บทที่ 8 ผู้หญิงที่สวยอย่างไม่น่าเชื่อ

วิคเตอร์หันไปมองไวโอเล็ต

เมื่อเธอพูดคำเหล่านั้น เธอก็ยิ้มอย่างบ้าคลั่งบนใบหน้าของเธอ มันเป็นรอยยิ้มที่อันตราย แต่ในขณะเดียวกัน วิคเตอร์ก็คิดว่ารอยยิ้มนั้นช่างสวยงาม มันเป็นรอยยิ้มที่สวยงามจริงๆ

ที่เธอพูดยังงี้แสดงว่าเธอต้องมีปัญหาในด้านความคิดอย่างแน่นอน และเขาก็คิดว่าสำหรับเขาที่ยอมรับความจริงได้ง่ายๆเขาก็ต้องมีปัญหาเรื่องความคิดเหมือนกันด้วยใช่ไหม?

แต่ถ้าให้พูดตรงๆแล้วละก็ วิคเตอร์ก็ไม่ได้รังเกียจที่เป็นยังงี้เลย

วิคเตอร์ยิ้มอย่างมีความสุขเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า

“ดูเหมือนว่าฉันจะได้อยู่กับเธออีกหลายปีเลย ดังนั้นฉันหวังว่าเธอจะดูแลฉันนะ...ที่รัก?” คำสุดท้ายที่วิคเตอร์พูดมันไม่เคยออกจากปากของเขามาก่อนเลย ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือเปล่า

วิคเตอร์ไม่รู้ว่าการมีแฟนคืออะไร และเขาก็ไม่รู้ว่าการมีภรรยาเป็นยังไง แต่เขารู้สึกเหมาะที่จะเรียกเธอแบบนั้น เขาจึงพูดคำนั้นออกมา

ทันใดนั้นรอยยิ้มของไวโอเล็ตก็ค่อยๆกว้างขึ้นอย่างผิดปกติ และตอนนั้นเองที่จู่ๆเธอก็มาปรากฏตัวตรงหน้าของวิคเตอร์ก่อนจะกอดเขาแน่นๆแล้วพูดว่า

“ใช่ ฉันจะดูแลคุณเอง ที่รัก!”

ดูเหมือนว่าวิคเตอร์จะไปกระตุ้นปุ่มบางอย่างในร่างกายของผู้หญิงคนนี้ เธอเริ่มกอดเขาและดมเขาพร้อมกับพูดว่า 'ที่รัก'

เธอลากมือของเธอไปทั่วร่างกายของวิคเตอร์ราวกับว่าเธอกำลังพยายามจะครอบครองเขาหรืออะไรบางอย่าง

เธอดูน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ วิคเตอร์เริ่มลูบผมสีขาวของเธอโดยไม่รู้ตัว

เมื่อรู้สึกถึงมือของวิคเตอร์ที่ลูบไล้เส้นผมของเธอ เธอก็แข็งค้างและหยุดเคลื่อนไหวในทันใด

เธอหันหน้ามาทางเขา เพราะพวกเขาทั้งคู่สูงเกือบเท่ากัน

วิคเตอร์สามารถเห็นใบหน้าของเธอที่ตอนนี้มันอยู่ใกล้กับเขามาก ขณะที่เขาลูบไล้เธอเขาก็ถามเธอว่า

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆถึงนิ่งไปล่ะ?"

“หืม นายไม่โกรธหรือหงุดหงิดกับท่าทีของฉันเหรอ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงไม่ไว้วางใจ

“ฉันจะโกรธทำไม ฉันคิดว่าเธอน่ารักซะด้วยซ้ำ” วิคเตอร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“อ๊ะ” เธอเอามือแตะหน้าอกเหมือนโดนอะไรที่หัวใจ

“ใช่เลย ท่านหญิงไวโอเล็ตเป็นคนที่พิเศษจริงๆ” คางุยะพูด

ในขณะนั้นเองที่สาวใช้ผมบลอนด์ที่ชื่อว่านาลาเลียก็เดินเข้ามาหาเธอ

“ชู่” นาตาเลียทำท่าทางบอกให้คางุยะให้เงียบลง

คางุยะเพียงแค่พยักหน้าตอบรับเท่านั้น

วิคเตอร์กำลังมองดูตัวเองที่ใส่สูทสีดำ เขาดูตกใจกับรูปร่างหน้าตาของเขาเป็นอย่างมาก

เมื่อเขาหันไปเห็นมือของคางุยะที่ถือชุดเก่าของเขาเอาไว้ เขาก็ตกใจแล้วพูดออกมาว่า

“เดี๋ยวก่อน! นั่นมันชุดชั้นในของฉัน!? เธอถอดเสื้อผ้าฉันออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”

คางุยะทำมือบางอย่าง

"ฉันเป็นสาวใช้มืออาชีพของตระกูลสโนว์ ฉันจะแปลกใจมากถ้าท่านลอร์ดวิคเตอร์รู้สึกตัวว่าฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าของท่าน มือของฉันได้รับการฝึกฝนให้เปลี่ยนเสื้อผ้าของชายหรือหญิงไม่ว่าจะเพศใดก็ตามให้ว่องไวและเบามือมากที่สุด และฉันจริงจังกับงานของฉันเสมอ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่มีอารมณ์อะไร แต่วิคเตอร์สามารถสัมผัสได้ถึงความมั่นใจที่ไม่สั่นคลอนในน้ำเสียงของสาวใช้คนนั้น

“…ก็ได้…” วิคเตอร์ไม่รู้จะพูดอะไร อันที่จริงเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรดี? เขาแค่คิดอย่างนั้นและหันไปหาไวโอเล็ตซึ่งยังอยู่ในสภาพเหมือนฝัน

เธอหัวเราะคิกคักเสียงต่ำขณะที่เธอพูดอย่างรวดเร็วคนเดียว ดูเหมือนเธอจะเพ้ออะไรอยู่

“เธออยู่ในสภาพนี้ไปแล้วคงใช้เวลาอีกสักพักกว่าเธอจะกลับมาเป็นปกติ ฉันคิดว่าเราควรจะแจ้งท่านพ่อและท่านแม่ของท่านหญิงไวโอเล็ต” นาตาเลียพูดขณะเดินไปที่ประตู

วิคเตอร์คิดว่าชีวิตแบบนี้ก็น่าสนใจไม่ใช่น้อย เขาได้พบกับสาวใช้ที่ทุ่มเทในงานของตัวเองและทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ สาวใช้ผมบลอนด์ที่ดูเหมือนจะไม่สนใจเจ้านายของตัวเองแต่จริงๆแล้วก็สนใจอยู่บ้าง เขาคิดว่าแวมไพร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกจริงๆ แม้ว่าสาวผมบลอนด์จะไม่ใช่แวมไพร์ก็ตาม

...

ไวโอเล็ตต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะตื่นจากสภาพนั้น...แต่จริงๆแล้วเมื่อวิคเตอร์เห็นสภาพของเธอเขาก็ไม่ได้คิดว่าเธอตื่นเต็มที่แล้ว

ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ห้องเดิมแล้ว วิคเตอร์กำลังนั่งอยู่บนโซฟาและไวโอเล็ตก็นั่งอยู่ข้างๆเขาขณะที่เธอก็กอดแขนของเขาไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ ไวโอเล็ตดูเหมือนขุนนางที่น่านับถือมากๆ

วิคเตอร์มองไปรอบๆอย่างอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าคฤหาสน์นี้มีกี่ห้อง? ห้องนี้ดูคล้ายกับห้องที่เขาเคยอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ แต่เขาก็รู้สึกว่าห้องนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป ด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเมื่อเขาอยู่ในห้องนี้ มันเหมือนกับว่าเขากำลังถูกจับตามองอยู่ตลอด

เมื่อวิคเตอร์เปลี่ยนการมองเห็นของเขาให้กลายเป็นโลกสีแดง มันก็ทำให้เขาเข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนั้น

ห้องนี้ถูกล้อมรอบด้วยแวมไพร์ตนๆอื่นๆเต็มไปหมด

‘อืม...มีแวมไพร์อยู่ที่นี่ประมาณยี่สิบตัวงั้นหรอ? พวกเขาอยู่ทั่วคฤหาสน์นี้เลยสินะ ดูเหมือนว่าที่นี่จะใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้สินะ’

วิคเตอร์มองลงไปข้างล่างและเขาเห็นเงาสีแดงบางส่วนอยู่ที่ห้องใต้ดินด้วย เขายังเห็นว่าจริงๆแล้วมนุษย์คนเดียวในคฤหาสน์นี้ นาตาเลีย จริงๆแล้วเธออยู่ที่ห้องใต้ดินข้างล่างพร้อมกับแวมไพร์อีกสองตน และดูเหมือนว่าเธอจะกินอะไรอยู่?

“ท่านหญิงไวโอเล็ต ฉันไม่รู้ว่าคุณคือ...อืม กำลังเดทอยู่” แวมไพร์ที่นั่งตรงข้ามวิคเตอร์เริ่มพูด แต่ไวโอเล็ตก็ขัดจังหวะของเขา

“เขาเป็นสามีของฉัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆซึ่งเต็มไปด้วยความสุขมากมาย

“…ฉันไม่รู้ว่าคุณแต่งงานแล้ว” ชายคนนั้นพูด

วิคเตอร์มองไปที่ผู้ชายที่เดินมาพร้อมกับผู้หญิง เขาเป็นผู้ชายสูง 190 ซม. มีผมสั้นสีดำสยายไปด้านหลัง เขาสวมสูทสีขาวและแว่นตา โดยรวมแล้วเขาดูเหมือนทนายความที่ประสบความสำเร็จ

ผู้หญิงอีกคนหนึ่งมองมาที่วิคเตอร์เหมือนกำลังดูเหยื่อ เธอมีผมสั้นสีดำ ทรงผมของเธอดูเหมือนกะเหรี่ยงและเธอสวมชุดทำงานปกติ เธอเตี้ยกว่าผู้ชายจากที่วิคเตอร์เห็นเธอสูงประมาณ 170 ซม.?

บังเอิญที่ชื่อของเธอคือกะเหรี่ยง

ไวโอเล็ตยิ้มเล็กน้อยและพูดขณะที่เธอหลับตา

“ลูซี่ ฉันคิดว่านายไม่ควรจะรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตของฉันเลยนะ ทำไมนายถึงไม่กลับไปหาแม่ที่ตั้งชื่อให้นายเป็นผู้หญิงซะบ้างล่ะ” เธอพูดด้วยความรังเกียจ

เธอสามารถพูดยังงี้กับแขกได้ด้วยงั้นหรอ? วิคเตอร์สงสัย

ลูซี่ค่อยๆปรับแว่นตาของเขาในขณะที่มือสั่นเล็กน้อย

แค๊กๆ!

ลูซี่แสร้งทำเป็นไอและมองไปที่ไวโอเล็ต

“ท่านหญิงไวโอเล็ต” เขาเอนหลังพิงโซฟาแล้วพูดว่า

"ฉันมาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้น ฉันต้องการให้คุณอนุญาตให้พาแวมไพร์จำนวนมากมาที่เมืองนี้"

โอ้?

วิคเตอร์เริ่มมองผู้ชายคนนั้น

ไวโอเล็ตลืมตาขึ้นและดวงตาของเธอก็กลายเป็นสีแดง

“ลูซี่ ที่นี่คืออาณาเขตของฉัน และฉันไม่ยอมรับแวมไพร์ตัวอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลของฉันเข้ามาในที่ของฉัน นายก็รู้ใช่ไหม? แต่นายยังกล้ามาถามฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกยังงั้นหรอ? นาย...ต้องการสงครามใช่ไหม?”

“ฉันไม่กล้า ฉันตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามพันปี ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรุกรานตระกูลสโนว์เลย และยิ่งเป็นเรื่องเล็กน้อยแบบนี้แล้วด้วย” เขาพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

ไวโอเล็ตยังคงเงียบและรอให้ลูซี่พูดต่อ

“รู้ไหม ท่านหญิงไวโอเล็ต ฉันเป็นคนที่ขี้กลัวมาก ฉันกลัวตายมากและด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องปกป้องตัวเอง ฉันไม่อยากตายเพราะกระสุนในหัว” เขาพูดในขณะที่ทำท่าทางเกินจริง

ไวโอเล็ตลืมตาขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนเธอจะเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะสื่อ จากนั้นเธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"การสืบสวน"