บทที่ 21 คำขอ
ตอนนี้ ลอว์เนส ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการของ เมืองเฟอร์รี่ ชั่วคราว เดิมทีเขาเป็นผู้บัญชาการกองเรือรบ แต่ตอนนี้ เขาไม่สนใจรบสามลำที่มีีอยู่อีกต่อไป
ตอนนี้เขากำลังพาทหารและประชาชนที่ได้รับการคัดเลือกให้สร้างสิ่งที่เรียกว่านาเกลือตามแบบพิมพ์เขียว
คริสเชื่อว่าสิ่งนี้สามารถช่วยให้ เมืองเฟอร์รี่ ทำเงินได้ ดังนั้น ลอว์เนส จึงกลายเป็นผู้รับเหมาสร้างนาเกลือชั่วคราว
"นายท่าน... การขุดหลุมขนาดใหญ่และผงแร่ที่อธิบายไม่ได้เหล่านี้สามารถเปลี่ยนทะเลเป็นเกลือได้จริงหรือ" ลอว์เนสกดดาบของเขาและมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาเหนือศีรษะของเขา เช็ดเหงื่อขณะบ่น
อันที่จริง เขาเชื่อคำพูดของคริสจากก้นบึ้งของหัวใจ เพราะหลังจากที่เขาเห็นปืนใหญ่ของคริสในวันนั้นเอง เขาก็เชื่อในสิ่งที่คริสพูด บุคคลที่มีกำลังเด็ดขาดจะไม่โกหกผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา
อย่างน้อย อีกฝ่ายจะไม่หลอกลวงเรื่องไร้สาระอย่างน่าเบื่อหน่าย นี่เป็นคำถามเชิงตรรกะของ ลอว์เนส
เมื่อวานนี้ ทหารม้าจาก เซริส ได้ส่งจดหมายเพื่ออธิบายการจัดตั้งอาณาเขตของ อลันฮิล และบอก ลอว์เนส ว่าตอนนี้เขาได้กลายเป็นผู้บัญชาการกองทัพเรือของ เมืองเฟอร์รี่แล้ว...
ในความเป็นจริง ตอนนั้นเขายังคงจัดการแค่เรือสามลำ แต่ตอนนี้ ลอว์เนส ได้รับการเลื่อนตำแหน่งจริงๆ เขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งกองทัพเรือ อาณาจัก ซึ่งดูมีอำนาจมากถึงแม้จะมีเรือรบแค่สามลำก็ตาม
ก่อนที่เขาจะมีความสุข ตอนนี้เขาได้รับหน้าที่ให้เข้าไปเกี่ยวข้องกับการผลิตเกลือทะเลนี่คือสิ่งที่น่าตะลึง อย่างน้อย ลอว์เนส เองก็คิดเช่นนั้น
“แม้ว่าเรือรบเหล่านั้นจะเก่าไปบ้าง แต่ก็ยังมากเกินไปที่จะปล่อยให้เรือรบเหล่านี้ไปตกปลาและเสริมอาหารสำรองของเมือง Dukou...” ผู้ช่วยที่เดินไปพร้อมกับพัดโบกมือท่ามกลางสายลมเย็นนั้นดูทำอะไรไม่ถูกและ บ่น กับลอว์เนส ว่า “พวกเราเป็นทหารเรือ การเป็นชาวประมงช่างน่าละอายจริงๆ”
“ทำไมถึงอาย ก่อนหน้านี่พวกเราไม่ใช่ชาวประมงก่อนถูกคัดเลือกให้เป็นทหาร?” ลอว์เนสยิ้มและถอนหายใจภายใต้แสงแดดที่แผดเผาด้วยดวงตาที่หรี่ลง: “ทำทุกอย่างที่คุณต้องทำบนนั้น พวกเราทั้งหมดเป็นประชาชนของอลันฮิล เราต้องทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อช่วยอาณาจักรนี้”
“นายท่าน! นายท่าน!” หญิงวัยกลางคนที่มีผิวสีแทนวิ่งเข้ามาอย่างตื่นเต้ เธอสะบัดก้นอ้วนๆ ของเธอมาตลอดทางด้วยลมหายใจอันแรงกล้าของหญิงสาวริมทะเล
เมื่อเข้าใกล้ หญิงคนนั้นยิ้มและเผยฟันขาวของเธอ รอยย่นบนใบหน้าของเธอเบ่งบานด้วยดอกไม้ที่สวยงาม “นายท่าน ทุ่งเกลือทดลองถูกสร้างเสร็จแล้ว!
หลังจากนั้น เธอยกมือขวาขึ้นและกางฝ่ามือออกต่อหน้า ลอว์เนส ด้วยการแสดงออกถึงสมบัติล้ำค่า: “มันทำเสร็จตามขั้นตอนทั้งหมด เราได้ลิ้มรสชาตมันแล้ว มันมีรสฝาดเล็กน้อย!”
“จริงเหรอ” ผู้ช่วยดูไม่เชื่อ จิ้มนิ้วไปที่กลางฝ่ามือที่สกปรก ติดเกลือทะเลสีเทาแวววาวเล็กน้อย ยัดเข้าไปในปากแล้วชิม
รสเค็มพุ่งไปที่ต่อมรับรส บานบนลิ้นของเขา ด้วยความปิติและกลิ่นหอมที่หาที่เปรียบมิได้ ทำให้คิ้วของเขาเหยียดออกทันที: "อืม! พระเจ้าช่วย! มันเค็ม!"
เมื่อได้ยินผู้ช่วยร้องตะโกน ลอว์เนสก็เริ่มสงสัย และบีบเกลือทะเลลงบนฝ่ามือของผู้หญิงคนนั้นแล้วยัดเข้าไปในปากของเขา ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงรสเค็มและสดชื่น และใบหน้าของเขาก็เปล่งประกาย
“โอเค! โอเค!” เขามองดูเกลือที่บดแล้วที่เหลืออยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้นและพูดด้วยรอยยิ้มกว้างๆ ว่า “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ด้วยเกลือเหล่านี้ เมืองเฟอร์รี่สามารถหาเงินได้อย่างน้อยหลายพันเหรียญทองในปีนี้!”
ในโลกนี้ เกลือทะเลไม่เคยถูกกินเพราะมีกลิ่นแปลกๆ ด้วยเหตุนี้ราคาเกลือในโลกนี้จึงสูงมาก รสเค็มในอาหารจากหลายๆ ที่ถือเป็นอาหารที่หรูหรามาก
พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นผู้บริโภคเกลือแกงรายใหญ่ และโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาซื้อได้มากเท่าที่เรามีขาย ด้วยเกลือทะเลเหล่านี้ อย่างน้อยก็ทำเงินได้มากมายจากชาวเมืองบนโลกใบนี้
ถ้ามีเกลือชาวเหนือเหล่านี้ก็เต็มใจที่จะแลกเปลี่ยนทรัพยากรเชิงกลยุทธ์ เช่น ม้าศึก เป็นไปได้ว่าอาณาเขตของ อลันฮิล จะมีทหารม้าจำนวนมากในไม่ช้า และคุณภาพก็ยังดีที่สุด
"ให้ทุกคนเร่งก่อสร้าง! ยิ่งโรงเกลือเหล่านี้สร้างได้เร็วเท่าไหร่ รายได้ของเราก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น!" ลอว์เนสออกคำสั่งทันทีหลังจากมึนเมาอยู่ครู่หนึ่ง
ประชาชนของเมืองเฟอร์รี่ที่เห็นผล ก็เร่งความเร็วขึ้น สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับรายได้ของพวกเขาโดยตรงและเป็นโครงการที่ขยันขันแข็งที่สุดของทุกคน แม้ว่าดวงอาทิตย์จะแผดเผา ความคืบหน้าในการก่อสร้างโรงเกลือก็เร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
อันที่จริง โลกนี้มีรากฐานทางอุตสาหกรรมบางอย่าง ตัวอย่างเช่น โลกนี้มีโลหะพิเศษมากมายซึ่งสามารถปรับปรุงคุณสมบัติต่างๆ ของโลหะทั่วไปได้ เหล็กชนิดพิเศษของ เซริส ก็เป็นหนึ่งในนั้น
โลหะผสมชนิดนี้สามารถ มีความแข็งแรงและน้ำหนักเบากว่าและสมบูรณ์แบบกว่าอลูมิเนียมอัลลอยด์ มันคือซูเปอร์ไททาเนียมอัลลอยด์ราคาถูก
การที่มีแร่แปลกๆจำนวณมาก ทำให้กระบวนการทางโลหะวิทยา เช่น การหล่อและการเผาจึงได้รับการพัฒนาอย่างมาก ดีกว่าโลกเก่าที่คริสคุ้นเคยเป็นอย่างมาก นี่เป็นเหตุผลที่คริสสามารถผลิตปืนใหญ่ได้ในทันที สิ่งที่คนที่นี่ขาดไปนั้นเป็นเพียงการเรียนรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่เป็นระบบ และไม่มีเรียนรู้ถึงวิธีการใช้งานวัตถุดิบที่ถูกต้องลองนึกภาพว่าคุณผลิตโลหะที่ดีกว่าแข็งแกรงกว่าน้ำหนักเบาว่าของโลกเก่าแทนที่จะเอาไปทำรถถังเครื่องบิน พวกคนบนโลกนี้กลับเอาไปทำดาบและโล่
ในเวลาเดียวกัน การเล่นแร่แปรธาตุยังคงแพร่หลายในโลกนี้ นักเล่นแร่แปรธาตุหลายคนมีความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเคมี ซึ่งไม่น่าแปลกสำหรับปฏิกิริยาเคมีบางอย่าง และง่ายต่อการให้พวกเขายอมรับผลเคมีขั้นสูงจากคริส
แต่ถึงอย่างนั้น คริสก็ยังกินเทคโนโลยีทั้งหมดนี้ไม่ได้ในคำเดียว เขาสามารถสร้างอาณาเขตของตัวเองทีละเล็กทีละน้อยและปล่อยให้อุตสาหกรรมเริ่มเจาะไปทั่วทุกมุมของเมืองอย่างช้าๆ ปัจจุบันพลเรือนคุ้นเคยกับสิ่งใหม่ๆ ทุกประเภท และพวกเขาคุ้นเคยกับสิ่งทอราคาถูกและของจำเป็นในชีวิตประจำวัน
ด้วยการสนับสนุนเงินทุนจำนวนมหาศาลที่ เดสเซล นำมา การกลับมาของ สไตรเดอร์ และพรสวรรค์ของ กัวโลในการวางแผนและพัฒนา กระบวนการทางอุตสาหกรรมของเซริส จึงมีระเบียบและมีการพัฒนาและเติบโตขึ้นเล็กน้อย
ในขณะนี้ อัศวินกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นนอกปราสาท เซริส พวกเขาถือธงกษัตริย์สีเขียวซึ่งเป็นตัวแทนของจักรวรรดิอลันเต้ด้วยเกราะสีสดใส และมองดูพ่อค้าจากทั่วทุกมุมโลกด้วยความสงสัย
“เราเป็นทูตพิเศษของนายพลซอร์น ผู้บัญชาการกองทัพแห่งจักรวรรดิอลันเต้ มาเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของนายพลซอร์น” นายทหารชั้นนำพูดพร้อมกับเงยหน้ามองทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูเมืองโดยไม่ลงจากหลังม้า .
ทหารที่ปฏิบัติหน้าที่รู้ดีว่าทูตจากจักรวรรดิไม่สามารถละเลยได้ และสั่งให้ประชาชนกระจายข่าวทันที เขาสั่งให้ทหารปล่อยพวกเขาเมืองไปในทันที และนำคนสองสามคนมานำทางเป็นการส่วนตัว โดยนำอัศวินเหล่านี้ไปที่ปราสาทของเซริส
คริสช่วงนี้ค่อนข้างว่างเพราะวางแผนเสร็จแล้วและอุปกรณ์หลายอย่างก็เลิกใช้งานเพราะเทคโนโลยียังไม่โตเต็มที่เขาไม่มีเหตุให้ต้องวาดภาพและสามารถไปที่ค่ายทหารเพื่อดูการฝึกอบรมการรับสมัครทหารได้
แต่วันนี้เขาไม่ได้ไปที่ค่ายทหารเขากำลังศึกษาอยู่ในปราสาทเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโลกที่แปลกประหลาดและมหัศจรรย์นี้ หนังสือหลายเล่มในโลกนี้มีความคล้ายคลึงกับนวนิยายของโลกเก่า ในความรู้ความเข้าใจของเขา ดังนั้นดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับมันได้เช่นกัน
ตัวอย่างเช่น หนังสือที่เขาถืออยู่ตอนนี้มีชีวิตของ Master Gremmel III นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ได้จับมังกรยักษ์ที่สามารถพูดได้มาสัตว์ขี่ได้ และสร้างอาณาจักรเวทย์มนตร์อันทรงพลังด้วยตัวเขาเอง...
หากหนังสือเล่มนี้ถูกวางไว้ในโลกก่อนที่คริสจะเดินทาง จะต้องเป็นนวนิยายแฟนตาซีที่ได้รับความนิยมอย่างมาก คริสชื่นชมเรื่องราวที่น่าอัศจรรย์ภายใน ในขณะที่จินตนาการถึงผลกระทบที่อารยธรรมสมัยใหม่อาจมีต่อโลกใบนี้
“นายท่าน! ทูตของ อลันเต้ มาเยือนเราอย่างกะทันหัน... พวกเขาขอพบคุณและมีคำสั่งมาจากแม่ทัพ ชอร์น แห่งจักรวรรดิ” คนรับใช้ผลักประตูห้องของคริสเปิดประตูและยืนอยู่ที่ประตูแล้วก้มศีรษะ . .
“หือ?” เป็นไปไม่ได้ที่คริสจะรู้ว่าสิ่งที่นักการทูตเหล่านี้ที่จู่ ๆ มาเยี่ยมเพื่อต้องการอะไร เขาปิดหนังสืออย่างสงสัย กดหนังสือบนกองภาพวาดเกี่ยวกับเครื่องปั่นไฟ : "ฉันจะไปพบพวกเขา..."
เมื่อเดินไปที่ห้องประชุม คริสเห็นผู้ส่งสารหุ้มเกราะของ อลันเต้ จากระยะไกล อีกฝ่ายก็มองคริสเหมือนกันตอนที่คริสมองมาที่เขา ทั้งสองมองหน้ากัน 2-3 ครั้งก่อนจะเริ่มคุยกัน
“ฉันไม่ทราบ... คุณ... มาจากแดนไกลเพื่อมีอะไรจะสั่ง” คริสไม่รู้จะเรียกหาอีกฝ่ายอย่างไร ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดขึ้นก่อน พูดตะกุกตะกักอย่างเคร่งขรึม
อีกฝ่ายดึงกระดาษจดหมายที่มีตราประทับสีแดงจากกล่องหนังที่เอวของเขาออกมาแล้วยื่นให้คริสโดยตรง: "แกรนด์ดุ๊ก อลันฮิล นายพลซอร์นสั่งให้คุณนำเสนออาวุธใหม่ทั้งหมดในมือของคุณแก่อาณาจักรอลันเต้”
“อะไรนะ?” คริสได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน แต่เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง – เขาพยามขยายกองทัพเพื่อปกป้องตัวเองอย่างสิ้นหวัง และมีคนมาขออาวุธไปจากเขาโดยตรง..
“คุณยังคงเป็นข้าราชบริพารของ อาณาจักรดังนั้นคุณจึงควรเชื่อฟังคำสั่งของจักรวรรดิและมอบอาวุธใหม่เหล่านั้นแต่โดยดี” ด้วยใบหน้าที่เย้ยหยันเล็กน้อยเขาพูดซ้ำอีกครั้ง : "เจ้าควรระวังให้ดีเสียดีกว่า ที่จะไม่เชื่อฟังคำสั่งของ จักรวรรดิ"
“อาวุธของฉันก็สร้างมาด้วยเงินเหมือนกันนะท่านทูต” คริสคำนวณอย่างระมัดระวังแล้วตอบกลับไปว่า “ถ้าอาวุธนั้นสามารถเปลี่ยนเป็นภาษีและบรรณาการได้ ฉันจะมอบอาวุธเหล่านี้ให้กับกองทัพจักรวรรดิ”
เขารู้สึกว่าไม่ใช่เวลาที่ต้องเผชิญหน้า เขาหาเหตุผลที่จะเลื่อนออกไปก่อน จากนั้นไปปรึกษากับคนอื่นๆ เพื่อหารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือ
