ตอนที่แล้วHO บทที่ 94 ปลดล็อดสมุดบันทึกของซิลแว็ค
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปHO บทที่ 96 ซินหยาไปซื้อของ PART 1

HO บทที่ 95 ขู่กรรโชกโรสลิลลี่


“เมลติ้งสโนว์ รอฉันด้วย!” เสียงผู้หญิงเรียกจากด้านหลัง

เมลติ้งสโนว์ไม่สนใจเสียงนั้น เขาเดินเร็วขึ้น เขาอารมณ์เสียอย่างมากและสาเหตุของความโกรธของเขาคือโรสลิลลี่เพียงคนเดียวเท่านั้น ทันทีที่เขาบอกพี่ชายว่าจะกลับไปหาเพื่อน โรสลิลลี่ก็เริ่มกระซิบข้างหูพี่ชายของเขา

เมลติ้งสโนว์ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับเขาแต่มันทำให้เขาต้องพาเธอมาด้วยเหตุผลปลอม ๆ ที่เขาต้องการใครสักคนมาดูแลเขา

เขาได้รับอิสระเล่นเกมคนเดียวมาตั้งแต่เริ่มเล่นเกม เขาดูแลตัวเองได้เป็นเวลาหลายสัปดาห์ พี่ชายของเขาก็รับรู้ตลอดและไม่ว่าอะไรในเรื่องนี้แต่ทำไมตอนนี้พี่ชายของเขาถึงทำตามสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นบอกด้วย

เขาพยายามบอกพี่ชายของเขาตลอดทั้งเดือนว่าโรสลิลลี่กำลังพยายามทำอะไรแต่ดูเหมือนว่าพี่ชายของเขาจะกลายเป็นคนหูหนวกเมื่อเขาพูดถึงการกระทำผิดของเธอ การที่ได้เห็นพี่ชายของเขาเชื่องกับผู้หญิงคนนี้ ทำให้ความเคารพที่มีต่อพี่ชายเริ่มลดน้อยไปเรื่อย ๆ

“เมลติ้งสโนว์ ฉันรู้ว่าเธอได้ยินฉัน!” โรสลิลลี่ตะโกนออกไปด้วยเสียงที่แหลมคม

เมลติ้งสโนว์ถอนหายใจและเดินต่อไปเร็วขึ้นโดยไม่สนใจผู้หญิงข้างหลังเขาเลยสักนิด เขาเกลียดที่จะยอมรับแต่เห็นวิธีที่พี่ชายปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาโกรธจนตาย

ใคร ๆ ก็ดูออกว่าโรสลิลลี่แกล้งทำเป็นชอบเขาเท่านั้น ในบางครั้งเขาปรารถนาที่จะไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องของเขาเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องพี่ชายที่งี่เง่าของเขา

หิมะละลายถูกดึงให้หยุดและหันกลับมาเผชิญหน้ากับโรสลิลลี่ที่กำลังโกรธเคือง “ทำไมเธอเดินเร็วจัง ฟังที่ฉันพูดดีกว่า ไม่งั้นฉันจะโทรหาพี่ชายของเธอแล้วเธอจะไม่ได้ไปหาเพื่อนดรายแอดตัวน้อยของเธออีก!”

“งั้นเหรอ…” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเมลติ้งสโนว์ “ฉันต้องฟังคุณเหรอ? หึ! ฉันคิดว่าเป็นคุณต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายฟังฉัน”

“เธอกำลังพูดถึงอะไร! ฉันเป็นคนรับผิดชอบดูแลเธอนะ!” โรสลิลลี่ตะโกนอย่างโกรธจัด

เมลติ้งสโนว์มองอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่เหมือนกับพี่ชายของฉันนะ ฉันไม่โง่ ฉันรู้ว่าคุณชอบลูกพี่ลูกน้องของฉัน”

ขณะที่เมลติ้งสโนว์พูดคำเหล่านั้น โรสลิลลี่ก็หน้าซีด เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กน้อยคนนี้รู้ความรู้สึกของเธอ เรื่องนี้อาจกลายเป็นเรื่องแย่ได้หากเธอเดินเกมผิด

"แล้วจะทำไม อย่างไรพี่ชายของเธอก็ไม่เชื่อคำพูดของเธอหรอก"

“ถูกต้อง” เมลติ้งสโนว์พยักหน้าให้เธอ "เขาจะไม่คงไม่เชื่อแน่นอน"

โรสลิลลี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอแค่พยายามจะบลัฟ เป็นสิ่งที่ดีที่เขาตกหลุมรักมัน เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าโฟรเซ่นไอซ์จะเชื่อน้องชายของเขามากกว่าเธอหรือไม่

ในขณะที่โรสลิลลี่กำลังสงบสติอารมณ์ เมลติ้งสโนว์ก็พูดว่า "แม้ว่าพี่ชายของฉันจะไม่เชื่อฉันแต่ลูกพี่ลูกน้องของฉัน เขาจะต้องเชื่อฉันอย่างแน่นอน เธอก็รู้นะเขาเอ็นดูฉันมากแค่ไหน"

เมลติ้งสโนว์เฝ้าดูสีหน้าของโรสลิลลี่อที่ตื่นตระหนกด้วยความยินดี เขาบอกลูกพี่ลูกน้องเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้แล้วแต่เธอไม่รู้เรื่องนั้นและสิ่งที่เธอไม่รู้ก็จะเป็นประโยชน์กับเขา

“เธอจะบอกเขาเหรอ!?” โรสลิลลี่ถามอย่างหมดความอดทน

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับคุณ” เมลติ้งสโนว์ตอบ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าเมลติ้งสโนว์จะแบล็กเมล์เธอ เธอคิดเสมอว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มไร้เดียงสาและไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอยังคงไม่ยอมแพ้เรื่องซื่อซวนของเธอ เธอแค่ต้องหาวิธีที่จะทำให้สิ่งนี้เป็นประโยชน์กับเธอ

"เธอต้องการอะไร?" เธอถาม

“ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันอยากไล่คุณไปไกล ๆ ฉันรู้สึกอึดอัดที่เธอเคยอยากตามฉันมาโดนตลอด” เมลติ้งสโนว์กล่าวแต่โรสลิลลี่ขัดจังหวะเขา

“ฉันไม่ได้อยากตามนาย!”

“จริงเหรอ?” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะมองเธอด้วยความไม่เชื่อ

"มันเป็นความจริง" โรสลิลลี่กล่าว “แม้ว่าฉันอยากจะตามเธอไปในตอนแรก เพื่อจะได้ใกล้ชิดกับลูกพี่ลูกน้องของคุณมากขึ้น ฉันตัดสินใจว่าวิธีที่ดีที่สุดคือทำดีกับคุณในชีวิตจริง เพื่อให้เธอพูดถึงเรื่องฉันให้เขาฟังมากขึ้น”

ตอนนี้เมลติ้งสโนว์เข้าใจแล้วว่า ทำไมเธอถึงแวะมาที่บ้านของเขาบ่อย ๆ ในช่วงหลายวันมานี้และพยายามมาทำดีกับเขาที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง

“ถ้าคุณไม่อยากตามฉันแล้วตอนนี้จะตามมาทำไม?” เมลติ้งสโนว์ถาม

“พี่ชายของเธออยากให้ฉันจับตาดูคุณจริง ๆ เขาอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงอยากไปหาเพื่อนของเธอแทนที่จะอยู่กับปาร์ตี้ที่ได้รับการสนับสนุน” โรสลิลลี่ได้ตอบกลับ

เมลติ้งสโนว์มองด้วยความโกรธ เขาไม่อยากเชื่อพี่ชายของเขาจะคิดอย่างนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่อยากจะเป็นคนที่เก่งที่สุด เขาแค่ต้องการสนุกและออกผจญภัยเท่านั้นแล้วมันผิดตรงไหน!!

“เข้าใจแล้ว” เมลติ้งสโนว์กล่าว “นี่คือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น คุณตามฉันไปที่เมืองที่เพื่อนฉันอยู่แต่คุณต้องอยู่ห่างจากเรา ฉันจะให้ข้อมูลเพื่อให้คุณรายงานพี่ชายของฉันดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไป”

“แต่ถ้า...” โรสลิลลี่เริ่ม

“ไม่มีแต่ทำตามที่ฉันพูด ทำต่อไปเรื่อย ๆ จนพี่ชายของฉันและเลิกสนใจฉันกับเพื่อนของฉัน จากนั้นฉันจะให้ชื่อลูกพี่ลูกน้องในเกมกับคุณ” เมลติ้งสโนว์กล่าว

"เธอจะทำตามที่พูดแน่นะ?!" โรสลิลลี่ถามอย่างไม่เชื่อ

เมลติ้งสโนว์พ่นลมหายใจออกมา "ฉันพูดจริง ถ้าเธอทำได้ ฉันจะให้ชื่อเขา"

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อซื่อซวน” โรสลิลลี่พูดด้วยความมุ่งมั่น ก่อนที่จะหลงทางในจินตนาการเกี่ยวกับเธอและซื่อซวน

หากเมลติ้งสโนว์สังเกตดี ๆ เขาจะมองเห็นดอกไม้สีชมพูเบ่งบานอยู่รอบตัวเธอ เขาแค่ส่ายหัวให้กับความโง่เขลาของเธอแค่มีชื่อไม่ได้หมายความว่าลูกพี่ลูกน้องจะเพิ่มเธอเข้าไปและใครบอกว่าเขาจะให้ชื่อจริง

“ไปกันเถอะ ฉันต้องการไปถึงเมืองเออร์นิสเวิร์ธในวันพรุ่งนี้” เมลติ้งสโนว์พูดและเริ่มเดินทางอีกครั้งโดยมีโรสลิลลี่ตามมาข้างหลัง

หลังจากวอนเดอร์ริ่งซาวด์แยกกันกับโรมมิ่งวินด์ เขาเดินไปทั่วเมืองจนพบห้องสมุดที่ทรุดโทรม ว่ากันว่าเป็นห้องสมุดที่เก่าแก่ที่สุดในเออร์รินิสเวิร์ธซึ่งที่นี่เคยอยู่มาก่อนการสร้างเมืองด้วยซ้ำ ขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างใน กลิ่นของเชื้อราก็กระทบจมูกของเขา

เมื่อเข้าไปลึกเข้าไป เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบใครเลย ขณะที่เขากำลังจะเริ่มมองหาหนังสือด้วยตัวเอง เขาก็สะดุดอะไรบางอย่าง เมื่อมองลงไปดูว่าอะไรทำให้เขาสะดุด เขาเห็นว่าขานั้นยื่นออกมาจากกองหนังสือ

เขารีบนำหนังสือออกจากบุคคลที่อยู่ข้างใต้ โดยมีหนังสือหลายเล่มที่เขาหวังว่าบุคคลนั้นจะไม่ตาย หลังจากนำหนังสือทั้งหมดออกแล้ว เขาเห็นว่าเป็นชายชราอยู่ใต้หนังสือและเขายังไม่ตาย เขากำลังหลับอยู่

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาตื่นตระหนกโดยเปล่าประโยชน์ ขณะที่เขาเขย่าชายชราให้ตื่น เขาเฝ้าดูชายคนนั้นตื่นขึ้น  ชายชรามองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัยว่าใครปลุกเขาและเห็นไซเรนรูปหล่ออยู่ข้างหน้าเขา

“เจ้าหนุ่ม เธออยากได้อะไร” ชายชราพูดอย่างสะลืมสะลือเมื่อถูกปลุกให้ตื่นจากการงีบหลับตอนบ่าย

"ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ คุณมีหนังสือ แผนที่ หรืออะไรที่สามารถให้ข้อมูลเกี่ยวกับหุบเขาแอนเวิร์ธที่ถูกลืมมั้นครับ" วอนเดอร์ริ่งซาวด์ถาม

“เธอพูดถึงแอนเวิร์ธงั้นหรือ?” ชายชราลุกขึ้นเดินไปที่หลังห้องสมุด วอนเดอร์ริ่งซาวด์ตามเขา ชายชราคุ้ยหนังสือบางเล่มที่กองอยู่ตรงมุมห้อง “เธอรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ยินชื่อนั้นมานานแล้ว ฉันคิดว่าคนส่วนใหญ่คงลืมสถานที่นี้ไปแล้ว”

จากนั้นชายชราได้หยิบหนังสือที่ดูเก่าคร่ำคึกออกมา ทันใดนั้นก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นดูเหมือนว่าเขาจะพบกับสิ่งที่เขาตามหา