EP 639 เทพพระเจ้าแห่งความโชคร้ายกำลังจะกลับมา!
EP 639 เทพพระเจ้าแห่งความโชคร้ายกำลังจะกลับมา!
By loop
ในช่วงเช้า.
สำนักข่าวหนานกิงมอร์นิ่ง
รองประธานผังงตาปิงโทรศัพท์และเรียกลูกพี่ลูกน้องของเขาหลิวกังเข้ามาในห้อง
ทันทีที่ประตูเปิดหลิวกังซึ่งอายุประมาณ 30 ปีเดินเข้ามา ปิดประตูแล้วยิ้ม: “ลูกพี่ ฉันได้ยินมาว่าในรายงานตอนเช้า มีคนจากแผนกโฆษณาชวนของเขตโทรมาเตือนหนังสือพิมพ์ของเรา?”
ผังตาปิงกล่าว พูดอย่างไม่พอใจว่า “อย่ากังวลไปเลย ตอนนี้สำนักงานเขตกวางหมิงดูเหมือนจะได้รับเลือกเป็นหน่วยงานต้นแบบในการส่งเสริมผู้สูงอายุ และดูเหมือนว่าทางสำนักเขตกวางหมิงก็กำลังจะไปร่วมการประชุมเพื่อมอบรางวัลที่ปักกิ่ง และทางเขตกวางหมิงตอนนี้ก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องทางลบขึ้นมาอย่างแน่นอน ลองคิดดูสิถ้าหนังสือพิมพ์มั่วแต่ขายข่าวดี หรือข่าวแสดงความยินดี ใครอยากจะซื้อเรื่องพวกนั้นกันและเมื่อเป็นอย่างงั้นสำนักพิมพ์ก็ต้องปิดตัวไปในที่สุด ดังนั้นการเล่นข่าวเชิงลบตั้งหากที่ทำให้ผู้คนสนใจ!”
หลิวกัง ยิ้ม เพราะพวกเขาคือสำนักข่าวของหนานฉาง และต่อให้เป็นเมืองเฟิงโจวพวกเขาก็กล้าเสนอข่าวมากกว่านี้ด้วยซ้ำ สำนักงานหนังสือพิมพ์รายงานข่าวบางเหตุการณ์ที่สำนักข่าวอื่นไม่กล้าที่จะแตะต้อง เพื่อดึงดูดความสนใจ ข่าวควรได้รับการประมวลผลอย่างเหมาะสม มันสมเหตุสมผลที่จะ "ประมวลผล" ดังนั้นการขายหนานกิงมอร์นิ่ง ในหนานฉาง จึงเป็นไปด้วยดีเสมอ หลังจากทำงานหนักมาหลายปีพวกเขาได้เข้ามาแทนที่ หัวใจของคนธรรมดา ในมุมมองของหลิงกังมีอะไรผิดปกติกับรายงานข่าวที่ไม่สอดคล้องกับความจริงมันคงไม่ใช่ความผิดร้ายแรง? และผู้คนมักจะชอบข่าวเหล่านี้ส่ะด้วย แน่นอนว่าพวกเขาต้องพิจารณาประเด็นจากมุมมองของสำนักงานหนังสือพิมพ์ การแสวงหาความจริงจากข้อเท็จจริงและขอความเที่ยงธรรม ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคนเหล่านั้นไม่รู้ความจริงเป็นอย่างไร? ดังนั้นสำนักข่าวหนานกิงจึงใช้ช่องทางนี้ในการเล่นข่าวถึงแม้ทางหน่วยงานของรัฐอย่างสำนักงานประชาสัมพันธ์มณฑลรู้สึกว่ามันจะไม่เหมาะสมในการเสนอข่าวเช่นนี้ แต่มันก็ไม่ได้ดูเป็นเรื่องพิเศษอะไร ต่อให้ทางหน่วยงานนั้นจะพยายามจัดการปิดปังข่าวพวกนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถปิดมันไว้ได้หมด อย่างไรก็ตาม มีการรายงานแล้ว สำนักพิมพ์จะต้องถอดเรื่องนี้ออกในทันที? “ลูกพี่” หลิวกังถาม “เราจะทำอย่างไรดี”
ผังตาปิงยิ้มและกล่าวว่า "ดำเนินการแสวงหาความจริงต่อไป หาพยานเพิ่มเติม และจับตาดงซูบินเอาไว้ หลังจากที่เขาเข้ารับตำแหน่ง และพยายามมองหาปัญหาของเขา"
หลิวกังกล่าวว่า "แล้วเราควรจะเริ่มอย่างไรดี? "
ผังตาปิง แต่นิ้วลงไปที่หน้าจอของคอมพิวเตอร์ "คนส่วนใหญ่ชอบดูอะไรมากที่สุด อะไรที่จะเป็นจุดสนใจในหมู่ประชาชน ความอยุติธรรมทางสังคม! เจ้าหน้าที่ของรัฐทำร้ายผู้อื่นและก่ออาชญากรรมร้ายแรง! นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีตั้งแต่ รายงานตอนเช้าคือ ถ้านายเริ่มจากสิ่งนี้ ให้ตรวจสอบดงซูบินด้วยแง่มุมนี้ การดำเนินการรื้อถอนอาคารผิดกฎหมายครั้งล่าสุดมีการทำร้ายร่างกายประชาชน นั้นแหละเราสามารถเอาไปตีข่าวได้”
หลิวกังไตร่ตรองว่า “แต่ถ้าลูกพี่ยังคิดทำข่าวนี้ต่อไป ทางสำนักงานประชาสัมพันธ์คงจะ.....”
รองประธานผังโบกมือขึ้นมาเล็กน่อย""เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลไป นายก็ทำหน้าที่ของนายไป "
ตอนนี้หลิวกังแสดงความยิ้มที่เจ้าเล่ห์"คราวนี้แหละดงซูบินจะต้องหลุดออกจากตำแหน่งแน่ๆ”
" "พยายามทำข่าวอย่างระมัดระวังและเก็บหลักฐานให้มากที่สุด “ผังตาปิงเตือนเขา
หลิวกังพยักหน้าและพูดว่า: “ลูกพี่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องงาน หรือว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ถึงแม้เราจะไม่มีปัญหากับดงซูบิน และเราจะไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่แน่นอนตอนนี้เรากำลังจะสร้างปัญหาให้กับเขาเอง”
ผังตาปิงยิ้ม “อย่าเอาเรื่องนี้ไปพูดกับคนนอกล่ะ”
“ฉันเข้าใจแล้วไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย”
ดูเหมือนว่าหลังจากที่หลิวกังได้รับการอนุมัติจากผังตาปิงแล้วเขาเองก็จะเริ่มเผยแพร่ข่าวนี้ออกไปให้เร็วที่สุด . และสิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือการหลอกคนที่อ่านข่าวนี้ให้เชื่อว่าดงซูบินเป็นผู้ร้าย. แน่นอนว่าทุกคนนั้นเข้าใจสื่อ สิ่งและจะมีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะรู้ว่าข่าวที่ทางสำนักพิมพ์หนานกิงเสนอไปนั้นมันไม่ใช่ข่าวจริง. ตราบใดที่ ทุกคนยังเชื่อว่าสิ่งที่สำนักข่าวเสนอออกไปนั้นมีความน่าเชื่อถือต่อให้มันไม่ใช่ข่าวจริงคนเหล่านั้นก็เลือกที่จะเชื่ออยู่ดี และจะมีกี่คนที่พยายามจะหาว่าความจริงเป็นอย่างไรแม้ว่าจะมีคนปกป้องดงซูบินแม้ว่า ดงซูบิน จะมีข้อโต้แย้งผู้คนจะคิดอย่างไร ทุกคนมีความเกลียดชังอย่างรุนแรงต่อคนรวย พวกเขาต้องคิดว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐก็คงต้องปกป้องกันและกันและเมื่อเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นมาคนที่ได้รับผลกระทบจริงๆก็คือดงซูบิน และเป้าหมายที่แท้จริงของหลิวกังก็คือการดิสเครดิตเลขาธิการสำนักงานเขตกวางหมิงและทำให้ผู้คนในระแวกนั้นไม่ไว้ใจในตัวของดงซูบิน
และดูเหมือนหลิวกังจะมั่นใจว่าสิ่งที่เขาหวังไว้จะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน
นี่คือพลังของหนังสือพิมพ์และสื่อ!
หลิวกังเองเป็นนักข่าวมาหลายปีแล้ว และเขาคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ดีอยู่แล้ว เขารู้ว่าเหล่าผู้บริหารเองพยายามสร้างเส้นสายในสำนักสื่อต่างๆแล้ว หลิวกังยังเข้าใจด้วยว่าจุดประสงค์ของเวลานี้คือทำให้ ดงซูบินกลายเป็นจำเลยสังคม ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาทำร้ายประชาชน แม้ว่าคุณจะมีเหตุผลและหลักฐานหรือว่าเขาไม่ได้ทำร้ายประชาชนจริง แต่เมื่อสื่อพูดขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะกลายเป็นความจริง และจะเหลือคนเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่จะรู้ว่าความจริงคืออะไร
เมื่อออกมาจากห้องทำงานของผังตาปิง หลิวกัง กลอกตาและครุ่นคิด
ยามบ่าย.
สำนักงานเขตกวงหมิง
ในโรงอาหารมี ตอนนี้เรื่องฉาวที่สำนักพิมพ์หนานกิงเขียนนั้นถูกวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนาหู และทุกคนก็พูดคุยกันเกี่ยวกับรายงานตอนเช้าขณะรับประทานอาหาร
"ข่าวเช้าหนานกิงนี้! มันเป็นสำนักข่าวที่เลวจริงๆเลย!"
"ใช่สำนักข่าวบ้านั้น มันพยายามใส่ร้ายสำนักงานของเราอยู่!"
"พวกนั้นรายงานว่าเลขาซูบินว่าทำร้ายประชาชน ทั้งที่ทางเจ้าหน้าที่ถูกล้อมด้วยพวกะพ่อค้าที่มีอาวุธครบมือ แล้วทางเลขาซูบินจะโต้กลับไม่ได้เลยหรือยังไงอีกทั้งกลับกลายเป็นเขาที่เป็นคนผิดอีก " "
“ทำไมถึงกล้าเสนอข่าวทีไร้จรรยาบรรณเช่นนี้ออกมา”
“พวกเราทุกคนรู้ดีว่าเลขาซูบินนั้นไม่ผิด”
“โอ้ ฉันเองเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้เลขาซูบินจะเป็นยังไงบ้างตอนที่เห็นข่าวนี้”
หลังจากเรื่องการรื้อถอนอาคารผิดกฎหมายในครั้งนั้น ดงซูบินเองก็ได้สร้างผลงานไว้มากมาย หากไม่มีเลขาซูบิน ทางสำนักงานเขตกวางหมิงคงจะไม่ได้มาถึงจุดนี้แน่ และคงไม่ได้รับเลือดเป็นหน่วยงานต้นแบบของชาติ ดังนั้น เจ้าหน้าที่ของสำนักงานเขตกวางหมิงในปัจจุบันจึงมีความเหนียวแน่นมาก เมื่อฉันได้ยินว่าหนานกิงมอร์นิ่ง พยายามจะดิสเครดิตสำนักงานของพวกเขา ทำให้ทุกคนแสดงความไม่พอใจออกมา และรู้ว่าข่าวพวกนั้นเป็นข่าวปลอมทั้งสิ้น
ณ สำนักงานเลขาธิการ
ดงซูบินน้ำอาหารกลับขึ้นมาทาน เขาเพิ่งวางตะเกียบลงและกำลังจะทำความสะอาดกล่องอาหารกลางวัน มีการติดต่อมาจากตู้ยามหน้าสำหนักงาน "เลขาซูบินครับ นักข่าวต้องการพบคุณ เราควรจะทำอย่างไรดีครับ? "
" นักข่าว? จากที่ไหน
"จากหนานกิงมอร์นิ่งครับ เขาบอกว่าชื่อของเขาคือหลิวกัง"
“หลิวกัง?” สีหน้าของดงซูบินแสดงความไม่พอใจออกมา “เข้าใจแล้ว ให้เขาขึ้นมาและมาที่สำนักงานของฉัน!”
“รับทราบครับ”
นายแน่มากดีเลยฉันไม่ต้องเหนื่อยที่จะไปหานาย แต่นายกลับมาหาฉันเสียเอง หลังจากล้างกล่องข้าวจนเสร็จ ดงซูบินก็นั่งหลังโต๊ะและรอเขา
สองนาทีผ่านไป
หลิวกัง เดินเข้าไปในห้องอย่างขยันขันแข็ง เหลือบมองเขา และแสดงบัตรของเขา “ฉันต้องการพบกับเลขาธิการซูบิน? เขาได้แนะนำตัวเอง ฉันชื่อหลิวกังจากหนานกิ่งมอร์นิ่ง ฉันเคยสัมภาษณ์คุณทางโทรศัพท์ไม่รู้คุณจะจำฉันได้ไหม”
ดงซูบิน เหลือบมองเขา “นักข่าวหลิวอย่างั้นหรอจำได้สิ”
ดงซูบินไม่ได้เชิญให้เขานั่ง และแน่นอนหลิวกังไม่ได้ให้เกียรติดงซูบินเลย เขานั่งลงทันที“ฉันไม่รู้ว่าเลขาซูบินได้อ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าของพวกเราหรือเปล่า มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายนักเรียน ในหยานไท เราพร้อมที่จะดำเนินการรายงานติดตามผล”
ดงซูบินเหล่ตามอง” ทำร้ายร่างกาย? ที่โรงเรียนมัธยม? ,
“ใช่.หลิวกังยิ้ม”คุณบุกเข้าไปในโรงเรียนและทำร้ายนักเรียน 3 คนและครูโดยไม่มีเหตุผล คุณไม่ได้ทำร้ายร่างกายเหรอ?หรือว่านั้นเป็นความจริง เลขาธิการซูบินฉันอยากจะสัมภาษณ์คุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณคิดยังไงกับการทำร้ายคนอย่างไร้เหตุผล? คุณไม่รู้หรือว่านี่เป็นอาชญากรรม? สมาชิกในครอบครัวของนักเรียนรายงานคุณแล้ว ลูกๆ ของเขาถูกทำร้ายจนกระดูกหักและบาดเจ็บสาหัส เมื่อฉันสัมภาษณ์พวกเขา สมาชิกในครอบครัวโกรธมาก ในอดีตคุณเองก็เคยก่อเหตุเช่นนี้มาก่อน ฉันได้ยินมาว่าคุณเองก็เคยทำร้ายพวกพ่อค้าในเขตกวางหมิงของคุณด้วย? มันเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือเปล่า? "
ดงซูบินยิ่มออกมาเยาะเย้ย: " กระดูกหัก?" ใครมีกระดูกหัก? ฉันอยากรู้จริงๆว่าเขาคนนั้นเป็นใคร! "
หลิวกังพยายามกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: 'เราไม่สามารถเปิดเผยชื่อที่เฉพาะเจาะจง แต่คุณน่าจะรู้เกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายนักเรียนสินะครับ'. “
“เอ่อ ฉันไม่รู้จริงๆ”ดงซูบิน พูดว่า: “อย่างงั้นช่วยระบุชื่อเด็กคนนั้นมาหน่อย?” เรื่องจะได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น? "
หลิวกังยิ้มและกล่าวว่า" อันทีจริงผมได้รวบรวมข้อมูลจากผู้เสียหายมาไว้แล้ว และต้องปกปิดข้อมูลพวกนั้นไว้"
แน่นอนดงซูบินพยายามใจดีสู้เสื้อ เขาเองรู้ดีว่าเรื่องที่เขาทำไปที่โรงเรียนนั้นมันเป็นเพียงการสั่งสอนเล็กๆน้อยๆและมีนักเรียนแค่ 3 คนที่เป็นคนที่เขาสั่งสอน การกระทำของเขานั้นไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น เขาตบปากแล้วเตะ และไม่ได้มีอะไรเกินเลยกว่านี้เลย? อีกทั้งเด็กพวกนั้นก็ไม่ได้โวยวายอะไร และพ่อแม่ของเด็กก็รู้การกระทำของลูกพวกเขานั้นไม่ดี และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเด็กที่กระดูกหัก? เพราะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร้ายแรงเลย?
“นักข่าวหลิว คำพูดของคุณชั่งสละสลวยจริง แต่ไม่มีหลักฐาน ถ้าคุณบอกว่าเด็กพวกนั้นได้รับบาดเต็บสาหัส คุณจะต้องไปหาหลักฐานมาก และถ้ายืนยันว่าคุณตรวจสอบมาแล้วฉันเองก็คิดว่ามันน่าจะเป็นข้อมูลเท็จ ถ้าอยากพิสูจน์ว่ามันเป็นความจริงไหม คุณควรจะนำผลการตรวจร่างกายมายืนยัน? ดงซูบินมองไปที่ดวงตาของเขากล่าวว่า:”ถ้าคุณไม่เข้าใจสถานการณ์ในขณะนั้น (แล้วไปตรวจสอบด้วยตัวเองคุณควรโทร ตร.แล้วให้ตำรวจมาด้วย เข้าใจไหม! คุณบอกว่ามีนักเรียนถูกฉันทำร้ายจนถึงขั้นกระดูหักใช่ไหม ? แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์เขียนข่าวมั่วๆและไม่มีสิทธิมาตัดสินว่าเรื่องนั้นผิดเรื่องนั้นถูก เข้าใจไหม? "
หลิวกังยิ้มและหยิบปากกากับสมุดบันทึกขึ้นมา และบันทึกคำพูดของดงซูบินไว้ "คุณเองเป็นถึงผู้บริหารสูสุดของหน่วยงานทัศนคติที่คุณมีให้กับนักข่าวที่ต้องการสร้างความเป็นธรรมให้กับสังคมเป็นเช่นนี้อย่างงั้นหรอ ไม่น่าแปลกใจที่เราต้องการเรียกร้องความยุติธรรมสำหรับผู้เสียหาย แต่ครอบครัวของเหยื่อรายงานต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งเป็นคนของคุณดังนั้นเราจะใช้วิธีของเราเท่านั้นหากเรื่องนี้ไม่มีใครดำเนินการทางสำนักพิมพ์ของเราจะเป็นคนทำเอง ให้ประชาชนตัดสินถึงความเป็นธรรมนี้ " คำพูดของหลิวกังฉุนเฉียวมาก
หนังสือพิมพ์คืออะไร ในสายตาคนธรรมดา ข่าวในหนังสือพิมพ์ก็ยุติธรรมและถูกต้อง เหมือนข่าวที่ที่ออกไปเมื่อเช้าแล้ว ใครจะพิจารณากลอุบายในเรื่องนี้อย่างจริงจัง หนังสือพิมพ์ภาคเช้าเขียนว่าอย่างไร คนธรรมดาคิดอย่างไรทางสำนักข่าวต้องการรายงานผลติดตาม ถึงแม้ว่าการเขียนข่าวจะเป็นการเขียนเพื่อให้ร้ายก็ตามนี้อย่างงั้นหรอที่เรียกว่าการหาความเป็นธรรม
ดงซูบินพยายามไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องดงซูบินรู้ดีว่าเขาเองก็เปรียบเสมือนเป็นหน้าเป็นตาให้กับหน่วยงาน และการยั่วยุอารมณ์ของหลิงกังในตอนนี้คงจะไม่เหมาะอย่างแน่นอนถึงแม้ว่าเขาจะหุนหันพลันแล่นก็ตาม “นักข่าวหลิว คุณเอาแต่พูดว่ายุติธรรมและยุติธรรม สิ่งที่เรียกว่าความเป็นธรรมในหนังสือพิมพ์ของคุณทำให้ฉันมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง คุณคิดอย่างไร หนังสือพิมพ์คืออะไร เป็นเครื่องมือสำหรับคุณในการใช้อำนาจในทางที่ผิดเพื่อปลุกระดมมวลชนหรือไม่ เล่นเกมคำศัพท์เพื่อหลอกลวงประชาชน คุณต้องการดิสเครดิตใครคุณก็ทำได้ ฉันเข้าใจมันดีแล้ว” ดงซูบินยิ้ม
"เอาล่ะ ."
อันที่จริงถ้าคนที่รู้จักดงซูบินมาก่อนจะรู้เลยว่าตอนนี้อารมณ์ของดงซูบินนั้นกำลังลุกเป็นไฟ และตอนนี้เทพเจ้าแห่งความโชคร้ายก็จะได้เริ่มสำแดงฤทธิ์เดชออกมาแล้ว และตอนนี้ไม่มีทางให้หลิวกังหันหลังกลับอีกต่อไป!
