ตอนที่ 997-998 ดูเหมือนจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ
ทั้งสองได้โชว์ความรักของตนเองออกมา
คุณผู้หญิงเหมาและเซินโย่วแทบจะไม่อยากมอง คนหนึ่งโกรธจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีเทา อีกคนหน้าซีด พวกเขามองมาที่เฉียวเมียนเมียนราวกับต้องการจะเจาะร่างเธอให้เป็นรู
คุณผู้หญิงเหมากัดฟัน
นางจิ้งจอกน้อยนี้ไร้ยางอายมาก
และเธอกำลังหล่อกล่อลูกชายของเธอต่อหน้าเธอ
ใครจะรู้ว่าหากเป็นที่ลับตาจะทำมากกว่านี้สักแค่ไหน
คุณผู้หญิงเหมานึกถึงเว่ยเจิ้งที่ซื้อเสื้อผ้ามาให้เธอ
เว่ยเจิ้งบอกว่า กาแฟหกเปื้อนเลอะเสื้อผ้าของเธอ ทำให้เขาต้องไปหาซื้อชุดใหม่มาให้
แต่...
เดิมทีเธอเชื่อในสิ่งเว่ยเจิ้งพูด ทว่าตอนนี้เริ่มจะสงสัย
ผู้หญิงคนนี้ประพฤติตัวไม่เหมาะสมต่อหน้าเธอ
เห็น ๆ กันอยู่ว่าเธอไม่ใช่คนดี
ไม่แปลกที่ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรเลยเถิด
หึ กาแฟหกเลอะเทอะไปทั้งตัวเหรอ...
คุณผู้หญิงเหมาโกรธจนมือสั่น
ผู้หญิงไร้ยางอายเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไร!
ภูมิหลังก็มีอะไรดี นิสัยยังจะไม่ดีอีก
นางจิ้งจอกตัวนี้จะคู่ควรกับลูกชายของเธอได้อย่างไร!
ณ ตอนนี้ คุณผู้หญิงเหมาตัดสินใจแล้วว่า ไม่ว่ายังไง เธอก็จะปล่อยให้เฉียวเมียนเมียนอยู่ในตระกูลเหมาต่อไปอีกไม่ได้
ตระกูลเหมามีลูกสะใภ้เช่นนี้ คงได้กลายเป็นเรื่องตลก
ต่อไปตระกูลเหมาไม่กลายเป็นตัวตลกในสังคมชั้นสูงหรอกเหรอ
เธออยู่ในที่สูงมาหลายปี จะมาเสียหน้าเพราะผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง
เพราะงั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่สามารถปล่อยให้เฉียวมเยนเมียนอยู่ในตระกูลเหมาได้ เธอทนดูตระกูลเหมากลายเป็นตัวตลกไม่ได้
“อาซื่อ แกจะรักเมียเวลาไหนก็ได้ ตอนนี้ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก บอกให้เธอออกไปก่อน” คุณผู้หญิงเหมาต้องการบอกให้เฉียวเมียนเมียนออกไปเพียงคนเดียวเท่านั้น
แม้ว่าเธอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดเขา แต่เหมาเยซื่อพูดออกมาโดยไม่หันไปมองหน้าเธอ “เมียนเมียนไม่ใช่คนนอก มีอะไรที่จะพูดกันไม่ได้ แม่มีอะไรพูดมาได้เลยครับ ไม่ต้องสนใจเธอ”
เมื่อเห็นว่าเขาปกป้องเฉียวเมียนเมียนได้ดีถึงเพียงนี้ คุณผู้หญิงเหมาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น
“ฉันขอให้เธอออกไป เพราะมันไม่สะดวกที่จะพูดต่อหน้าเธอ ทำไม? แค่ขอให้เธอออกไปแปบเดียว แกไม่สบายใจถึงเพียงนี้เหรอ เห็นฉันเป็นแม่มดหรือไง กลัวฉันจะทำอะไรเธอเหรอ”
“เหมาเยซื่อ แกยังเคารพฉันในฐานะแม่อยู่ไหม ตั้งแต่แต่งงานแกก็คิดจะทิ้งแม่อย่างงั้นเหรอ?”
คุณผู้หญิงเหมาโกรธมากขึ้นเมื่อเธอเปิดปากพูด
เธอไม่เหลือภาพลักษณ์ที่สง่างามและสูงส่งเหมือนปกติเลย
เฉียวเมียนเมียนเห็นว่าคุณผู้หญิงเหมาโกรธจนหน้าอกสั่นและหน้าซีด เธอดูราวกับจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ เธออดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลว่าคุณผู้หญิงเหมาจะเป็นลมเพราะความโกรธจริง ๆ
หากคุณผู้หญิงเหมาหมดสติไปจริง ๆ แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของพวกเขา แต่พวกเขาก็คงถูกตราหน้าว่าเป็นต้นเหตุอยู่ดี
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจถอยให้เธอหนึ่งก้าว
“อาซื่อคะ ฉันออกไปสักครู่ดีกว่า ฉันอยากออกไปสูดอากาศด้วยค่ะ คุณอยู่คุยกับคุณแม่ก็แล้วกัน”
อีกอย่างนี่ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเฉียวเมียนเมียน
เธอไม่ได้โกรธ
ไม่ว่าคุณผู้หญิงเหมาจะพูดอะไรกับเหมาเยซื่อ สุดท้ายเธอก็ต้องรู้อยู่ดี
ยิ่งไปกว่านั้น เธอจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับคุณผู้หญิงเหมาและเซินโย่วด้วย
“เมียนเมียน คุณ...” เหมาเยซื่อขมวดคิ้วเพราะคิดว่าเธอโกรธ
“ฉันออกไปข้างนอกแปบเดียวเองค่ะ เดี๋ยวก็กลับมา” เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่และไม่สนใจว่าคุณผู้หญิงเหมาและเซินโย่วจะคิดอย่างไรกับเธอ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เขย่งเท้า ขึ้นจูบแก้มอันหล่อเหลาของเขา
เขาไม่ได้คิดอะไรมาก
ตามที่คาดไว้ จูบของเธอได้ผลเสมอ
ชายคนนี้ผ่อนคลายลงและจ้องมองมาที่เธอครู่หนึ่ง หลังจากยืนยันว่าเธอไม่ได้โกรธ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตบศีรษะของเธอ
“เอาล่ะ คุณออกไปเดินเล่นก่อนก็ได้ พกเงินไปด้วยหรือเปล่า? ให้ผม...”
“ไม่เป็นไรคะ ไม่เป็นไร ฉันมีเงิน ถ้าหมด ฉันจะมาขอจากคุณ”
“ได้” เหมาเยซื่อพูดอย่างเสน่หา “ถ้าไม่พอก็บอก”
ทั้งสองคนแสดงความรักต่อกัน
เซินโย่วกัดฟันและกำหมัดแน่น เล็บที่จิกลงบนผ่ามือไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
คุณผู้หญิงเหมาก็ไม่มีความสุขเช่นกัน
ยิ่งเฉียวเมียนเมียนทำเหมือนว่าเธอรักเหมาเยซื่อมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น
เธอได้ตัดสินไปแล้วว่าเฉียวเมียนเมียนเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย
ดังนั้นต่อให้เฉียวเมียนเมียนจะเป็นคนรักสามีเพียงใด เธอก็ยังรู้สึกว่าเธอจงใจหลอกล่อลูกชายของเธอ
พฤติกรรมของพวกจิ้งจอก
...
หลังจากเฉียวเมียนเมียนออกไป
เหมาเยซื่อกลับมาที่โต๊ะทำงานของเขาและนั่งลง เขามองไปที่คุณผู้หญิงเหมาด้วยสายตาเย็นลาและพูดว่า
“ตอนนี้แม่ก็พูดออกมาได้แล้ว มีอะไรถึงขนาดต้องให้ภรรยาของผมออกไปก่อนด้วย?”
“ป้าเหมา หนูก็ออกไปก่อนดีกว่าค่ะ”
เซินโย่วที่เงียบมาโดยตลอด จู่ ๆ ก็พูดอย่างมีเหตุผลออกมา
“คุณสองคนคุยกันเถอะค่ะ หนูจะออกไปรอป้าข้างนอก”
คุณผู้หญิงเหมาไม่สามารถพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเซินโย่วได้ เธอจึงพยักหน้า
“เอาล่ะ เธอออกไปก่อนเถอะ”
...
เฉียวเมียนเมียนออกมาจากห้องน้ำและเห็นว่าเซินโย่วยืนอยู่ข้างนอก
“เฉียวเมียนเมียน มาคุยกันหน่อย” เซินโย่วมองดูเธออย่างเย็นชา
“มีบางอย่างที่ฉันคิดว่าเราต้องคุยกัน”
เฉียวเมียนเมียนมองดูเธอและยิ้มออกมา
“คุณเซิน นี่คุณรอฉันเหรอ?”
เซินโย่วพยักหน้า “ใช่ ฉันรอเธออยู่”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
เซินโย่วเริ่มใจร้อน
“ฉันว่าเราไปหาที่คุยกันสักหน่อย เธอคิดว่ายังไง”
“ได้สิ”
เฉียวเมียนเมียนคิดเกี่ยวกับเรือ่งนี้และรู้สึกว่าพวกเขาจำเป็นต้องพูดคุยกัน เธอพยักหน้าและพูดว่า
“ค่ะ ฉันก็อยากคุยกับคุณอยู่เหมือนกัน”
บริษัทเหมามีร้านกาแฟอยู่ที่ชั้นล่าง
พวกเขาลงลิฟต์ไปยังร้านกาแฟนั่น
พนักงานที่กำลังดื่มชายามบ่ายอยู่ที่นั่น บางคนรู้จักเฉียวเมียนเมียนและเซินโย่ว เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้าไปในร้ายกาแฟด้วยกัน ทุกคนต่างหันไปมอง
ว้าว.
แฟนสาวคนปัจจุบันของประธานและคู่รักสมัยเด็กอยู่ด้วยกันล่ะ
จะเกิดอะไรขึ้นไหมนะ?
พวกเขาได้ยินว่าเพื่อนสมัยเด็กคนนี้มากับคุณผู้หญิงเหมา
จะอวดความเป็นแฟนงั้นเหรอ?
พวกปากหอยปากปูถูกจุดไฟในใจขึ้น พวกเธอจึงหยุดพูดเรื่องนี้ไม่ได้
หลังจากเฉียวเมียนเมียนและเซินโย่วนั่งลง
เฉียวเมียนเมียนไม่อยากที่จะพูดอ้อมค้อมและพูดทันที
“คุณเซิน เข้าประเด็นกันเถอะ”
