HO บทที่ 105 งานเลี้ยง PART 1

“ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว” จูนิเปอร์พูดขณะเดินไปทางซินหยา “ฉันคิดว่าคุณจะไม่ทำแต่ฉันดีใจที่คุณทำ ขอบคุณมากที่ทำเพื่อฉัน”

ด้วยรอยยิ้มที่ตึงเครียดจากการถือเค้ก ซินหยากล่าวว่า "ไม่มีปัญหาเลย ฉันยินดีที่จะช่วยคุณ"

"จริงสิ! พวกคุณกำลังถือเค้กก้อนนั้นอยู่ รีบเข้ามาไปวางเค้กกันก่อนเถอะ" เมื่อเห็นสีหน้าของซินหยาที่ตึงเครียด จูนิเปอร์ก็รีบไปที่ประตูหลังของคฤหาสน์และเปิดออก “มาเถอะ ครัวอยู่หลังประตูนี้นะ คุณสามารถวางเค้กลงบนเคาน์เตอร์ได้”

จูนิเปอร์เปิดประตูหลังให้พวกเขาขณะที่ซินหยาและเมลติ้งสโนว์ถือเค้กอยู่ข้างใน ขณะที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์กับเว่ยเดินตามหลัง

เมื่อซินหยาเข้ามาข้างในสู่ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัวขณะที่มองไปรอบ ๆ เขารู้สึกว่าห้องครัวนั้นช่างวิจิตรงดงามเหลือเกิน

ผนังห้องครัวเป็นสีเหลืองคานารีที่สวยงาม โดดเด่นตัดกับพื้นไม้เนื้อแข็งสีน้ำตาลแบบชนบทซึ่งไม่มีที่ติเลย

มันมีความรู้สึกโบราณที่ไม่เหมือนใคร แต่มันก็ดูใหญ่และงดงามมาก มันไม่ใช่ครัวในฝันของซินหยาแต่มันสามารถทำให้เขาประทับใจได้ เมื่อเห็นเคาน์เตอร์ที่ไม่ไกล เขาก็เริ่มเคลื่อนที่ไปที่นั่นพร้อมกับเมลติ้งสโนว์

หลังจากวางเค้กลงบนโต๊ะแล้วเมลติ้งสโนว์ก็ถอนหายใจ "ในที่สุดก็เสร็จซะที ผมคิดว่าเราจะทำเค้กตกในตอนที่เดินมาที่นี่ซะอีก ผมทั้งประหม่าและเครียดมากเลย"

“อย่ากังวลไปเลย โรมมิ่งวินด์กับฉันไม่ยอมให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นกับเค้กแน่นอน” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“อืม…” เมลติ้งสโนว์คิดว่าโรมมิ่งวินด์เกือบจะทำเค้กเละด้วยร่างกายของเธอ "มันก็จริง"

จูนิเปอร์เดินไปที่เคาน์เตอร์และเริ่มตรวจสอบเค้ก เมื่อเขามองดูมันด้วยท่าทางพอใจอย่างแท้จริงก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา ด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย เขาแทบพุ่งมาหาซินหยา

เขาจับมือเขาอีกครั้งเหมือนตอนที่พวกเขากำลังนั่งอยู่บนม้านั่งข้างรูปปั้น เขาพูดว่า

"ขอบคุณคุณมาก เค้กนี้วิเศษกว่าที่ฉันคาดไว้ ตอนนี้ฉันจะไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว"

"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วยด้วยความเต็มใจ" เมื่อซินหยาพูดจบ การแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

ภารกิจเสร็จสิ้น

รางวัล: 700 ค่าประสบการณ์ / 100 เหรียญทองแดง/ สูตรอาหารที่ไม่รู้จัก

ได้รับสูตรเครปเค้กคุกกี้แอนด์ครีม!

 

เครปเค้กคุกกี้แอนด์ครีม แต่ละชั้นของเครปอบบาง ๆ ถูกทาด้วยครีมและคุกกี้ เรียงซ้อนกันบนหอคอยเพื่อทำเค้ก ความหวานของคุกกี้ผสมผสานกับความนุ่มสบายของวิปครีมได้อย่างลงตัว หลังจากกินเข้าไป คุณจะได้รับค่าสเตตัสตามดาวของอาหาร พลังมานา +23-30, พลังชีวิต +11-14, พลังกาย + 5-9

 

“ฉันได้เตรียมบางอย่างไว้ให้คุณแล้ว” จูนิเปอร์พูด เขาเอามือที่จับมือของซินหยาออกและเริ่มล้วงกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของเขา เขาดึงซองจดหมายสีทองออกมาแล้วมอบให้ซินหยา “แม้ของชิ้นนี้จะไม่พิเศษอะไรแต่ฉันก็อยากจะมอบให้คุณ”

เมลติ้งสโนว์ขยับเข้าไปใกล้ซินหยาและมองดูซองจดหมายสีทองแล้วถามว่า "มันคืออะไรเหรอ?"

“มันเป็นบัตรเชิญไปงานเลี้ยงคืนนี้” จูนิเปอร์ตอบคำถามของเมลติ้งสโนว์ แล้วหันไปหาซินหยา "ฉันคิดว่าบางทีคุณอาจจะชอบกับของขวัญชิ้นนี้"

“ขอบคุณแต่ถ้าไม่มีเพื่อนมาช่วย ฉันไม่คิดว่าฉันจะมาที่นี่ได้” ซินหยากล่าว เขารู้ว่าเพื่อน ๆ ของเขาคงจะอยากไปเหมือนกันและเขาก็รู้สึกไม่เหมาะที่จะเป็นคนเดียวที่ไป เมื่อพวกเขาช่วยให้เขามาที่นี่ “เป็นไปได้ไหมที่จะได้บัตรเชิญสำหรับพวกเขาด้วย”

จูนิเปอร์ยิ้ม “พวกเขาไม่จำเป็นต้องได้รับบัตรเชิญแค่บัตรเชิญของคุณก็พอแล้ว คุณสามารถพาแขกมากับคุณได้ถึง 5 คน”

“เยี่ยมไปเลย!!”

ซินหยากล่าวด้วยความโล่งใจ เขาได้ยินเสียงดีใจอยู่ข้างหลังเขา เมื่อมองดูเพื่อน ๆ ของเขา เขาเห็นว่าเว่ยดูตื่นเต้น ส่วนเมลติ้งสโนว์ดีใจไม่แพ้กัน ในทางกลับกันวอนเดอร์ริ่งซาวด์ก็แค่มองไปที่เว่ยและยิ้มให้กับความสุขของเธอ

จูนิเปอร์เหลือบมองดูนาฬิกาว่า "ฉันต้องไปเตรียมเค้กและของหวานอื่น ๆ ฉันต้องขอบคุณอีกครั้ง แล้วเจอกันที่งานเลี้ยง"

จากนั้นจูนิเปอร์ก็เดินไปหยิบเค้กก้อนยักษ์ราวกับไม่มีน้ำหนัก แล้วรีบวิ่งออกไปที่ประตู

เมื่อจูนิเปอร์ออกไปเมลติ้งสโนว์และเว่ยก็รุมล้อมซินหยามองดูบัตรเชิญในมือของเขา

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้ไปงานบอล” เว่ยพูดอย่างฝัน

“ในทางเทคนิค นี่ไม่ใช่งานบอล งานบอลเป็นการเต้นอย่างเป็นทางการ ในขณะที่งานเลี้ยงเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่” วอนเดอร์ริ่งซาวด์อธิบาย

เว่ยกลอกตาใส่เขา “ชู่ว!”

“คุณไม่ควรทำลายความฝันของเธอ วอนเดอร์ริ่งซาวด์ เธออาจจะเริ่มเกลียดคุณ” ซินหยากล่าว

"สงสัยจะไม่มีวันเกิดขึ้น" วอนเดอร์ริ่งซาวด์ตอบในขณะที่มองไปที่เว่ยที่หน้าแดงและไม่พูดอะไร

เมลติ้งสโนว์มองดูทั้งสามคนคุยกันและส่ายหัว "ดูเหมือนพวกพี่จะลืมสำคัญที่สุดไปนะ"

"เธอหมายถึงอะไรเหรอ?" ซินหยาถามเมลติ้งสโนว์

“มันเป็นงานเลี้ยงใช่ไหม” เห็นทุกคนพยักหน้าแต่ไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่อถึงอะไร เมลติ้งสโนว์จึงพูดต่อ “พวกเราไม่จำเป็นต้องแต่งตัวเหรอ?”

ในที่สุดทุกคนก็เข้าใจสิ่งที่เมลติ้งสโนว์กังวล ซินหยาตบหน้าผากตัวเอง “แน่นอนว่าพวกเขาต้องการชุดที่เป็นทางการสำหรับงานเลี้ยง” เขาคิดในใจ เขาน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้

เขานึกได้ว่าในบัตรเชิญที่มีรายละเอียดต่าง ๆ อยู่ข้างใน ซินหยาเปิดออกเพื่อให้แน่ใจว่า พวกเขาอาจจะโชคดีและไม่ต้องแต่งตัวอย่างเป้นทางการเข้าไป

เมื่อสังเกตเห็นสิ่งที่เขาทำ คนอื่นๆ ก็มองเขาอย่างมีความหวัง

ภายในซองจดหมายสีทองมีกระดาษสองชนิดที่แตกต่างกันและหมุดเงินเล็ก ๆ ห้าอันที่มีไข่มุกสีต่างกันอยู่ด้านบน เขาทิ้งเข็มกลัดไว้ข้างในซองจดหมาย เขาอ่านกระดาษสีทองแวววาว นั่นคือคำเชิญ มันเขียนว่า

ขอเชิญท่านมาที่งานเลี้ยง

ฉันนายกเทศมนตรีของเมืองเออร์นิสเวิร์ธขอเชิญท่านมาร่วมงานเลี้ยงของฉัน งานเลี้ยงจะจัดขึ้นที่คฤหาสน์ของฉันในวันสุดท้ายของเดือน เวลา 21.00 น. จำเป็นต้องสวมใส่อย่างเป็นทางการและห้ามมาสายอย่างเด็ดขาด

ซินหยาถอนหายใจเมื่อคิดว่าจะต้องซื้อชุดที่เป็นทางการ จากนั้นเขาก็อ่านจดหมายฉบับที่สอง

สวัสดี,

หากคุณกำลังอ่านข้อความนี้ คุณคงเอาเค้กมาให้ฉันแล้วและทำให้ฉันมีความสุขมาก

ฉันกังวลว่าคุณจะไม่มีชุดที่เป็นทางการเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยง ดังนั้นฉันจึงได้เข็มกลัดเหล่านี้จากเพื่อนของฉัน พวกมันเรียกว่าเข็มกลัดชุดจำแลง คุณติดไว้บนเสื้อผ้าปกติของคุณและเข็มกลัดจะเปลี่ยนเป็นสไตล์ที่แตกต่างออกไป เจ๋งใช่มั้ยล่ะ! มันสามารถเปลี่ยนชุดธรรมดาให้เป็นชุดทางการได้ พวกมันอยู่ได้เพียง 5 ชั่วโมง ดังนั้นอย่าใช้มันก่อนเริ่มงานเลี้ยง

เพื่อนของคุณจูนิเปอร์

“ข่าวดีทุกคน เราไม่ต้องซื้อชุดที่เป็นทางการ” ซินหยาบอกกับทุกคนอย่างร่าเริง โดยอธิบายทุกอย่างที่อยู่ในจดหมายให้ทุกคนฟัง

“นั่นไม่ใช่ข่าวดี แต่เป็นข่าวดีมาก” เว่ยกล่าว เธอคิดว่าเธออาจต้องใช้บัตรกำนัลเสื้อผ้าที่เธอเพิ่งได้รับ

เนื่องจากภายในเกมเป็นเวลา 20.00 น. และงานเลี้ยงยังไม่เริ่มจนถึง 21.00 น. พวกเขาจึงตัดสินใจเดินไปรอบ ๆ เมืองเพื่อฆ่าเวลา ระหว่างเดินก็พบสถานที่และร้านค้ามากมายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซินหยาจึงจดบันทึกในใจเพื่อสำรวจพวกเขาอีกเล็กน้อยเมื่อเขามีเวลา

...

เวลาผ่านไปเร็วก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัวและมันก็เป็นเวลาก่อน 21.00 น. เล็กน้อย พวกเขารีบกลับไปที่คฤหาสน์ของนายกเทศมนตรี ทันทีที่พวกเขามาถึง พวกเขาก็เห็นผู้คนต่อแถวรออยู่ด้านนอกคฤหาสน์เพื่อรอทางเข้า

เมื่อเข้าแถวซินหยาได้มอบเข็มกลัดหนึ่งอันให้เพื่อนของเขาแต่ละคน เมลติ้งสโนว์ได้เข็มกลัดสีน้ำเงิน เว่ยสีชมพูและวอนเดอร์ริ่งซาวด์สีม่วง เหลือเพียงสองสีคือสีแดงและสีทอง ซินหยาหยิบหมุดสีแดงตัดสินใจเก็บทองไว้ข้างใน

เมื่อพวกเขาติดเข็มกลัด เสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสี่ก็เปลี่ยนเป็นชุดทางการที่สง่างาม ชุดของผู้ชายแต่ละคนเหมือนกัน ชุดสูทและเน็คไทกับรองเท้าหนังหรูหราแต่มีสีต่างกัน

ในทางกลับกัน เว่ยสวมชุดยาวคลุมพื้นสีชมพูระยิบระยับ เธอร้องเสียงแหลมเมื่อเห็นว่าชุดสวยแค่ไหน เธอหมุนไปรอบ ๆ ดูชุดนั้น

ซินหยาสามารถเห็นได้จากใบหน้าของวอนเดอร์ริ่งซาวด์ว่าเขายอมรับความดูดีของชุดของเว่ยเช่นกัน ซินหยาหัวเราะกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ

ระหว่างที่รอเขาสงสัยว่าต้องรอนานแค่ไหนจึงจะเข้าได้ คำตอบคือสิบนาที พวกเขาต้องรอสิบนาทีก่อนจึงจะสามารถเข้าไปในคฤหาสน์ได้ แต่เมื่อซินหยาเห็นภายในสถานที่แล้ว เขารู้ว่ามันคุ้มค่าแก่การรอคอย

พ่อบ้านพาพวกเขาไปตามทางเดินที่ตกแต่งอย่างวิจิตรซึ่งนำไปสู่ห้องจัดเลี้ยง เมื่อเข้าไปในห้องโถง พ่อบ้านก็พาพวกเขาไปที่โต๊ะของพวกเขา หลังจากที่พวกเขานั่งลงแล้ว พวกเขาก็เริ่มมองไปรอบๆ ชื่นชมทิวทัศน์ของสถานที่นั้น

ห้องจัดเลี้ยงนั้นใหญ่มาก มีโต๊ะจำนวนมากในห้อง มีโคมไฟระย้าสีทองหรูหราที่เน้นห้องและผ้าม่านสีแดงที่ห้อยลงมาจากเพดาน

ซินหยาเห็นว่าห้องจัดเลี้ยงใช้สีที่เป็นกลางซึ่งทำให้ของตกแต่งบางชิ้นดูโดดเด่น เช่น การจัดดอกไม้ เทียน ฯลฯ

ขณะที่ซินหยามองไปรอบ ๆ ห้องโถง เขาสังเกตเห็นเวทีที่มีโต๊ะยาวอยู่ด้านบนซึ่งมีคนนั่งอยู่สองสามคน เขารู้ว่าโต๊ะนี้สงวนไว้สำหรับแขกที่มีเกียรติและแขกคนสำคัญของเขา เขาสังเกตเห็นชายที่อยู่ตรงกลางอย่างรวดเร็ว จากวิธีที่เขาแต่งตัวและท่าทางของเขา ซินหยารู้ทันทีว่าเขาเป็นนายกเทศมนตรี

ซินหยาจ้องไปที่ชายคนนั้นครู่หนึ่ง นายกเทศมนตรีกำลังคุยกับชายที่อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างมีความสุข ลูบเครายาวสีดำของเขาในขณะที่เขาพูด ซินหยามองดูขณะที่ท้องอ้วนของนายกเทศมนตรีกระตุกขณะหัวเราะกับสิ่งที่ชายข้าง ๆ เขาพูด เขาไม่ได้ดูเหมือนอย่างที่จูนิเปอร์พูดแต่ซินหยาคิดว่านี่อาจเป็นการแสดงของเขาก็เป็นได้

ขณะที่ซินหยากำลังจะหันหลังกลับไปหาเพื่อน ๆ ของเขา เขาสาบานได้เลยว่าเขาเห็นบางอย่างคล้ายเชือกผูกติดกับหลังนายกเทศมนตรีแต่เมื่อเขากระพริบตา เชือกนั้นมันก็หายไป เขาคิดว่าตาฝาด เขาจึงไม่ได้สนใจมัน