Sign in Buddha's palm 261 (II) เจินกวนพระผู้ต่ำต้อย มานมัสการวิหาร
.
Sign in Buddha's palm 261 (II) เจินกวนพระผู้ต่ำต้อย มานมัสการวิหาร
เมื่อบรรพชนเจ็ดได้ยินเช่นนี้ ท่าทีของเขาก็เชื่องช้าลงไปเล็กน้อย มองดูรอยหมัดตื้นๆ บนลูกประคำอย่างพินิจพิเคราะห์ ขมวดคิ้วพร้อมกับกล่าวว่า “หากไม่มีการเปลี่ยนจิตวิญญาณแรกกำเนิด รอยหมัดนี้ข้าก็เกรงว่ามันจะมาจากพลังกายล้วนๆ”
“ร่างกายที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ น่าจะใกล้เคียงกับขอบเขตยอดอรหันต์เต็มทนแล้ว”
บรรพชนเจ็ดมองด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเทียบกับพลังที่แปลกประหลาดและคาดเดาไม่ได้ของจิตวิญญาณแรกกำเนิด การรับมือสิ่งอื่นๆ ด้วยพลังก็ยังพอกระทำได้ เว้นแต่ซูฉินจะมีพละกำลังจากร่างกายที่ไปถึงขอบเขตเซียนเทพปฐพีซึ่งนั้นจะเป็นสิ่งรับมือได้ยากที่สุด
“ลูกประคำมีจิตวิญญาณอยู่ มันเป็นเพียงรอยกำปั้นเล็กๆ จะไม่ทำลายแก่นของสมบัติพุทธคุณ สามารถฟื้นตัวได้หลังจากดูดซับพลังสักหลายร้อยปี”
บรรพชนหกพูดอย่างช้าๆ ที่ด้านข้าง
ในฐานะที่เป็นสมบัติพุทธคุณที่ยอดอรหันต์ทิ้งไว้ มันจึงเข้ากันได้ดีกับวิชาบ่มเพาะภายในวิหารหมื่นพุทธ สามารถใช้ประโยชน์จากพลังของบรรดาผู้ทรงสมณศักดิ์มากมายในวิหารหมื่นพุทธเพิ่มบำรุงหล่อเลี้ยงพวกมันได้อย่างสมบูรณ์
“ข้าไม่ได้กังวลเรื่องลูกประคำ”
บรรพชนเก้าเก็บลูกประคำไปแล้วส่ายศีรษะ “ข้าเป็นกังวลว่าผู้ทรงสมณศักดิ์วัดเส้าหลินจะใช้เหตุผลนี้ในการมาสร้างปัญหายังวิหารหมื่นพุทธหรือไม่......”
“สร้างปัญหาให้กับวิหารหมื่นพุทธของพวกเรา?” บรรพชนหกหัวเราะเบาๆ หลังจากได้ยินคำกล่าวนั้น “เจ้ากังวลเกินไปแล้ว วิหารหมื่นพุทธเป็นตัวตนเช่นไร หากมีคนสามารถมาสร้างปัญหาได้ ที่นี่จะสืบทอดต่อมานับหมื่นปีได้หรือ?”
“มิผิด”
บรรพชนเจ็ดพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าผ่อนคลายแล้วกล่าวขึ้นว่า “ก่อนที่บรรพชนหกและตัวข้าจะมาที่นี่ ได้นำตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณติดมาด้วย”
“ตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณ?”
บรรพชนเก้ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ต้นกำเนิดของตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณนั้นลึกลับอย่างยิ่ง ว่ากันว่าสร้างขึ้นด้วยความอุตสาหะของยอดอรหันต์
ตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณทำหน้าที่เดียวเท่านั้น
คือป้องกัน
เมื่อตะเกียงไฟถูกจุด มันจะปล่อยสิ่งกีดขวางออกมาเพื่อหยุดการโจมตีทั้งหมด
หลายพันปีก่อน วิหารหมื่นพุทธเคยใช้ตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณในการสกัดกั้นการระเบิดพลังของขอบเขตเซียนเทพปฐพี
แน่นอนว่าหลังจากการระเบิดพลังในครั้งนั้น ไส้ตะเกียงก็ถูกเผาจนไหม้เกรียม และยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่จนถึงทุกวันนี้
แต่ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น ชื่อของตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณก็ได้ทำให้โลกยุทธภพต่างแดนตกตะลึงตั้งแต่สมัยนั้นเป็นต้นมา
“เจ้าจงดู”
บรรพชนเจ็ดก็ได้ยกมือขวาขึ้นมา และเห็นตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณลอยอยู่เบื้องหน้า
ตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณค่อยๆ สว่างขึ้น ไส้ตะเกียงลุกไหม้ ปล่อยไอพลังอุ่นๆ ออกมา
“ด้วยตะเกียงนี้ ไม่ต้องกังวลว่าผู้ทรงสมณศักดิ์จะมา ถ้าเขากล้ามาจริงๆ ก็คงต้องปล่อยให้เขาเหน็ดเหนื่อยทรมานแล้ว”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบรรพชนหกแล้วกล่าวคำออกมาแผ่วเบา
ด้วยตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณที่คอยรักษาสถานที่แห่งนี้ ทั้งยังมีอรหันต์ขั้นสูงสุดเช่นพวกเขาสามคน พวกเขาก็ไม่เคยคิดถึงเหตุไม่คาดฝันใดๆ อีก
“ตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณ...ข้าสบายใจขึ้นแล้ว......” บรรพชนเก้าพยักหน้า
แม้ว่าเขาจะเห็นความแข็งแกร่งของซูฉินด้วยตนเอง เขาก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเจาะทะลวงตะเกียงพุทธหมื่นวิญญาณนี้ได้
“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว” บรรพชนหกมองไปทางบรรพชนเก้าแล้วกล่าวอย่างช้าๆ “ข้าอยู่ยั้งยืนยงในวิหารหมื่นพุทธมานับพันปี คลื่นลมแรงระดับไหนที่มิเคยสัมผัส? อดีตศัตรูต่างก็สิ้นอายุขัยไปจนหมด หลังจากตายก็มลายสิ้น”
“มีแต่วิหารหมื่นพุทธของเราเท่านั้นที่ยังคงอยู่ เจริญรุ่งเรืองจากรุ่นสู่รุ่น”
“ถึงแม้ว่าผู้ทรงสมณศักดิ์วัดเส้าหลินจะทรงพลังอำนาจเหนือโลกหล้า แต่จะเปรียบเทียบกับความรุ่งโรจน์ของวิหารหมื่นพุทธของพวกเราได้อย่างไร?”
แม้ว่าเสียงของบรรพชนหกจะเบา แต่ก็ยังดังก้องอยู่ภายในหูของบรรพชนเก้าและบรรพชนเจ็ด
“ถ้ามีโอกาส ข้าก็อยากให้ผู้ทรงสมณศักดิ์แห่งวัดเส้าหลินได้มาสัมผัสพลังของวิหารหมื่นพุทธเป็นการส่วนตัว......”
ก่อนที่บรรพชนหกจะพูดจบ ทั้งตัวเขา บรรพชนเจ็ด บรรพชนเก้า ตลอดจนศิษย์สาวกคนอื่นๆ ที่ประจำการอยู่ภายในวิหารหมื่นพุทธก็รู้สึกสั่นสะท้าน กระวนกระวายใจ
“นั่นคือ?”
บรรพชนหกได้หายตัวไปและปรากฏตัวอีกทีด้านนอกวิหารหมื่นพุทธ ตามมาด้วยบรรพชนเจ็ดและบรรพชนเก้า ต่างก็เงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน
บูม!
บูม!
บูม!
ราวกับอุกกาบาตตกลงมา แผ่นดินสะเทือน เสมือนมีพายุขนาดยักษ์พุ่งเข้ามาทำลายพื้นดินให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
บรรพชนหกดูเคร่งขรึม จับตามองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอย่างใกล้ชิด
เห็นทะเลทรายตะวันตกที่เมื่อก่อนเคยมีทรายสีเหลืองทองอยู่เต็มท้องฟ้า บัดนี้กลับแจ่มใส เกิดระลอกคลื่นท่ามกลางทรายสีเหลืองอันไร้ที่สิ้นสุด กระจายออกเป็นวงเปิดช่องทางสู่โลกภายนอก
ทรายสีเหลืองกระจายออกไปจากระยะร้อยลี้ ปกคลุมท้องฟ้าและดวงตะวัน
“นั่นคือ?”
บรรพชนเก้าดูเคร่งขรึม จ้องมองไกลออกไป
เห็นสุดปลายทางอุโมงค์ที่ประกอบไปด้วยทรายสีเหลือง มีชายร่างสูงเพรียวกำลังสูดลมหายใจเข้าไป
ทุกย่างก้าวของเขาได้ก้าวข้ามผ่านระยะกว่าร้อยลี้
เพียงครู่เดียวก็มาหยุดอยู่หน้าวิหารหมื่นพุทธด้วยสายตาลึกล้ำ มองดูผู้คนในวิหารหมื่นพุทธแล้วจึงกล่าวคำเบาๆ
“ภิกษุเจินกวนผู้ต่ำต้อย มาสักการะวิหาร!”
…
…
