183 - ความขัดแย้งรอบใหม่
183 - ความขัดแย้งรอบใหม่
“เรื่องนี้……ข้าก็เคยได้ยินเรื่องนี้เหมือนกัน” หลี่เสี่ยวม่านขมวดคิ้วก่อนจะมองไปทางเย่ฟ่าน
“เจ้าทำให้ศิษย์ของยอดเขาดวงดาวบาดเจ็บจริงๆ เจ้าเป็นคนผิดอย่างแน่นอน ขอโทษศิษย์พี่เหล่านี้จากนั้นเจ้าก็รีบกลับไปที่ยอดเขารกร้างเถอะ” เมื่อพูดอย่างนี้แล้วนางก็จ้องมองไปที่ลูกศิษย์คนอื่นๆ
“ศิษย์พี่ท่านคิดว่าอย่างไร?”
ลูกศิษย์ชายหลายคนไม่ต้องการฉีกหน้าหลี่เสี่ยวม่าน แต่ก็ไม่ต้องการปล่อยเย่ฟ่านไปดังนั้นพวกเขาจึงกล่าวว่า
“เราจะปล่อยให้เขาออกไปง่ายๆได้อย่างไร? พวกเราต้องได้คำอธิบายที่ดีกว่านี้”
“ก็ได้ ก็ได้!” จี้จื่อเยว่หัวเราะขณะที่นางปรบมือ นางแทบรอไม่ไหวที่โลกจะเกิดความวุ่นวาย
เย่ฟ่านหันไปมองพวกเขา “คนเหล่านั้นได้รับบาดเจ็บที่ไหน?”
“โดยธรรมชาติแล้วมันอยู่บนยอดเขารกร้าง”
“ยอดเขารกร้างว่างเปล่าเป็นยอดเขาหลัก พวกเขากล้าที่จะบุกเข้าไป หลังจากถูกลงโทษใครจะตำหนิได้!” สายตาของเย่ฟ่านกวาดผ่านพวกเขาโดยไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม
“น้องหลี่ ไม่ใช่ว่าเราไม่ต้องการไว้หน้าเจ้า เจ้าก็เห็นท่าทีของเขาแล้ว เขาทำร้ายพี่น้องของเรายังไม่คิดจะยอมรับโทษอีก”
“ฮ่าๆๆ” เย่ฟ่านหัวเราะคิกคัก
“แม้ว่านี่จะเป็นโลกมนุษย์การบุกรุกบ้านของผู้คนก็เป็นอาชญากรรมเช่นกัน คนของเจ้าบุกเข้าไปในยอดเขารกร้างด้วยตัวเอง ต่อให้ข้าฆ่าพวกเขาแม้แต่อาจารย์ของเจ้าก็ไม่สามารถพูดอะไรได้!”
“โอหัง!”
ลูกศิษย์หลายคนของยอดเขาดวงดาวหัวเราะอย่างเย็นชา แต่ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า ในหมู่พวกเขามีคนถอยกลับอย่างรวดเร็ว พวกเขากลัวว่าเย่ฟ่านจะใช้สมบัติโบราณของยอดเขารกร้างทำร้ายพวกเขาที่นี่
“ไม่ว่ายังไง เจ้าก็ผิดที่ทำร้ายผู้คน อย่างน้อยเจ้าก็ควรขอโทษศิษย์พี่ทุกท่านที่อยู่ที่นี่” หลี่เสี่ยวม่านเดินไปข้างหน้าเพื่อเกลี้ยกล่อม
“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร” เย่ฟ่านเงยหน้าขึ้น “ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมข้าต้องขอโทษด้วย!”
"เจ้า……." ใบหน้าบนใบหน้าของหลี่เสี่ยวม่านเปลี่ยนไป “ข้าแค่พยายามช่วยเจ้า”
“มดบางตัวอยากจะเหยียบหัวข้า ข้าก็แค่บดขยี้พวกมันเท่านั้น ทำไมข้าถึงต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า!” เย่ฟ่านหันกลับไปมองลูกศิษย์ของยอดเขาดวงดาว
“เย่ฟ่านเจ้าโอหังเกินไปจริงๆ” หลี่เสี่ยวม่านพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ข้าพยายามให้เจ้าช่วยแล้ว……. ข้ารู้ว่าเจ้ามีร่างกายยอดเยี่ยม แต่มียอดฝีมือมากมายในยอดเขาดวงดาว……”
“ใช่ ใช่!” จี้จื่อเยว่ยังคงปรบมือ
ครึ่งเดือนก่อนหน้านั้น เย่ฟ่านเคยทุบตีลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งจากยอดเขาดวงดาว ตอนนี้ยอดรกร้างกลับคืนสถานะเดิมโดยมียอดฝีมืออย่างหลี่รุ่ยหยูสนับสนุนเย่ฟ่านจึงไม่รู้สึกกลัวใดๆ
ในเวลานี้เขาถูกห้อมล้อมด้วยผู้ฝึกฝนอาณาจักรน้ำพุแห่งชีวิตนี่เป็นเพียงมดแมลงในสายตาของเขา
“ไสหัวไปให้หมด ยิ่งห่างยิ่งดี อย่ามาขวางทางข้า!” สายตาของเย่ฟ่านกวาดไปที่ทุกคน
“เจ้ายังคงต้องการที่จะจากไปในวันนี้ เป็นไปไม่ได้!”
แม้จะพูดแบบนี้แต่ก็ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า พวกเขากลัวว่าเย่ฟ่านจะใช้อาวุธโบราณทำร้ายทุกคน สิ่งที่พวกเขาทำได้ตอนนี้ก็คือถ่วงเวลาให้ยอดฝีมือของยอดเขาดวงดาวออกมาจัดการเย่ฟ่าน
เย่ฟ่านไม่คิดจะเสียเวลากับคนพวกนี้ เขาดึงมือของจี้จื่อเยว่และหันหลังกลับ เมื่อเห็นเขาขยับตัวลูกศิษย์ของยอดเขาดวงดาวเข้าใจผิดคิดว่าเขาจะลงมือจึงรีบถอยหลังกลับอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า…เจ้าพวกมดแมลง” เย่ฟ่านหัวเราะ
“พวกมันก็แค่มดแมลง ทำไมเจ้าไม่จัดการให้มันจบๆไป” จี้จื่อเยว่เสริมอย่างไม่พอใจ
“ถ้าเจ้าไม่มีสมบัติโบราณ พวกเราจะปล่อยให้เจ้าหยิ่งผยองได้อย่างไร? เราต้องการจัดการเจ้ามานานแล้ว”
“เจ้ากล้าที่จะเผชิญหน้ากับเราในการต่อสู้ที่ยุติธรรมหรือไม่”
เหล่าศิษย์ของยอดเขาดวงดาวรู้สึกละอายใจดังนั้นพวกเขาจึงต้องกล่าวอะไรบ้างเพื่อรักษาใบหน้าของตัวเอง
“เจ้าพวกปลาซิวปลาสร้อย เจ้ารู้ไหมว่าสมบัติโบราณคืออะไร? มาเถอะ ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้โดยใช้เพียงกำปั้นคู่เดียว” เย่ฟ่านเริ่มทนไม่ไหวเช่นกัน
“ถ้าเจ้าไม่ใช้สมบัติโบราณ ข้าจะสู้กับเจ้าเอง!” ผู้บ่มเพาะคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้า
“ข้าไม่มีสมบัติโบราณที่เจ้าพูดถึง ถ้าไม่กลัวกระดูกหัก มาหาข้าสิ” เย่ฟ่านมีรอยยิ้มที่เย็นชา
"ฆ่า!"
ผู้บ่มเพาะคนนั้นปลดปล่อยกระบี่สีเลือดออกจากทะเลแห่งความทุกข์ มันพุ่งตรงไปข้างหน้ามึงก็หาหว่างคิ้วของเย่ฟ่าน!
“แดง!”
เย่ฟ่านโบกมืออย่างสบายๆเพียงแค่นิ้วสีทองของเขาสัมผัสกับใบมีดกระบี่เล่มนั้นก็ถูกทำลายทันที
สิ่งประดิษฐ์ที่ผู้ฝึกฝนอาณาจักรน้ำพุแห่งชีวิตหล่อหลอมมาหลายปีถูกทำลายด้วยนิ้วเดียวจากเย่ฟ่านราวกับเศษฟาง มันไม่สามารถทนต่อการปะทะกันแม้เพียงครั้งเดียว!
ผู้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึง หลี่เสี่ยวม่านมีสีหน้าแปลกๆ นางรู้ว่าร่างกายของเย่ฟ่านนั้นยอดเยี่ยม อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่ามันจะแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้
“แค่เศษสวะไม่กี่คน คิดว่าจะขวางทางข้าได้เหรอ!”
เนื่องจากเย่ฟ่านได้แสดงไปแล้วเขาจึงไม่คิดจะอยู่ที่นี่อีก มือขวาของเขายังคงลากแขนของจี้จื่อเยว่ออกไป
ทันใดนั้นผู้คนมากมายก็ใช้สิ่งประดิษฐ์ของตัวเองโจมตีไปยังเย่ฟ่าน แสงไฟที่ส่องประกายระยิบระยับแทบจะบดบังทัศนียภาพของบริเวณด้านหน้ายอดเขาดวงดาวทั้งหมด
อย่างไรก็ตามเรื่องที่น่ากลัวก็ได้เกิดขึ้น เย่ฟ่านยังคงใช้นิ้วเดียวเพื่อทำลายสิ่งประดิษฐ์ทุกชิ้น ด้วยนิ้วทองคำนั้นสิ่งประดิษฐ์ทั้งหมดเป็นเหมือนเครื่องสังเวยที่ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่การปะทะเพียงครั้งเดียว
"ปัง! ปัง ปัง!"
หลังจากถูกโจมตีหลายครั้ง ผู้คนสองสามคนก็นอนอยู่บนพื้น ริมฝีปากของพวกเขาเปื้อนเลือดขณะที่พวกเขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนอีกต่อไป
เย่ฟ่านไม่ได้กังวลแม้แต่น้อยในขณะที่เขาลงมือ หลังจากที่จัดการทุกคนล้มลงกับพื้นเขาก็เตะคนพวกนั้นให้ออกจากเส้นทางที่เขาใช้เดิน
เขาไม่ได้มองย้อนกลับไปที่หลี่เสี่ยวม่านขณะที่เขาเดินกลับไปยังยอดเขารกร้าง จี้จื่อเยว่หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขขณะที่นางเดินตามหลัง
“คิดจะไปไหน! ทำร้ายลูกศิษย์ของยอดเขาดวงดาวของข้าแล้ว เจ้ายังคงต้องการที่จะจากไป?”
ไกลออกไปมีผู้คนมากมายพุ่งเข้ามาในทิศทางนี้อย่างรวดเร็ว คนที่นำหน้าเป็นชายในชุดขาว เขามีรูปลักษณ์ที่กล้าหาญ ข้างๆ เขามีอีกห้าถึงหกคน ไม่มีใครดูธรรมดาเลย
“ศิษย์พี่ใหญ่…….”
ผู้คนที่ถูกเตะล้มลงกับพื้นเริ่มตะเกียกตะกายกลับมารวมตัวกัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความละอาย
“การฝึกฝนของชายชุดขาวไม่ธรรมดา” จี้จื่อเยว่กระซิบกับเย่ฟ่าน
ชายชุดขาวไม่เดินไปข้างหน้า คนที่ตะโกนก่อนหน้านี้ไม่ใช่เขา ข้างๆมีคนเดินไปข้างหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาในขณะที่เขาจ้องไปที่เย่ฟ่าน
“เจ้ากล้าที่จะต่อสู้กับข้าไหม?”
“เจ้ากำลังท้าทายผู้ฝึกตนตัวน้อยอย่างข้าที่เข้าร่วมนิกายเพียงเดือนเดียว?” เย่ฟ่านยิ้ม
“ข้าจะไม่ทำให้เรื่องยากสำหรับเจ้า ข้าจะไม่ใช้ความแข็งแกร่งของจุดสุดยอดของขอบเขตสะพานวิญญาณ เพื่อกลั่นแกล้งเจ้า
ข้าจะให้โอกาสเจ้า ข้าจะใช้ความแข็งแกร่งของร่างกายของข้าเพื่อชกกับเจ้าสามหมัด ถ้าเจ้าสามารถรับมันได้เรื่องก่อนหน้านี้ก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน” ชายคนนั้นมีความมั่นใจอย่างยิ่งเมื่อกล่าวเช่นนี้
เย่ฟ่านหัวเราะดังลั่นขณะที่เขากวาดสายตามองผ่านกลุ่มไป มองไปที่หลี่เสี่ยวม่านก่อนที่จะจ้องมองไปที่ชายคนนั้น
“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าพูดแบบนั้นแล้ว ข้าจะก็จะไม่หลบเลี่ยงอย่างแน่นอน”
พลังงานดวงดาวที่ชำระร่างกาย เมื่อไปถึงขอบเขตสะพานวิญญาณร่างกายของพวกเขาจะแข็งแกร่งเป็นพิเศษ บุคคลนี้มีมีความมั่นใจอย่างยิ่ง
คนผู้นี้ดูมีอายุเพียงยี่สิบเจ็ดปี ร่างของเขาสูงใหญ่และแขนของเขาค่อนข้างยาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝ่ามือของเขา เห็นได้ชัดว่ามีขนาดใหญ่กว่าคนทั่วไปอย่างมาก และดูเหมือนพัดใบเล็กสองอัน
ผิวของเขาเปล่งประกายราวกับดวงดาวรวมตัวกันบนร่างกายของเขา ฝ่ามือที่หนาเป็นพิเศษของเขาให้ความรู้สึกของเต้าหู้สีขาว ไม่เพียงแต่นุ่มแต่ยังเกือบจะโปร่งแสงอีกด้วย
“ศิษย์พี่หยางจะสอนบทเรียนดีๆให้เขาอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นเขาจะคิดว่าไม่มีใครในยอดเขาดวงดาวของเราที่จะจัดการกับเขาได้ นี่จะทำให้เขารู้ว่าท้องฟ้าสูงแค่ไหน”
“ศิษย์พี่ท่านมีพลังของยอดผู้ฝึกตนสะพานวิญญาณ เป็นไปได้ที่ท่านจะเข้าสู่ดินแดนอีกฝั่งได้ทุกเมื่อ ระวังโปรดอย่าลงมือหนักเกินไปไม่เช่นนั้นหากแขนขาของเขาพิการไปมันคงเป็นเรื่องน่าเสียดายอย่างยิ่ง”
ลูกศิษย์หลายคนของยอดเขาดวงดาวต่างเต็มไปด้วยความกระเหี้ยนกระหือคล้ายกับมองเห็นจุดจบมันน่าสังเวชของเย่ฟ่านแล้ว
