ตอนที่แล้ว203 - ราชานกยูงมาถึงแล้ว?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป205 - ต้นไม้โลก

204 - สองยอดฝีมือที่ไม่มีใครเทียบได้แห่งยุค


204 - สองยอดฝีมือที่ไม่มีใครเทียบได้แห่งยุค

“อย่างไรก็ตามเนื่องจากเราพบกันแล้ว หากข้าพลาดโอกาสนี้ไป มันคงน่าเสียใจจริงๆ” ราชานกยูงโบกมือเบาๆทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้มลงทันที

ท้องฟ้าในตอนแรกนั้นสว่างไสวด้วยดวงอาทิตย์ที่แผดเผาอยู่บนท้องฟ้าแตะเพียงการสะบัดมือเบาๆของเขากลับทำให้ม่านราตรีถูกกางออกและตอนนี้บริเวณโดยรอบก็เปลี่ยนเป็นกลางคืนอย่างรวดเร็ว

“นี่ถือไม่ได้ว่าทำให้เรื่องยากสำหรับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะสามารถเจาะม่านแสงนี้ออกไปได้หรือไม่ข้าก็ยังจะปล่อยเจ้าไป ข้าเพียงต้องการดูว่าร่างกายของเจ้าแข็งแกร่งมากแค่ไหน”

“นี่คืออวตารแห่งกงล้อทะเลในตำนาน……. ทะเลแห่งดวงดาวบนท้องฟ้าแจ่มใส!” จี้จื่อเยว่ตกใจมาก

“นี่เป็นเพียงดาวสลัวจำนวนเล็กน้อย ข้าเคยบอกไปแล้วว่าข้าจะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากสำหรับเจ้า นี่ไม่ใช่อวตารที่สมบูรณ์” เสียงของราชานกยูงนั้นซ้ำซากจำเจ แต่ยังคงเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

หัวใจของเย่ฟ่านสั่นสะท้าน นี่มันอวตารประเภทไหนกันนะ? ดาวแต่ละดวงมีความน่าสะพรึงกลัวเป็นพิเศษราวกับว่ามันสามารถทำลายโลกได้อย่างสมบูรณ์ทั้งยังมีแรงกดดันมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ

สติของเขาสั่นสะท้านร่างกายของเขาส่งเสียงแตก กระดูกทั้งหมดภายในร่างกายของเขาสั่นคลอนขณะที่เขาต่อสู้กับแรงกดดันมหาศาลที่ตกลงมา

ดวงดาวเหล่านั้นอยู่ห่างไกลออกไปและไม่ได้ตกลงมาจริงๆ แต่พวกมันน่ากลัวมากแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะระบุพลังถึงพลังที่แท้จริงของพวกมันหากว่าราชานกยูงแสดงความสามารถอย่างเต็มที่

“เมื่อมีคนพูดถึงอวตาร พวกเขามักจะพูดถึงความน่ากลัวของอวตารของบุลคลในสมัยโบราณ ราชานกยูงนั้นรู้จักกันในนามบุลคลที่ไม่มีใครเทียบได้ อวตารของเขาช่างน่ากลัวจริงๆ……”

เย่ฟ่านตกใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมีพลังไร้ขีดจำกัด เขาใช้เพียงดาวที่ 'สลัว' จำนวนหนึ่ง และ 'ท้องฟ้าแจ่มใส' ยังไม่ได้ปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์แต่ผลลัพธ์ก็น่ากลัวมากแล้ว

ดวงดาวบนท้องฟ้ายังคงสั่นสะท้านขณะที่เย่ฟ่านพยายามดิ้นรนเพื่อเคลื่อนตัวบนพื้นอย่างช้าๆ ทันใดนั้นได้ยินเสียงดังก้องของทะเลที่โหยหวนจากร่างกายของเขาราวกับว่ามันไม่พอใจที่ถูกระงับ

สายฟ้าจำนวนมากเริ่มปะทุออกมาและพลังสีทองแปลกๆได้ทะลักออกจากกรงล้อแห่งทะเลของเขา

หัวใจของเย่ฟ่านสั่นเทาเขาค่อยๆเริ่มเข้าใจว่าร่างศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นไวต่อการกดขี่เป็นพิเศษ มันจะเคลื่อนไหวเสมอเมื่อถูกระงับ

ไม่ว่าจะเป็นอวตารแรกดวงจันทร์เหนือท้องทะเลหรือ ทะเลแห่งดวงดาวบนท้องฟ้าแจ่มใส พวกมันทำให้ร่างกายของเขามีปฏิกิริยาตอบสนองโดยไม่สมัครใจ

ภายใต้ดวงดาวเย่ฟ่านยังคงเดินหน้าต่อไปทีละก้าวและทุกก้าวก็ทิ้งรอยลึกไว้บนพื้นหินที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

"แค่ก!"

เย่ฟ่านรู้สึกราวกับว่าเขากำลังแบกภูเขาไว้บนหลัง พื้นดินที่อยู่ข้างใต้เขายังคงมีรอยแยกเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง กระดูกของเขาส่งเสียงดังก้องคล้ายกับว่ามันจะแตกหักได้ตลอดเวลา

“วัง!”

ได้ยินเสียงดังก้องรุนแรงก่อนที่ร่างกายของเย่ฟ่านจะสว่างขึ้น ในที่สุดเขาก็เดินออกจากเขตแดนอันมืดมิด เมื่อมองไปรอบๆดวงดาวทั้งหมดก็หายไปแล้วเหลือเพียงรอยเท้าที่ชมอยู่บนพื้นดิน

“ร่างกายนั้นช่างมหัศจรรย์จริงๆอย่างที่ตำนานกล่าวไว้” ราชานกยูงพยักหน้าแสงประหลาดส่องประกายผ่านดวงตาของเขา รอยยิ้มที่ซาบซึ้งสามารถมองเห็นได้บนใบหน้าของเขา

“เขาผ่านการทดสอบแล้ว ท่านสามารถปล่อยเขาไป สำหรับข้า ถ้าท่านต้องการจะฆ่าข้าก็ไปซะ ข้าไม่กลัว

" จี้จื่อเยว่ ยกคอของนางขึ้นตรงและสง่างามภายใต้สถานการณ์ปัจจุบันนางสงบมากโดยไม่แสดงความกลัวใดๆออกมา

“สาวน้อย ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีกระดูกสันหลังอยู่บ้าง” ราชานกยูงได้ไขว้มือไปด้านหลังจากนั้นเขาก็พูดต่อไปว่า

“การฆ่าเจ้าค่อนข้างน่าเสียดาย ร่างกายของเจ้ายอดเยี่ยมกว่าพี่ชายเจ้าด้วยซ้ำ”

“หมายความว่าจะปล่อยข้า?” แสงสดใสปรากฏออกมาจากดวงตาของนาง

“ราชานกยูงตรงไปตรงมาและเด็ดขาด ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของดินแดนรกร้างตะวันออกข้าน้อยจี้จื่อเยว่ขอบคุณผู้อาวุโสที่เมตตา”

“สาวน้อยคนนี้……. เจ้ารู้วิธีแล่นเรือตามกระแสน้ำจริงๆ ข้าบอกว่าจะปล่อยเจ้าไปเมื่อไร?” รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของราชานกยูง

“ท่านบอกว่ามันจะน่าเสียดายถ้าท่านจะฆ่าข้า…….” เสียงของจี้จื่อเยว่นุ่มนวลมากขณะที่นางพึมพำ แต่นางไม่กล้าที่จะกัดฟัน

“ผู้อาวุโส ความผิดไม่ได้อยู่กับนาง หากท่านต้องการที่จะฆ่า ท่านควรไปฆ่าผู้อาวุโสตระกูลจี้ นางเป็นเพียงเด็กสาวที่ไม่รู้อะไรเลย” เย่ฟ่านอ้อนวอนจากด้านข้าง

“เจ้าคิดว่าคำพูดของตัวเองสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้?” ราชานกยูงเหลือบมองเขาก่อนที่จะมองย้อนกลับไปที่จี้จื่อเยว่

“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า อย่างไรก็ตามเจ้าต้องไปกับข้า เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปสู่ตระกูลจี้ เจ้าจะกลายเป็นผู้ติดตามของทายาทจักรพรรดิอสูรนับจากนี้”

จี้จื่อเยว่ร่างกายแข็งทื่อขณะที่นางคร่ำครวญว่า

“ไม่ ได้โปรด ข้าไม่เคยฆ่าใครมาก่อนและข้าไม่ได้ทำสิ่งเลวร้าย แม้แต่มดข้าก็ไม่เคยฆ่า……”

“คนในตระกูลจี้ของเจ้าโหดเหี้ยมเกินไป พวกเขาฆ่าคนในเผ่าพันธุ์ของข้าและไล่ตามผู้สืบเชื้อสายของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ ข้าต้องทำให้พวกเขาต้องชดใช้ การพาเจ้าไปจะทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจอย่างแน่นอน”

“พี่ชายของข้าฮ่าวเยว่ เขายังไม่ตายใช่ไหม” จี้จื่อเยว่ถาม

“ร่างกายศักดิ์สิทธิ์นั้นยอดเยี่ยมจริงๆ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถหลบหนีได้”

“อย่าฆ่าพี่ชายของข้า เขามีร่างศักดิ์สิทธิ์หากฆ่าเขามันจะน่าเสียดายเกินไป…….” จี้จื่อเยว่ขอร้อง

“มีร่างสถิตแล้วยังไง? ตามข่าวลือชายชราผู้บ้าคลั่งสามารถฆ่าผู้ฝึกตนที่บรรลุถึงขั้นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของร่างศักดิ์สิทธิ์ราชารกร้างตะวันออกแต่เขาก็ยังไม่สามารถกลายเป็นผู้อมตะได้

พี่ชายของเจ้าเป็นเพียงร่างศักดิ์สิทธิ์ธรรมดาเท่านั้น เขาไม่มีหวังที่จะเป็นผู้อมตะอย่างที่พวกเจ้าเข้าใจหรอก!” ราชานกยูงพูดอย่างท้อแท้คล้ายกับว่าเสียใจที่โลกนี้ไม่สามารถมีผู้อมตะได้

ด้านข้างเย่ฟ่านและจี้จื่อเยว่ยังคงสั่นสะเทือนด้วยความตกใจ ชายชราที่บ้าคลั่งนั้นท้าทายสวรรค์เกินไป แม้แต่คนที่ไปถึงขั้นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของร่างศักดิ์สิทธิ์ราชารกร้างตะวันออกก็ถูกฆ่าตาย น่าอัศจรรย์เกินไป

“พี่ชายข้าเป็นยังไงบ้าง” จี้จื่อเยว่รู้สึกกังวลอย่างมาก

“ลูกศิษย์คนโตของข้ากำลังเคลื่อนไหวเพื่อจับเขา ข้ากำลังรอให้บรรพบุรุษตระกูลจี้ของเจ้าออกมาจะได้ฆ่าพวกเขาไปพร้อมกัน”

ราชานกยูงพูดอย่างสงบแต่คำพูดของเขาน่าตกใจ เขาเป็นตัวแทนของเผ่าพันธุ์อสูรนี่เป็นทัศนคติที่สง่างามอย่างแท้จริง

ตอนนี้เขาต้องการกำจัดปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลจี้

แต่ทันใดนั้นราชานกยูงก็จ้องมองไปที่ขอบฟ้าแล้วกล่าวเบาๆว่า

“หนานกงเจิ้ง ในเมื่อเจ้ามาแล้วทำไมไม่แสดงตัว?”

ในอากาศกลีบดอกไม้ร่วงโรยลงมาอย่างแผ่วเบา แต่ละกลีบเป็นประกายและโปร่งแสง นี่เป็นเต๋าแห่งความสดชื่นอันยิ่งใหญ่ซึ่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ

เบื้องหน้าพวกเขาชายในชุดเขียวร่างสูงตรงนัยน์ตาเหมือนดวงดาว ผมของเขาขาวราวกับหิมะ ทั้งหมดนี้เมื่อผสานกับกลิ่นอายที่ปรากฏออกมาเมื่อสักครู่มันขับเน้นให้เขามีความกล้าหาญมากยิ่งขึ้น

ตัวแทนของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในตำนาน หนานกงเจิ้ง ผู้บ่มเพาะวิชาอาเซียนที่มีอายุยืนยาวมากที่สุด

ว่ากันว่าชั่วชีวิตของเขาไม่เคยรับประทานเนื้อสัตว์เลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาบำเพ็ญตนด้วยความเคร่งครัดโดยหวังว่าสักวันหนึ่งจะกลายเป็นผู้อมตะคนแรกของเผ่าพันธุ์มนุษย์

“เราแยกทางกันเมื่อแปดร้อยปีที่แล้ว ราชานกยูงเจ้ายังคงสดใสเหมือนเคย เมื่อนึกย้อนกลับไป การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ของเจ้ากับผู้นำของแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงฉากที่น่าอัศจรรย์นั้นดูเหมือนจะฉายอยู่ตรงหน้าข้า”

หนานกงเจิ้งดูเหมือนอายุเพียงยี่สิบปี รูปร่างของเขาสูงและตั้งตรง รูปลักษณ์ของเขาอ่อนโยน ผมสีขาวปลิวว่อนราวกับหิมะให้กลิ่นอายที่ไม่เหมือนใคร

“หนานกงเจิ้งเจ้าวางแผนจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของข้าหรือไม่?” ราชานกยูงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ราชานกยูงเจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดา จะมาสร้างปัญหาให้เด็กๆทำไม ปล่อยวางเรื่องนี้และร่วมมือกับข้าเพื่อเข้าสู่วังทองแดงดีกว่า”

“ไร้ศีลธรรมจริงๆ!” จี้จื่อเยว่พึมพำเบาๆ

“พลังทางจิตวิญญาณของราชานกยูงนั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ เสียงคำรามของเขาสามารถปั่นแม่น้ำและเขย่าภูเขาแต่รูปลักษณ์ของเขานั้นกลับเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง

หนานกงเจิ้งปฏิบัติต่อพืชพันธุ์ทั้งหมดเหมือนสหาย เขาดูอ่อนโยนและสง่างามมาก ข้าคิดว่าหากให้พวกเขามากวาดบ้านถูพื้นคงเป็นเรื่องที่น่าสนุกสนานจริงๆ!”

“เจ้าอยากตายหรือไง…….”

เย่ฟ่านยืนอยู่ข้างและเคาะศีรษะของนางเบาๆให้ได้สติ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด