บทที่ 9: ความสับสนของทักษะภายใน
บทที่ 9: ความสับสนของทักษะภายใน
“ไม่เลว มีสี่คนที่มีวิชาดาบระดับพื้นฐาน”
ชายชราคนหนึ่งก้าวเข้ามาและนั่งลง
เขาคือเถาจิงลู่ หนึ่งในผู้อาวุโสของตระกูล
เถาเย่เป็นผู้นำทักทายเขา
.
ปู่ของนางเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ดังนั้นนางจึงรู้จักผู้อาวุโสในตระกูล
หลังจากเถาเย่ ทั้งสามคนทำความเคารพพร้อมกัน
“เถาเย่ เจ้าทำตามความคาดหวังของปู่ของเจ้า! เมื่ออายุได้สิบสามปี เจ้าได้บรรลุขอบเขตเบื้องต้นในวิชาดาบพายุ เจ้าเกือบจะไล่ตามพี่สาวของเจ้า เถาจิน แล้ว”
หลังจากที่เถาจิงลู่ยกย่องเถาเย่ก่อน เขาก็มองไปที่เถาฉิงเฟิง “เจ้าคือเถาฉิงเฟิงสินะ ?”
เถาฉิงเฟิงพยักหน้าเป็นคำตอบ
แม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ เถาเย่อดไม่ได้ที่จะมองเขาอีกครั้ง
นี่คือความมั่นใจที่พวกเขาได้รับเมื่อพวกเขาเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยคำชม
“เจ้ามีศักยภาพที่ดี…”
เห็นได้ชัดว่าเถาจิงลู่รู้ความสามารถของชายหนุ่มคนนี้
ผู้อาวุโสในตระกูลชื่นชมพรสวรรค์รุ่นเยาว์อย่างสูง
ความเจริญรุ่งเรืองในอนาคตของหมู่บ้านเถาจะขึ้นอยู่กับอัจฉริยะรุ่นเยาว์เหล่านี้
เถาจิงลู่มองไปที่อีกคนที่ซูหนิงไม่รู้
“ท่านลุง ข้าคือเถาชิงผิง”
เถาชิงผิงดูอายุพอๆ กับซูหนิงแต่ความสามารถของเขาเทียบไม่ได้กับเถาเย่และเถาฉิงเฟิง เขาดูประหม่าเล็กน้อยต่อหน้าผู้เฒ่าเถาจิงลู่
เถาจิงลู่พยักหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเถาชิงผิง
จากนั้นเขาก็มองไปที่ซูหนิง " เจ้าชื่ออะไร ? "
เถาจิงลู่ ไม่รู้จักซูหนิงเลย
“ท่านลุง ข้าชื่อซูหนิง”
เถาจิงลู่รู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
มีบุคคลภายนอกไม่กี่คนในหมู่บ้านเถา และน้อยกว่านั้นที่ไปถึงระดับพื้นฐานในวิชาดาบพายุ
สถานการณ์ของซูหนิงนั้นหายาก
“คนนอก…” เถาจิงลู่กลอกตาและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้ามาจากครอบครัวใคร ?”
“พี่เขยของข้าคือเถาหยุนซวน”
ซูหนิงตอบตามความจริง
เถาจิงลู่เริ่มคิด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้เช่นกัน
เถาจิงลู่หยุดครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เจ้าอายุเท่าไหร่ ? เจ้าฝึกวิชาหอกหรือวิชาดาบหรือไม่ ?”
“สิบเจ็ด ข้าฝึกวิชาดาบพายุ”
ซูหนิงตอบตามความจริง
การแสดงออกของเถาจิงลู่ยังคงว่างเปล่า "ไม่เลว…"
เขาคิดว่าซูหนิงอยู่ในขอบเขตพื้นฐานของวิชาดาบพายุ
คนหนุ่มสาวในหมู่บ้านเถาเริ่มฝึกศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่อายุ 12 ปี ดังนั้นการอยู่ในขอบเขตเบื้องต้นเมื่ออายุ 17 ปีจึงไม่มีอะไรโดดเด่น
ซูหนิงรู้ว่า เถาจิงลู่ ประเมินความสามารถของเขาผิด
แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้วซูหนิงไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม
นั่นจะดูไร้สาระเกินไป
หลังจากนั้น เถาจิงลู่ก็หยุดถามคำถาม เขาโบกมือและพูดว่า “เอาล่ะ คุยกันหน่อยเถอะ พวกเจ้ารอมานานพอแล้ว ตอนนี้ข้าจะสอนทักษะภายในให้เจ้า”
ทันทีที่เถาจิงลู่กล่าว ดวงตาของทั้งสี่คนก็สว่างขึ้นพร้อมกัน
เช่นเดียวกับเถาเย่ แม้ว่านางเป็นหลานสาวของหัวหน้าตระกูล แต่ปู่ของนางไม่เคยสอนทักษะภายในของนางเป็นการส่วนตัวล่วงหน้า ดังนั้นนางจึงเต็มไปด้วยความคาดหวัง
ภายใต้การจ้องมองที่ตื่นเต้นของพวกเขา เถาจิงลู่ ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องด้านหลังที่ต้อนรับ
หลังจากนั้นไม่นาน เถาจิงลู่ก็เดินออกมา
เขาถือหนังสือเล่มเล็กและกระดาษสองสามแผ่นอยู่ในมือ
“นี่คือทักษะภายในที่หัวใจของเจ้าปรารถนา !”
เถาจิงลู่ยิ้มก่อนยื่นหนังสือให้ทั้งสี่คน
ซูหนิงหยิบมันขึ้นมาและเหลือบมองดู
สามคำ. คำว่า "กลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ" พิมพ์อยู่บนหน้าปก
“นี่คือทักษะภายใน…”
ความคาดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของซูหนิง
เขาเปิดหน้าปกอย่างช้าๆ และเหลือบมองสองสามหน้าอย่างรวดเร็ว
คู่มือ กลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ ประกอบด้วยคำและรูปภาพบางส่วนของร่างกายมนุษย์ วิชาการฝึกฝนนั้นมีรายละเอียดค่อนข้างมาก
แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาในยุคนี้ที่จะสามารถรู้หนังสือได้ แต่หมู่บ้านเถาเป็นหมู่บ้านใหญ่ที่เด็กๆ เริ่มเรียนรู้ที่จะอ่านตั้งแต่อายุยังน้อย
แม้ว่าซูหนิงจะไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านเถา เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก แต่หลังจากอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามปี เขาได้เรียนรู้พื้นฐานจากกัวเย่
กัวเย่ให้ความช่วยเหลือแก่ซูหนิงเป็นอย่างมาก
เถาเย่พลิกดูหน้าของ กลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ อย่างมีความสุข นางดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างและถามว่า “นี่เป็นวิธีการถ่ายทอดกลยุทธ์ กลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ ให้กับชาวบ้านเสมอหรือเจ้าคะ ?”
“มันเป็นแบบนี้มาตลอด”
เถาเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้าจำได้ว่าปู่ของข้าบอกว่าทักษะภายในเป็นพื้นฐานของศิลปะการต่อสู้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนได้รับหนังสือทักษะภายในนี้และทำให้ทักษะรั่วไหลออกมาเจ้าคะ ?”
ซูหนิงได้ยินการสนทนาของพวกเขาและคิดว่าความกังวลของเถาเย่นั้นสมเหตุสมผล
ตัวอย่างเช่น เมื่อเขาได้รับหนังสือเล่มเล็กเล่มนี้ ถ้าเขาต้องการสอนให้คนอื่นนอกหมู่บ้านเถา จะไม่มีใครหยุดเขาได้
เถาจิงลู่หัวเราะและอธิบายว่า “ทักษะภายในคือศิลปะการต่อสู้ แต่ไม่ใช่ทรัพยากรที่มีค่า”
“นอกหมู่บ้าน ไม่ว่าใครจะเป็นใคร ตราบใดที่พวกเขามีจิตใจในการฝึกศิลปะการต่อสู้ มันก็ง่ายที่จะได้รับทักษะภายใน ในเทศมณฑลคังหยุน เจ้าสามารถซื้อได้ด้วยเงินตำลึงด้วยซ้ำ”
เถาเย่รู้สึกประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
“อย่างไรก็ตาม หากวิชาการฝึกฝนทักษะภายในมีมากมาย ทำไมหมู่บ้านถึงยังกำหนดข้อจำกัดให้เรา โดยที่เราไม่สามารถสัมผัสกับทักษะภายในได้ ถ้าเราไม่ถึงระดับพื้นฐานของวิชาดาบพายุล่ะเจ้าคะ ?”
เถาจิงลู่ ตอบว่า “เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนรู้ทักษะภายในล่วงหน้า เพราะเรากลัวว่าเจ้าจะหลงทางในการแสวงหาความแข็งแกร่ง ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับผู้เริ่มต้นในศิลปะการต่อสู้ ทักษะภายในนั้นใช้ไม่ได้จริงเท่าทักษะภายนอกน่ะสิ”
“สำหรับผู้มาใหม่ที่ไม่มีพื้นฐานในศิลปะการต่อสู้ การได้รับพลังการต่อสู้ทันทีจากการฝึกฝนทักษะภายนอกไปสู่ขอบเขตพื้นฐานนั้นยิ่งใหญ่กว่าการฝึกฝนทักษะภายใน ความแตกต่างของพลังการต่อสู้ระหว่างทักษะภายในและภายนอกมีน้อยในช่วงแรก แต่จะเห็นได้ชัดเจนในระยะหลัง”
“นอกจากนี้ ความยากในการฝึกฝนทักษะภายในนั้นสูงกว่าทักษะภายนอกมาก หากบุคคลไม่สามารถบรรลุถึงขอบเขตเบื้องต้นในทักษะภายนอก พรสวรรค์และความอุตสาหะของพวกเขาไม่เพียงพอที่จะเริ่มต้นเส้นทางของทักษะภายในหรอก”
“นี่คือเหตุผลที่หมู่บ้านขอให้เจ้าฝึกทักษะภายนอกก่อน ตามด้วยทักษะภายใน”
เถาเย่พยักหน้าครุ่นคิดหลังจากได้ยินเรื่องนี้
คำพูดของเถาจิงลู่ ช่วยขจัดความสับสนของเถาเย่ และในขณะเดียวกันก็ทำให้พวกเขาเข้าใจความแตกต่างระหว่างทักษะภายในและทักษะภายนอก
“มีคำถามอะไรอีกไหม ?”
เถาจิงลู่ดูค่อนข้างอดทนกับคนรุ่นใหม่
“ท่านลุงขอรับ ข้ามีคำถามอีกข้อ”
เป็นเถาฉิงเฟิงที่พูดในครั้งนี้
เถาจิงลู่โบกมือ
“ข้าได้ยินมาว่าทักษะภายในมีหลายประเภท ตัวอย่างเช่น ทักษะภายในของหมู่บ้านเถาของเราคือกลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ ในขณะที่ทักษะภายในของหมู่บ้านซ่งถัดไปคือ หนังสือวายุและฟ้าร้อง อะไรคือความแตกต่างขอรับ ?”
เถาฉิงเฟิงยังดูอยากรู้อยากเห็นบนใบหน้าที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเขา
“เด็กน้อย เจ้ารู้ค่อนข้างมาก เจ้ารู้ด้วยซ้ำว่าทักษะภายในของหมู่บ้านซ่งคือหนังสือวายุและฟ้าร้อง”
เถาจิงลู่ยิ้ม ชี้ไปที่เถาฉิงเฟิงและอธิบายว่า “ใช่ มีทักษะภายในมากมายในโลก และแก่นแท้ของพวกมันคือการทำลายขอบเขตมนุษย์ทั้งเก้าระดับในศิลปะการต่อสู้”
“ความแตกต่างระหว่างทักษะต่างๆ ส่วนใหญ่สะท้อนให้เห็นในวิธีต่างๆ ในการกระตุ้นศักยภาพทางกายภาพของแต่ละคน กลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ ของหมู่บ้านเถา มีความเสถียรในแง่ของการฝึกฝนและวิธีการพัฒนา จึงให้ความคุ้มครองแก่ปัจเจกบุคคล ผู้ปฏิบัติของกลยุทธ์สายลมฤดูใบไม้ผลิ ไม่ค่อยได้รับบาดเจ็บสาหัสเนื่องจากการฝึกฝน แต่ข้อเสียคือความเร็วในการฝึกฝนค่อนข้างช้า”
“หนังสือวายุและฟ้าร้องของหมู่บ้านซ่งมีวิธีกระตุ้นศักยภาพของร่างกายที่ค่อนข้างดุดันมากกว่า ช่วยให้พวกเขาสามารถเจาะทะลุศักยภาพของพวกเขาได้เร็วขึ้น แต่ยังมีแนวโน้มที่จะทำร้ายผู้ปฏิบัติตามอีกด้วย ปีที่แล้ว ชายหนุ่มคนหนึ่งในหมู่บ้านซ่งกระตือรือร้นที่จะฝ่าฟันเข้าไปจนเกือบเสียชีวิต แม้ว่าในเวลาต่อมาเขาได้รับการช่วยเหลือ แต่เขาก็พิการไปตลอดชีวิต”
“โดยทั่วไป ไม่มีวิชาการฝึกฝนที่ดีหรือไม่ดี รูปแบบการฝึกฝนนั้นแตกต่างกันทั้งหมด ทักษะภายในที่ส่งต่อมาล้วนผ่านการทดสอบและทดสอบแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้อดีและข้อเสียของวิชาการฝึกฝน ไม่ว่าวิชาการบ่มเพาะจะเป็นอย่างไร หลังจากทะลวงผ่านขอบเขต ความแข็งแกร่งที่ได้รับก็คล้ายกันทั้งหมด”
ในที่สุดซูหนิงก็เข้าใจแก่นแท้ของทักษะภายใน
นี่เป็นเหมือนหนังสือเรียนจากชาติก่อนของเขา แม้ว่าการรวบรวมจะแตกต่างกัน แต่ก็ไม่มีความแตกต่างในแก่นแท้
“แล้วถ้านักรบในขอบเขตเดียวกันต่อสู้กันเอง ความแตกต่างมาจากไหนขอรับ ?”
เถาฉิงเฟิงยังคงถามต่อไป
“มีหลายปัจจัยที่ส่งผลต่อความแข็งแกร่ง…” เถาจิงลู่กล่าว “นักรบบางคนเพิ่งเข้าสู่ขอบเขตของพวกเขา บางคนถึงจุดสูงสุดแล้ว บางคนมีประสบการณ์การต่อสู้ บางคนโตมากับช้อนเงิน บางคนมีทักษะภายนอกในระดับปานกลาง บางคนถึงกับมีทักษะภายนอกหลายอย่างที่อยู่ในระดับกลางหรือระดับที่น่าพอใจ… สิ่งเหล่านี้เป็นปัจจัยที่กำหนดชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ของนักรบ”
เถาฉิงเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งและโค้งคำนับ “ขอบคุณขอรับท่านลุง !”
“แล้วเจ้าสองคนล่ะ ? มีคำถามอะไรไหม ?”
