ตอนที่แล้วHO บทที่ 117 ชุดปฐมพยาบาล
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปHO บทที่ 119 สร้อยข้อมือของรีแอนนอน

HO บทที่ 118 แดนเลส


ซินหยาปล่อยให้นายกเทศมนตรีนอนพักผ่อนในห้องคนเดียว เขากับคนอื่น ๆ เดินตามหลังเว่ยไป ขณะที่เธอพาพวกเขาไปยังที่ที่เอเลนอยู่ เรือได้แล่นไปตามสายน้ำ เขารู้สึกขอบคุณที่ไม่มีใครมีอาการเมาเรือ ถ้าเป็นอย่างนั้นการเดินทางคงจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่

ขณะที่พวกเขาเดิน เว่ยอธิบายให้พวกเขาฟังว่าเธอกำลังพาพวกเขาไปที่ห้องควบคุมเรือ

ซินหยาพยักหน้าอย่างรู้เท่าทัน เขาอ่านข้อมูลเกี่ยวกับเรือมาแล้ว มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่เขาต้องการซื้อในอนาคต ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าห้องควบคุมเรือคืออะไรแต่ไม่เคยเห็นด้วยตาของตัวเองเลย

แม้แต่เรือนแพที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์เช่าก็ไม่มีเพราะไม่สามารถใช้เป็นยานพาหนะได้ เมื่อพวกเขามาถึง ตามที่ซินาหยาคาดไว้ ห้องควบคุมเรือเป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ที่วางพวงมาลัยไว้

ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปในกรง เอเลนก็หันไปหาพวกเขาด้วยสีหน้าที่มีความหวัง

“ตอนนี้อาการของท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง?” เอเลนถาม

“ตอนนี้อาการของเขาดีขึ้นแล้ว เมื่อเราไปถึงแดนเลสแล้วเขาได้รับการรักษาจากหมอ เขาจะปลอดภัย” ซินหยาได้ตอบกลับ

เอเลนพูดทั้งน้ำตาคลอเบ้าด้วยขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก”

“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจที่จะช่วยคุณ” ซินหยากล่าว ขณะที่เว่ยเดินไปลูบไหล่หญิงสาว

หลังจากที่เอเลนสงบลง เธอปาดน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ และเริ่มแจ้งให้พวกเขาทราบถึงสิ่งที่พวกเขาต้องทำเพื่อรักษาเรือไว้ขณะแล่นเรือ เมื่อทุกคนมีงานทำแล้ว พวกเขาก็เริ่มทำงาน ดังนั้นจึงไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นระหว่างทาง

การเดินทางของพวกเขาไปยังแดนเลสนั้นใช้เวลาไม่นานหรือมีเหตุการณ์อะไร ซินหยาคิดว่าการเดินทางดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก โดยกลุ่มส่วนใหญ่ได้ไปชมสถานที่ต่าง ๆ จนกระทั่งพวกเขาไปถึงที่หมาย

สำหรับซินหยานี่เป็นภารกิจที่ง่ายและเขาจะสนุกกับมันเพราะเขารู้ว่าจะมีภารกิจที่ยากกว่ารอเขาอยู่

...

การเดินทางจากเออร์นิสเวิร์ธไปยังแดนเลสใช้เวลานานกว่าสองชั่วโมง เมื่อพวกเขามาถึงท่าเรือก็มีทหารกลุ่มหนึ่งยืนรอพวกเขาอยู่ ซินหยาสันนิษฐานว่าพวกเขาเห็นเรือมาจากที่ไกลและถูกสั่งให้มาตรวจสอบเรือลำนี้

หลังจากที่พวกเขาเทียบท่า ทหารสามคนก็ขึ้นมาบนเรือ พร้อมอาวุธในมือ พวกเขาไม่ได้มีท่าทีดูถูกเหยียดหยามแต่แค่ระมัดระวัง เมื่อเห็นเช่นนี้ ซินหยาบอกกับพรรคพวกไม่ให้นำอาวุธออกมา เขามีความรู้สึกว่าหากทำเช่นนั้น พวกเขาจะกระตุ้นให้ทหารเข้าโจมตีทันที

“พวกคุณเป็นใครและมาทำอะไรที่นี่” ทหารผมแดงซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าได้เปิดปากถาม

เอเลนเดินออกจากห้องควบคุมเรือด้วยมีท่าทีอันสูงศักดิ์และกล่าวว่า

"ฉันชื่อเอเลน คิงสลีย์ ลูกสาวของเอียน คิงส์ลีย์ นายกเทศมนตรีเมืองเออร์รินิสเวิร์ธ ฉันมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากพวกคุณ"

“คุณผู้หญิง โปรดยกโทษให้กับพฤติกรรมหยาบคายของพวกเราด้วย” ทหารผมแดงพูดพร้อมกับโค้งคำนับให้เอเลนเล็กน้อยพร้อมกับทหารอีกสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา "ท่านต้องการให้เราช่วยเรื่องใด ท่านเอเลน?"

“มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในเออร์นิสเวิร์ธและท่านพ่อได้รับบาดเจ็บ ถ้าไม่ใช่เพราะคนสี่คนนี้พ่อของฉันและฉันคงตายไปแล้ว” เอเลนพูดขณะผายมือไปที่ซินหยาและพรรคพวก

สายตาของทหารผมแดงที่มองไปยังกลุ่มของซินหยาได้เปลี่ยนไป  ก่อนจะหันกลับมาหาเอเลนและพูดว่า "ตอนนี้ท่านพ่อของท่านอยู่ที่ไหน?"

“เขาอยู่ในห้องด้านล่าง” เอเลนตอบ

“สมิธกับเจคอบส์ตามท่านเอเลนไปยังที่ที่ท่านพ่อของท่านเอเลนอยู่และตรวจสอบอาการของเขา” ชายผมแดงกล่าว

“ครับท่าน” ทหารทั้งสองพูดพร้อมกัน ก่อนจะตามเอเลนไปที่ห้องที่นายกเทศมนตรีอยู่

เมื่อหันความสนใจไปที่ซินหยาและกลุ่มของเขา ทหารผมแดงกล่าวว่า "ฉันคือร้อยโทโจนส์ ทหารม้าจากกองทหารเออร์รินิสเวิร์ธ คุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณเป็นใครและคุณรู้จักกับนายกเทศมนตรีได้อย่างไร?"

“ฉันชื่อว่าดริฟติ้งคลาวด์และนี่คือเพื่อนของฉัน เมลติ้งสโนว์ โรมมิ่งวินด์และวอนเดอร์ริ่งซาวด์” ซินหยากล่าวขณะผายมือไปที่เพื่อนของเขาแต่ละคน “เราพบนายกเทศมนตรีที่งานเลี้ยงของเขาหรืออย่างน้อยก็เป็นคนที่เราคิดว่าเป็นเขา”

ก่อนที่ซินหยาจะกล่าวต่อ ทหารคนหนึ่งจากการกลับมา เขาได้แจ้งให้ร้อยโทโจนส์ทราบเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บที่นายกเทศมนตรีได้รับ ทำให้โจนส์ตกใจซึ่งทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในเออร์นิสเวิร์ธที่ทำให้นายกเทศมนตรีอยู่ในสภาพเช่นนี้

โจนส์มีความรู้สึกว่าจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น นี่เป็นสิ่งที่กัปตันของเขาต้องรู้ จากสิ่งที่เขาได้รู้จากดรายแอดตนนี้ มันต้องมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นที่งานเลี้ยงของนายกเทศมนตรี

“พลทหารไปพาทหารเพิ่มสักสองสามนาย ฉันต้องการให้คุณเคลื่อนย้ายนายกเทศมนตรีไปที่ศูนย์พยายาลของเรา” โจนส์สั่ง

"ครับผม" พลทหารตอบก่อนจะวิ่งออกไปทำตามคำสั่ง

“พวกคุณทั้งสี่ ตามผมมา” โจนส์บอกซินหยาและกลุ่มของเขา “ฉันจะพาคุณไปหากัปตันของฉัน คุณสามารถอธิบายให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในเออร์นิสเวิร์ธ”

พวกซินหยาเดินตามร้อยโทโจนส์เดินผ่านหมู่บ้านแดนเลส แต่เท่าที่พวกเขาดูที่นี่ไม่ใช่เหลือนกับหมู่บ้านแต่เป็นค่ายทหารมากกว่า มองไปทางไหนก็เห็นทหารออกเดินทำภารกิจต่างๆ เช่น ฝึกซ้อม ทำนา ฯลฯ

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงอาครที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน ซินหยามั่นใจว่านี่คือกัปตันที่อาศัยอยู่เพราะไม่มีอาคารของบุคคลอื่นสูงพอที่จะสามารถมีที่อยู่อาศัยอาคารประเภทนี้ได้

“กัปตันครับ ผมมีเรื่องมารายงาน!” ร้อยโทโจนส์ตะโกนมาจากด้านนอกอาคาร

ไม่กี่วินาทีผ่านไป และทางเข้าของอาคารก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายหน้าตาแข็งแกร่งที่มีหูเป็นหมี เขาเริ่มขมวดคิ้วใส่โจนส์เมื่อเห็นคนแปลกหน้าสี่คนที่เขาพามาด้วย

“คนพวกนี้เป็นใคร แล้วพามาที่นี่ทำไม” กัปตันดัวยเสียงที่ดังราวกับหมีคำราม

“กัปตัน มีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้นที่เออร์รินิสเวิร์ธ นายกเทศมนตรีได้รับบาดเจ็บสาหัส ผมพาเขาไปที่ศูนย์พยาบาล พร้อมกับลูกสาวของเขาแล้ว” ร้อยโทโจนส์อธิบาย

กัปตันทำหน้าจริงจัง "บอกฉันที ว่าเกิดอะไรขึ้น!"

“ผมไม่ทราบรายละเอียดแน่ชัด ผมจึงต้องพาสี่คนนี้มา พวกเขาอยู่ที่นั่นและเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง” ร้อยโทโจนส์ตอบ

เมื่อกัปตันหันไปหากลุ่มของซินหยาและกล่าวว่า "ฉันมีชื่อว่ากัปตันวาเลนไทน์แห่งกองทหารเออร์นิสเวิร์ธ โปรดบอกฉันทุกสิ่งที่คุณรู้"

“ทุกอย่างเริ่มต้นที่งานเลี้ยงของนายกเทศมนตรี…” ซินหยาเริ่มอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นขณะที่พวกเขาอยู่ที่งานเลี้ยง จากนั้นชายร่างสูงที่ปลอมตัวเป็นนายกเทศมนตรีได้เผยธาตุแท้ออกมา หลังจากนั้นมาสู่การช่วยเหลือนายกเทศมนตรีจากห้องใต้ดิน

“แค่นี้เองเหรอ?” กัปตันวาเลนไทน์ถาม

“ไม่ครับ ยังไม่หมดแค่นี้ ฝูงมอนสเตอร์กำลังจะมาถึงเออร์นิสเวิร์ธ” ซินหยากล่าวก่อนจะมองดูนาฬิกาของเขา "ในอีก 18 ชั่วโมง"

กัปตันวาเลนไทน์และร้อยโทโจนส์ตกใจกับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน พวกเขาชำเลืองมองกัน ราวกับว่าพวกเขาสามารถอ่านความคิดของกันและกันได้เพียงแค่ใช้สายตา หลังจากจ้องมองอย่างเข้มข้นครู่หนึ่ง ร้อยโทโจนส์รีบออกไปแจ้งทหารให้เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ หลังจากที่เขาจากไปกัปตันก็ไปขอบคุณซินหยาและเพื่อนของเขา

“ฉันขอขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิตนายกเทศมนตรีและนำข้อมูลนี้มาให้พวกเรา พวกคุณสามารถอยู่ในหมู่บ้านได้ตามที่ต้องการ คุณจะปลอดภัยที่นี่แต่สำหรับตอนนี้ ฉันต้องการให้คุณออกจากบ้านของฉันก่อน ฉันต้องเริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้” กัปตันพูดพลางไล่พวกเขาออกไป ก่อนจะกลับเข้าไปในอาคารของเขา

เมื่อชายผู้นั้นหายตัวไป พวกเขาทั้งสี่ก็มองหน้ากันด้วยความงุนงง พวกเขาสับสนมากเพราะภารกิจไม่เสร็จสิ้น ซินหยาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่ามีบัคอะไรรึเปล่า

“พี่ ๆ มันเกิดอะไรขึ้น พวกเราทำภารกิจไม่สำเร็จเหรอ?” เมลติ้งสโนว์ถาม

"บางทีเราอาจจะยังทำไม่เสร็จ" วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าว

ในขณะที่เมลติ้งสโนว์กำลังจะถามว่าเขาหมายถึงอะไร พวกเขาเห็นเอเลนวิ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ

“ยังดีที่พวกคุณยังไม่ไปไหน” เอเลนกล่าว “ตอนนี้ท่านพ่อดีขึ้นแล้วและท่านต้องการคุยกับคนที่ช่วยชีวิตเขา”