ตอนที่แล้วEP 669 ยางแตก!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปEP 671 งูกัด!

EP 670 ค่ำคืนที่ฝนตก


EP 670 ค่ำคืนที่ฝนตก

By loop

ในคืนฝนตก.

ในป่าสนในแถบชานเมือง ตอนนี้ฝนตกหนักมาก

"ทำไมคุณไม่มองถนนล่ะ?

“ผมเองพยายามมองแล้ว”

"นี้มันก็ดึกแล้ว คิดว่ามันจะสตาร์ทติดไหท!"

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะลองสตาร์ทดูอีกครั้ง”

"เป็นยังไงบ้าง สตาร์ทติดไหม”

“มันสตาร์ทไม่ติดเลย ดูเหมือนว่าแบตเตอรี่จะมีปัญหา”

ตอนนี้ดงซูบินเองก็ดูมีสีหน้าไม่สู้ดีนักเช่นกัน ดงซูบินจำได้ว่าพนักงานขายที่เขาไปซื้อรถมาบอกว่านี่รถจะมีระบบล็อคพิเศษเพื่อป้องกันการเสียหายของระบบไฟฟ้ากับอุปกรณ์ไฮเทคมันจะไม่สามารถสตาร์ทติดได้เมื่ออยู่ในสถาณการณ์ที่อาจทำให้รถเสียหายได้ หรือ การถูกโจรกรรม นั้นเป็นเหตุผลที่เขาเลือกซื้อรถคนนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกเขาจะคิดผิด ? เห็นได้ชัดว่าดงซูบินเข้าใจเหตุผลเรื่อนี้ดี เพราะยิ่งเขาฝืนพยายามสตาร์ทรถอีกก็ยิ่งทำให้เรื่องนี้มันแย่ลง มันไม่มีประโยชน์ที่จะทำอะไรได้นอกจากนั่งรอ นอกจากนี้ ดงซูบินเองก็ไม่ค่อยจะมีเวลาดูแลรถสักเท่าไร ทำให้เขาโทษตัวเองว่าความผิดครั้งนี้เป็นความผิดของเขาเอง

ฉันต้องโทรตามคนมาช่วย!

ดงซูบินสัมผัสโทรศัพท์และกดหมายเลข เขาพูดพึมพำสองครั้ง แต่ดูเหมือนโทรศัพท์ของเขาเองจะมีปัญหา

ดงซูบินเองเช็คสัญญาณ และแบตเตอรรี่มือถือ แต่เขาแปลกใจว่าทำไมโทรออกไม่ได้

“โทรศัพท์ของคุณมีสัญญาณมือถือไหม” ดงซูบินถาม

เกิงโยฮวาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเช็คดูสัญญาณ ".โทรศัพท์ของฉันเองก็ไม่มีสัญญาณเหมือนกัน”

แน่นอนว่าดงซูบินในฐานะคนขับตอนนี้เขาไม่รู้จะทำยังไงกับสถาณการณ์นี้ดี แต่ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างออก เขาจะหันหลังกลับแล้วพูดว่า: "นายกเทศมนตรีโยฮวา คุณมาที่ที่นั่งคนขับ ผมะลองลงไปดันรถดู"

เกิงโยฮวามองมาที่เขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ดงซูบินขยับตัวเพื่อให้เธอมานั่งแทน และเขาก็เปิดประตูออกไป แน่นอนฝนข้างนอกรุนแรงมาก และเป็นฝนเม็ดใหญ่ มันตกกระทบศีรษะของดงซูบินและกระทบกับหลังคารถจนได้ยินเสียงออกมา

เสื้อผ้าของดงซูบินเปียกโชกไปครู่หนึ่ง

ในเวลานั้นดงซูบินไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย เขาเหยียบโคลนในป่าและแอ่งน้ำ เขาเดินไปรอบ ๆ รถและพับแขนเสื้อขึ้น เขาถูใบหน้าและผลักมือไปที่รถ หางเริ่มใช้กำลังทั้งหมดของร่างกายเพื่อผลักดันไปข้างหน้า

รถมีน้ำหนักมากและอยู่ในโคลนมันดูเหมือนจะไม่เคลื่อนที่เลย

ดงซูบินเองพยายามเพิ่มแรงให้มากยิ่งขึ้น

ตอนนี้เกิงโยฮวานั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับ  พยายามสตาร์ทรถ จะเห็นได้ว่าดูเหมือนสิ่งที่ดงซูบินทำมันจะไม่ประโยชน์อะไรเลย ดังนั้นเธอตัดสินเปิดประตูออกมา ตัวของเธอพยายามผลักรถช่วย  และมือข้างหนึ่งติดกับพวงมาลัย ผลักไปข้างหน้าพร้อมกับดงซูบิน

“นายกเทศเทศมนตรีโยฮวาคุณกำลังทำอะไร”

"เอาล่ะดันเร็วเขา! ???

“ไม่ต้อง! คุณกลับไปนั่งข้างในเถอะ! ให้ผมเปียกคนเดียว! เรื่องนี้ผมแก้ปัญหาให้เอง!”

“ไม่ต้องมาพูดมากแล้ว! ดัน!” ดงซูบินมองไปที่หลังเปียกของเกิงโยฮวา ก่อนที่จะใช้แรงดันรถต่อไป

รถเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ เกิงโยฮวาปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยขณะพยายามสตาร์ทรถ พยายามอยู่หลายครั้งมันก็ยังไม่ติด

ห้านาทีผ่านไป

เกิงโยฮวาเองเอามือกุมขมับ และปิดประตูด้วยความโกรธ

ดงซูบินเองไม่เห็นว่าเกิงโยฮวาทำอะไร เขายังพยายามดันอยู่ที่ท้ายรถ เขาปราดน้ำบนใบหน้าแล้ววนไปอีกด้านหนึ่ง เขาต้องการให้รถสตาร์ทติดให้ได้

ตอนนี้ฝนมันยิ่งตกหนักมากขึ้น

ดงซูบินพูดออกมาว่า: "ครั้งนี้ผมเป็นคนผิดเอง ... "

เกิงโยฮวากุมขมับและหลับตาโดยไม่พูดอะไร

ดงซูบินพยายามใช้โทรศัพท์โทรออกไปอีกครั้ง มันยังไม่ได้ผล และตอนนี้ช่วงกลางดึกแล้วอีกทั้งระยะทางที่จะถึงหมู่บ้านใกล้ที่สุดก็อึกไกล ในความเป็นจริง ในกรณีนี้ มันเป็นไปได้ที่จะแก้ปัญหาด้วย  พลังพิเศษของเขา ดงซูบินสามารถย้อนเวลาได้ แต่ดูเหมือนดงซูบินจะลืมเรื่องนี้ไปสนิท  ในเวลานี้ เวลาที่เหลือไม่เพียงพอสำหรับการย้อนกลับไปแล้ว และดงซูบินคิดเสมอว่าปัญหาสามารถแก้ไขได้ด้วยเวลาและเงิน บางเรื่องก็ไม่ได้มีความจำเป็นจะต้องใช้พลังพิเศษทุกเมื่อ ตราบที่ฝนหยุดตก เขาออกไปสองกิโลเมตรเพื่อหาที่ที่มีสัญญาณโทรเรียกคนมาซ่อมรถได้

"ถ้าเช่นนั้นควรรอให้ฝนหยุดก่อน" ดงซูบินกล่าวว่า: "ผมจะไปหาใครสักคกให้มาช่วยเราหลังฝนหยุด"

ตอนนี้เกิงโยฮวาไม่สนใจเขาเลย

ดงซูบินยิ้มเขาเองก็รู้ดีว่าไม่มีใครรู้ว่าฝนจะตกนานแค่ไหนมันอาจจะเป็นระยะเวลาสั้นๆหรือมันอาจจะตกทั้งคืนก็เป็นได้

“สาเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะคุณ!” เกิงโยฮวากล่าวว่า: "แล้วคุณจะทำอะไรได้"

ดงซูบินเองถึงกับนิ่งไปสักพักก่อนะจะพูดว่า “เหตุการณ์นี้ผมก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น”

เกิงโยฮวาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย็นชา “คุณควรจะมองทางให้ดีๆ! หรือว่ามันเห็นทางไม่ชัดหรือยังไงกัน?”

ดงซูบินเองก็รู้สึกว่าเขาไม่ชอบคำพูดของเกิงโยฮวาเลย “คุณไม่จำเป็นต้องพูดขนาดนี้ก็ได้ ผมยอมรับว่ามันเป็นความผิดของผม แต่ตอนนั้นมันสุดวิสัยจริงๆ? ไม่มีใครอยากมาอยู่ในสภาพแบบนี้หรอกจริงไหม!”

เกิงโยฮวาเอื้อมมือออกไปและชี้เขาสามครั้ง

ดงซูบิน อยู่ในอารมณ์ไม่ดี เขาแตะบุหรี่และหยิบบุหรี่สองมวน

"โอ้!"เกิงโยฮวเริ่ม สั่ง

ดงซูบินไม่ฟังและยังคงสูบบุหรี่ต่อไป

เกิงโยฮวาพูดพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจ: "ฉันบอกให้คุณหยุดสูบ! ไม่ได้ยินเหรอ?"

ดงซูบินเปิดประตูแล้วโยนบุหรี่ออกไป **** ด้วยความโกรธแล้วดึงประตู!

ตอนนี้ทั้งคู่เหมือนลูกหมาตกน้ำ และพวกเขาเปียกโชกและพวกเขาอารมณ์ไม่ดี บรรยากาศในรถเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ

ทุกอย่างเงียบไปประมาณสองสามนาที ทันใดนั้น การจามก็ทำลายความเงียบ

"อา!" เกิงโยฮวาปิดปากของเธอเพราะเสียงจามนั้นดังมาก

ดงซูบินเองก็เหมือนจะเริ่มเป็นหวัดเช่นกัน เขาก็จามออกมา นี้เป็นอาการเริ่มแรกของการตากฝน พรุ่งนี้เช้าเขาถึงจะมีไข้

ดูที่นาฬิกาสิตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าได้แล้ว

ดงซูบินเองก็ทนเสียเวลาแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เมื่อมองไปเกิงโยฮวา เธอเองก็คิ้วขมวด ดงซูบินเพียงแค่พูดว่า: "วันนี้เป็นความผิดพลาดของผม ผมขอโทษ แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เสื้อผ้าก็เปียกและโทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณ รถ สตาร์ทไม่ติด หรือเราควรถอดเสื้อผ้าก่อน ถ้าฝนไม่หยุด วันนี้ก็นอนในรถ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะหาทางหาคนมาซ่อมรถให้ "

เกิงโยฮวา มองเขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “จะให้ผมถอดยังไง”

ดงซูบินกวาดตาของเธอโดยไม่รู้ตัว หายใจเกือบจะเมื่อยล้า ภายใต้แสงจันทร์ กางเกงสีดำของเกิงโยฮวานั้นแนยกับร่างกายที่อวบอิ่มของเธอ และเสื้อเชิ้ตสีขาวก็โปร่งแสงราวกับว่ามันโปร่งแสง เปียกด้านบนชุดชั้นในลูกไม้สีแดงมองเห็นได้ชัดเจนชัดเจนไม่ชัดเจนและบรรยากาศที่คลุมเครือก็แผ่กระจายไปทั่วรถ

ภายในใจของดงซูบินเริ่มเต้นแรงและดงซูบินไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์ตอนนี้แบบไหนดี “งั้นเดียวผมถอดก่อนและนอนข้างหน้ารถ คุณ เอ่อ คุณไปถอดข้างหลังและนอนข้างหลังรถก็ได้ ไม่เป็นไร????

เกิงโยฮวาถามขึ้นทันที: "คุณพูดอะไร"

“ผมบอกคุณไปแล้ว คุณมั่นใจได้เลยว่าผมจะไม่หันหลังกลับไปมองแน่นอน”

เกิงโยฮวารูปผมของเธอไม่ได้พูดอะไรต่อและเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลื้องผ้า

ดงซูบินดูเหมือนถอนหายใจอย่างโล่งอก “คุณอาจมีอคติต่อผม ผมเข้าใจว่าถ้าคุณไม่เชื่อใจผม ก็ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้ มันจะมีวิธีอื่นหรอจริงไหม”

ดวงตาของ เกิงโยฮวา เปล่งประกายด้วยความโกรธ “ฉันมีอคติกับคุณอย่างงั้นหรอ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณพูด มันหลายครั้งแล้ว ? ฉันเคยเรื่องนี้กับคุณแล้วนะซูบิน! ฉันไม่ได้มีอคติอะไรกับคุณเลย! อย่างน้อยก็ไม่ใช่สำหรับเรื่องงาน ใช่! สำหรับความรู้สึกส่วนตัว! ตั้งแต่คุณพูดอย่างนั้น! ฉันไม่อายเลยที่จะพูดออกมา! ฉันเข้าใจที่จะบอกคุณ! ฉันไม่ชอบวิธีการทำงานของคุณ! ฉันไม่ชอบบุคคลิกของคุณ! ฉันพูดชัดเจน? เข้าใจใช่ไหม. ?”

ดงซูบินกางมือและพูดว่า: "ผมรู้ว่าคุณไม่ได้มองมาที่ฉัน ผมไม่ได้ปล่อยให้คุณเห็นด้วยกับวิธีการทำงานของฉัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาทำงาน ตอนนี้เราพึงเกิดอุบัติเหตุ? และผมกลัวว่าเราทั้งคู่จะเป็นไข้ และผมเพียงต้องการกลับไปนอนที่บ้านนอนแบบ สบาย ๆ ผมยอมที่จะนั้งขดตัวเพื่อสร้างความอบอุ่นและไม่ยอมให้ตัวเองป่วยเป็นอันขาด”

ขณะที่เขาพูด เขาพยายามถูมือไปด้วย

เกิงโยฮวาเองก็มีสีหน้าไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา แน่นอนดงซูบินเองก็พยายามจะทน แต่ก็อดไม่ได้ทุกครั้ง

ในตอนท้ายดงซูบินรู้ดีว่าเธอต้องการอะไร เขาเพียงแค่พยักหน้าและพยักหน้า เขาเปิดรถและออกจากรถ เขายืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักและพูดกับคนข้างใน: "คุณคือเจ้านาย คุณใหญ่ที่สุด จากนั้นคุณก็ถอดเสื้อผ้าของคุณออก คุณนอนอยู่ในรถ ผมจะออกไปข้างนอก เท่านี้โอเคไหม"

เกิงโยฮวา มองเขาอย่างเย็นชา

ดงซูบินล้มลงที่ประตูและจากไป ลุยฝนเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากฝน หลังจากคิดดูแล้ว ฟ้าร้องและฟ้าผ่าด้านบนก็ดูเหมือนจะไม่สามารถยืนอยู่ใต้ต้นไม้ได้ แล้วจึงเดินจากไปอีกครั้ง เหยียบหินก้อนใหญ่ เอนตัวนั่งในโคลน สัมผัสกล่องบุหรี่ หยิบบุหรี่ขึ้นจากฝน ก้มศีรษะปกป้องมัน ใช้ไฟแช็คดึงบุหรี่สองมวน สามารถป้องกันและป้องกันควันได้ เปียก.

ไม่มันดับไปแล้ว

ดงซูบินยนก้นบุหรี่ทิ้ง ถูใบหน้าและผมของเขาแล้วถ่มน้ำลาย ฝนในปากของเขาเพียงแค่ก้มตัวและเอนตัวพิงหินเพื่อหลับตา

ตอนนี้เขาไม่มีความคิดอื่นใดแล้ว หวังว่าฝนจะหยุดเร็วกว่าที่เขาคิดไว้

ดงซูบิน กัดฟันและอาบน้ำท่ามกลางสายฝน

ทันใดนั้น เพียงไม่กี่นาทีและไม่ไกลจากคาเยนได้ยินเสียงตะโกนมาจากรถคาเยน ดงซูฐินไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้สนใจ แต่หลังจากนั้น เสียงก็ดังขึ้น เกือบพอกับเสียงฟ้าร้อง มันเป็นเสียงที่จริงจังมาก ดงซูบินมองไปตรงนั้น รีบๆ เย็นๆ แล้วเห็นพนักพิงที่นั่งคนขับ ดูเหมือนเป็นผู้หญิเสื้อผ้าเปียก ฉันรู้ว่าเกิงโยฮวา ถอดเสื้อผ้าของเธอ ดงซูบินพยายามมองไปทางอื่น เขาไม่ได้มองเข้าไปข้างใน เขาหันหลัง ดงซูบินถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น”

เสียงเย็นชาดังขึ้นที่เบาะหลัง “เข้ามา นอนซะ!”

ดงซูบินกล่าวว่า: "ไม่เป็น คุณนอน ผมจะออกไปข้างนอก!"

"..." ฉันบอกว่าให้เข้ามา! "เกิงโยฮวา กล่าวว่า: "ข้างนอกฝนมันตกหนักไม่ใช่หรือยังไง”

ดงซูบินหายใจออก ยืนอยู่ที่นั่นและคิดเกี่ยวกับมัน และเขาก็ไม่รู้สึกอารมณ์ใด ๆ อีกต่อไป เขายกเท้าขึ้นบนรถอย่างไม่เต็มใจและปิดประตู

"กระจกมองหลังมันเห็นได้ชัดมาก!"

ดงซูบินหยุดชั่วคราว และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็หันกระจกมองหลัง แต่เมื่อเขาตกใจ ดงซูบินยังคงเห็นทั้งหมดจากแสงจันทร์นั่งอยู่ข้างหลังเขาในกระจก ชุดชั้นในของเธอดูเหมือนจะเหลือเพียงชุดชั้นในของเธอเท่านั้น ผิวของเธอขาวมาก และภาพของลูกไม้สีขาวก็พุ่งเข้ามาอยู่ในสายตาของ ดงซูบิน มันทำให้เขาใจเต้นแรงเอามากๆ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด