HO บทที่ 127 สุสานของเทพเจ้าแห่งความบ้าคลั่ง

“ของแค่นี้พวกเราไม่กลัวหรอก” ซินหยาบอกกับศีรษะที่ดูพิลึก ๆ ขณะที่เขากดใช่ในการแจ้งเตือน

มันยิ้มเยาและพูดอย่างเย้ยหยันว่า "ก็ตามใจ ขอให้พวกเจ้าโชคดี"

เมื่อคำพูดเหล่านั้นออกจากปากของมัน ห้องนั้นก็เริ่มสั่นคลอนและได้ยินเสียงกรีดร้องที่ทรมานดังรอบตัวพวกเขา ศีรษะเริ่มหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ขณะเปิดประตูดันเจี้ยน

ขณะที่ประตูค่อย ๆ เปิดออก เสียงที่ฉีกขาดของเนื้อเยื่อดังก้องกังวานไปทั่วห้อง ซินหยามองไปทุกทางเพื่อดูว่าเสียงที่ฉีกขาดมาจากไหนเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเป็นกำแพง

ผิวหนังที่ยืดออกซึ่งประกอบเป็นผนังเริ่มฉีกขาดและเลือดหยดเล็ก ๆ ก็เริ่มซึมผ่านเข้ามา ยิ่งประตูเปิดออก เสียงกรีดร้องก็ยิ่งดังขึ้น เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดราวกับถูกกระชากออกมาจากจิตวิญญาณของใครบางคน

ซินหยาแทบจะทนเสียงไม่ไหว เขาเอามือปิดหู เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาพบว่าเว่ยกับวอนเดอร์ริ้งซาวด์ดูไม่เป็นอะไรมาก สิ่งเดียวที่เขากังวลคือเมลติ้งสโนว์

เด็กหนุ่มตัวสั่นมาก เขาเอาหน้ามุดไปที่หลังของซินหยาและเอามือปิดหูของเขา ซินหยารู้ว่าเขากลัวและพยายามปลอบโยนเขาอย่างสุดความสามารถ

นี่คือเหตุผลที่เด็กเล็กต้องเล่นเกมนี้กับผู้ปกครอง บางสิ่งในเกมนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็กอายุต่ำกว่าที่กำหนด ไม่ว่าพวกเขาจะดูเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน

เสียงกรีดร้องอย่างต่อเนื่องคงอยู่ชั่วนิรันดร์ ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกจนหมด แสงที่ส่องผ่านประตูทำให้ห้องสว่างขึ้น และในที่สุด ซินหยาก็มองเห็นได้ทั้งหมด สิ่งที่เขาเห็นเกือบทำให้ เขาอ้าปากค้างเล็กน้อย แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เพราะนี่คือเกม

ภาพรอบ ๆ ตัวเขาช่างน่ากลัว กำแพงดูมีชีวิตชีวาเต้นเป็นจังหวะ และอยู่ในสภาพทรุดโทรม บางส่วนเริ่มก่อตัวเป็นสะเก็ดขนาดใหญ่ในขณะที่ส่วนอื่น ๆ ดูติดเชื้อ หนองไหลออกมาช้า ๆ ไหลลงมาตามผนังด้วยเฉดสีเหลืองต่าง ๆ

เพื่อให้แน่ใจว่าดวงตาของเมลติ้งสโนว์ถูกปิดไว้ เขาจึงรีบพาพวกเขาผ่านประตูที่เปิดอยู่ เขารู้ว่าเมลติ้งสโนว์นั้นอาจจะอ่อนไหวต่อสิ่งต่าง ๆ ส่วนใหญ่อยู่แล้วแต่ซินกยาคิดว่ามันเป็นการดีที่สุดที่เด็กจะไม่เห็นอะไรแบบนี้

วอนเดอร์ริ่งซาวด์กับเว่ยก็มีความคิดเดียวกันเพราะพวกเขารีบเข้าไปข้างในเช่นกัน ทันทีหลังจากที่ทั้งกลุ่มอยู่ในดันเจี้ยน ประตูด้านหลังพวกเขาก็ปิดลงและมีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา

คุณได้เข้าสู่ดันเจี้ยน สุสานของเทพเจ้าแห่งความบ้าคลั่ง! คุณจะไม่สามารถออกจากดันเจี้ยนนี้ได้จนกว่าคุณเคลียร์ดันเจี้ยนอย่างสมบูรณ์หรือจนกว่าคุณจะตาย!

 

“ว้าว ดูที่นี่สิ” เมลติ้งสโนว์กล่าว ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ออกมาจากหลังของซินหยา

ซินหยาต้องยอมรับในขณะที่เขามองไปรอบ ๆ บริเวณโดยรอบว่านี่จะเป็นสถานที่ที่เขาสามารถจินตนาการได้ว่าสมบัติถูกซ่อนไว้ ดันเจี้ยนนั้นดูเหมือนจะอยู่ใต้ดิน เพดานหินด้านบนเขาอาจเป็นข้อพิสูจน์ได้

มีโคมไฟแบบเก่าห้อยลงมาจากผนัง ให้แสงสว่างที่จำเป็นมาก ในขณะที่ตัวกำแพงเองก็ประกอบขึ้นจากส่วนต่างๆ ของร่างกายที่แห้งสนิทของซากศพต่างๆ ถูกมัดรวมกันเป็นก้อนอิฐ

ซินหยามองไปที่เมลติ้งสโนว์เพื่อดูว่าเขาจะเป็นอะไรรึเปล่า แต่ดูเหมือนว่าความกังวลของเขาจะไร้ค่า เมลติ้งสโนว์แหย่ซากศพอย่างอยากรู้อยากเห็นราวกับว่าพวกมันไม่มีอะไร ปากของเขาอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

'เขากลัวความมืดและเสียงกรีดร้องทำให้เขากลัวแต่กับศพเขากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง' ซินหยาคิดในใจขณะดูเมลติ้งสโนว์สอดนิ้วเข้าไปในเบ้าตาที่ว่างเปล่าของศพ

“ดูเหมือนว่าจะเป็นทางเดินที่ยาวทีเดียว” เว่ยกล่าว เธอกลอกตาจากจุดที่เธอยืนเพื่อดูว่าโถงทางเดินยาวจนไม่รู้ว่าสิ้นสุดที่ตรงไหน

“ฉันไม่คิดอย่างนั้น” วอนเดอร์ริ่งซาวด์บอกกับเธอ “คุณก็รู้ว่าดันเจี้ยนมันเป็นอย่างไร มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”

ซินหยาดึงเมลติ้งสโนว์ออกจากศพ "อย่ามัวเสียเวลาเดาเลย ไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่า”

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาทั้งสี่เริ่มเดินไปตามทางเดินยาวที่เต็มไปด้วยชิ้นส่วนของร่างกาย พวกเขาเดินช้าและระมัดระวัง ตามองกับดักทุกประเภทที่อาจจะปรากฏขึ้นมา เว่ยชักปืนของเธอออกมา วอนเดอร์ริ่งซาวด์ทาบขลุ่มไว้บนริมฝีปากและเมลติ้งสโนว์จับด้ามดาบของเขาแน่น

ระหว่างทางที่พวกเขาเดินไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่น่าหลังจากเดินไปสองสามนาที ทางเดินที่พวกเขาเดินก็นำไปสู่เขาวงกตขนาดใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปข้างใน การแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นมา

คุณได้เข้าไปในห้อง 1/1 สุสานของเทพเจ้าแห่งความบ้าคลั่ง!

"มันต้องเป็นเขาวงกต" ซินหยาถอนหายใจ เขามีประสบการณ์ที่ไม่ดีกับเขาวงกต เขาเคยไปกับแม่ของเขาให้ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ เขามักจะหลงทางตลอดเวลาจนทำให้แม่ของเขาต้องออกไปหาเขาทุกครั้ง

วอนเดอร์ริ่งซาวด์หัวเราะกับท่าทางของ Xinya "เขาวงกตไม่ได้ยากขนาดนั้น สิ่งที่เราต้องทำคือเอามือพิงกำแพง การทำเช่นนี้จะช่วยให้เราหาทางออกได้โดยไม่หลงทาง"

“ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น” เมลติ้งสโนว์บอกเขา “ภายในเขาวงกตอาจมีอันตรายทุกประเภท เราจะสู้อย่างไรถ้าเรามีมือข้างหนึ่งบนกำแพงตลอดเวลา”

“ฉันไม่อยากพูดแต่เมลติ้งสโนว์พูดมาก็มีเหตุผล” เว่ยกล่าว

"พวกเราคนเดียวเท่านั้นที่ต้องทำ" วอนเดอร์ริ่งซาวด์อธิบายให้เธอฟัง

เมื่อมองไปรอบ ๆ กลุ่ม ซินหยาก็ตระหนักว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถทำได้ คนอื่น ๆ ต้องการมือทั้งสองข้างสำหรับอาวุธของพวกเขาแต่เขาไม่จำเป็นต้องใช้มือทั้งสองข้างแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะอยากทำ เพราะผนังนั้นประกอบขึ้นจากร่างกายที่ผุพัง ซึ่งในใจของพวกเขาไม่อยากจะสัมผัสสิ่งนั้น

ซินหยาสูดหายใจเข้าลึกๆ “ในเมื่อฉันเป็นคนเดียวที่สามารถต่อสู้ด้วยมือเดียวได้ ฉันเดาว่ามันขึ้นอยู่กับฉัน”

“อย่ากังวลไปเลยพี่ดริฟชิ้นส่วนร่างกายไม่ได้รู้สึกนุ่มเลย” เมลติ้งสโนว์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ปลอบโยนหลังจากเห็นใบหน้าที่รังเกียจของซินหยา เมื่อต้องสัมผัสผนังร่างกาย

ซินหยาเกือบหัวเราะกับความพยายามของเมลติ้งสโนว์ในการปลอบเขา เขาวางปลายนิ้วพิงกำแพงและพูดว่า "เอาล่ะ ไปกันเลย"

เมื่อพวกเขาเริ่มเดินทางผ่านเขาวงกต พวกเขาตระหนักดีถึงสภาพแวดล้อมที่อยู่ข้างหน้าพวกเขามากเกินไป พวกเขาไม่เชื่อว่านี่เป็นเพียงเขาวงกตธรรมดา ต้องมีกับดักและสัตว์ประหลาดซ่อนอยู่ภายในสถานที่แห่งนี้

สิ่งที่กลุ่มของซินหยาไม่รู้ก็คือทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในเขาวงกต คำสาปก็ถูกเปิดใช้งาน ควันสีดำที่น่าสยดสยองเล็ดลอดออกมาจากปากของร่างกายข้างหนึ่งบนผนังแล้วเคลื่อนตัวไปทางกลุ่ม

มันวิเคราะห์พวกเขา ขณะที่พวกเขาเดินผ่านเขาวงกต ศึกษาพวกเขาถึงระดับภายใน ค้นหาคนที่จิตใจที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม ในตอนแรกมันคิดว่ามันน่าจะเป็นเด็กคนที่อายุน้อยที่สุด ซึ่งง่ายที่สุดในการควบคุมแต่มันผิดถนัด ไม่ใช่น้องเล็กแต่เป็นผู้หญิง

หลังจากได้เป้าหมายได้แล้ว มันก็พุ่งออกไปเร็วกว่าตาเห็น มันพุ่งเข้าหาผู้หญิงคนนั้น โดยโฉบอยู่ข้างหลังเธอ ก่อนที่หญิงสาวจะกระพริบตา มันก็ขยับอย่างรวดเร็วและเข้าไปในรูจมูกของเธอ เว่ยเริ่มไอ ซึ่งทำให้กลุ่มหยุดเดินและหันกลับมามองเธอ

“เธอโอเคไหม เว่ย” ซินหยาถามด้วยความสงสัยว่าอะไรทำให้เธอไอได้ในเกม

เธอยิ้มเล็กน้อย "ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่นึกถึงห้องที่เรามาจากก่อนหน้านี้ได้และมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีขึ้นมา"

“อย่าพูดถึงมันเลย ฉันเองก็ไม่อยากนึกถึงมัน” ซินหยาหน้าซีดเมื่อเอ่ยถึงห้องผิวหนังก่อนหน้านี้

ทุกคนยังคงเดินต่อไปในเขาวงกต โดยไม่สังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของเว่ยที่จ้องมองที่ด้านหลังของพวกเขา