บทที่ 22 กลโกง

　จากจุดเริ่มต้นจนถึงตอนนี้การฝึกทหารทำให้คริสมั่นใจมากขึ้น  กองทหารของเขาเพียงพอที่จะบดขยี้กองกำลังใดๆ ในโลกมนุษย์ได้ตั้งยังไมทันสู้รบ กองกำลังอาวุธเย็นที่มีดาบ หอก และธนู ไม่สามารถเป็นศัตรูกับกองกำลังของเขาได้เลย ตราบใดที่ปืใหญ่สมัยใหม่เริ่มโจมตี ก็ไม่มีหน่วยอาวุธเย็นใดที่จะสามารถทนต่อการระเบิดของกระสุนปืินใหญ่ได้

　　แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะยอมให้ทหารที่แต่เดิมถือมีด หอก และธนู ยอมรับอาวุธร้อนเหล่านี้ ทหารใหม่ที่ผ่านการฝึกส่วนใหญ่ยังไม่เข้าใจอาวุธใหม่เหล่านั้นอย่างแท้จริง สิ่งที่ทำให้คริสหดหู่ยิ่งกว่านั้นก็คือ โลกนี้ไม่เพียงแต่มีกองกำลังอาวุธเย็นเท่านั้น แต่ยังมีพลังเวทย์มนตร์ที่ทำให้เขาในตอนนี้ ไม่เข้าใจความสามารถในการโจมตีด้วยเวทมนต์ได้

　　ดังนั้นผู้ที่ปรากฎตัวในนิยายคนอืนสามารถอาศัยความได้เปรียบของอาวุธเพื่อบดขยี้ศัตรูได้ตลอดทาง ซึ่งสิ่งเหล่านั้นเป็นไปไม่ได้ในโลกนี้-บางทีในสงครามครั้งหน้าฝ่ายตรงข้ามจะมีมังกรหรือผู้จอทเวทที่น่ากลัว ดังนั้นคริสรู้สึกว่าเขาไม่มีทุนที่จองหอง หลังจากที่มีปืนใหญ่สองสามกระบอก

　　เมื่อมีความขัดแย้งระหว่างกองทัพของเขากับกองทัพของอาณาจักรเวทมนตร์ เรื่องนี้จะต้องได้รับการประเมินใหม่ อย่างน้อย คริสผู้ซึ่งเคยดูหนังมาแล้วนับไม่ถ้วนรู้สึกว่าอาวุธในยุคสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่สามารถสู้กับมังกรและเวทมนตร์ขั้นสูงได้

　　ถึงแม่ว่าตอนนี้เขาจะได้ครอบครองอาณาเขตแล้ว แต่ก็ต้องเสียภาษีเป็นจำนวนมากและยังต้องรับผิดชอบในการพัฒนาเมืองทั้งสามด้วย - ภาระบนบ่าของเขานั้นหนักหนา และผู้คนที่โลภในความมั่งคั่งของเขาจะเพิ่มมากขึ้น และ มากขึ้นเรื่อย ๆ

　　สิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขาคือคนที่โลภความมั่งคั่งของเขามาเร็วเกินไป และพวกเขาก็เป็นตัวตนที่ไม่ดีนัก

　　“ถ้าเราต่อสู้กับนายพล ซอร์น ในตอนนี้ สิ่งต่างๆ จะแย่ลงทันที” ในห้องประชุมอีกแห่ง เดสเซล ขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้ว่าฉันจะไปแอตแลนต้าด้วยเงินตอนนี้ เวลาก็สายเกินไปแล้ว”

　　"ใช่ เรารอช้าไม่ได้แล้ว เขายื่นคำขาดให้กับเราแล้ว" คริสเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างหดหู่และพูดกับผู้ติดตามหลายคนที่มาแนะนำเขาว่า "ฉันเสนอเงื่อนไขในการเพิ่มภาษี บอกว่าสามารถหักได้ 20,000 เหรียญทอง...ถ้าไม่เห็นด้วยก็ออกไปทันที..."

　　“โอ้...” ดีนส์ส่ายหัวและพูดพร้อมกับถอนหายใจ: “การป้องกันของเราตอนนี้ขึ้นอยู่กับปืนใหญ่สองโหลนี้…”

　　นับตั้งแต่การก่อตั้งอาณาเขต เซริส ได้ผลิตปืนใหญ่รุ่นใหม่เพียง 2 กระบอกเท่านั้น นอกจากปืนใหญ่รุ่นเก่าขนาด 90 มม. จำนวน 20 กระบอกที่เกือบจะทำทั้งหมดขึ้นมาด้วยมือแล้ว เขามีแค่ปืนครก 75 มม. รุ่นใหม่เพียงสองกระบอกเท่านั้น

　　มีหลายสาเหตุสำหรับสถานการณ์นี้ ด้านหนึ่ง คริสตัดสินใจละทิ้งนโยบายการพัฒนาอาวุธที่ผิดพลาดและเน้นการเพิ่มกำลังทหาร โดยฝึกความสามารถทางการทหาร

　　ในทางกลับกัน เนื่องจากกลยุทธ์การพัฒนาเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมและทางทหาร อย่างมั่นคงของ กัวโล  เซริสจึงค่อยๆ พัฒนาระบบอุตสาหกรรมของตนเองอย่างช้าๆ และมั่นคง และไม่รีบร้อนที่จะผลิตอาวุธและอุปกรณ์เพิ่มเติม

　　แน่นอน เหตุผลที่สำคัญที่สุดก็คือ ปืนใหญ่ 22 กระบอกสามารถตอบสนองความต้องการด้านการป้องกันของอาณาเขตปัจจุบันของ อลันฮิล และไม่จำเป็นต้องเสียเวลาเพื่อผลิตอาวุธเพิ่ม

　　แต่ตอนนี้ ไม่ทันไรนายพล ซอร์น สนใจอาวุธใหม่เหล่านี้ และมีการกล่าวถึงอาวุธใหม่อย่างชัดเจนในจดหมาย และเน้นย้ำว่าเป็นอาวุธใหม่ที่สามารถระเบิดได้ในระยะไกลเทียบได้กับเวทย์มนตร์...

　　ด้วยวิธีนี้ ไม่เพียงแต่ความแข็งแกร่งของฝ่ายตัวเองเท่านั้นที่อาจลดลง แต่ความแข็งแกร่งทางการทหารของ อลันฮิล อาจรั่วไหลล่วงหน้าด้วย ไม่ว่าจะรั่วไหลไปยัง อลันเต้ หรือ อาณาจักรเวทมนต์ สำหรับ อลันฮิล แ้ลว มันไม่ใช่ข่าวดี

　　“เป็นไปได้ไหมที่จะสร้างปืนใหญ่ที่ด้อยกว่าเพื่อส่งไปยัง อลันเต้

ปืนใหญ่ของเราเก็บไว้ใช้เองดีกว่า..." นี่คือทางแก้เดียวที่คริสคิดว่าดีที่สุดแล้ว

　　อันที่จริง ตอนนี้เขากำลังคิดอยู่ว่าจะใช้ "ปืนใหญ่สีแดง" และ "แม่ทัพเซินหวู่"  (ภาพประกอบอยู่ด้านล่างนะครับ ผมก็ไม่รู้จะแปลเป็นไทยยังไง) ที่ห่วยแตกเพื่อส่งเต่าเหล่านี้ไปที่จักรวรรดิอลันเต้ ดีหรือไม่

　　“วิธีนี้ไม่ได้แย่ แต่คุณแน่ใจนะว่า… คุณจะสร้างอาวุธที่แย่ได้และทำให้คนพวกนั้ไม่รู้?” หลังจากคิดหาวิธีแก้ไขได้ในที่สุดเดสเซล ก็ถาม

　　คริสพยักหน้าและตอบว่า: “ใช่ ฉันทำอะไรบางอย่างได้ ด้วยหลักการเดียวกัน…มันไม่ยาก ด้วยกำลังการผลิตปัจจุบันของเรา เราจะเสียเวลาไม่มากในการสร้างเพื่อส่งให้อาณาจักรอลันเต้”

　　“แต่ถ้าต้องอย่าให้เขาเห็นปืนใหญ่ที่เราใช้อยู่” เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดกับเดสเซล ต่อว่า “ถ้าเขาได้เห็นพลังของปืนใหญ่ของเราแล้ว เศษขยะที่เราส่งให้จะถูกเปิดเผยทันที และระหว่างเรากับ อลันเต้ จะเกิดความขัดแย้งและเข้ากันไม่ได้อย่างสมบูรณ์”

　เดสเซล ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "ตราบเท่าที่เรามีเวลาหนึ่งปีหรือมากกว่านั้น เราจะสามารถตอบสนองความต้องการด้านการผลิตทางอุตสาหกรรมของคุณและเตรียมกำลังพลไดเพียงพอ...ในตอนนั้น เราไม่ต้องสนใจ. ใบหน้าของอาณาจักรอลันเต้ อีกต่อไป”

　　นับตั้งแต่วันที่ยอมรับเงินทุนของ เดสเซล จักรวรรดิอลันเต้ ถูกกำหนดแล้วให้ไม่สามารถเป็นพันธมิตรของ คริส ตราบเท่าที่เป็นไปได้ คริสไม่รังเกียจที่จะทำลายอำนาจเก่าที่เสื่อมโทรมนี้

　　หลังจากหารือถึงมาตรการรับมือ คริสใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าจะวาดภาพปืนใหญ่สีแดง จากนั้นเขาก็พา เดสเซล ออกจากปราสาทและไปที่โรงงานโลหะนอกเมือง

　　“มาเถอะ สร้างตัวอย่างตามภาพวาดนี้!” คริสกระจายภาพวาดแล้วยื่นให้ช่างฝีมือ

　　ช่างฝีมือเหลือบมองไปที่ภาพวาด จากนั้นพยักหน้าและเริ่มดำเนินการ ช่างฝีมือสมิธ ที่เฝ้าดูความตื่นเต้นนั้นเดินเข้ามา โค้งคำนับให้ คริส อย่างสุดซึ้ง แล้วมองลงไปที่ภาพวาด

　　ต่อมาเขาตกตะลึงที่นั่น เขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้มีไว้เพื่ออะไร แต่เขามีพรสวรรค์ที่ดี สามารถบอกได้ทันทีว่ามันหนักแค่ไหน! แม้ว่ามันจะไม่ใช่เหล็กทั้งท่อน แต่สิ่งนี้เกือบจะประกอบไปด้วยเหล็กทั้งชิ้นจริงๆ!

　　หลังจากกลืนน้ำลายเข้าไปหนึ่งคำแล้ว สมิธก็มองไปที่คริส แล้วลดเสียงลงแล้วถามว่า: "นายท่าน...สิ่งนี้...เพื่ออะไร?"

　　“นี่มันคือปืนใหญ่...” คริสมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเขา ราวกับเป็นนักต้มตุ๋นที่สามารถโกงคนอื่นได้

　　สมิธ ยังไม่ได้ตอบสนอง ขมวดคิ้วและมองภาพวาด ถามด้วยท่าทางงุนงง: "เรามีปืนทหารราบ 75 มม. แล้วไม่ใช่หรือ"

　　เดสเซล เตือน สมิธ ด้วยเสียงที่เบาที่สุดว่า "ปืนใหญ่ของอาณาจักรอลันเต้..."

　　เมื่อเขาพูดเช่นนี้ สมิธก็เข้าใจในที่สุด ทันใดนั้น เขาก็พยักหน้า แล้วมองไปที่ภาพวาด: "ไม่มีปัญหา! แม้จะต้องใช้วัสดุมากขึ้น แต่เราสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ภายในเวลาไม่กี่วัน!

　　“มันต้องมีสิ่งนี้ด้วย!” คริสหยิบภาพวาดอื่นๆ จากแขนของเขาออกมาแล้วยื่นให้สมิธ : “ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการเล่นระเบิด เราก็ต้องยอมให้ระเบิดกับอีกฝ่ายเท่านั้น ..”

　　"ยังมีสูตรดินปืนด้วย! เราจะให้ทั้งชุดถ้าเขาต้องการใช้มัน!" เดสเซล สะท้อนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา: "เรายังให้แบบของปืนใหญ่แก่พวกเขาด้วย! ความภักดีของอลันฮิล ต่อ อลันเต้ ยิ่งใหญ่พระอาทิตย์และพระจันทร์!"

　　กระสุนหนักของปืนและควันไฟของดินปืนกินชนวนเร็วมาก ไม่ทรงพลังและไม่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก แต่นี่มันดีกว่าหนังสติ๊กของยุคนี้จริงๆ ดังนั้นคริสจึงเสนอ "อาวุธใหม่" ให้อย่างแท้จริง

　　เมื่อได้ยินการเตือนของเดสเซล คริสก็รีบหยิบกระดาษและปากกาอีกครั้ง และดึงคู่มือสำหรับปื เขาต้องจัดหนักจัดเต็มเพื่อมอบให้อลันเต้ เขาตัดสินใจว่าจะมอบขวัญที่ดีที่สุด ให้กับนายพล ซอร์น　　วันรุ่งขึ้นคริสได้พบกับผู้ส่งสาร เป็นครั้งที่สองและเสนอพิมพ์เขียวต่อหน้าอีกฝ่าย: "อาวุธใหม่นั้นใหญ่และหนักเกินไป ฉันเชื่อว่าผู้ส่งสารคุณสามารถนำมันกลับไปได้และถ้ารู้สึกว่าไม่สะดวก นี่คือภาพวาดและคำแนะนำสำหรับอาวุธ โปรดนำพวกมันกลับไปที่ อลันเต้ของคุณ"

　　“นี่…” ผู้ส่งสารที่สับสนไม่รู้ว่ามียาอะไรขายในน้ำเต้าของคริส และหลังจากได้รับภาพวาดเหล่านั้นแล้ว เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปอีกสักพัก

　　เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "ฉันต้องเอาตัวอย่างกลับไป! ไม่ว่าจะไม่สะดวกแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้..."

　　“ไม่เป็นไร!” คริสพยักหน้าเห็นด้วย ดูเหมือนว่าเขาเป็น คนซื่อสัตย์และซื่อตรงโดยไม่มีความคิดคดโกงใดๆ: “ฉันกำลังสั่งให้คนลากปืนใหญ่กลับมาจากชายแดน... รออีกสองสามวันแล้วท่านจะได้เห็นของจริง!”

　　ไม่กี่วันต่อมา ผู้ส่งสาร อลันเต้ ที่เห็นตัวอย่างก็เชื่อสิ่งที่ คริส พูดจริงๆ ว่า ปืนชนิดนั้นใหญ่โต และหนักมากผู้คนที่เขาพามานั้นไม่เพียงพอจริงๆ ที่จะแบกปืนใหญ่สองกระบอกด้วยกัน

　　ผู้ส่งสารไม่สงสัยอีกต่อไปว่าคริสกำลังปกปิดเจตนาชั่วร้ายอยู่ หลังจากชมการทดสอบการยิงของปืนใหญ่ เขาตะลึงกับพลังของปืนใหญ่

　　ผู้ส่งสารที่สัมผัสได้ถึงพลังแห่งเปลวเพลิงรีบกลับไปยังที่ที่เขาพักอยู่ทันที เก็บภาพวาดที่ คริส มอบให้เขา ขนปืนใหญ่ตัวอย่างนี้ และลงใต้ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด ออกจากเมือง เซริสแล้วกลับไปยังอาณาจักรอลันเต้...