HO บทที่ 98 มองดูชุด

ชายหนุ่มใช้มีดใช้มีดที่แหลมคมลอกหนังที่เหลือซึ่งอยู่บนขาของมอนเตอร์ออกและจุดอื่น ๆ ที่ผิวหนังติดอยู่กับเนื้อ

“คุณเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถเฝ้าดูฉันทำสิ่งนี้โดยไม่อาเจียน ฉันของยอมรับจิตใจของคุณจริง ๆ”

ซินหยาสังเกตว่าชายหนุ่มผมแดงมีรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเขาและเข้าใจว่าชายหนุ่มรู้ว่าเขากำลังเฝ้าดูชายหนุ่มมานานแล้วและกำลังสังเกตเขาอยู่

ซินหยารู้สึกหัวเสียกับการกระทำของชายหนุ่มแต่เขาคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะไม่ตะโกนใส่คนที่รู้วิธีถลกหนังร่างกาย

“อืม ฉันเป็นเชฟน่ะ ฉันเคยชินกับการจัดการเนื้อสัตว์” ซินหยากล่าว “นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนที่จัดการเชือดร่างของมอนเตอร์โดยตรง”

ชายหนุ่มหัวเราะ “คุณทำให้ฉันสนุก คุณอยากเรียนรู้วิธีการจัดการร่างของมอนเตอร์ด้วยตัวเองไหม?”

ภารกิจได้ถูกสร้างขึ้น

 

ซินหยากำลังจะปฏิเสธ แม้ว่ามันจะเป็นทักษะที่มีประโยชน์แต่การดึงอวัยวะภายในออกจากร่างของมอนเตอร์เป็นสิ่งที่ซินหยา ไม่อยากจะทำ ในขณะที่เขากำลังจะปฏิเสธ เขาก็จำดอกไม้แห่งความตายและการเติบโตของมันได้

เขาเริ่มคิดอีกครั้งในการตัดสินใจของเขา ถ้าเขาต้องใช้ทักษะ เขาสามารถใช้ชิ้นส่วนของมอนเตอร์ที่เขาไม่ได้ใช้เป็นอาหารเพื่อช่วยให้เขาเติบโตดอกแห่งความตาย เขาแค่ต้องหาที่สำหรับเก็บมันเพื่อให้มันเน่าเสียเพื่อให้มันเติบโต

เมื่อเห็นว่าทักษะนี้จะเป็นประโยชน์ต่อเขามากน้อยเพียงใด เขาก็กลืนความรู้สึกพะอืดพะอมของเขาและกล่าวว่า “ใช่ ฉันอยากเรียนรู้วิธีที่จัดการร่างของมอนเตอร์ของคุณมาก”

“วิเศษมาก” ชายหนุ่มผมแดงพูดด้วยความยินดี

คุณได้ยอมรับภารกิจ

จอห์น เจ้าของร้านขายเนื้ออันทรงเกียรตินี้มีซากมอนเตอร์มากเกินไป จนต้องส่งเนื้อ 20 ปอนด์ไปเลี้ยงที่บ้านนายกเทศมนตรีภายในวันพรุ่งนี้ จอห์นต้องการให้คุณช่วยจัดการซากมอนเตอร์ 15 ตัวให้เขา เพื่อให้ทันเส้นตายได้และไม่สูญเสียความน่าเชื่อถือกับนายกเทศมนตรี

รางวัล: 2500 ค่าประสบการณ์ / 15 เหรียญทองแดง / เรียนรู้ทักษะ การชำแหละมอนเตอร์

 

ซินหยารู้สึกเหมือนถูกหลอกแต่เนื่องจากมันสายเกินไปที่จะถอนตัว เขาถอนหายใจและเดินไปที่เคาน์เตอร์ เขาขอให้จอห์นแสดงสิ่งที่เขาต้องการให้ซินหยาทำ

…

หลังจากที่เว่ยแยกจากวอนเดอร์ริ่งซาวด์ สิ่งแรกที่เธอทำคือไปสำรวจร้านค้า ถ้าจะพูดให้เฉพาะเจาะจงมากขึ้นก็คือไปสำรวจร้านขายเสื้อผ้า

การออกแบบและขายเสื้อผ้านั้น มันเป็นทางหนึ่งสิ่งหนึ่งที่สามารถหาเงินจากเกมนี้ได้ ดังนั้นเธอจึงมาตรวจสอบเสื้อผ้าสไตล์ต่าง ๆ ในเกม

ก่อนที่เธอจะได้รับเครื่องเล่น VR สำหรับเกม Haven Online เธอเข้าไปอ่านในฟอรัม ส่วนใหญ่เพื่อค้นหาว่าเธอต้องการเล่นอาชีพใด แล้วยังดูเสื้อผ้าประเภทต่าง ๆ ในเกมด้วย

ในเกมนี้ผู้เล่นสามารถใช้ฟังก์ชั่นซ่อนชุดเกราะของตนเพื่อโชว์เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่สวยงามได้

ผู้คนจำนวนใช้ฟังก์ชั่นนี้ ส่วนใหญ่มักจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ออกไปเที่ยวกับคนรักของเธอ ด้วยฟังก์ชั่นทำให้เกิดอาชีพดีไซด์เนอร์ขึ้นมา แล้วพวกนักร้องหรือไอดอลส่วนใหญ่ก็เลือกอาชีพนี้ด้วย

พวกช่างตัดเสื้อในเกมนี้ที่ต้องการบุกเบิกเข้าสู่อุตสาหกรรมแฟชั่น มีแม้กระทั่งการแข่งขันประจำปีที่ผู้เล่นสามารถออกแบบเสื้อผ้าและผู้เล่นทั่วโลกสามารถโหวตได้ว่าชอบชุดไหนใด โดยชุดพวกนี้ได้รับการออกแบบจาก ผู้เข้าแข่งขันสายแฟชั่น 10 อันดับแรก

ผู้ชนะจะได้รับเงินรางวัล 100,000 เหรียญสหรัฐ และได้เซ็นสัญญากับบริษัทแฟชั่นชั้นนำแห่งหนึ่งและเป็นใบเบิกทางสู่วงการนี้ในโลกแห่งความเป็นจริง

เว่ยติดตามการแข่งขันทุกปีตั้งแต่เกมออกมา เธอไม่เคยต้องการออกแบบเสื้อผ้าด้วยตัวเองแต่เธอฝันที่จะสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านั้นบ่อยมาก นักออกแบบเหล่านั้นมักจะสร้างเสื้อผ้าที่สวยงามที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา

เว่ยสัญญากับตัวเองว่าเมื่อเธอได้รับเหรียญจำนวนมากแล้ว เธอจะซื้อชุดที่เธออยากได้มาหลายปีแต่เธอรู้ว่าเธอจะต้องรอเป็นเวลานานก่อนที่เรื่องแบบนั้นให้เกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงเลือกเสื้อผ้าที่ NPC ทำขึ้นมาก่อน

แต่น่าเศร้าที่เธอไม่มีเหรียญพอที่จะซื้อแม้แต่ชุดที่ขายโดย NPC แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะซื้อไม่ได้ ด้วยความคิดนั้น เธอจึงไปที่ร้านเสื้อผ้าที่ใกล้ที่สุดและรีบไปที่นั้น เธอใช้เวลาไม่นานในการค้นหา ปากของเธอเปิดออกด้วยความตกใจเมื่อเห็นชุดที่น่ารักเหล่านั้นทั้งหมด

เมื่อเดินเข้าไปข้างใน เธอมองดูชุดต่างๆ จนกระทั่งเธอเห็นบางอย่างที่สะดุดตา มันคือชุดเจ้าหญิงเอลฟ์สีขาวระยิบระยับ เมื่อเอาลงจากที่แขวน เว่ยไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันสวยงามเพียงใด

การตัดเย็บอย่างดีตลอดช่วงเอวที่เข้ารูปตลอดความยาว ประดับประดาด้วยขอบสีน้ำเงินและแขนเสื้อที่ฟูฟ่อง นอกจากนี้ยังมีเชือกสีน้ำเงินที่ด้านหลังเพื่อให้สวมใส่ได้พอดี

เธอเดินไปกระจกบานหนึ่ง เธอวางชุดไว้ข้างหน้าและจินตนาการว่าตัวเองสวมมัน เธอสงสัยว่าวอนเดอร์ริ่งซาวด์จะพูดอะไรถ้าเธอสวมชุดนี้ เมื่อเธอนึกภาพออก ใบหน้าของเธอเริ่มแดง เธออยากจะเห็นปฏิกิริยาของเขาจริง ๆ

เว่ยหลงใหลในจินตนาการของเธอ จนหญิงสาวที่อยู่หลังเคาน์เตอร์มองดูเธออย่างอบอุ่น ผู้หญิงคนนั้นดูสนใจในสิ่งที่เด็กสาวกำลังคิดขณะจ้องมองกระจกและถือชุดที่เธอทำ

หญิงสาวออกจากเคาน์เตอร์เดินช้า ๆ ไปหาเด็กสาว เธอรู้สึกขบขันเล็กน้อยที่หญิงสาวยังไม่ทันสังเกตเธอ เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่รู้ตัวหญิงสาวจึงกระแอมแล้วเริ่มพูด

“ดูเหมือนคุณจะชอบชุดนี้มากนะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดทำให้เว่ยตกใจหลุดออกจากจินตนาการของเธอ

เว่ยหน้าแดงแล้วพูดว่า "ใช่ค่ะ ฉันคิดว่ามันดูสวยมาก"

“ขอบคุณนะ ฉันเป็นคนออกแบบเอง” ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเว่ยและหยิบชุดนั้นออกจากมือแล้วยกมาทาบที่ตัวเว่ย" มันดูสวยงามมากสำหรับเธอ เธอจะซื้อมันไหม?”

เว่ยเพียงแค่ส่ายหัว ขณะที่มองผ้าซาตินของชุดกระโปรง “ไม่มีทางที่ฉันจะซื้อของแบบนี้ได้”

ผู้หญิงคนนี้รู้สึกประทับใจกับท่าทางของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอ นานมากแล้วที่เธอเห็นดวงตาของใครบางคนเป็นประกายเพียงแค่มองดูเสื้อผ้าที่เธอทำ มันทำให้เธอมีความสุขมากและเธอต้องการทำให้ผู้หญิงคนนั้นมีความสุขเหมือนที่เด็กสาวทำกับเธอ

“แล้วถ้าจ่ายเป็นอย่างอื่นล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นถาม

เว่ยสับสนเล็กน้อยและเธอกำลังจะถามหญิงสาวว่าหมายถึงอะไร ทันใดนั้น ก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

ภารกิจได้ถูกสร้างขึ้น

 

"คุณหมายถึงอะไร?" เว่ยถามอย่างตื่นเต้น

ผู้หญิงคนนั้นถาวต่อว่า “เพื่อชุดนี้คุณเต็มใจทำงานไหม?”

ในที่สุดเว่ยก็เข้าใจถึงจุดประสงค์ของว่าผู้หญิงคนนี้ เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เธอไม่รังเกียจที่จะทำงานหนัก ถ้ามันทำให้เธอสามารถใส่ชุดนี้ได้

“ฉันเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำงานเพื่อชุดนี้ เพียงแค่บอกฉันว่าคุณต้องการให้ฉันทำอะไร” เว่ยกล่าว

คุณได้ยอมรับภารกิจ

แมรี่ โจ เจ้าของร้านเสื้อผ้าที่ซบเซา งานออกแบบของเธอไม่สามารถขายได้เหมือนเมื่อก่อน เธอต้องการให้คุณช่วยทำให้ความคิดสร้างสรรค์ของเธอกลับมาอีกครั้ง เธออยากให้คุณไปรอบ ๆ เมืองและพูดคุยกับชาวเมืองเพื่อเรียนรู้ความชอบและไม่ชอบของพวกเขา เมื่อคุณสัมภาษณ์ครบ 20 คน แมรี่ โจจะตอบแทนคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ

รางวัล 200 ค่าประสบการณ์ / บัตรกำนัลเสื้อผ้าหนึ่งใบ

แมรี่ โจย้ำทุกอย่างที่ภารกิจระบุไว้ในขณะที่ให้ข้อมูลเพิ่มเติม เธอยังส่งคลิปบอร์ดพร้อมแบบสอบถามให้เว่ยอีกด้วย ดังนั้นเว่ยจึงรู้ว่าควรถามผู้คนที่เธอพบในเมืองนี้ว่าอย่างไร

“อย่ากังวลไป แมรี่ โจ ฉันจะหาข้อมูลที่คุณต้องการให้ได้” เว่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม

แมรี่ โจยิ้มให้เว่ยและบอกกับเธอว่า “ฉันรู้ว่าคุณทำได้และฉันจะตั้งตารอที่จะได้เห็นคำตอบที่คุณได้รับจากชาวเมือง”

เว่ยโบกมือลา เธอรีบออกจากร้านและเริ่มเดินเตร่ไปทั่วเมือง มีคนอยู่ทุกหนทุกแห่งที่เธอมองไปแต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มภารกิจนี้อย่างไรดี เธอไม่เคยรู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะเดินเข้าไปหาคนแปลกหน้าและเริ่มถามคำถามกับพวกเขา

เธอนึกถึงซินหยาทันที เธอหวังว่าถ้าเขาอยู่ที่นี่ เขาน่าจะช่วยเธอได้แต่พอเธอคิดอย่างนั้นเธอก็สะบัดหัวอย่างแรงทันที เธอต้องหยุดพึ่งพาซินหยา มันถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเธอเอง

เธอเป็นคนที่ต้องการชุดกระโปรง ดังนั้นเธอจึงต้องได้มันมาด้วยตัวเธอเอง เธอรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหา NPC หญิงคนแรกที่เธอเห็นและเริ่มพูดคุย