Crisis ตอนที่ 30 : พลาดท่า

Crisis WorldDestruction ตอนที่ 30 : พลาดท่า

ร่างผิวขาวซีดกำลังยืนอยู่บนเศษซากของอาคารที่กองสูงเหมือนกับภูเขาขนาดเล็ก แววตาของมันเหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลังจ้องมองดูเหยื่อไม่มีผิด แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่ปลดปล่อยออกมาจากร่างของมัน สร้างความหวาดหวั่นให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก

" ฮร่าาาาาา! "

ทันใดนั้น อีลิทซอมบี้ คำรามเสียงดังกึกก้อง ทำให้ซอมบี้ตัวอื่นๆ หยุดชะงักและรีบเผ่นหนีไปทันที เสียงคำรามของมันเป็นการเตือนให้รู้ว่า มนุษย์ทั้งหมดนี้คือเหยื่อของมัน เหตุการณ์อันน่าแปลกประหลาดนี้ทำให้ทุกคนสับสน ตอนนี้ซอมบี้ทั้งหมดได้หายไปหมดราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

" น่ะ . . นั้นมัน! ซอมบี้ร่างวิวัฒนาการขั้น 3 " ใครคนหนึ่งตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความหวาดกลัว

" ก็แค่ซอมบี้ตัวเดียวจะกลัวไปทำไม! ยิงมานนน! " หัวหน้ากลุ่มชายแปลกหน้า ออกคำสั่งโจมตีซอมบี้ทันที

เสียงปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของคนที่โชคร้าย อีลิทซอมบี้พุ่งเข้าจู่โจมเหยื่อโดยไม่สนใจลูกกระสุนปืนเหล่านั้น ผิวหนังของมันเหนียวและหนามาก การโจมตีธรรมดาไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนบนผิวหนังของมันได้ ในระหว่างเหตุการณ์อันชุลมุนวุ่นวาย คนของค่ายโพกผ้าเหลือง และค่ายกางเขนดำ รีบฉวยโอกาสนี้หลบหนีไปอีกด้านหนึ่งทันที

ทั้งหมดวิ่งหนีโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลัง พวกเขาต่างรู้ดีว่ากลุ่มชายแปลกหน้าเหล่านั้นคงต้านมันเอาไว้ได้ไม่นาน โอกาสเดียวคือวิ่งหนีไปให้ไกลมากที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงการเสียกำลังคนไปโดยที่ไม่จำเป็น

หลังจากวิ่งมาได้สักพักหนึ่งพวกเขาดูเหมือนอีลิทซอมบี้สนใจกับกลุ่มคนชายแปลกหน้ามากกว่าจะวิ่งไล่ตามพวกเขามา

" แค่ก! แค่กก! "

" นี่ . . . พวกเรา หนีพ้นแล้วใช่มั้ย "

" น่าจะพ้นแล้ว . . . แฮ่ก! แฮ่กก! "

" นับจำนวนคน! มีพวกเราเหลือรอดกันอยู่เท่าไหร่? " ต้วนอี้หลง สั่งให้ลูกน้องเช็คจำนวนคนรอดชีวิต จากการปะทะกันเมื่อครู่เขาต้องเสียลูกน้องไปสองถึงสามคน

ในระหว่างที่คนของค่ายกางเขนดำกำลังเช็คจำนวนคนที่รอดชีวิต ซานป่าย กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะส่งสัญญาณบางอย่างให้กับลูกน้องของเขาเริ่มลงมือ การออกมาหาเสบียงครั้งนี้เป็นเพียงแผนการชั่วร้ายที่พวกเขาวางเอาไว้

" ปังงง! ปังง! ปังงง! ปัง! ปังงง! " ลูกน้องทั้งหมดของเขาตายด้วยลูกกระสุนปืนของคนค่ายกางเขนดำ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก ต้วนอี้หลง ไม่ทันเฉลียวใจว่าจะเป็นฝ่ายถูกหักหลัง การสูญเสียครั้งนี้ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของคนค่ายกางเขนดำ

" นี่พวกแกทำอะไรลงไป! " ต้วนอี้หลง ตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้น ซานป่าย จงใจไว้ชีวิตเขาเป็นคนสุดท้าย

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า! คงคิดไม่ถึงว่าจะต้องมาลงเอยแบบนี้ใช่มั้ย " ซานป่าย หัวเราะอย่างสะใจ พร้อมกับกล่าวด้วยคำพูดเย้ยหยัน " หัวหน้าต้วน! คิดจริงๆ เหรอว่าพวกเราจะยอมร่วมมือกับค่ายกางเขนดำแต่โดยดี หากจะโทษก็โทษโชคชะตาของคุณที่ทำให้เราต้องมาเป็นศัตรูกัน "

" ไอ้แก่สารเลว! หัวหน้าของพวกเราไม่มีวันปล่อยพวกแก . . . "

" ปังงง! " ต้วนอี้หลง ยังไม่ทันได้พูดจบ หัวของเขาก็ถูกระเบิดออกด้วยลูกกระสุนปืน คนของค่ายกางเขนดำทั้งหมดถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี การขาดแคลนอาหารเป็นวิกฤตการณ์อันแสนเลวร้าย มันไม่แบ่งแยกมิตรแท้หรือศัตรู คนที่ชนะเท่านั้นที่เป็นฝ่ายได้ครอบครองทุกอย่าง

" พล่ามอยู่ได้น่ารำคาญจริงๆ ! "

" รอบนี้เราจะจัดการกับศพของพวกมันดีครับ พี่ใหญ่!  "

" ปล่อยพวกมันทิ้งไว้ทั้งแบบนั้น! เดี๋ยวซอมบี้ก็จัดการศพพวกมันเอง เรารีบกลับไปขนเสบียงทั้งหมดกลับไปที่ค่าย สถานการณ์ในตอนนี้น่าจะปลอดภัยแล้ว "

หลังจากพวกเขาจากไป กลิ่นคาวเลือดได้ดึงดูดซอมบี้จำนวนมากตรงมาที่ศพ พวกมันรุมแทะร่างเหล่านั้นไม่ต่างจากสัตว์ป่า เพียงชั่วพริบตาก็ไม่เหลือหลักฐานเชื่อมโยงมาถึงเขา ซานป่าย วางแผนกำจัดคนของค่ายกางเขนดำ และยักยอกเสบียงส่วนหนึ่งเก็บเอาไว้เป็นของตัวเอง ส่วนคนนอกที่ไม่ใช่คนของพวกเขาก็ถูกกำจัดไปพร้อมกันในคราวเดียว

ซานป่ายตั้งกลุ่มของตนเองขึ้นมาและแอบเคลื่อนไหวอยู่เบื้องหลัง พวกเขาคอยฉกฉวยผลประโยชน์ในระหว่างการออกไปหาเสบียง โดยไม่มีใครระแคะระคายสงสัยเขาในฐานะผู้อาวุโสของค่ายโพกผ้าเหลือง หากใครเริ่มสงสัยพวกเขาก็จะถูกกำจัดออกไปให้พ้นทาง

บริเวณรอบๆ รถขนเสบียงเต็มไปร่องรอยของการต่อสู้ และคราบเลือดของเหยื่อผู้โชคร้าย กลุ่มของซานป่ายมาถึงก็รีบขนย้ายสิ่งของขึ้นบนรถบรรทุกทันที พวกเขาต้องรีบขนทุกอย่างกลับไปก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด เพราะการเดินทางในเวลากลางคืนจะยิ่งอันตรายมากขึ้น

ในระหว่างขนของขึ้นรถอยู่นั้น ซานป่าย ก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งกำลังใกล้เข้ามา เขาพ่นลมหายใจยาวออกทางจมูกพร้อมกับกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ปลายถนนอีกด้านหนึ่ง หลังจากนั้นสีหน้าของเขาเปลี่ยนกลายเป็นเคร่งขรึมทันที

" พวกแกมัวแต่ชักช้าอืดอาด ไอ้ซอมบี้บัดซบนั้นย้อนรอยกลับมาเจอพวกเราแล้ว " ซานป่าย สบถออกมาทันที เมื่อเขามองเห็น อีลิทซอมบี้กำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ราวกับกำลังหยอกล้อเล่นสนุกกับเหยื่อเพื่อความสนุก

" พวกแกรีบขนของให้ไว้เลย เดี๋ยวฉันรับมือมันเอง " ผิวหนังของซานป่ายเปลี่ยนกลายเป็นสีบรอนซ์เงินอย่างรวดเร็ว [ไอร่อนสกิน] เป็นทักษะสกิลซัพพอร์ตชนิดหนึ่ง เมื่อสกิลถูกเปิดใช้งานร่างกายจะแข็งแกร่งเหมือนกับเหล็ก ผิวหนังภายนอกคล้ายกับถูกเคลือบไปด้วยโลหะ ตั้งแต่เขาได้รับทักษะสกิลนี้มา ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก การโจมตีธรรมดาไม่สามารถทำอันตรายเขาได้อีกต่อไป

การมาถึงของดวงจันทร์สีเลือดครั้งก่อน ซานป่าย ได้ช่วยศูนย์หลบภัยหลักของเมืองอู่หมิงเอาไว้โดยบังเอิญ แต่ด้วยความแข็งแกร่งของทักษะสกิลนี้ ในสายตาของผู้มีอำนาจเขาอาจเป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงในอนาคต ด้วยเหตุนี้เขาจึงปิดซ่อนความสามารถนี้เอาไว้ ก่อนจะแยกตัวออกมาและติดตาม เติ้งฝูกวน

" เปรี้ยงงงง! "

" โครมมมมม! "

ซานป่ายพุ่งเข้าปะทะอีลิทซอมบี้อย่างดุเดือด ทักษะสกิล [ไอร่อนสกิน] ทำให้เขาเหมือนกับพยัคฆ์ติดปีก แม้ว่าอีลิทซอมบี้จะพยายามโจมตีด้วยกรงเล็บอันแหลมคมของมันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนบนร่างกายของเขาได้ สร้างความประหลาดใจให้กับมันไม่น้อยเมื่อไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บสาหัส

ด้วยอาวุธที่พวกเขามีอยู่ในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรอีลิทซอมบี้ได้เช่นกัน การต่อสู้ระหว่างซานป่ายและอีลิทซอมบี้เหมือนเป็นการประลองความแข็งแกร่งของร่างกาย ทั้งสองผลัดกันโจมตีด้วยมือเปล่า ส่งผลให้อาคารรอบๆ พังถล่มได้รับความเสียหายจนกลายเป็นเศษซากปรักหักพัง

ลูกน้องของซานป่ายทุกคนต่างจ้องมองฉากการต่อสู้ที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยความตกตะลึง มีเพียงไม่กี่คนที่เคยเห็นเขาต่อสู้กับซอมบี้ในระดับนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็อดตื่นเต้นไปกับคนอื่นๆ ไม่ได้ มันคือพลังในการต่อสู้ที่พวกเขาไม่อาจเอื้อมมือไปถึง

ตามร่างกายของอีลิทซอมบี้เต็มไปด้วยร่องรอยจากการต่อสู้ มันคาดไม่ถึงว่ามนุษย์จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ยิ่งต่อสู้นานเท่าไหร่บาดแผลบนร่างกายของมันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น การต่อสู้ครั้งนี้ดูเหมือนมนุษย์จะเป็นฝ่ายได้เปรียบ

" โครมมมมม! " พลังหมัดของ ซานป่าย ส่งร่างของอีลิทซอมบี้พุ่งชนทะลุกำแพงจนเกิดเสียงดังสนั่น ในระหว่างที่ ซานป่าย กำลังหลงระเริงว่าตัวเองจะได้รับชัยชนะในครั้งนี้ เขาเดินเข้าไปหาร่างของอีลิทซอมบี้ที่แกล้งนอนหมดสภาพด้วยความประมาท มันกระโดดจู่โจมอย่างรวดเร็วทันทีเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะอ้าปากเผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคม และกัดเข้าไปที่หัวไหล่ของเขาอย่างแรง

" อั่กก! " ซานป่าย รู้สึกเจ็บบริเวณหัวไหล่ ร่างของเขาเอาถูกกอดรัดเอาไว้แน่นจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ เขาประมาทเกินไปจนพลาดท่าให้กับอีลิทซอมบี้

หลังจากต่อสู้กันเป็นเวลานาน อีลิทซอมบี้ ค้นพบว่าพลังโจมตีของเขาเริ่มอ่อนกำลังลง มันสามารถรับรู้ได้ในทันทีว่าเขาไม่มีทางคงสภาพนี้เอาไว้ได้นาน มันจึงแสร้งทำว่าได้รับบาดเจ็บ และกำลังตกอยู่ในสภาพที่อ่อนแอเพื่อรอคอยโอกาสตอบโต้

เขี้ยวของอีลิทซอมบี้ ค่อยๆ ทะลุผ่านพลังป้องกันของ [ไอร่อนสกิน] หลังจากต่อสู้เป็นเวลานาน ความแข็งแกร่งของเขาลดลงไปมากเมื่อเทียบกับในตอนแรก อีลิทซอมบี้ รับรู้ได้จากพลังโจมตีจากหมัดที่ถูกปล่อยออกมา ในสายตาของอีลิทซอมบี้ ซานป่าย เป็นเหมือนกับอาหารเมนูพิเศษที่มันไม่สามารถตัดใจให้ปล่อยผ่านไปได้

" อ๊ากกกกก! "

ส่งร้องด้วยความเจ็บของซานป่ายทำให้ทุกคนเริ่มเป็นกังวล ทุกอย่างดูกลับตาลปัตรในตอนแรกพวกเขาดูเหมือนเป็นฝ่ายได้เปรียบ แต่ในเวลานี้พวกเขากำลังจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับอีลิทซอมบี้ และเหยื่อรายต่อไปคงเป็นพวกเขาโดยไม่ต้องสงสัย

พลังป้องกันของซานป่ายกำลังจะพังทลาย เขี้ยวของอีลิทซอมบี้สามารถฝังเข้าไปในเนื้อของเขาได้มากขึ้นเรื่อยๆ เลือดสีแดงข้นค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากบาดแผล อีลิทซอมบี้ รีบดูดเลือดเหล่านั้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ มันสัมผัสได้ถึงพลังที่อัดแน่นอยู่ในเลือดของซานป่าย

ซานป่าย รวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อพยายามสลัดให้หลุดก่อนที่พลังของเขาจะหมดลง เขาไม่ยอมตายง่ายๆ เพราะไม่อย่างนั้น ทุกอย่างที่เขาเก็บสั่งสมมาจะต้องสูญเปล่า

" ปังงงงงงงง! "

ในช่วงนาทีวิกฤตระหว่างความเป็นและความตายของซานป่าย ทันใดนั้นมีบางอย่างพุ่งเข้ามากระแทกอย่างรุนแรง จนทำให้ร่างของเขาหลุดพ้นจากพันธนาการของอีลิทซอมบี้ สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือร่างของอีลิทซอมบี้กระเด็นไปชนกับอาคารแห่งหนึ่งพังถล่มลงมาทันที จากนั้นเขาก็หมดสติไปเพราะพลังถูกใช้ไปจนหมด และยังเสียเลือดไปอีกจำนวนมาก

" ลูกพี่! ทำใจดีๆ เอาไว้ " ลูกน้องของเขารีบพากันวิ่งเข้ามาดูอาการด้วยความตื่นตระหนก ร่างกายของซานป่ายขาวซีด อาการเป็นตายเท่ากันไม่ว่าใครที่เห็นสภาพของเขาในตอนนี้ก็คิดแบบเดียวกัน

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวดเร็วมาก พวกเขาไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นพุ่งมาจากทิศทางใด แต่มันได้ช่วยชีวิตลูกพี่ของพวกเขาเอาไว้ก่อนที่จะสายเกินไป

" ตูมมมมม! " อีลิทซอมบี้ ระเบิดพลังมหาศาลออกมา ทำให้เศษหินและเศษปูนกระจัดกระจายไปในอากาศ พร้อมกับส่งเสียงคำรามเกรี้ยวกราดออกมาด้วยความโกรธแค้น เพราะถูกขัดจังหวะในระหว่างที่กำลังดูดเลือดของซานป่ายอย่างมีความสุข

" ฮ่าาาาาาร์! "  ความรู้สึกหนาวเย็นแล่นไปถึงกระดูกสันหลังของทุกคนทันที เมื่อได้ยินเสียงคำรามอันน่าเกรงขามของอีลิทซอมบี้ ร่างกายของพวกเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เมื่อเห็นร่างของอีลิทซอมบี้กำลังเดินออกมาจากเศษซากปรักหักพัง มันสายเกินไปที่พวกเขาจะวิ่งหนีไปตอนนี้ พวกเขาหวังพึ่งปาฏิหาริย์อีกครั้งเพื่อให้รอดชีวิตไปจากตรงนี้

" ปังงงงงงงง! "

ครั้งนี้พวกเขาสามารถจับทิศทางของมันได้อย่างชัดเจน เมื่อหันมองไปตามทิศทางการโจมตี พวกเขาก็พบร่างของชายหนุ่มใบหน้าคมเข้ม ด้านหลังของเขามีหญิงสาวติดตามมาด้วยสามคน ความงามของหญิงสาวอีกคนค่อนข้างโดดเด่น เธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่าและมีรูปร่างสะกดสายตาทุกคนที่พบเห็น

" เราผ่านมาทางนี้โดยบังเอิญและได้ยินเสียงการต่อสู้ พวกคุณไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย? " ฟ่านเสียน วิ่งเข้ามาถึง ก็รีบสอบถามอีกฝ่ายทันที

" ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ " คนของค่ายกางเขนดำ กล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง ก่อนจะพูดต่ออีกว่า  " พวกเราถูกซอมบี้จู่โจมในระหว่างขนย้ายเสบียง หัวหน้าของเราต่อสู้จนได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนคนอื่นๆ ถูกซอมบี้ตัวนี้ฆ่าตายไปแล้วก่อนหน้านี้ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย " คนของค่ายกางเขนดำ กล่าวอย่างร้อนใจ เมื่อเห็นอาการของหัวหน้าของเขายังน่าเป็นห่วง

" พวกคุณย้ายคนบาดเจ็บไปอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน ผมจะต้านมันเอาไว้ให้ " ฟ่านเสียน บอกให้พวกเขารีบเคลื่อนย้ายคนออกไปก่อนที่อีลิทซอมบี้จะฟื้นตัว

" ไม่ว่าพวกคุณจะเป็นใคร เราขอขอบคุณอีกครั้ง! " พวกเขามองไปที่ ฟ่านเสียน และพบความมุ่งมั่นอันแรงกล้าในแววตา พวกเขาไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มและรีบขนย้ายร่างของซานป่ายออกไปทันที

ฟ่านเสียน เดินทางด้วยเท้ามาเป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ เนื่องจากเขาไม่สามารถหาน้ำมันเชื้อเพลิงสำหรับรถฮัมวี่ของเขาได้ ทรัพยากรเริ่มขาดแคลนมากยิ่งขึ้นเมื่อเวลาไปผ่าน ในระหว่างที่เดินทางเข้ามาในเมืองแห่งนี้ เสียงของการต่อสู้อันดุเดือดได้นำเขาตรงมาที่นี่ แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าคนเหล่าเป็นคนดีหรือไม่ คนกลุ่มนี้อาจช่วยแก้ปัญหาเรื่องน้ำมันให้กับเขาได้ เพราะเส้นทางยังอีกยาวไกลก่อนจะถึงเมืองฉางอัน อย่างไรก็ตาม เขาต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะไปถึงจุดนั้น

อีลิทซอมบี้ลุกขึ้นทันทีเมื่อฟื้นคืนสติ การโจมตีเมื่อครู่ทำให้มันติดสถานะมึนงงไปชั่วขณะ เมื่อมองเห็น ฟ่านเสียน มันก็คำรามเสียงดังทั้งหมดนี้จะต้องเป็นฝีมือของ ฟ่านเสียน โดยไม่ต้องสงสัย มันสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งจากร่างของเขา แต่แล้ว อีลิทซอมบี้ ก็แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว มันกำลังดีใจที่พบเหยื่อรายใหม่ที่มีพลังไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน และมีทั้งหมด 4 คน หากมันสามารถจัดการเหยื่อทั้งหมดได้ มันจะสามารถวิวัฒนาการตัวเองขึ้นไปอีกระดับ และน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าซอมบี้ตัวอื่นๆ ในเวลานี้

= [ จบตอนที่ 30 ] =