ตอนที่แล้ว144 - กลับสู่หลิงซู่ตงเทียน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป146 - ไม่คิดจะคืนให้

145 - เก็บไว้แล้วอย่าบอกใคร


145 - เก็บไว้แล้วอย่าบอกใคร

สัมผัสอันศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟ่านนั้นแข็งแกร่งเป็นพิเศษ ทะเลสาบสีทองขนาดใหญ่ได้ก่อตัวขึ้นระหว่างคิ้วของเขา และในขณะที่เขากวาดความรู้สึกของเขาเขาสามารถสัมผัสได้ถึงการฝึกฝนของผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงซึ่งอยู่ที่ขอบเขตสะพานวิญญาณ

“ผู้อาวุโส ข้ามีอะไรจะให้ท่าน” ขณะพูดเขามีสีหน้าเคร่งขรึม

“ท่านต้องเก็บสิ่งนี้ไว้ อย่าให้คนอื่นค้นพบ มิฉะนั้นมันจะเป็นอันตรายต่อท่าน” ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงรู้สึกงงงวยและไม่เข้าใจว่าทำไมเย่ฟ่านถึงพูดแบบนี้ สีหน้าของเขาดูสับสน

“หาขวดหยกบริสุทธิ์มาให้ข้าที”

เมื่อเย่ฟ่านหยิบขวดหยกบริสุทธิ์ของเขาออกมาและเทน้ำศักดิ์สิทธิ์หนึ่งหยด พลังปราณแห่งชีวิตที่แน่นหนาทำให้ผู้อาวุโสตกตะลึงในทันที

“นี่คือ…… พลังที่แข็งแกร่งอะไรเช่นนี้!”

“ถึงแม้ว่าน้ำพุนี้จะไม่สามารถชุบชีวิตคนได้ แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะรักษาบาดแผลส่วนใหญ่และยืดอายุขัยของคน” เย่ฟ่านกล่าวอย่างจริงจัง

ชายชราเคยดูแลเขามาก่อนและเขาเป็นคนที่รู้วิธีแสดงความกตัญญู เขาจะออกจากอาณาจักรเอี๋ยนและไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ดังนั้นเขาจึงต้องการตอบแทนน้ำใจบางอย่าง

“น้ำนี้มีค่าเกินไป ข้ารับไม่ได้ รีบเก็บมันไว้” ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิง ส่ายหัวขณะที่ปฏิเสธ

“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าจริงใจมาก…….”

ในที่สุดเย่ฟ่านก็เติมน้ำแร่ศักดิ์สิทธิ์ลงในน้ำเต้าหยกจนเต็มแล้ววางมันไว้ในมือของชายชราก่อนจะสั่งว่า

“อย่าให้ใครรู้”

ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงตรวจสอบน้ำศักดิ์สิทธิ์อย่างรอบคอบ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงแก่นแท้แห่งชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนในนั้นและรู้ว่ามีต้นกำเนิดที่น่ากลัวอย่างแน่นอนในขณะที่เขามองไปที่เย่ฟ่านด้วยสายตาที่งงงวย

“นี่คือ……”

“อย่าถาม”

ชายชราไม่เคยคิดมาก่อนว่าน้ำนี้มาจากน้ำพุศักดิ์สิทธิ์บนยอดเขาศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งในดินแดนรกร้างโบราณต้องห้าม หากได้รู้เรื่องนี้เขาจะตกตะลึงอย่างแน่นอน

“ตอนนี้ข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ข้าจะออกจากอาณาจักรเอี๋ยน ผู้อาวุโสดูแลตัวเองด้วย” เย่ฟ่านแสดงความเคารพครั้งสุดท้ายต่อชายชรา

“เด็กน้อย เจ้ากำลังจะไปไหน? เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าตั้งใจจะตรงไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยก?” ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงเหลือบมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกถูกแยกออกจากอาณาจักรเอี๋ยนด้วยภูเขาและแม่น้ำนับหมื่น การเดินทางนั้นไกลเกินไปและมนุษย์ก็ไม่สามารถเข้าถึงได้ แม้ว่าพวกเขาจะเดินทางตลอดชีวิตก็ตาม……”

“อย่ากังวล ข้ามีการพิจารณาของตัวเอง แม้ว่าข้าจะไม่ไปที่นั่น ข้าก็จะเดินทางไปทั่วโลก ดินแดนรกร้างตะวันออกนั้นกว้างใหญ่ไพศาล ถ้าข้าไม่สำรวจมัน ข้าคงสูญเสียความเยาว์วัยไปจริงๆ”

หลังจากนั้นเย่ฟ่านถามว่าสิ่งที่เขาทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ยังคงอยู่หรือไม่ เขาต้องการเอาไปด้วย

“ข้าจะต้องส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้ หลังจากที่เจ้ากับผังป๋อหายตัวไป หุบเขานั้นก็ถูกมอบให้คนอื่น ของที่หลงเหลืออยู่ก็น่าจะถูกเก็บไว้ แต่ไม่รู้ว่าพวกมันได้รับการดูแลอย่างดีหรือไม่”

“ไม่เป็นไร ข้าจะออกไปสำรวจข้างนอกสักหน่อย” ก่อนจากไป เย่ฟ่านต้องการสำรวจซากปรักหักพังดึกดำบรรพ์อีกครั้ง

ซากปรักหักพังอยู่ตรงข้ามหลิงซู่ตงเทียน ทั้งสองแห่งเคยเป็นดินแดนเดียวกัน ที่นั่นสามารถมองเห็นแต่ภูเขาที่พังทลายและพืชพันธุ์ที่เหี่ยวแห้ง

หุบเขาและภูเขาเคยเป็นสีเขียวชอุ่ม แต่สิ่งที่เหลือก็เป็นเพียงดินที่ไหม้เกรียม พืชพรรณได้สูญเสียพลังชีวิตไปนานแล้วและผืนดินก็แห้งแล้ง

ในสมัยก่อนเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่ตอนนี้ฉากดังกล่าวอาจกล่าวได้ว่าแตกต่างไปราวฟ้ากับดิน

ต้นไม้โบราณที่แผ่กิ่งก้านสาขา พืชพรรณที่หนาแน่นและเขียวชอุ่ม ทั้งหมดนี้ถูกทำลายโดยไม่เหลืออะไรมาก มีเพียงกลิ่นอายของความตายที่เต็มไปด้วยความรกร้างเท่านั้นที่สามารถสัมผัสได้

“ผู้ฝึกตนจำนวนนับไม่ถ้วนมาที่ป่าตะวันออกเพื่อเปิดหลุมฝังศพของจักรพรรดิอสูร ความตายยังคงดำเนินต่อไปตลอดสามปีและสถานที่แห่งนี้ถือว่าถูกทำลายอย่างทั่วถึง”เย่ฟ่านรู้สึกเสียใจ

เขารู้สึกดีใจที่เขาตัดสินใจออกจากพื้นที่อย่างเด็ดขาด ไม่เช่นนั้น เป็นไปได้ว่าเขาจะต้องเป็นหนึ่งในผู้ฝึกตนที่เสียชีวิต

ไกลออกไป ภูเขาที่ร่วงหล่นเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นในช่วงสามปีที่ผ่านมา ความยิ่งใหญ่ที่เหี่ยวเฉาทำให้หัวใจรู้สึกหนาวสั่น

“ผังป๋อหายไปจากบริเวณนี้ ข้าสงสัยว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” เย่ฟ่านมาถึงภูเขาห้านิ้วแต่ไม่พบร่องรอยใดๆ หญิงสาวที่สมบูรณ์แบบและยอดฝีมือจากเผ่าพันธุ์อสูรได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

หลังจากนั้นเขาไปที่สุสานหยินของจักรพรรดิอสูร สระน้ำลึกเหมือนหมึกและสีดำจนน่าตกใจ รัศมีอันน่ากลัวดูเหมือนจะพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ทำให้แม้แต่ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาก็ยังดูเย็นชาอย่างน่ากลัว

“ผังป๋อ เมื่อข้ามีกำลังเพียงพอ ข้าจะตามหาเจ้าและช่วยชีวิตเจ้าอย่างแน่นอน” เย่ฟ่านออกจากพื้นที่นี้และกลับไปที่หลิงซู่ตงเทียน

ข้างหน้ามีน้ำตกไหลลงมาจากภูเขาฟ้าสูงตระหง่าน ดูเหมือนม้าสีเงินวิ่งลงมาจากจุดสูงสุดของภูเขา

ชายหญิงสองสามคนยืนอยู่ไม่ไกลจากน้ำตก ในหมู่พวกเขาเป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบปี นางสวมชุดสีเหลืองพร้อมกับเข็มขัดหยกที่เน้นเอวที่กลมกลึงของนาง

ร่างกายของนางถูกสร้างขึ้นอย่างวิจิตรงดงาม เวลานางเคลื่อนไหวทำให้เกิดความรู้สึกเย้ายวนถึงขีดสุด

ขณะที่เย่ฟ่านเดินไปตามน้ำตก ใบหน้าของหญิงสาวดูงุนงง ดูเหมือนนางจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ในขณะที่นางหัวเราะอย่างเย็นชา

“เจ้านั่นเอง!”

เย่ฟ่านจำหญิงสาวคนนี้ได้โดยธรรมชาติ นางเป็นต้นกล้าสวรรค์ของหลิงซู่ตงเทียนหลี่หลิน ความสัมพันธ์ของนางกับฮั่นเฟยหยูนั้นดีมากและได้กระทำกาลงมือต่อผังป๋อและเขาเมื่อสามปีก่อน

ในบริเวณน้ำตกยังมีผู้คนจำนวนมาก เด็กหนุ่มในวัยยี่สิบได้ยินเสียงความโกลาหลก็รีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเย่ฟ่าน ใบหน้าของเขาดูตกตะลึงก่อนที่เจตนาฆ่าจะถูกปลดปล่อยออกมา

“เป็นเจ้าจริงๆ ย้อนกลับไปในตอนนั้น เจ้าสามารถหลบหนีด้วยโชค แต่เจ้ายังกล้าบุกเข้ามาในสำนักหลิงซู่ของเรา”

ชายหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้า เขาคือหลี่อวิ๋นและมีความสามารถพิเศษ เขาไม่ได้ด้อยกว่าต้นกล้าเซียนและอยู่ด้วยกันกับหลี่หลินเสมอ

เย่ฟ่านยิ้มและแสร้งทำเป็นจำพวกเขาไม่ได้

“พวกเจ้าเป็นใคร? ทำไมเจ้าถึงปิดกั้นโดยเส้นทาง?”

“เลิกทำตัวงี่เง่า? เจ้าเชื่อจริงๆหรอว่าเจ้าสามารถหลอกพวกเราได้” ใบหน้าของหลี่หลินเย็นชาอย่างยิ่งและมีแสงเย็นวาบผ่านดวงตาของนาง

“สามปีผ่านไปแล้วข้าคิดอยู่เสมอว่าจะได้พบเจ้าอีกครั้ง ใครจะรู้ว่าเจ้ากล้าที่จะกลับมาจริงๆ”

“ไม่คิดว่าข้าจะมีเสน่ห์มากถึงขนาดนี้เจ้าถึงกับคิดถึงข้าอยู่ตลอดเวลา”

ใบหน้าของหลี่อวิ๋นเย็นลงในขณะที่เขาจ้องมองไปที่เขา

“เจ้าพวกขยะที่ไม่สามารถแม้แต่จะฝึกฝน จนถึงที่สุดเจ้ายังต้องการโต้กลับ เจ้าจะทำอะไรได้อีก?”

“พวกเรามีความแค้นต่อกันจริงๆหรือ?” เย่ฟ่านถามอย่างเย็นชาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“อย่าพูดถึงความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างเจ้ากับน้องชายฮั่น เพียงแค่เจ้าล่องูเขาหยกจากซากปรักหักพังดึกดำบรรพ์มาโจมตีกลุ่มพวกเราเรื่องนี้ก็คลี่คลายไม่ได้แล้ว ก่อนหน้านี้ข้าสาบานว่าถ้าข้าเจอคนง่อยอย่างเจ้าอีก ข้าจะฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน!”

หลี่อวิ๋นนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนและใบหน้าของเขากลายเป็นเหมือนน้ำแข็งน่ากลัวมาก

หลี่หลินก็พูดเสียงแหบ เหตุการณ์เมื่อนานมาแล้วแวบเข้ามาในจิตใจของพวกเขาทำให้นางรู้สึกแทบบ้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผู้อาวุโสฮั่นปรากฏตัวขึ้นเพื่อฆ่างูเขาหยก หลี่อวิ๋นและนางคงถูกงูเฒ่ากลืนกินไปแล้ว

นางให้คำมั่นว่าจะสังหารเย่ฟ่านในตอนนั้น และด้วยโอกาสนี้ ร่างกายที่เรียวยาวของนางก็เริ่มสั่นสะท้านขณะที่นางพูดอย่างเย็นชาว่า

“ใครจะรู้ว่าเราจะได้พบกันอีก เจ้าที่เป็นมนุษย์ธรรมดาถึงกับเกือบจะฆ่าเราได้จริงๆ!”

ใบหน้าของหลี่อวิ๋นเย็นชาเช่นเดียวกัน

“ทำไมเจ้าถึงเสียเวลากับเขา ข้าจะทรมานเขาจนตายอย่างแน่นอน”

เมื่อพูดอย่างนี้แล้วเขาก็เริ่มเดินไปข้างหน้า ข้างๆศิษย์รุ่นเยาว์คนอื่นๆดูเหมือนกำลังดูการแสดงอยู่

“ข้าจำเขาได้ เขาอยู่กับผังป๋อกับต้นกล้าเซียนในสมัยนั้น ทั้งสองคนหายตัวไปพร้อมๆกันไม่ใช่หรือ”

“ถูกต้อง ข้ายังจำได้ด้วยว่าพวกเขาได้ทุบตีฮั่นเฟยหยูและอีกสองสามคนจนสลบก่อนที่จะโยนพวกเขาจะโยนคนพวกนั้นลงไปในหนองน้ำ”

หลี่หลินและหลี่หลินเดินไปข้างหน้าพร้อมกันด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย ความเข้าใจของคนสองคนที่มีต่อเย่ฟ่านยังคงติดอยู่ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาและพวกเขาก็ไม่มีความคิดว่าเย่ฟ่านจะสามารถเป็นผู้ฝึกฝนในระดับสะพานวิญญาณได้

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด