HO บทที่ 104 ทำสำเร็จ

เมื่อเค้กเย็นสนิทแล้ว ซินหยาก็นำถาดที่ใหญ่ที่สุดออกมา เขานำเค้กออกจากด้านในเตาอบอย่างระมัดระวังแล้ววางลงบนถาดที่ว่างเปล่า ถาดนั้นเป็นสิ่งที่ซินหยาพบในตู้ครัว มันเป็นสีขาว กลม และใหญ่พอที่จะวางเค้กที่เขาทำได้ง่าย  ๆ

เขาปาดเค้กด้วยครีมอย่างระมัดระวัง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าครีมดูเรียบเนียนบนตัวเค้ก จากนั้นก็นำเค้กที่เหลืออีกสี่วางซ้อนในลักษณะเดียวกัน

เมื่อวางเค้กทั้งห้าชิ้นเรียบร้อยแล้ว ซินหยาก็ปาดครีมให้เนียนเป็นเนื้อเดียว เมื่อเสร็จขึ้นตอนนี้แล้วก็ถึงเวลาเริ่มตกแต่งเค้กแล้ว

ซินหยาดูการออกแบบที่จูนิเปอร์มอบให้เขา จากนั้นเขาก็กดไปที่ปุ่มตรงด้านล่าง

จากนั้นภาพ 3 มิติของรูปลักษณ์ของเค้กก็จะปรากฏขึ้นมา การออกแบบนั้นเรียบง่าย เค้กถูกคลุมด้วยดอกกุหลาบสองชั้นบน การออกแบบแสดงให้เห็นสองวิธีในการทำ

วิธีหนึ่งคือทำดอกกุหลาบที่ทำจากลูกกวาดซึ่งซินหยาทำไม่ได้เพราะไม่มีวัตถุดิบหรือสูตรวิธีทำ

วิธีที่สองคือการทำดอกกุหลาบโดยการบีบครีม นี่เป็นทางเลือกเดียวที่ซินหยาสามารถทำได้

นอกจากดอกกุหลาบแล้ว ยังต้องวางสตรอเบอร์รี่และราสเบอร์รี่ไว้ที่ขอบด้านนอกของเค้กสามชั้นสุดท้าย

ซินหยาคิดว่าเค้กในการฉายภาพ 3 มิตินั้นดูโดดเด่นมาก เขาหวังว่าเขาจะทำเค้กให้สวยงามราวกับตัวอย่างได้ เขาไม่อยากคิดว่าตัวเองเป็นคนอวดดีแต่เขาคิดว่าเขาทำได้

ซินหยาเตรียมถุงบีบแล้ววางมันลงข้างชามที่มีครีมที่เหลือ จากการตกแต่ง เขาเห็นว่ากุหลาบเป็นสีแดง เขาจึงจำเป็นต้องเปลี่ยนสีของครีมที่เขาทำ

เมื่อนึกถึงขวดเลือดกลีบกุหลาบที่เขาได้รับจากร้านขายของชำของจอห์น เขาดึงมันออกจากคลังของเขา เลือดกลีบกุหลาบเป็นส่วนผสมพิเศษที่เปลี่ยนสีของอาหาร ไม่เพียงแต่เปลี่ยนสีเท่านั้นแต่ยังให้กลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่ทำให้ผู้ที่กินรู้สึกสดชื่น

เขาหยดเลือดกลีบกุหลาบสักสองสามหยดลงในชาม เขาคนให้เข้ากันครู่หนึ่ง เขาใช้เวลาประมาณ 30 วินาทีก่อนที่ครีมจะเปลี่ยนเป็นสีแดงกุหลาบสดใส เขาตักเปลือกน้ำตาลลงในถุงบีบและพร้อมที่จะนำไปตกแต่ง

ก่อนที่จะทำเช่นนั้น เขาเหลือบมองที่เมลติ้งสโนว์ เขาเงียบมากซึ่งไม่เหมือนกับเขา เมื่อเขามองมาที่เขา เขาเห็นว่าเมลติ้งสโนว์กำลังมองเขาอย่างมีความหวัง สงสัยว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น เขาเห็นเมลติ้งสโนว์มองที่เคาน์เตอร์แล้วหันกลับมาที่เขา

เมื่อมองลงไปที่เคาน์เตอร์ ซินหยาก็เห็นชามที่เขาใช้อยู่ซึ่งยังคงมีครีมที่ตกแต่งเค้กเหลืออยู่ข้างใน ตอนนี้ซินหยายิ้มแล้วรู้ว่าทำไมเมลติ้งสโนว์ถึงเงียบและทำตัวเรียบร้อย เขาเคยทำแบบเดียวกันเมื่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่และเธอกำลังอบขนม ยิ่งเขาประพฤติตัวดีเท่าไรก็ยิ่งได้รับรางวัลมากขึ้นในตอนท้าย

ซินหยาหยิบชามขึ้นมาจากเคาน์เตอร์แล้วยื่นออกมาให้เขา "เธออยากได้ครีมที่เหลือมั้ย เมลติ้งสโนว์?"

“พี่รู้ได้ยังไงว่าผมต้องการมัน” เมลติ้งสโนว์ถามและรีบวิ่งไปหยิบชาม “มันเหมือนกับว่าพี่อ่านใจผมออกหรืออะไรทำนองนั้น”

เขาหัวเราะกับความตลกขบขันของเมลติ้งสโนว์ เขามองดูเด็กหนุ่มหยิบชามกลับไปที่โต๊ะที่เขานั่งและเริ่มกินมัน การมีเมลติ้งสโนว์กินอย่างเอร็ดอร่อย มันก็หมายความว่าการทำเค้กของเขาน่าจะประสบความสำเร็จ

“หลังจากคุณทำภารกิจนี้เสร็จ พี่ต้องทำขนมอร่อย ๆ ให้ผมกินนะ” เมลติ้งสโนว์พูดขณะเลียนิ้วของเขา

“ได้ ฉันจะเก็บไว้พิจารณา” ซินยาตอบขณะหยิบสตรอเบอร์รี่และราสเบอร์รี่มาทำเค้ก

เมลติ้งสโนว์หยุดกินและมองซินหยาอย่างตื่นเต้น "พี่หมายความว่าอย่างไร?"

“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ” ซินหยาพูดขณะเริ่มตกแต่งเค้ก

หลังจากผ่านไป 30 นาที ซินหยาก็ตกแต่งเค้กเสร็จแล้ว จากนั้นเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา

เค้กเวลเวทแชมเปญเสร็จแล้ว

การประเมินเค้กเวลเวทแชมเปญ รสชาติ 4ดาว / คุณภาพ 4 ดาว / การตกแต่ง 3.5 ดาว

ทักษะการทำอาหารเลเวลอัพ

ทักษะการจัดเลี้ยงเลเวลอัพ

 

'อืม...การตกแต่งแค่ 3.5 ดาวอย่างงั้นเหรอ?'

ซินหยาครุ่นคิดว่าทำไมเขาถึงได้คะแนนนั้นและสิ่งเดียวที่เขาคิดได้ก็คือเขาใช้ครีมเพื่อทำดอกกุหลาบแทนการทำจากลูกกวาด เขายังคงคิดว่าเค้กดูสวยงามโดยไม่มีดอกกุหลาบ คิดว่าเขาพลาดอะไรบางอย่าง เขาจึงเริ่มตรวจสอบเค้กเพื่อหาข้อบกพร่อง

ในขณะที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่กับการดูเค้กจน  เขาไม่ได้ยินเว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์เดินเข้ามา

“ว้าว สวยจัง” เว่ยตกใจพูดขณะเดินเข้าไปในครัว ซินหยาตกใจที่อยู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเว่ย “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายเป็นคนทำสิ่งนี้”

เมลติ้งสโนว์เห็นด้วยกับเว่ย เขาพยักหน้ากับคำพูดของเธอ "ขนาดผมอยู่ดูการทำตลอดเวลา ยังไม่อยากเชื่อเลยว่ามันยอดเยี่ยมแค่ไหน"

“ทำไมเธอทำเหมือนฉันไม่เคยทำอาหารมาก่อน” ซินหยาถาม

“ก็มันไม่อลังการขนาดนี้” เว่ยพูดขณะชี้ไปที่ขนาดของเค้ก

เมื่อดูขนาดของเค้ก ซินหยาสงสัยว่าเขาจะทำมันในชีวิตจริงได้หรือไม่ "ที่พวกเธอพูดมามันก็ใช่"

“พี่ดริฟติ้งคลาวด์บอกผมว่าเขาจะทำให้ฉันดีขึ้นกว่านี้” จู่ ๆ เมลติ้งสโนว์ก็พูดขึ้น

"จริงหรือ?" วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถาม “ฉันหวังว่าเธอจะแบ่งให้พวกเราทานด้วยนะ”

"ไว้ผมจะเก็บไปคิดนะ" เมลติ้งสโนว์ตอบกลับทำให้อีกสามคนยิ้มออกมา

…

ซินหยาดูเวลาที่เหลือในภารกิจ เขาพบว่าเหลือเวลาเพียง 30 นาทีในการส่งเค้กให้จูนิเปอร์ มิฉะนั้นอาจมีปัญหา เมื่อเปิดช่องเก็บของ ซินหยาพยายามวางเค้กไว้ข้างในแต่อยู่ ๆ ก็มีอะไรขวางไว้ทำให้เขาไม่สามารถใส่ได้และมีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นมา

ไม่อนุญาตให้ใส่ไอเทมเควสในช่องเก็บของ!!

 

เมื่อซินหยาตระหนักว่าเขากำลังมีปัญหา เขาถูกคาดหวังให้ขนเค้กยักษ์นี้ไปจนถึงคฤหาสน์ของนายกเทศมนตรี เขาต้องผ่านถนนที่คับคั่งไปด้วยผู้คนและบนถนนลูกรังที่มีหินขรุขระ

ขณะที่ซินหยายืนอยู่ที่นั่นโดยคิดว่าความเจ็บปวดนี้จะมีเพียงคำเดียวที่ผุดขึ้นในใจ "บ้าเอ๊ย!”

“ดริฟติ้งคลาวด์ ระวังคำพูดหน่อย!” เว่ยตะโกนใส่เขา "มีเด็กอยู่ที่นี่นะ"

เมลติ้งสโนว์เพียงแค่กลอกตาใส่เธอ “พี่สาวคิดว่าผมอายุเท่าไหร่ ห้าขวบ! ยิ่งกว่านี้ผมก็ได้ยินมาแล้ว”

“เป็นอะไรไปเหรอคริฟติ้งคลาวด์?” วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถามโดยไม่สนใจอีกสองคน

“ฉันไม่สามารถใส่เค้กเข้าไปในช่องเก็บของของฉันได้ ฉันต้องถือไปที่บ้านของนายกเทศมนตรี” ซินหยากล่าวอย่างหงุดหงิด

"พวกเราจะช่วยพี่เอง" เมลติ้งสโนว์กล่าว

“ใช่ ฉันกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์จะคอยเคลียร์ทางให้นาย ในขณะที่นายกับเมลติ้งสโนว์ถือเค้กเดินตามมานะ” เว่ยอธิบาย

"เป็นความคิดเลยที่ดีโรมมิ่งวินด์ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะออกมาจากคุณ" วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าวขณะที่เขาและซินหยามองเว่ยด้วยความภาคภูมิใจ

เว่ยเพียงแค่กระแอมและศอกใส่สีข้างวอนเดอร์ริ่งซาวด์ก่อนจะพูดว่า “ฉันเองมีความคิดดี ๆ อยู่บ้างเป็นครั้งคราวเหมือนกันนะ”

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ ฉันเหลือเวลาอีก 28 นาที ที่จะต้องไปที่นั่น" ซินหยากล่าว

เมื่อไปที่เคาน์เตอร์ซินหยากับเมลติ้งสโนว์หยิบเค้กยักษ์ขึ้นมาและเริ่มเดินไปนอกเรือ โดยมีเว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์เป็นผู้นำทางออกไป ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นจนถึงขั้นบันไดเรือที่ทอดลงสู่พื้นดิน

การพยายามเดินลงบันไดนั้นค่อนข้างลำบาก ซินหยาต้องเดินถอยหลังเพราะมันเป็นทางเลือกที่ดีกว่าปล่อยให้เมลติ้งสโนว์ทำ มีอุบัติเหตุเพียงครั้งเดียวแต่โชคดีที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์เข้ามาช่วย จากนั้นเขาก็จับมือซินหยาขณะที่เขาเดินลงบันไดที่เหลือเพื่อให้เขาลงอย่างมั่นคง

เว่ยพบทางลัดขณะใช้แผนที่ ทำให้พวกเขาเดินไปข้างทะเลสาบซึ่งเป็นข้อดีสำหรับซินหยาเพราะเขาสามารถเดินในน้ำได้ ทำให้เท้าเปียก ทำให้ความต้องการน้ำของเขาลดลง หลังจากเดินไปบนโขดหินริมทะเลสาบเป็นเวลาสิบนาที พวกเขาก็มาถึงถนน

ถนนโล่งส่วนใหญ่มีคนเดินไม่กี่คน เว่ยอธิบายให้พวกเขาฟังว่าเมื่อพวกเขาข้ามไป พวกเขาจะต้องตัดผ่านตรอกหลังเท่านั้นและจะมาถึงหลังคฤหาสน์ของนายกเทศมนตรี

การเดินไปที่นั่นนั้นพูดง่ายกว่าทำ หลังจากเกิดอุบัติเหตุสองสามอย่าง เช่น เมลติ้งสโนว์สะดุดก้อนหิน เว่ยชนเข้ากับคนคนหนึ่งซึ่งเกือบจะทำให้เธอตกลงบนเค้ก ถ้าไม่ใช่เพราะวอนเดอร์ริ่งซาวด์คว้าตัวเธอได้ทัน เค้กคงเละไปแล้ว

แม้จะมีเหตุร้ายทั้งหมดแต่ 8 นาทีต่อมาพวกเขาก็มาถึงที่หมายพร้อมเค้กอย่างปลอดภัยที่ด้านหลังคฤหาสน์ของนายกเทศมนตรี  พวกเขาพบว่าจูนิเปอร์กำลังรออยู่ เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นซินหยาถือเค้กยักษ์มา