพื่อนร่วมชั้นพูดเสียงดังเหยีดเย่เทียนอย่างเต็มที่โดยไม่คิดจะปิงยังอะไรทั้งนั้น

“เย่เทียน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับก่อนนะ…” สวีเหว่ยแหว่ยลุกขึ้นและก้มโค้งให้เย่เทียน “ขอบคุณสำหรับยาลดน้ำหนัก”

“ให้ฉันไปส่งเธอเอง”

เย่เทียนรู้สึกผิดหวังกับเพื่อนร่วมชั้นเหล่านี้อย่างมาก

ฉันคิดว่าถ้าไม่ได้เจอกันสักสองสามปี เพื่อนร่วมชั้นกับฉันคงจะมารวมตัวกันและสามารถพูดคุยกันได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฉันยังคงเป็นเป้าหมายของพวกเขา เพราะว่าฉันเป็น‘คนจน’

เงินเป็นผู้นำความชั่วร้ายทั้งหมดจริงๆ

“เย่เทียน นายจะไปไหนน่ะ? คืนนี้เรายังมีร้องเพลงกันต่อนะ”

“อย่าพึ่งกลับสิ”

“นายไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอก พี่จิ้นบอกว่าเขาจ่ายมื้อนี้ให้แล้ว” เขาพูดแบบติดตลก

เกาจิ้นเหล่มองเย่เทียน "เย่เทียน การทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ นายไม่คิดจะไว้หน้าฉันหน่อยเหรอ?”

ปากของเย่เทียนงอเล็กน้อย "หน้าก็เป็นของนายไม่ใช่ของคนอื่น และอีกอย่างทำไมฉันไว้หน้านายด้วย”

“แก!”

เกาจิ้นตบโต๊ะและยืนขึ้นชี้ไปที่ปลายหน้าของเย่เทียนและสาปแช่ง "เย่เทียน อย่าให้มันมากนักนะ! แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? แกมันก็แค่คนขายเครป!”

เย่เทียนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจและพาสวีเหว่ยเหว่ยออกไป

ในเวลานี้ ผู้จัดการเหลียงกวนซึ่งได้เจอเขาที่ชั้นล่างก่อนหน้านี้ได้เข้ามาพร้อมกับกลุ่มบริกร

เหลียงกวนเข้ามาหาเย่เทียนแลโค้งตัวให้เล็กน้อย เขายิ้มแล้วพูด "คุณเย่ครับ ผมขอเป็นตัวแทนของโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ ขอให้คุณมีสุขภาพที่ดีและมีชีวิตที่มีความสุข นี่เป็นคอลเลกชันของทางร้านเรา ArmanddeBrignacRose ผมขอมอบให้คุณเย่และเพื่อนร่วมชั้นของคุณ”

เหลียงกวนหันไปด้านข้างของเขาและวางแชมเปญขวดใหญ่ไว้บนถาดของบริกร

“แชมเปญขวดนี้ดูแพงจัง”

“คุณเย่...?”

เหล่าผู้หญิงแอบเปิดโทรศัพท์และเสิร์ชอย่างเงียบๆ · แชมเปญArmanddeBrignacRose ราคาสูงถึง 275,000 ดอลลาร์สหรัฐ เทียบเท่ากับเงิน 1.9 ล้านหยวน

แชมเปญขวดล่ะ 1.9 ล้าน!

เงินขนาดนี้พอซื้อบ้านที่ใจกลางเมืองได้เลย!

ทุกคนต่างเงียบ

ดวงตาของเกาจิ้นกับตู้เสี่ยวเย่และทุกคนเบิกกว้าง

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมผู้จัดการทั่วไปของโรงแรมเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์อย่างคุณกวนถึงเรียกว่าเย่เทียนว่า ‘คุณเย่’ ?

อันที่จริง เย่เทียนก็สงสัยเหมือนกันเพราะเขาเองก็ไม่รู้จักกับเหลียงกวน

เหลียงกวน “เวิลด์เทรดเซ็นเตอร์เป็นบริษัทย่อยของบริษัทต้าเฟิง”

ทันใดนั้นเย่เทียนก็พูดขึ้น “แบบนี้นี่เอง”

เขาหันไปมองรอบๆและมุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย .ฉันไม่ต้องการแบ่งให้คนพวกนี้ เอาแชมเปญขวดนี้ไปส่งให้ฉันที่อ่าวอิมพีเรียล ถ้าเข้าไปแล้วไม่เจอฉันก็บอกให้พ่อบ้านกวงไปเรียกฉัน”

“ได้ครับท่านประธานเย่” เหลียงกวนและพนักงานเสิร์ฟอีกสิบคนคำนับพร้อมกัน “คุณเย่เดินระวังนะครับ”

“ไปกันเถอะ”

เย่เทียนพาสวีเหว่ยเหว่ยออกจากเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์