เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 999 การออกเดท 4 (ฟรี ฉลองครบ 1000 ตอน)
พี่ชายหลายคนนั่งล้อมเจี่ยนอีหลิง
เจี่ยนหยุ่นเฉิงและเจี่ยนหยุ่นน่าวนั่งอยู่ที่ด้านซ้ายและขวาของจ๋ายหวินเชิ่ง
ถึงแม้ว่าสองคนนี้จะค่อนข้างเงียบ แต่รัศมีของพวกเขายังคงเพียงพอ ที่จะแสดงถึงการป้องกันที่เข้มงวดราวกับการป้องกันขโมยอย่างใดอย่างนั้น
พี่ชายทั้งหกคนล้อมรอบจ๋ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิง
อย่าว่าแต่เรื่องความรักเลย แม้แต่จะพูดก็ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
หลัวซิ่วเอินเห็นได้ชัดว่าพี่น้องคนตระกูลเจี่ยนจงใจ แต่เธอไม่ได้คิดที่จะบอกเจี่ยนอีหลิง แถมยังเข้าข้างฝ่ายพี่น้องอย่างแน่นแฟ้นอีกด้วย
ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้อีหลิงเป็นที่รักกันล่ะ?
ในเรื่องนี้ ทำให้เธอได้กลายเป็นพี่สะใภ้ของเจี่ยนอีหลิง ได้อยู่ร่วมกับพี่น้องของตระกูลเจี่ยนอย่างกลมกลืนและเปิดเผย
ในร้านอาหารสกายการ์เด้นท์ให้บริการอาหารที่แสนอร่อย โดยเฉพาะในสภาพแวดล้อมที่โรแมนติกและอบอุ่นนี้ด้วย
แต่เจี่ยนอีหลิงสังเกตเห็นว่าจ๋ายหวินเชิ่งไม่ได้กินเยอะ "ไม่อร่อยเหรอ?"
"อร่อย" จ๋ายหวินเชิ่งไม่ได้โกรธ แต่ไม่มีจังหวะให้เขาพูดจริงๆ
ถ้าเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก วันนี้เขาน่าจะอยู่บ้านกับกระต่ายน้อยดีกว่า
อย่างน้อยนั่นก็ยังเป็นโลกของพวกเขาสองคน
"น้องสาวอย่าไปสนใจเขาเลย เขาคงไม่ชินกับความครึกครื้นอย่างพวกเราหรอก" เจี่ยนอี้เฉินยิ้ม
พวกเขาชอบดูท่าทางหดหู่ของนายท่านเชิ่งคนนี้
เจี่ยนหยู่หมินหัวเราะและพูดว่า "นายท่านเชิ่งต้องประทับใจมาก ที่พวกเราทุกคนมาหาเขาและน้องสาวในวันนี้ พวกเราเองก็มีความสุขมากเช่นกัน”
"น้องสาว อาหารจานนี้คืออะไร มันอร่อยมาก" เจี่ยนหยู่เจี๋ยยกย่อง
ปัญหาของเจี่ยนหยู่เจี๋ยดึงดูดความสนใจของเจี่ยนอีหลิงได้สำเร็จ
เจี่ยนอี้เหิงถามว่า "เมนูนี้ออกแบบโดยเสี่ยวหลิงเหรอ?"
"อือ"
“ไม่เลว” เจี่ยนอี้เหิงแสดงความคิดเห็น
เจี่ยนอีหลิงอธิบายให้เจี่ยนหยู่เจี๋ยและเจี่ยนอี้เหิงฟัง
จ๋ายหวินเชิ่งถูกทิ้งอีกครั้ง
###
เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไป
เจี่ยนอี้เหิงและเจี่ยนอี้เฉินกลับมาพร้อมกับเจี่ยนอีหลิงและจ๋ายหวินเชิ่ง
## ขอกำลังใจสักนิด ช่วยสนับสนุนกันหน่อย ที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com เลยครับ
ดังนั้นแม้แต่ระหว่างทางกลับจ๋ายหวินเชิ่งก็ไม่สามารถอยู่กับเจี่ยนอีหลิงเพียงลำพังได้
จนกระทั่งเขาเข้าไปในบ้าน ในที่สุดเขาก็ได้กลับมายังโลกของคนสองคน
เมื่อประตูปิดลง จ๋ายหวินเชิ่งก้มหน้าลงและกอดเจี่ยนอีหลิง
เจี่ยนอีหลิงเงยหน้าขึ้นมองจ๋ายหวินเชิ่งอย่างสงสัย
ทำไมอยู่ๆ เขาถึงกอดเธอ
“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากกอดเธอ” จ๋ายหวินเชิ่งพูด
เจี่ยนอีหลิงเอื้อมมือไปโอบเอวของจ๋ายหวินเชิ่งแล้วกอดเขากลับ
เอวของเขาผอมบาง แต่แข็งแรง
กล้ามเนื้อหน้าอกมีความแข็ง
เวลากอดจะรู้สึกสบายใจและสบายตัว
จ๋ายหวินเชิ่งยิ้ม
"นี่มันอะไรกัน?" ทันใดนั้นจี่ยนอีหลิงก็สัมผัสเข้ากับบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของจ๋ายหวินเชิ่ง
เธอจึงหยิบมันออกมาด้วยความสงสัย
"ไม่มีอะไร!" จ๋ายหวินเชิ่งรีบคว้าของสิ่งนั้นไว้
แต่เจี่ยนอีหลิงได้เห็นสิ่งนั้นอย่างชัดเจนแล้ว
"ฉันรู้" เจี่ยนอีหลิงพูดด้วยแววตาใสที่ซื่อว่า "อยากใช้ไหม?"
"ไม่" จ๋ายหวินเชิ่งปฏิเสธและถามอีกครั้งว่า "เธอรู้จักสิ่งนี้ได้ยังไง?"
เจี่ยนอีหลิงอธิบายว่า “สิ่งนี้สามารถป้องกันการแพร่กระจายของโรคบางชนิดได้ เช่นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อย่าง HIV ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในช่วงของการรณรงค์ให้ดูแลสุขภาพ ก็จะมีการส่งเสริมให้ทุกคนใช้ นายไม่ได้ใส่ไว้ในกระเป๋าเพราะต้องการที่จะใช้งั้นเหรอ?”
เจี่ยนอีหลิงมีความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์อย่างครอบคลุม
“ไม่” จ๋ายหวินเชิ่งรีบปฏิเสธ
"แล้วทำไมนายถึงใส่ไว้ในกระเป๋าล่ะ?"
"ไม่มีอะไร" จ๋ายหวินเชิ่งมองไปทางอื่น
"หือ?" คำอธิบายนี้ไม่สามารถโน้มน้าวใจเจี่ยนอีหลิงได้
"หันเหมิงอวี้ยัดใส่กระเป๋าฉัน" จ๋ายหวินเชิ่งโยนความผิดไปที่หันเหมิงอวี้
หลังจากอธิบายจ๋ายหวินเชิ่งโยนของลงในถังขยะและรีบกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง
บทที่ 1000 หัวใจของเขา
เจี่ยนอีหลิงกลับไปที่ห้องของตัวเองหลังจากจ๋ายหวินเชิ่งกลับไปที่ห้องของเขา
ไม่นานหลังจากกลับถึงห้อง เจี่ยนอีหลิงก็ได้รับโทรศัพท์จากหลิวถิง
“น้องสาวอีหลิงฉันมีข่าวจะบอกกับเธอสองข่าว หนึ่งข่าวดีและหนึ่งข่าวร้ายเธออยากได้ยินข่าวไหนก่อน?”
“ข่าวดี”
“ข่าวดีก็คือญาติของเธอเวินเหยียนหายดีแล้ว เขามีความกระตือรือร้นในการให้ความร่วมมือกับการรักษามาก เขาเป็นคนไข้ที่มีคุณสมบัติดีเยี่ยมและเชื่อฟัง ดังนั้นฉันคิดว่าระยะเวลาพักฟื้นเขาอาจสั้นกว่าที่เราคาดไว้”
"ข่าวร้าย"
“ข่าวร้ายคือเราได้ศึกษาปัญหาหัวใจของคู่หมั้นของเธอแล้ว และได้ข้อสรุปว่าไม่มีทางที่จะทำการผ่าตัดได้ แม้จะพบผู้บริจาคก็ไร้ประโยชน์ สภาพร่างกายของเขาพิเศษมากและไม่สามารถปลูกถ่ายหัวใจแบบปกติได้ รหัสพันธุกรรมของเขากำหนดว่าเขาสามารถเติบโตได้แบบนี้เท่านั้น”
นี่คือข้อสรุปหลังจากดำเนินการติดตามและสังเกตการณ์ข้อมูลของจ๋ายหวินเชิ่งบนเกาะ ควบคู่ไปกับการวิจัยและหารือกับแพทย์เฉพาะทางที่เกี่ยวข้องบนเกาะ
เป็นเหตุผลที่รอบคอบมาก
หลิวถิงพยายามอย่างมากที่จะบอกเจี่ยนอีหลิงถึงผลลัพธ์นี้ให้ดูผ่อนคลายมากขึ้น
แต่หลิวถิงรู้ว่าผลลัพธ์นี้จะทําให้เจี่ยนอีหลิงเศร้า
เจี่ยนอีหลิงรักษาโรคที่รักษาไม่หายได้นับไม่ถ้วน แต่กลับทำอะไรไม่ได้เมื่อต้องเผชิญกับความเจ็บป่วยของคู่หมั้นเธอ
หลิวถิงไม่ได้ยินคําตอบของเจี่ยนอีหลิง แต่เขาสามารถจินตนาการถึงอารมณ์ในขณะนั้นของเจี่ยนอีหลิงได้
"อีหลิงอย่าเศร้าไปเลย พี่ชายของเธอกลัวเธอจะเศร้า ดังนั้นเขาจึงให้ฉันบอกคำตอบนี้กับเธอ ฉันหวังว่าฉันจะทำให้เธอมีความสุขได้"
หลังจากนั้นไม่นาน หลิวถิงก็ได้ยินเจี่ยนอีหลิงพูดอีกครั้ง
"เข้าใจแล้ว"
เสียงทุ้มต่ำและแผ่วเบา
แม้จะไม่ได้ยินน้ำเสียงที่แสดงถึงความเสียใจของเธอ แต่หลิวถิงก็รู้สึกถึงความเศร้าของเจี่ยนอีหลิงได้แล้ว
"อีหลิงเราเป็นหมอ รักษาโรคได้ ช่วยชีวิตคนได้ แต่สุดท้ายแล้วเราก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา สิ่งที่เราทำได้มีจำกัด เราสามารถฉวยคนจากความตายได้แต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะประสบความสำเร็จ เราต้องยอมรับความธรรมดาของเรา ยอมรับความไร้ความสามารถของเรา"
"ฉันรู้"
เจี่ยนอีหลิงรู้ว่าของตัวเองเป็นเพียงแพทย์ ไม่ว่าเธอเรียนรู้มากเท่าไหร่แต่สุดท้ายก็ต้องมีขีดจำกัด
ความเจ็บป่วยของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นเกินความสามารถของเธอ
###
ตอนกลางคืนเจี่ยนอีหลิงฝัน
ความฝันคือห้องทดลองของช่วงชีวิตก่อนหน้านี้
นั่นเป็นที่ที่เธอใช้เวลามากที่สุดในชีวิตก่อนหน้านี้
ตั้งแต่เธอยังเด็กจนกระทั่งเธอตาย
ในความฝัน เธอเดินผ่านประตูห้องทำงานของเพื่อนร่วมงานและได้ยินพวกเขาพูดถึงเธอ
"ฉันว่าเจี่ยนอีหลิงน่าทึ่งมาก เธออายุเพียงไม่กี่ปี ทำไมเธอถึงมีของมากมายขนาดนี้"
"ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็เหมือนกับหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก รู้จักแต่งาน รู้จักแต่งาน นายว่าเธอกับเครื่องมือในสถาบันวิจัยของเราต่างกันตรงไหน?"
"เครื่องมือนี้ซื้อมาด้วยเงิน และเธอก็ถูกซื้อมาด้วยเงินเหมือนกัน ในเบื้องต้นแล้วมันไม่เห็นจะแตกต่างกันเลย"
ฉันคิดว่ามีเหตุผลบางอย่างที่พ่อแม่เธอไม่ต้องการเธอ ใครจะอยากอยู่บ้านกับคนที่ไม่พูดและไม่หัวเราะแบบนี้ล่ะ?"
"ฉันได้ยินมาว่าไม่นานหลังจากที่ส่งเธอมาที่นี่ พ่อแม่ของเธอก็ให้กำเนิดน้องชาย ตอนนี้ครอบครัวของเธอใช้เงินจากสถาบันวิจัยที่ซื้อเธอ ในการซื้อบ้านหลายหลังในเมือง"
“……”
เธอเป็นเพียงเครื่องมือของสถาบันวิจัย...
ไม่มีความรู้สึก
ไม่มีชีวิต
การทำวิชาการเท่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้
