ตอนที่แล้วHO บทที่ 90 เมลติ้งสโนว์กลับมาแล้ว!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปHO บทที่ 92 เรือนแพ PART 1

HO บทที่ 91 เออร์นิสเวิร์ธ


ขณะออกจากป่าบาดาฮาลทั้งกลุ่มรู้สึกสนุกสนาน ไวแอตต์เสียชีวิต คริสโตเฟอร์เป็นอิสระและพวกเขาทั้งหมดได้รับรางวัลมากมาย ทุกคนล้วนมีความสุข

หลังจากที่ออกจากป่าทึบและเดินเข้าสู๋ทุ่งหญ้าโล่ง ซินหยาเห็นใบหน้าของคริสโตเฟอร์สว่างขึ้นด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

ซินหยารู้สึกประทับใจกับการแสดงออกบนใบหน้าของคริสโตเฟอร์  การที่ได้เห็นคริสโตเฟอร์ก็เป็นอิสระ มันมีผลกระทบเขาจริง ๆ ในตอนนี้ที่เขาเป็นอิสระเช่นเดียวกับคริสโตเฟอร์ เขาก็ทำแบบเดียวกัน คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ น้ำตาก็ไหลออกมา

“นายโอเคมั้ย ซินหยา” เว่ยกระซิบ

ซินหยาไม่รู้ว่าเธอมาใกล้เขาตอนไหนแต่เมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาก็พบว่าเธอเข้าใจความรู้สึกของเขาในขณะนี้ เขายิ้มแล้วแตะมือเธอเบา ๆ ก่อนจะผละออก

“ไม่เลยแต่ฉันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้ว”

ซินหยายังคงมองคริสโตเฟอร์เดินไปรอบ ๆ ตัวโดยไม่สังเกตว่าเว่ยมองเขาด้วยน้ำตา เขาไม่เห็นว่าวอนเดอร์ริ่งซาวด์มองมาทางพวกเขาทั้งสองอย่างกังวล เว่ยหันไปหาวอนเดอร์ริ่งซาวด์แล้วพยักหน้าบอกเป็นนัย ๆ พวกเขาสบายดี จากนั้นพวกเขาแค่เฝ้ามองคริสโตเฟอร์ชื่นชมกับอิสรภาพที่เพิ่งค้นพบ

หลังจากนั้นพวกเขาเดินทาวไปยังเออร์นิสเวิร์ธกันต่อเออร์กันต่อ พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีความสุข ขณะที่พวกเขาเดิน ซินหยาเป็นมิตรกับคริสโตเฟอร์มากขึ้น โดยเล่าเรื่องราวการผจญภัยทั้งหมดของเขาให้เขาฟัง มันมาถึงจุดที่ค่ามิตรภาพของพวกเขาสูงมาก

เมื่อผู้เล่นและ NPC มีค่ามิตรภาพสูงพอ นอกจากจะได้รับภารกิจพิเศษแล้ว พวกเขายังสามารถเพิ่ม NPC ในรายการเพื่อนเพื่อติดต่อกันได้และ NPC สามารถอาสาช่วยเหลือผู้เล่นในภารกิจได้ ซินหยาไม่ได้เป็นเพื่อนกับครสโตเฟอร์เพื่อหวังในเรื่องนั้น เขาแค่รู้สึกว่าพวกเขาเจอสิ่งที่คล้ายกันและต้องการเป็นเพื่อนกับเขา

ในระหว่างพวกเขาอยู่ห่างจากเออร์นิสเวิร์ธไม่ไกลมากนัก อยู่ ๆ คริสโตเฟอร์หยุดเดิน ซินหยาเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นสิ่งนี้และมองมาที่เขาอย่างสงสัย ในขณะที่วอนเดอร์ริ่งซาวด์กับเว่ยยังคงเดินต่อไปโดยพูดคุยกันในโลกใบเล็กของพวกเขา

"เกิดอะไรขึ้น?" ซินหยาถามด้วยความสงสัยว่าทำไมคริสโตเฟอร์ถึงหยุดเดิน

คริสโตเฟอร์ยิ้มเศร้า ๆ ให้เขาก่อนจะชี้ไปยังเส้นทางที่ห่างจากถนนที่พวกเขากำลังเดินอยู่เล็กน้อยและถือกระดานดำเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง

“ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องกล่าวอำลาคุณ เส้นทางตรงนั้นคือทางไปเมืองของฉัน”

...

ในที่สุดเว่ยก็สังเกตเห็นว่าซินหยาไม่ได้เดินมาพร้อมกับพวกเธอ เธอจึงหันกลับมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นว่าซินหยาและคริสโตเฟอร์หยุดกลางถนน เธอก็กำลังจะมุ่งหน้าไปยังพวกเขาแต่วอนเดอร์ริ่งซาวด์ได้หยุดเธอไว้

วอนเดอร์ริ่งซาวด์รู้สึกว่าคริสโตเฟอร์จะไม่ตามพวกเขาไปจนถึงเออร์นิสเวิร์ธ เขาไม่ได้รู้สึกผูกพันกับคริสโตเฟอร์เหมือนคนอื่น ๆ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจจริง ๆ ว่าเขาจะจากไปหรือไม่ คริสโตเฟอร์เป็น NPC ไม่ใช่บุคคลจริง วอนเดอร์ริ่งซาวด์รู้สึกว่าทันทีที่ภารกิจเสร็จสิ้น NPC ไม่สำคัญอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคนอื่นรู้สึกแตกต่างจากเขาก็ตาม

เขาเห็นว่าในจุดนี้โรมมิ่งวินด์นั้นมองไม่เหมือนเขาและนั่นทำให้เธอน่ารักมากขึ้นในสายตาของเขาแต่เขาหยุดเธอเพราะเขารู้ว่าดริฟติ้งคลาวด์ยึดติดกับ NPC นั้นมากกว่าโรมมิ่งวินด์และเขาไม่ต้องการให้เธอรบกวนการกล่าวคำอำลาของพวกเขา

“ปล่อยพวกเขาอยู่กันตามลำพังเถอะ” วอนเดอร์ริ่งซาวด์พูดอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ต้องการให้ดริฟติ้งคลาวด์กับคริสโตเฟอร์ได้ยิน

เว่ยเหลือบมองซินหยาอีกครั้ง เธอเห็นด้วยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์ เธอรู้สึกว่าพวกเขากำลังบอกลากัน เธอควรปล่อยให้พวกเขายู่ตามลำพังจะดีกว่า

ซินหยามองดูเส้นทางอีกครั้ง มันดูเก่าจนแทบมองไม่เห็นทาง มีหญ้ารกปกคลุมเกือบเต็มพื้นที่ ดูเหมือนไม่ได้ใช้มานานมากแล้ว เมื่อนึกย้อนกลับไปว่าคริสโตเฟอร์ติดอยู่ในนั้นนานแค่ไหน มันอาจจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“คุณอยากให้พวกเราไปด้วยไหม” ซินหยากล่าว “การเดินทางคนเดียวอาจอันตราย”

คริสโตเฟอร์สั่นศีรษะเขียนว่า

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างที่เห็น”

หลังจากที่เขาเขียนว่าเขาเรียกไม้เท้าของเขาเพื่อแสดงพลังอันยิ่งใหญ่ออกมาให้ซินหยาเห็น

“แต่อย่างไรฉันก็อดเป็นห่วงคุณไม่ได้อยู่ดี” ซินหยาพูดขณะยิ้มให้เขา

“ขอบคุณที่คุณเป็นห่วงฉัน ฉันอยากจะกล่าวขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่คุณได้ทำเพื่อฉันและหากคุณต้องการฉัน ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือคุณในทุกวิถีทางที่ทำได้”

การแจ้งเตือนปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน

คุณและคริสโตเฟอร์เป็นเพื่อนกันแล้ว!!

ตอนนี้ คริสโตเฟอร์ได้ลงทะเบียนในรายชื่อเพื่อนของคุณแล้ว!

“ไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันแค่ทำในสิ่งที่ทุกคนจะทำเมื่อมีคนถูกกักขัง” ซินหยาตอบอย่างสุภาพ

คริสโตเฟอร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขาและเขียนว่า

“ฉันต้องไปแล้ว”

“ลาก่อนคริสเตอร์เฟอร์” ซินหยากล่าวอย่างเศร้าสร้อย

คริสโตเฟอร์ส่ายหัวเขียนว่า

“นี่ไม่ใช่การบอกลา ไว้เจอกันใหม่คราวหน้า”

ซินหยามองดูคริสโตเฟอร์เดินไปตามทางเดินที่ซ่อนอยู่ เขาโบกมือลานักเวทย์ตัวน้อยจนลับสายตา เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคริสโตเฟอร์จะพบสิ่งที่เขากำลังมองหาในเมืองของเขา เขาหวังว่าการเริ่มต้นใหม่ของเขาจะดีเท่ากับเขา

“ดริฟติ้งคลาวด์!!” เมื่อหันไปรอบ ๆ ซินหยาก็เห็นว่าเว่ยกำลังเรียกและโบกมือให้เขา “คริสโตเฟอร์ไปแล้วเหรอ?”

เขาเดินไปหาพวกเขาว่า "ใช่แล้ว ทำไมเธอไม่มาบอกลาเขาล่ะ"

“คุณสนิทกับเขามากกว่าเรา เราไม่อยากก้าวก่ายการจากลาของพวกคุณ” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าว

ซินหยากลอกตาไปที่ทั้งสองคนและพูดว่า "เอาล่ะ ไปที่เมืองเออร์นิสเวิร์ธก่อนเวลากลางคืนกัน"

“ใช่แล้ว รีบไปเถอะ ฉันอดใจรอไม่ไหวที่จะไปดูว่ามีร้านอะไรบ้าง” เว่ยกล่าว

ซินหยาเพิ่งนึกออกว่าพวกเขาได้รับ 20 เหรียญทองสำหรับภารกิจของคริสโตเฟอร์ เขาจะต้องเปลี่ยนเป็นเงินจริงในภายหลังและเตือนเว่ยให้ทำเช่นเดียวกัน เธออาจจะจ่ายหนี้แม่ของเธอได้

หลังจากเดินต่อไปอีกสองชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็ไปถึงเออร์นิสเวิรธ์ ตอนนี้พวกเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาต้องทำในขณะที่พวกเขาอยู่ที่นี่

วอนเดอร์ริ่งซาวด์สงสัยว่าเขาจะเริ่มมองหาการร่องรอยของหุบเขาแอนเวิร์ธที่ถูกลืมได้อย่างไร

เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในประตู ทั้งสามคนอดไม่ได้ที่จะหยุดและจ้องมองเบื้องหน้า เมืองนี้ช่างกว้างใหญ่และคึกคักมาก ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยผู้เล่นและ NPC ที่ทำกิจกรรมต่าง ๆ

ตัวเมืองเออร์นิสเวิร์ธนั้นแตกต่างจากเมืองเบลล์พอร์ตมาก แทนที่จะดูเหมือนเมืองในยุโรปในสมัยศตวรรษที่ 16 แต่กลับกลายเป็นเมืองอาณานิคมของอเมริกาในสมัยศตวรรษที่ 18 เมื่อซินหยามองไปรอบ ๆ อาคารและร้านค้า เขาสามารถพูดได้ชัดเจนว่าเขาไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนในชีวิต

บ้านมีการออกแบบที่เรียบง่ายและอบอุ่นมาก โดยทั่วไปแล้วจะมีสองชั้น ทำจากไม้และมีปล่องไฟที่วางไว้ตรงกลางหลังคา มีร้านค้าและร้านเหล้าอยู่สองแห่งและเมื่อพวกเขาเดินต่อไปในเมือง พวกเขาเห็นตลาดขนาดใหญ่

“เราควรทำอะไรก่อนดี?” เว่ยถามขณะมองไปยังร้านค้าต่าง ๆ ด้วยความสนใจ

วอนเดอร์ริ่งซาวด์มองไปรอบ ๆ ขณะที่คิดว่า "ฉันคิดว่าพวกเราสามคนอาจมีสิ่งที่เราอยากทำแตกต่างกันไป ในขณะที่อยู่ในเมือง บางทีเราควรแยกกันตรงนี้"

“เราไม่จำเป็นต้องแยกจากกัน เราทำด้วยกันก็ได้” เว่ยกล่าว

"ฉันเห็นด้วยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์นะ เราไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการทำธุระของตัวเอง การแยกกันไปทำเป็นความคิดที่ถูกต้อง" ซินหยากล่าว

เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ซินหยาพูดนั้นสมเหตุสมผล เว่ยก็เห็นด้วยกับพวกเขา "เอาล่ะ ทำตามใจพวกคุณล่ะกัน"

“ก่อนที่เราจะแยกกัน ฉันคิดว่าเราควรจัดสถานที่นัดพบในเมือง ด้วยวิธีนี้เมื่อเราทำงานส่วนตัวเสร็จแล้ว เราจะได้พบกันที่นั่น” ซินหยาบอกพวกเขา

"นั่นเป็นความคิดที่ดี" วอนเดอร์ริ่งซาวด์พูดขณะมองไปรอบ ๆ มีทะเลสาบขนาดใหญ่อยู่ใกล้พวกเขาและมีเรือหลายลำ “เราน่าจะเช่าเรือนแพสักสองสามวันดีไหม”

“เรือนแพ?” เว่ยถามอย่างสับสนว่ามันคืออะไร

“มันเหมือนกับที่ตั้งแคมป์น่ะแต่ดีกว่า มันมาพร้อมกับสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย เช่น โต๊ะประดิษฐ์ที่มาพร้อมโบนัสค่าประสบการณ์ 1 เท่า นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์ออกกำลังกายที่จะช่วยให้คุณปรับปรุงค่าสเตตัสของคุณโดยไม่ต้องใช้แต้มสเตตัสแต่พวกมันมีราคาแพงมาก” ซินหยาอธิบาย

“อย่ากังวลไปเลย ฉันจะจ่ายเอง ถือซะว่าเป็นค่ายาทั้งหมดที่ฉันใช้ก่อนหน้านี้” วอนเดอร์ริ่งซาวด์กล่าว

เมื่อซินหยาได้ยินแบบนั้น เขาก็ไม่รู้จะแย้งอย่างไรดี ดังนั้นเขาจึงเห็นด้วย มันจะเป็นที่ที่ดีในการปรุงยาและเพิ่มค่าสเตตัส

ตอนนี้เขาเลเวลอัพ เขาต้องตัดสินใจว่าจะนำแต้มพวกนั้นไปใช้กับสเตตัสไหน ในขณะที่เปิดดูเขาก็ตรวจสอบฉายาใหม่ของเขาว่ามันทำอะไรได้บ้าง

ขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่ อินเทอร์เฟซของเขาก็ส่งเสียงบี๊บขึ้นมา เมื่อเปิดขึ้นมา เขาเห็นว่าเมลติ้งสโนว์กำลังโทรหาเขา เขาเปิดวิดีโอคอลด้วยรอยยิ้ม