Kill the Dragons ตอนที่ 11 : เด็กพลังจิต (11)
เสียงนินทาดังกระซิบกระซาบไปทั่วบริเวณ นักเรียนบางคนใช้จังหวะนี้แอบผสมโรงด่าครูฝึกเรดไปด้วย
“พวกเด็กเวร” ครูฝึกเรดสบถ
คำกล่าวร้ายไม่กระทบเขาแม้แต่น้อย ครูฝึกเดินตัวเปล่าไร้อาวุธเข้าหาอีฮัน
“ไม่ใช้อาวุธหรอครับ” อีฮันถาม
“แหงสิ คิดว่าฉันจะเอาจริงกับเด็กอย่างแกงั้นหรอ” ครูฝึกว่าแล้วหัวเราะดูถูก “กฏข้อเดียวง่าย ๆ ถ้าแกทำให้ฉันเข่าแตะพื้นได้ก็ชนะไป”
“แล้วเงื่อนไขที่จะแพ้ล่ะครับ”
ครูฝึกเรดกระตุกยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ชวนเสียวสันหลังไม่น้อย
“เมื่อแกบอกว่ายอมแพ้”
อีฮันไม่หวั่นกับรอยยิ้มน่ากลัวของครูฝึก เขายิ้มตอบด้วยสายตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ
“งั้นผมก็ไม่มีทางแพ้หรอกครับ”
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู”
ไม่มีทางที่เขาจะยอมรับความพ่ายแพ้อย่างแน่นอน อีฮันมั่นใจ แม้แต่ตอนโดนรุมทำร้ายเพราะขโมยอาหารไปให้น้อง ๆ เขายังไม่เคยปริปากร้องแม้แต่ครั้งเดียว
อีฮันวอร์มร่างกายเตรียมพร้อม สะบัดหอกในมือไปมา
ขวับ!
หอกเคลื่อนไหวต้านลมเกิดเป็นแรงดันกดลงบนฝ่ามือ อีฮันควงหอกไปทางซ้าย แล้วย้ายไปทางขวา เขาใช้มือทั้งสองข้างกวัดแกว่งหอกไม้ได้อย่างพริ้วไหว
“คิดจะเป็นประธานทั้งที่พลังจิตยังใช้ให้ดีไม่ได้ หน้าไม่อายเลยจริง ๆ” ครูฝึกเรดแสยะยิ้ม “ก็พอรู้มาบ้างว่าเด็กสมัยนี้มาตรฐานต่ำ แต่ไม่คิดเลยว่าจะตกต่ำได้ขนาดนี้”
อีฮันหน้าแดงระเรื่อ เขากระชับหอกในมือแล้วเริ่มเปิดการโจมตี
“ฮ่า!”
ครูฝึกเรดหลบได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามแม้แต่น้อย ร่างกายของเขาผ่อนคลายไม่เหมือนอยู่ในสนามต่อสู้
“ฉันไม่ออมมือให้แค่เพราะว่าแกเป็นเด็กหรอกนะ”
ฟึ่บ! ผัวะ!
ครูฝึกเรดคว้าไหล่อีฮันแล้วตีเข่าเข้ากลางลำตัว เสียงท้องร้องครวญดังจนผู้ชมรอบข้างได้ยินกันทั่ว นักเรียนที่มุงดูอยู่สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
“อ่อก..!?”
อีฮันหายใจไม่ออกชั่วขณะ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหน้าอก ครูฝึกเรดยกเท้าขึ้นหมายจะกระทืบซ้ำ
ขวับ!
อีฮันกลิ้งหลบได้ทัน ขนลุกซู่ไปถึงสันหลัง
‘ตั้งใจจะฆ่ากันเลยหรือไง!?’
ขาของเขาสั่นริกด้วยความหวาดหวั่น ถ้าโดนกระทืบเมื่อกี้คงได้ตายไปแล้วจริง ๆ รองเท้าทหารของครูฝึกเรดทั้งหนักและแข็งไม่ต่างจากค้อน
“จะมังกร ลูกสมุน เด็กทารก ผู้หญิง หรือคนแก่อายุแปดสิบ ฉันก็จะฆ่าพวกมันทิ้งให้หมด ไม่มีอะไรสำคัญทั้งนั้น ฉันไม่ออมมือให้ใครแค่เพราะว่ามันอ่อนแอกว่า”
ครูฝึกเรดประกาศกร้าวด้วยเสียงเย็นยะเยือก คำพูดของเขาโหดร้ายจนนักเรียนรอบข้างอึ้งไปตาม ๆ กัน
“ศัตรูของพวกแกก็เป็นแบบนั้น พวกมันไร้ความปราณีและไม่มัวมานั่งเสียเวลาต่อรองกับแก มังกรเป็นศัตรูที่อันตรายที่สุดของมนุษย์ ต่อให้เอาสิ่งที่พวกแกกลัวที่สุดในชีวิตมาเทียบก็ยังเทียบไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ”
อีฮันปักหอกลงกับพื้น ฝืนตัวลุกขึ้น
“พลังเฉพาะตัวของครูคือสู้ด้วยปากหรอครับ”
เขาเย้าแหย่อย่างไม่เกรงกลัว
ทั้งสนามตกอยู่ในความเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนเสียงหัวเราะอึกทึกจะตามมา ทั้งครูฝึกที่ลอบดูสถานการณ์และนักเรียนที่มุงดูต่างหัวเราะกับความกล้าบ้าบิ่นของอีฮัน
“ไอ้เวรนี่”
ความโกรธเข้าครอบงำครูฝึกเรดอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก เขาโดนเด็กเมื่อวานซืนเล่นงานเข้าเต็มเปาจนกลายเป็นตัวตลกของทุกคน
ครูฝึกเรดคว้าคอเสื้ออีฮันแล้วเหวี่ยงขึ้นฟ้าด้วยความเดือดดาล อีฮันลอยขึ้นไร้การควบคุม แต่ฝืนพลิกตัวกลางอากาศกลับมาปาหอกใส่ครูฝึก
ฟิ้ว!
ครูฝึกเอี้ยวตัวหลบแต่ก็ไม่พ้น เลือดไหลซิบออกมาจากมุมปากของครูฝึกเรด ส่วนอีฮันชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงจนหลังชาเป็นแถบ
“อ๊า..!”
อีฮันครางด้วยความเจ็บปวด
ไม่มีคำว่าเมตตาในสายตาของครูฝึกเรด เขาจ้องอีฮันด้วยความเย็นชา
“ยอมแพ้ซะ”
หัวใจของนักเรียนคลาส D กระสับกระส่ายด้วยความกังวล พวกเขาอ้อนวอนอีฮันผ่านทางสายตา
‘ได้โปรดชนะเถอะนะอีฮัน ถ้าปีศาจนั่นดูแลคลาสเรา มีหวังโดนฆ่าตายกันหมดแน่’
แม้แต่เด็กที่เกลียดอีฮันยังภาวนาให้เขาชนะไปด้วย ถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่ใต้คำสั่งของครูฝึกเรด สู้ทำตามคำสั่งของอีฮันยังมีความสุขกว่า
“สู้เขานะอีฮัน”
“ชนะให้ได้นะเพื่อน”
“ซัดครูนรกนั่นให้ดั้งหักไปเลย”
เสียงเชียร์ดั่งกระหึ่มจากทั่วสารทิศ อีฮันตั้งสติแล้วมองตรงไปด้านหน้า กำปั้นของครูฝึกกำลังพุ่งตรงมาทางเขา
ปึ้ก!
อีฮันยกหอกขึ้นมากันได้ทัน
ครูฝึกเรดย่นหน้าผาก ทันใดนั้นลูกเตะใต้รองเท้าทหารก็พุ่งมาด้านข้าง
ฟึบ!
อีฮันกระโดดหลบโดยสัญชาติญาณ ทิ้งให้ครูฝึกเรดเตะอากาศเข้าเต็มแรง
“ย้าก!”
อีฮันตะโกนพลันวาดหอกเป็นวงกว้างด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทางเดียวที่ร่างกายเล็ก ๆ ของเขาจะสร้างความเสียหายรุนแรงได้คือต้องโจมตีด้วยองศาที่กว้างขึ้น แต่นั่นแปลว่าการโจมตีของเขาจะช้าลงมากเช่นกัน
พลั่ก!
“อึ่ก”
หอกกระแทกสีข้างของครูฝึกอย่างแรง เสียงซี่โครงหักดังกร้อบแต่ครูฝึกเรดขบฟันแน่นกดความเจ็บปวดเอาไว้ เขาคว้าคออีฮันดึงเข้าประชิดตัว มืออีกข้างล็อคแขนของอีฮันไว้แน่น
กรรร..
แสงสีแดงสะท้อนออกมาจากดวงตาของครูฝึก ม่านตากลายเป็นสีแดงน่ากลัวดุจไฟนรก ความร้อนรวมกันแน่นอยู่ที่ฝ่ามือจนควันลอยฟุ้ง
“อ๊ากกกก…!!”
อีฮันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แขนและคอของเขากำลังไหม้
ครูฝึกเรดใช้พลังจิตเผาอีฮันทั้งเป็น แผลพุพองขยายกว้างขึ้นบนเรือนร่างของเด็กน้อย กลิ่นเนื้อสุกคละคลุ้งไปทั่วพื้นที่
“ยอมแพ้ซะ ถ้ายังทำเป็นเล่นอยู่แกได้ตายจริงแน่”
เสียงของครูฝึกเรดทั้งนิ่งและมั่นคง ไม่มีความลังเลอยู่ในน้ำเสียงแม้แต่น้อย
