บทที่ 117 อย่าคิด
บทที่ 117 อย่าคิด คิ้วของ ฉินจี้ ผ่อนคลาย ฉินเสวี่ย ถอนหายใจด้วยความโล่งอกดวงตาของ หวังเมิ่งอวี่ มีรอยยิ้มจางๆ คนของจักรวรรดิเทียนหลัวลุกขึ้นยืนและคิดว่าตัวเองที่เป็นบุตรของพระเจ้านั้นย่อมมีศักดิ์ศรีเกินใครพวกเขาจึงรับไม่ได้หากมีใครมาอย่างเช่นนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อ หลิวเฉิน ยังคงนั่งอยู่ข้างหลี่มู่ฟา...
