147 - สิบศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่
147 - สิบศิษย์ผู้ยิ่งใหญ่
“ฮั่นยี่สุ่ย นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?” ใบหน้าของผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงเคร่งขรึม
“ข้าเชื่อว่าข้าได้กล่าวชัดเจนแล้ว”
ผิวของฮั่นยี่สุ่ยขาวราวกับหิมะ ดวงตาของเขาเรียวมากและริมฝีปากของเขาก็บางเบา เขายกชาบนโต๊ะหินขึ้นมาดื่มแล้วกล่าวว่า
“ผู้อาวุโสอู๋ ทำไมเจ้าถึงต้องทำแบบนี้?”
ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงก้าวไปข้างหน้ามีท่าทีคุกคามอย่างชัดเจน
“ฮั่นยี่สุ่ย อย่าเกินไปนัก!”
“ถ้าทำอย่างนี้แล้วจะทำไม? เขาเป็นมนุษย์ธรรมดาแต่เขากล้าที่จะมาเรียกร้องสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณจากหลิงซู่ตงเทียนของเราเจ้าคิดว่ามันเหมาะสมหรือ”
ฮั่นยี่สุ่ยยังคงสงบในขณะที่จิบชาหอมกรุ่นพร้อมกับเหลือบมองเย่ฟ่านอย่างเย็นชาในขณะที่เขาพูดต่อไปว่า
“ออกไป นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรอยู่”
“ป๊า!”
ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงทนไม่ไหวอีกต่อไปในขณะที่เขาทุบโต๊ะศิลาที่อยู่ด้านหน้าจนแตกหัก
“ฮั่นยี่สุ่ย เจ้ามากเกินไปแล้ว! ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการพูดเหตุผล ก็ใช้กำลังของเราพูดกันเถอะ!”
มีผู้อาวุโสสองคนอยู่ข้างๆและหนึ่งในนั้นพยายามไกล่เกลี่ย
“ผู้อาวุโสฮั่นอย่าเพิ่งโวยวายกัน มันเป็นเพียงสิ่งประดิษฐ์ที่แตกหักไม่กี่ชิ้น ไม่มีอะไรต้องค้นคว้ามากนักส่งคืนให้เด็กน้อยนี่และลืมเรื่องนี้ไปซะ”
สำหรับผู้อาวุโสอีกคนกลับพูดว่า
“คำพูดของเจ้าไม่ค่อยเหมาะสมอยู่บ้าง แม้ว่าสิ่งประดิษฐ์จากทองแดงจะเสียหาย แต่ก็ยังเป็นอาวุธที่น่ากลัวซึ่งเคยบรรจุเจตจำนงแห่งสวรรค์ หากเราจะพิจารณาอย่างรอบคอบในไม่ช้าพวกเราคงต้องได้รับผลประโยชน์จากมัน”
การแสดงออกของฮั่นยี่สุ่ยเคร่งขรึมขณะที่เขามองไปที่เย่ฟ่าน
"เจ้าต้องการได้รับสิ่งของเหล่านี้จริงๆหรือ?"
“ของที่เป็นของข้า ทำไมข้าถึงเอาคืนไม่ได้”
เย่ฟ่านไม่กลัวเขายังเป็นผู้ฝึกตนในขอบเขตสะพานวิญญาณ ในบุคคลขอบเขตเดียวกันเขาสามารถฆ่าใครก็ได้อย่างง่ายดายด้วย
“ฮ่าๆๆๆ!” ฮั่นยี่สุ่ยหัวเราะทันที
“ดีมากเจ้ามีความกล้า เจ้าทำให้ข้านึกถึงตัวเองเมื่อตอนที่ข้ายังเด็ก ไม่เป็นไรข้าจะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากสำหรับเจ้า เด็กๆเอาของออกมาและมอบเงินเป็นค่าเดินทางให้เขาด้วย”
ไม่ไกลนักเด็กน้อยพยักหน้าก่อนจะหายเข้าไปในหุบเขาลึก
ในขณะนี้ฮั่นยี่สุ่ยมีรอยยิ้มบนใบหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้มมาก
“เจ้าควรรู้ว่าอารมณ์ของข้าจะเปลี่ยนไปเมื่อเห็นสิ่งประดิษฐ์โบราณที่สามารถค้นคว้าได้”
ใบหน้าของผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงสงบลง เขานั่งลงดื่มชาเล็กน้อยเพื่อให้ความแค้นของพวกเขาสลายหายไป
ไม่นานหลังจากนั้น เด็กคนหนึ่งได้นำแผ่นป้ายทองแดง ตะเกียงทองแดง ลูกประคำและไม้เท้าวัชระสีทองออกมา นอกจากสิ่งของเหล่านี้แล้วยังมีเสื้อผ้าและอัญมณีอีกหลายอย่าง
“ขอบคุณผู้อาวุโส” เย่ฟ่านป้องมือของเขาด้วยความเคารพ
“ไว้เจอกันใหม่”
ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงลุกขึ้นยืนขณะที่เขาพาเย่ฟ่านออกจากหุบเขา ผู้อาวุโสอีกสองคนก็ยืนขึ้นและกล่าวคำอำลาเช่นกัน
หลังจากนั้นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเจ็ดปีก็เดินเข้ามาในศาลาและถามว่า
“อาจารย์ ท่านไม่ได้พูดถึงหรือว่าโบราณวัตถุทองแดงที่เสียหายเหล่านั้นมีประวัติศาสตร์ที่ไม่ธรรมดา? ทำไมเราถึงมอบมันให้กับมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง?”
“เป็นไปได้ไหมที่เจ้าอยากเห็นข้าต่อสู้กับอู๋ชิงเฟิง?” ผู้อาวุโสฮั่นกวาดสายตามองมาลูกศิษย์ของเขาอย่างเฉยเมย
“เจ้าพูดไปแล้ว เขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง”
“อาจารย์ ความตั้งใจของท่านคือ……” ชายหนุ่มดูเหมือนจะมีแสงวาบผ่านดวงตาของเขา
“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะมอบหมายงานนี้ให้หลี่อวิ๋นและหลี่หลิน จะไม่มีร่องรอยใดๆให้ถูกสืบสาวได้”
ฮั่นยี่สุ่ยไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของเขาสงบในขณะที่เขาจิบชาต่อและเพลิดเพลินกับทิวทัศน์นอกศาลา
ชายหนุ่มโค้งคำนับก่อนจะหันหลังเดินจากไป ไม่นานนักชายหนุ่มคนนี้จะรีบกลับพร้อมกับหลี่อวิ๋นและหลี่หลิน
“อาจารย์ ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับมนุษย์ธรรมดาคนนั้น”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่บวมของหลี่อวิ๋นและผิวซีดของหลี่หลิน ฮั่นยี่สุ่ยดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติดังนั้นเขาจึงถามด้วยความสงสัยว่า
“เจ้าสองคนทะเลาะกับใคร?”
ใบหน้าของหลี่หลินและหลี่หลินแดงขณะที่พวกเขาเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วยความอับอาย
ฮั่นยี่สุ่ยฟังทุกอย่างและยืนขึ้นอคณะที่กัดฟันคำรามออกมา
“ที่แท้ก็เป็นมันนั่นเองที่ฆ่าลูกชายของข้า!”
“เป็นความจริง?!” คนสามคนที่อยู่ข้างๆแสดงสีหน้าตกใจ
“ข้าเข้าใจสถานการณ์แล้ว นี่เป็นคำอธิบายเดียวที่เป็นไปได้ หยูเอ๋อร่วมกับผู้ฝึกฝนหลายคนในอาณาจักรน้ำพุแห่งชีวิตออกไปตามล่าเขาแต่กลับถูกฆ่าตาย” ฮั่นยี่สุ่ยตบโต๊ะหินด้วยใบหน้าเย็นชา
“ตอนนี้ข้าเข้าใจว่ามันเป็นเขา มันเป็นเขามาโดยตลอด!”
ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเจ็ดปีอุทาน
“ข้าจะแก้แค้นแทนเฟยหยูเอง!”
หลี่หลินและหลี่หลินแสดงสีหน้าตกใจ พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า ฮั่นเฟยหยูและผู้บ่มเพาะน้ำพุแห่งชีวิตสี่คนถูกเย่ฟ่านฆ่าเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว
“ฆ่า เราต้องฆ่าเขา!” ใบหน้าของฮั่นยี่สุ่ยเย็นยะเยือก
“คนผู้นี้เล่ห์เหลี่ยมมากมายจริงๆ” หลี่อวิ๋นรู้สึกว่าแผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น หลี่หลินก็ตกตะลึง ผิวของนางขาวซีดขณะที่นางตัวสั่นด้วยความกลัว
ฮั่นยี่สุ่ยเดินสองสามรอบก่อนที่จะหยุดและพูดกับชายหนุ่มที่เป็นลูกศิษย์ของภาวะ
“เรียกหาศิษย์พี่ของเจ้าและคนอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองอีกต่อไป ตราบใดที่เด็กคนนั้นออกจากหลิงซู่ตงเทียนก็ฆ่ามันทันที!”
“เราจำเป็นต้องให้ศิษย์พี่ออกมาฆ่าเขาโดยตรงเลยหรือ? แค่พวกเราก็น่าจะพอแล้ว”
ผู้อาวุโสฮั่นจ้องมองเขาอย่างเย็นชา
“เจ้าเด็กคนนี้ฆ่าผู้ฝึกฝนขอบเขตน้ำพุแห่งชีวิตไปหลายคนนั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อปีก่อน เจ้ายังไม่เป็นผู้ฝึกฝนขอบเขตสะพานวิญญาณหากเจ้าจะไปรนหาที่ตายก็ตามใจเจ้า”
“น่ากลัวขนาดนั้นเลย?”
“ข้าก็หวังว่าเขาจะเป็นมนุษย์ธรรมดา แต่ความจริงก็คือเพื่อนคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะอายุของเขา ข้าคงสงสัยว่าเขาทะลวงผ่านไปยังขอบเขตสะพานวิญญาณแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้คนทั้งสามที่อยู่ข้างๆก็สูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ
ฮั่นยี่สุ่ยรู้สึกขุ่นเคืองในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นอย่างดุเดือด
“เรียกศิษย์พี่สาวคนที่สองของเจ้าออกจากการทำสมาธิด้วย”
"อะไร?!" ชายหนุ่มอายุยี่สิบเจ็ดตกใจอย่างยิ่ง
“ศิษย์พี่ของข้าและพี่สาวคนที่สองเป็นผู้เชี่ยวชาญในขอบเขตสะพานวิญญาณ คนเดียวน่าจะเพียงพอแล้ว เราต้องการทั้งสองคนจริงๆหรือ?”
“ต้องใช้ยอดฝีมือสองคนที่ขอบเขตสะพานวิญญาณเป็นผู้นำไม่เช่นนั้นข้ารู้สึกไม่สบายใจจริงๆ!” ใบหน้าของฮั่นยี่สุ่ยนั้นดูน่ากลัวอย่างยิ่งและน่ากลัวอย่างยิ่งในขณะที่เขาพูดต่อไปว่า
“อย่าดูถูกศัตรู สิงโตควรใช้กำลังเต็มที่เพื่อจัดการกับกระต่าย หากเราตั้งเป้าที่จะฆ่า เราต้องรอบคอบและไม่เปิดโอกาสให้มันแว้งกัดเราได้!”
“หรือว่าพวกเราจะเชิญศิษย์พี่ทั้งสิบออกมาพร้อมกัน” ชายหนุ่มตกตะลึงอย่างมาก
ฮั่นยี่สุ่ยกวาดสายตาที่เย็นชากลับมา ชายหนุ่มรีบประสานมือแล้ววิ่งออกไปด้วยความกลัว
“เจ้าสองคนก็ตามไปดูเหตุการณ์ด้วย มันจะเป็นประโยชน์กับพวกเจ้า” ฮั่นยี่สุ่ยมองไปที่หลี่หลินและหลี่อวิ๋นขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น
คนทั้งสองยอมรับอย่างลังเล
ไม่นานหลังจากนั้น ชายในวัยห้าสิบและหญิงในวัยสี่สิบก็ปรากฏตัวขึ้นที่ศาลา
“คำนับอาจารย์!”
“พวกเจ้าทุกคนน่าจะรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร ข้าไม่อยากเห็นเขามีชีวิตอยู่!” เจตนาฆ่าของผู้อาวุโสฮั่นนั้นล้นหลาม
ภายในที่พักของผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงชายชราแนะนำว่า
“ลูกเอ๋ย เจ้าไม่ควรออกไปตอนนี้ หลังจากผ่านไปหลายวันข้าจะพาเจ้าออกไปเอง ข้าอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเจ้า”
“ไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ไม่มีใครทำอันตรายข้าได้”
“ข้าก็หวังว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ว่า……” ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงส่ายหัวขณะที่เขาหยุดพูดทันที
