ตอนที่ 166 ผนึกวิญญาณ

ตอนที่ 166 ผนึกวิญญาณ

หินอ่อนเป็นหินมีค่าที่ใช้ในสถาปัตยกรรมและแกะสลักของจีนยุคโบราณ อาคารคลาสสิกเช่นเมืองต้องห้ามหรือวิหารแห่งสวรรค์ และสะพานในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ส่วนใหญ่ล้วนทำจากหินอ่อน

นอกจากนี้ยังมีการใช้กันอย่างแพร่หลายในโครงการระดับชาติร่วมสมัยเช่นอนุสาวรีย์วีรบุรุษประชาชน หอประชุมใหญ่ของประชาชน โดยหินอ่อนสีขาวที่ใช้เป็นหินชนิดที่ผลิตในเหมืองหินทางตะวันตกของหมู่บ้านเกาจวง เมืองดาชิโวในปักกิ่ง

หินอ่อนสีขาวมีราคาแพงมากและไม่มีขายในเมืองหานตาน

ด้วยเหตุนี้หยางซือเหมยจึงโอนเงินอีกสามล้านเหรียญให้กับเซี่ยวกั๋วหุยและขอให้เขาส่งคนไปซื้อมันที่เหอเป่ยโดยเฉพาะ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เซี่ยวกั๋วหุยไม่เข้าใจคือ แม้เธอจะใช้หินอ่อนสีขาวเหล่านี้ แต่กลับไม่ได้วางบนพื้นดิน เธอต้องการวางไว้ใต้ดิน ซึ่งเป็นวิธีการที่แปลกประหลาดที่เขาไม่เคยพบมาก่อน

“ซือเหมย หินอ่อนสีขาวมีค่าและสวยงามมาก ทําไมเธอต้องซ่อนมันด้วย?” เซี่ยวกั๋วหุย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

หยางซือเหมยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นั่นเป็นแผนของหนูเอง ลุงเซี่ยวแค่ทําตามก็พอแล้วค่ะ”

เมื่อเซี่ยวกั๋วหุยเห็นรอยยิ้มที่มีเลศนัย เขาจึงหยุดตั้งคําถาม

อย่างไรก็ตามเขาไม่เข้าใจหลักวิชาเกี่ยวกับฮวงจุ้ยแม้แต่น้อย

***

เมื่อกลับถึงบ้าน หยางซือเหมยได้ผสานพลังเวทย์มนตร์ลงบนดาบเหรียญทองแดงอีกครั้งและนําหอคอยเหล็กขนาดเล็กมาเตรียมไว้ และพร้อมที่จะช่วยหลินชิงเหมยขับไล่วิญญาณชั่วร้ายอย่างเป็นทางการ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ด้วยอานุภาพของหอคอยเหล็กขนาดเล็กการปฏิบัติของเธอทะลุคอขวดและเพิ่มมานาของเธออย่างมาก นอกจากนี้เธอพบว่าตราบใดที่หอเหล็กขนาดเล็กสัมผัสกับฝ่ามือของเธอมานาของเธออาจเพิ่มขึ้น มากกว่าสองเท่า

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาด้วยความช่วยเหลือของหอคอยเหล็ก การปฏิบัติของเธอได้พัฒนาขึ้นไปสู่ระดับที่สูงขึ้นและเพิ่มพลังของเธออย่างมาก นอกจากนี้ยังพบว่า ตราบใดที่หอคอยเหล็กนี้สัมผัสกับฝ่ามือ พลังของหญิงสาวสามารถเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า

ดังนั้นหยางซือเหมยจึงเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เมื่อมาถึงศาลาโม่ เธอขอให้ซ่งซวนเอากระจกหงส์ที่ร้องไห้เป็นสายเลือดออกมา และพาหลินชิงเหมยไปที่สนามหลังบ้านล็อค ก่อนปิดประตูอย่างแน่นหนา เด็กสาวบอกกับซงซวนว่า ห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด นอกจากเธอจะอนุญาติ

เพื่อป้องกันมัน เธอยังวางค่ายร่ายมนตร์ไว้ด้วย

ส่งผลให้หลินชิงเหมยรู้สึกประหม่าท่ามกลางการร่ายมนตร์นั้น

เวลานี้วิญญาณชั่วร้ายที่ติดอยู่กับร่างกายของเธอซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง ตั้งแต่หยางซือเหมยเอาหอคอยเหล็กขนาดเล็กออกมา

ดูเหมือนว่ามันหวาดกลัวหอคอยเหล็กนี้

หยางซือเหมยเอื้อมมือออกไปพร้อมพยักหน้าไปที่หลินชิงเหมย ก่อนจะเริ่มควงดาบสําริดเพื่อเจาะกระจกที่แกะสลักด้วยลวดลายหงส์

แม้วิญญาณปีศาจนั้นจะสิงอยู่ที่ใดโดยไม่สำแดงตน แต่หยางซือเหมยสามารถส่งพลังผ่านให้ผีร้ายได้โดยตรง

เป็นผลให้วิญญาณนั้นไม่สามารถหลบซ่อนได้อีกต่อไป จากนั้นมันเริ่มดิ้นรนอยู่ในร่างกายของหลินชิงเหมยและพยายามต่อต้านหยางซือเหมยอย่างรุนแรง

ชั่วพริบตาดาบเหรียญทองแดงในมือหยางซือเหมยพลันส่องแสงประกายเจิดจ้าพร้อมหันดาบไปทางหลินชิงเหมย

“อะไร?!”

ว๊ายย!

เมื่อวิญญาณหลุดออกมาจากร่างของหลินชิงเหมย ทันใดนั้นมันต้องการหลบหนี!

ตามธรรมชาติหยางซือเหมยย่อมไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายหลบหนี เธอรีบร่ายมนต์เก้าคาถาพร้อมถือดาบเฉียนกุนไว้ในมือ

สําหรับวิญญาณชั่วร้าย ดาบวิเศษที่ทำจากทองแดงเป็นเหมือนกําแพงเหล็กที่มีอานุภาพแผ่ไพศาล

“ตอนนี้มีทางเลือกให้แกสองวิธีคือจะกลับไปที่กระจกหรือตาย!” หยางซือเหมยพูดอย่างเย็นชา

วิญญาณชั่วร้ายมองเด็กสาวด้วยความไม่พอใจและในที่สุดก็เลือกที่จะพุ่งตัวเข้าไปในร่างของหลินชิงเหมยอีกครั้งด้วยความเกรี้ยวกราด

หลังจากกระจกสั่นอยู่บนพื้นหลายครั้ง ในที่สุดมันได้แน่นิ่งไป และเด็กสาวเห็นน้ำตาสีแดงของหงส์หยดลงมา

หยางซือเหมยร่ายคาถาเก้าบทส่งไปประทับในทันที อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ไม่มีจอมขมังเวทย์คนใดที่สามารถทำลายมันหรือบังคับมันได้

ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่ง!

แม้ภรรยาของซ่งซวนจะไม่มีดวงตาหยินหยาง แต่สามารถสัมผัสได้ถึงการต่อสู้ของพลังหยินในร่างกายของตนได้อย่างชัดเจน ขณะนี้ความเจ็บปวดนี้ราวกับร่างกำลังจะถูกฉีกขาดจนกระทั่งหยางซือเหมยผนึกมันไว้ จึงสามารถผ่อนคลายลงได้

ตอนเห็นหยางซือเหมยร่ายรำเพลงดาบพร้อมท่องคาถาด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว ในหัวใจของเธอจึงเต็มไปด้วยความกลัวด้วยความรู้สึกว่าเธอไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเด็กสาวคนนี้

หยางซือเหมยหยิบกระจกและหอคอยเหล็กขนาดเล็กขึ้นมา แต่ดาบเฉียนคุนที่เป็นเหรียญทองแดง มันกระจัดกระจายอยู่บนพื้นดินและกลายเป็นสีเทาของเถ้าถ่านที่เสื่อมสภาพอย่างสมบูรณ์ และแน่นอนว่ามันไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป

“ซือเหมย วิญญาณชั่วร้ายในตัวพี่ถูกขับไล่ไปแล้วจริง ๆ เหรอ?” หลินชิงเหมยถาม

“ใช่ แต่ทุกวันนี้เพราะถูกวิญญาณร้ายครอบงำ สุขภาพของพี่จึงค่อนข้างอ่อนแอ ดังนั้นจงจําไว้ว่าต้องสวมเครื่องรางที่หนูให้พี่ไว้ตลอดเวลา และไม่สามารถถอดได้จนกว่าจะถึงหนึ่งเดือน”

“ตกลง ขอบคุณซือเหมยมาก” หลินชิงเหมยรู้สึกโล่งใจที่ได้รู้ว่าตนปลอดภัยแล้ว

ก่อนหน้านี้แม้ท่าทีภายนอกของเธอจะดูสงบแต่ก็ถูกรบกวนอย่างหนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเด็กสาวพบว่า อีกฝ่ายเป็นเหมือนปีศาจที่ต้องจ้องมองไปในกระจกบ่อยครั้งโดยไม่ใส่ใจสิ่งที่อยู่รอบตัว

“กระจกนี้หนูจะเก็บเอาไว้เอง มันไม่เหมาะที่จะอยู่กับพี่อีกต่อไป” หยางซือเหมยกล่าว

“เอาไปเถอะ พี่ไม่อยากเห็นมันแล้ว” ตอนนี้หลินชิงเหมยรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นกระจกกระทั่งไม่กล้าที่จะจับ

หยางซือเหมยยิ้ม “พี่ชิงเหมยต้องดูแลตัวเองให้ดี กินให้มากหน่อยและออกกําลังกายด้วย ร่างกายจะได้แข็งแรงเร็ว ๆ”

“มีอะไรหรือเปล่า?” หลินชิงเหมยเอ่ยถามด้วยความสับสน

หยางซือเหมยยิ้มแต่ไม่ตอบกลับ เพราะเธอไม่ต้องการบอกเรื่องการตั้งครรภ์ของหลินชิงเหมย

เมื่อเห็นเด็กสาวทําเหมือนมีความลับ หลินชิงเหมยจึงหยุดถาม

จากนั้นทั้งสองได้เดินออกจากสนามหลังบ้าน

เมื่อซงซวนผู้ที่ยืนเฝ้าประตูเห็นว่าทั้งสองคนปลอดภัย ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ

ในขณะนี้เพื่อนของร้านมาอย่างลึกลับพิงหูของซงซวนและกระซิบสองสามคํา

แม้หยางซือเหมยไม่มีความตั้งใจที่จะแอบฟัง แต่หูของเธอดีมาก เมื่อได้ยินเนื้อหาที่ใครบางคนบอกว่า มีคนมาหาซ่งซวนพร้อมด้วยด้วยสินค้าจํานวนมากที่ถูกนำออกมาจากดิน

อย่างไรก็ตามการเปิดร้านขายของเก่านั้น ต้องพึ่งพาการซื้อขายเป็นหลัก โดยส่วนใหญ่มักจะไม่ทราบแหล่งที่มา ซึ่งนั่นคือซื้อของโจร

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่มีมูลค่าแท้จริงมักจะซ่อนอยู่ในหลุมฝังศพ

ซ่งซวนจะเป็นคนที่จริงจังในฐานะพ่อค้า และเพื่อดําเนินธุรกิจร้านขายของเก่าที่เขาโปรดปราน เขาย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องทําสิ่งดังกล่าว

ตัวอย่างเช่นกระจกหงส์ที่ร้องไห้เป็นเลือดก็ถูกรวบรวมมาจากโจรที่ปล้นสุสาน

หลังจากได้ยินเพื่อนของเขาพูดเช่นนั้น ซ่งซวนพลันนึกขึ้นมาได้ถึงเรื่องที่หยางซือเหมยเคยพูดกับเขาว่า เมื่อมีของถูกขุดออกมาจากดิน ถ้ามันเป็นพื้นที่ธรรมดาทั่วไปย่อมสามารถซื้อขายได้ แต่หากออกมาจากสุสานมันจะนําพลังหยินชั่วร้ายซึ่งเป็นอันตรายต่อตัวเองและผู้อื่น ท้ายที่สุดมันจะนําไปสู่การเสื่อมสลายของโชคลา�

หลินชิงเหมยอยู่ในกระจกเพราะฟีนิกซ์ร้องไห้เลือด แต่เขาไม่สามารถรักษาแผลเป็นและลืมความเจ็บปวดได้

ดังนั้นเขาจึงต้องการให้หยางซือเหมยไปกับซ่งซวนเพื่อช่วยเขา ยิ่งไปกว่านั้นเด็กสาวคนนี้ยังมีเชี่ยวชาญเรื่องของเก่ามากกว่าตัวเธอเอง เพราะด้วยการมองเพียงแวบเดียวเธอสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างของจริงกับของปลอมได้

…………………..