ตอนที่ 25

　 บทที่ 25 เปลี่ยนรองเท้าให้เขา

　　 “เอาเลยอดัม!!! นายทำได้!!!”

　　 “ฉันรู้!!! อลัน คุณชาร์ลส์บอกว่าฉันทำได้แน่นอน!! ฉันจะเป็นนักเตะชื่อดังที่หาเงินได้สัปดาห์ละพันปอนด์!!! และตอนนั้นรองเท้าที่นายชอบฉันจะใช้เงินฉันซื้อให้เอง!! !”

　　 “ขอชุดกีฬาด้วยได้ไหม”

"แน่นอน!!!"

　　 ข้างสนามฝึกของค่ายฝึกเยาวชนลูตัน เด็กผิวดำสองคน คนหนึ่งตัวใหญ่คนหนึ่งตัวเล็ก กอดอกและพูดเสียงดังโดยกันสองคน

มีเสียงหัวเราะดังขึ้นรอบๆ

เด็กสองคนเกือบจะเหมือนกัน พวกเขาดูเหมือนจะเป็นพี่น้องสองคนที่มีผมหยิก คนตัวใหญ่ดูเหมือนจะชื่ออดัม เขาสวมเสื้อกั๊กสีแดงห้อยหลวมบนร่างบางๆของเขา โดยมีท่อนล่างหนึ่งชิ้นเป็นกางเกงกีฬาขาสั้น แต่เมื่ออดัมใส่ กางเกงก็ยาวเกินเข่าไปแล้ว มันดูตลกเหมือนเด็กใส่กระโปรงเลย

　　 “พวกเขามาทำอะไรที่นี่?” เกาป๋อหันกลับมาและถามผู้ฝึกสอนเยาวชนของเขา

　　 ดูเหมือนสตีฟ พาวเวลล์จะไม่รู้เหมือนกัน เขาเรียกโค้ชเยาวชนมา

　　 “พวกเขามาคัดตัว!”

　　 "คัดตัว?"

　　 “ใช่ พวกเขาถูกแนะนำมาจากคุณชาร์ลส์ สเกาท์พาร์ทไทม์ของเรา”

สตีฟ พาวเวลล์รู้สึกตกใจขึ้นมา เขาหันหน้าไปอธิบายกับเกาป๋อว่า  “คุณชาร์ลเป็นครูพละที่โรงเรียนมัธยมในลูตัน เราได้เซ็นสัญญาสเกาท์กับเขา หากเราเซ็นสัญญากับนักเตะที่เขาแนะนำมา เขาจะได้รับเงินตั้งแต่ร้อยปอนด์ถึงหนึ่งพันปอนด์”

　　 เกาป๋อพยักหน้า ในอังกฤษมีสเกาท์นอกเวลาอยู่ทั่วทุกที่

　　 เกาป๋อสนใจเรื่องนี้มาก เขาเคยอยากรู้ว่าเหล่าทีมในอังกฤษหาตัวนักเตะที่มีพรสวรรค์กันยังไงและเขาก็เห็นวิธีในวันนี้ เกาป๋อดูมันอย่างสนอกสนใจ

เกาป๋อไม่รู้หรอกว่าการกระทำของเขาทำให้เหล่านักเตะตัวน้อยในสนามตื่นเต้นขนาดไหน พวกเขาคึกคักมาก และพยายามแสดงจุดเด่นที่ดีที่สุดของตัวเองออกมา แต่เพราะแบบนี้การเตะบอลในสนามก็เหมือนจะกลายเป็นงานโชว์ตัวของแต่ละคน กองหน้าในสนามก็ต้องการจะเล่นคนเดียวหลังจากได้บอล

　　 เกาป๋อมองไปที่พวกเขาและส่ายหัวเล็กน้อย เขาหันไปหาโค้ชเยาวชนและถามว่า “นักเตะที่จะมาคัดตัวของเราจะลงเล่นเมื่อไหร่?”

　　 “ส่วนใหญ่จะให้พวกเขาลงเล่นในครึ่งหลัง”

　　 เกาป๋อพยักหน้า: “แต่ฉันคิดว่าเกมในตอนนี้มันไม่มีอะไรเลย”

　　 เกาป๋อชี้ไปที่สนาม

　　 สตีฟ พาวเวลล์ก็ส่ายหัว ฟุตบอลคือกีฬาที่เล่นกันเป็นทีม แต่ตอนนี้เด็กๆในสนามเหล่านี้ได้เปลี่ยนฟุตบอลให้เป็นโชว์เดี่ยวเพราะการมาของโค้ช

　　 “ให้พวกเขาลงไปลองเลย”

　　 หลังจากความเห็นของหัวหน้าโค้ช คนอื่นๆย่อมไม่คัดค้านเป็นธรรมดา

　　 ในไม่ช้า อดัม นักเตะผิวดำที่มาคัดตัว ก็พร้อมที่จะเข้าสู่สนามแข่ง

กลุ่มนักเตะตัวเล็กๆเริ่มมามุงดู พวกเขามองไปที่อดัมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา เพราะยังไงอดัมก็ดูไม่เหมือนนักฟุตบอลเลย เขาดูไม่ต่างจากพวกชายหนุ่มผิวสีเหล่านั้นในสลัม หุ่นเพรียวบางๆ แบบนี้สู้พวกมีกล้ามในสนามฟุตบอลได้เหรอ?

　　 อันที่จริง แม้แต่โค้ชเยาวชนที่กับเกาป่อก็ไม่ได้มองอดัมในแง่ดีซักเท่าไหร่

　　 "คุณคิดยังไงกับเขา? ทอม?" เกาป๋อถาม

　　 โค้ชเยาวชนชื่อทอม คาราด็อกซ์มองไปที่นักเตะที่มาคัดตัวที่กำลังจะลงสนาม

　　 "เขาผอมเกินไปและเตี้ยเกินไปครับท่าน!"

　　 เกาป๋อไม่มีความเห็น นักเตะตัวเล็กดูจะทำอะไรไม่ได้ในสนามฟุตบอล แถมเขายังดูงุ่มง่ามมาก และเขาสูงแค่ 1.5 เมตรเท่านั้น

　　 “เขาอายุเท่าไหร่? ตอนนี้เขาสูงเท่าไหร่?”

　　 "เขาเกิดปี 1991 อายุ 17 ปี สูง 166 ซม." ทอมหยิบกระดาษข้อมูลออกมา

　　 เกาป๋อเห็นชื่อนักเตะดาวรุ่งในกระดาษ

　　 อดัม ไวท์.

　　 “ปีก?”

“ใช่ ตามที่บอกในข้อมูล ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่ได้รับฝึกฟุตบอลแบบถูกต้อง ในกรณีนี้มันสายเกินไปที่จะเริ่มฝึกฟุตบอลอาชีพเมื่ออายุสิบหก ถ้าเขาไม่ได้รับการแนะนำมาจากชาร์ลส์ เขาจะไม่มีโอกาสได้มาคัดตัวด้วยซ้ำ แต่ฉันคิดว่ามันเสัยเวลาเปล่า มันยากที่จะผ่านหากไม่ได้ฝึกแบบมืออาชีพก่อนอายุ 16 ปี” ทอมพูดต่อหน้าเจ้านาย

“อืม...” เกาป๋อพยักหน้า จากค่ายฝึกเยาวชนขึ้นไปยังเวทีอาชีพเป็นเส้นทางอันยากลำบากที่มีหลายๆถูกคัดออกระหว่างทาง ไม่ใช่ว่าเด็กทุกคนจากอคาเดมี่จะสามารถขึ้นไปยืนหยัดเล่นในเวทีอาชีพได้ โดยเฉพาะในอคาเดมี่ระดับล่างอย่างทีมลูตัน มันยากมากที่จะมีคนมาสนใจในตัวนักเตะ เพราะส่วนใหญ่นักเตะเก่งๆเมื่อพวกเขาแสดงความสามารถขึ้นมาก็จะมีทีมใหญ่ต่างรุมจับจอง ทีมเล็กอย่างลูตันยากที่จะหานักเตะแบบนั้น

　　 อดัม ไวท์ ลงสนามในไม่ช้า เนื่องจากเขาเป็นปีก เขาจึงถูกจัดให้อยู่ในตำแหน่งปีกโดยธรรมชาติ

ในช่วงเวลาพัก ทอมเรียกนักเตะของเขามาคุย หลังจากเกมเริ่มใหม่ ทุกอย่างก็ดีขึ้นมาก ไม่มีบอลชายเดี่ยวแบบในครึ่งแรกแล้ว

　　 อดัม วอลเตอร์กำลังจะได้บอล

　　 เขารับบอลด้วยหลังเท้าอย่างคล่องแคล่ว

　　 อดัม ไวท์ ยกหลังเท้าขึ้นและค่อยๆ หยุดลูกบอลที่เท้าของเขา

　　 เกาป๋อตาเป็นประกาย!

　　 การใช้เท้าดีมาก!

　　 แต่หลังจากนั้นไม่นาน อดัม ไวท์ ก็เสียบอลเขาเผชิญหน้ากับกองหลังที่เข้ามา เขาพยายามขยับหลอก แต่เขาไม่ผ่านกองหลังแถมยังเสียศูนย์ล้มลงไป

　　 "ฮ่า ๆ ๆ ๆ..."

　　 เหล่านักเตะวัยรุ่นข้างสนามต่างส่งเสียงหัวเราะ อดัม ไวท์ลุกขึ้นจากพื้นด้วยความอับอายและต้องการกลับไปไล่บอล แต่เขาล้มลงกับพื้นหลังจากเดินได้ไม่กี่ก้าว

　　 ทอมส่ายหัวเล็กน้อย สมดุลของเขาแย่มาก!

　　 การเล่นของอดัมดูแย่มาก

　　 เขาแทบจะไม่ชนะเลยตอนดวลตัวต่อตัว เมื่อใดที่ร่างกายอันเปราะบางของเขาต้องเจอกับแรงปะทะเขาจะเสียตำแหน่งทันที ความเร็วของเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยเร็วแต่เขาจับบอลได้ดีมาก แต่ความเร็วของเขาไม่มากพอที่จะกระชากหนี

　　 ครึ่งแรกจบลงในไม่ช้า และอดัมก้มหน้าเดินไปข้างสนาม

　　 ดูเหมือนว่าการทดสอบนี้จะจบลงแล้ว

　　 ทอมก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน ขณะปิดสมุดบันทึกในมือของเขา

　　 เด็กผิวสีสองคนที่อยู่ข้างสนามเก็บของอย่างเงียบๆ ดูเหมือนพวกเขาจะรู้ตัวดีว่าพวกเขาคงไม่ผ่านการทดสอบ

　　 เกาป๋อรู้สึกสงสารเล็กน้อย ทักษะของเขาก็ดีแต่ทำไมเขาถึงดูงุ่มง่ามในสนาม? ปกติคนที่ไปกับลูกบอลได้ดีมักจะมีสมดุลร่างกายที่ดีไปด้วย

　　 “แสดงข้อมูลของเขาให้ฉันดู”

　　 ทอมผงะไป แต่เมื่อเจ้านายพูด เขาจึงส่งกระดาษข้อมูลไปในทันที

　　 อดัม ไวท์: ข้อดี เร็ว เทคนิคดี ข้อเสีย: เป็นนักเตะที่มาจากข้างถนน ทีมเวิร์คแย่

　　 มีเพียงไม่กี่บรรทัดง่ายๆ

　　 เร็ว?

　　 เกาป๋อแตะที่คางของเขา ทำไมเขาไม่ได้เห็นมันตอนลงสนาม?

　　 เขามองดูอดัมด้วยความสงสาร เขาเห็นเด็กคนนั้นสพายเกาป๋อสีน้ำตาลปอนๆอยู่บนหลัง

　　 เขาไม่สูง แต่เขามีขนาดเท้าที่ใหญ่และอื่นๆอีก! !

　　 "รอก่อน!!" เกาป๋อพูดขึ้นมาทันที

　　 “อดัม... การคัดตัวของนายยังไม่จบ” เกาป๋อพูดว่า "ทอม พาเขาไปเปลี่ยนรองเท้า!"