ตอนที่แล้วถือซะว่าชดใช้ให้ฉัน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปคำเชิญชวนจากผู้นำตระกูลหลิน

ชายหนุ่มผู้ร่วงหล่น


“เจ้าเด็กบ้า นี่เจ้าเทเลพอร์ตอีท่าไหนถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย!” ลิลิธบ่นราฟโดยไม่สนใจสายตาทุกคนที่มองมา เพราะเธอเคยชินกับการถูกจ้องทองโดยประชาชนในเขตปกครองมารที่ 2 ของเธออยู่แล้ว

“โทษทีๆ พอดีพึ่งได้พลังนี้มาเลยยังใช้ไม่คล่องอ่ะ” ราฟยิ้มแห้งๆก่อนจะหันไปมองรอบๆ

“พวกนายมาทำอะไรกันอ่ะ หรือว่า...ที่นี่มีคนดังมาใช่มั้ย!? ไหนๆ อยู่ไหนๆ ฉันอยากเห็นๆ ขอเป็นไอดอลเถอะนะ ฉันอยากเจอไอดอลของที่นี่อ่ะ อุว่ะฮ่าๆๆ” ราฟที่เห็นคนมามุงกันเยอะก็ตื่นเต้น เขารีบปล่อยมือจากเอวหญิงสาวแล้วพยายามมองหาคนดังคนนั้น

“คนดังที่ว่าก็คือแกนั่นแหละโว๊ยยย” ทุกคนพร้อมใจกันตะโกนออกมาเสียงดังจนราฟหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เขาชี้นิ้วมาที่ตัวของเขาเอง ก่อนจะทำหน้ามึนถามออกมาอย่างงงๆ

“อ้าว นี่ฉันเป็นคนดังเหรอเนี่ย ว่าแต่ดังเรื่องอะไรอ่ะ”

‘คงจะเป็นเรื่องที่เราหล่อขึ้นแน่ๆเลย เอิ๊กๆ’ ชายหนุ่มคิดในใจอย่างหลงตัวเอง

“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ ทั้งๆที่นายกับผู้หญิงคนนั้นไปปรับความเข้าใจกันบนตะ...เตียงกันมาจนเหงื่อไหลเป็นน้ำแบบนั้นเนี่ยนะ!? แถมยังรุนแรงจนต้องออกมาข้างนอกอีก ไม่อายเลยรึไง!?” นักเรียนชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

‘ทำไมพระเจ้าถึงให้เจ้าบ้านี่มีสาวสวยขนาดนี้มาชอบได้นะ ทั้งที่มันบังคับเธอแท้ๆ! ฟ้าดินช่างไม่ยุติธรรม! ฉันไม่ได้อิจฉาหรอกนะ ฮือๆๆ’

“เดี๋ยวๆ ฉันไปปรับความเข้าใจกับเธอคนนี้ก็จริง แต่ทำไมพวกนายต้องมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารแบบนั่นฟะ!?” ราฟถามด้วยความรู้สึกที่โครตจะงง

“ก็แกไปขืนใจผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่รึไง!? เจ้าปีศาจราคะเอ๊ย ถึงตอนนี้เธอจะให้อภัยแกหลังจาก ‘ปรับความเข้าใจ’ กันแล้วก็เถอะ แต่ถ้าวันนี้พวกฉันไม่ได้สั่งสอนโจรร้ายอย่างแก พวกฉันจะไม่ขอเรียกตัวเองว่านักเรียนผู้พิทักษอีกต่อไป!”

ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น ราฟก็เห็นว่าทุกคนที่อยู่รอบตัวเขาจ่างพากันปลดปล่อยพลังพิเศษของตนออกมา ไม่ว่าจะมาจากพลังสายเลือด หรือพลังที่ตื่นขึ้นเอง และพลังพวกนั้นล้วนมีเป้าหมายการโจมตีคือตัวเขาทั้งสิ้น!

“เห้ย! ฉันไปขืนใจใครตอนไหนฟะ!? โว้ว...เมื่อกี้กะเอาให้พิการเลยรึไงวะเจ้าบ้าพวกนี้!” ราฟหลบการโจมตีของนักเรียนพวกนั้นอย่างสบายๆ แต่ก็ยังงงอยู่ดีว่าพวกเขาไปเอาข่าวลือพวกนี้มาจากไหน ราฟคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันขวับไปทางจักรพรรดิโลหิตสาว

“วิ้ววว~”

เมื่อเขาหันไปมองก็เห็นสาวเจ้าผิวปากอย่างอารมณ์ดีที่เห็นเขาตกอยู่ในสภาพนี้

‘ฝีมือเจ๊เองเหรอ!?’ เขาถามลิลิธโดยส่งกระแสจิตไปถามหญิงสาวโดยตรงพร้อมกับคิ้วที่ขมวดกันแน่น

‘ประมาณนั้นแหละ ก็ตอนนั้นข้าเกลียดเจ้ามากที่ลักพาตัวลูกศิษย์ข้าไปนี่ เลยว่าจะสังหา...สั่งสอนด้วยการส่งข่าวลือผิดๆให้เจ้ารับไว้ เป็นไงล่ะ เจ้าคงจะเครียดมากสินะที่ชื่อเสียงของเจ้ากำลังพังทลายน่ะ คิกๆ’ เมื่อลิลิธเอ่ยจบเธอก็แสยะยิ้มให้เขา

“อืม...ไม่รู้สิ เพราะฉันไม่สนเรื่องชื่อเสียงอยู่แล้วว่าจะดีหรือร้ายอ่ะนะ...” ราฟยักไหล่ก่อนจะมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนเธอขนลุก เมื่อลิลิธกระพริบตาครั้งหนึ่งก็พบว่าราฟปรากฏตัวเข้ามากอดเธอไว้แล้วพาลอยขึ้นฟ้าพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหญิงสาว

“เจ้าคงจะไม่ได้คิดอะไรแปลกๆอยู่ใช่มั้ย ข้ารู้ว่าเข้าไม่ใช่คนแบบนั้น...”

“โทษทีนะที่คราวนี้ฉันคิดจริงๆ เจ๊เป็นฝ่ายเรื่มก่อนเองนะ ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วงั้นฉันจะทำให้ข่าวลือเป็ยจริงเอง!” ราฟแสยะยิ้มเลียนแบบลิลิธ แต่มันกลับดูน่ากลัวมากกว่าหลายเท่า

“อ้อ แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าร่างจริงของเจ๊เป็นยังไง เพราะดวงตาคู่นี้มันมองทะลุร่างแปลงได้...”

“จุ๊ๆ นี่เจ๊ ถ้าเป็นไปได้ตอนอยู่กับผมช่วยคืนร่างเดิมได้มั้ย บอกตามตรงว่าเจ๊น่ะน่า...” ราฟกอดหญิงสาวก่อนจะยื่นหน้าไปหาลิลิธที่ถูกสวมกอดไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ก่อนจะ...หอมแก้มหญิงสาวเบาๆ

เมื่อเขาถอนใบหน้าออกมาจากแก้มของเธอเขาก็พูดต่อด้วยใบหน้ายิ้มระรื่นว่า “...หอมแก้มแค่ไหน”

ปุ๊งงง

สิ้นเสียงของขายหนุ่ม ลิลิธก็หน้าแดงก่ำโดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์โกรธหรือะไรกันแน่ จากนั้นเธอก็สลบไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

“...” คนอื่นที่มองจากบนพื้น

“อ๊ากกกก นี่แกเมินพวกเรางั้นเรอะ!? ลงมาให้พวกฉันจัดการเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“เจ้าหมอนั่นลอยได้ยังไงน่ะ ไหนว่าพลังของหมอนั่นที่แสดงออกมาตอนล้มมาคัสเป็นแค่การเสริมพลังกายไม่ใช่เหรอ”

“นั่นน่ะสิ มันอาจเป็นอุปกรณ์อะไรบางอย่างที่ทำให้บินได้ก็ได้...อ๊ะ” กลุ่มไอรีนมุงพากันแสดงความเห็นกันอย่างออกรสออกชาติ จากนั้นก็พากันเงียบไปหลังจากสังเกตเห็นผู้มาใหม่

.

.

.

“เง่ะ นี่เธอเป็นจักรพรรดิโลหิตผู้น่าเกรงขามที่อยู่มานานหลายพันปีตามที่เราเรียนมาจริงป่าววะ ทำไมโดนหอมแก้มแค่นี้ถึงกับสลบเลยอ่ะ...” ราฟขมวดคิ้วสงสัยขณะประคองร่างของเธอเอาไว้ จากนั้นชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงสามสายมุ่งตรงเข้ามาที่เขา เมื่อเขาหันหน้ากลับไปก็พบกับซายะ เรเชล และหลินอิงอิงที่กำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“กล้ามากนะที่มาทำเรื่องแบบนี้ในโรงเรียนต่อหน้าฉัน!” ซายะเอ่ยเสียงเย็นชาก่อนที่ด้านหลังของเธอจะมีไอเย็นก่อตัวเป็นรูปร่างของยักษ์ญี่ปุ่น

“ฉันอุตส่าห์ตามมาช่วยเพราะคิดว่านายกำลังลำบาก แต่นายกลับ...” เรเชลพูดหน้าตายอย่างไม่สมกับเป็นเธอ ก่อนจะมีคลื่นดาบที่แสนคมกริบแผ่ออกมารอบตัวของของเธอ

“เทพมังกรอัสนี” หลินอิงอิงไม่พูดอะไรให้มากความ เธอใช้ออกด้วยวิชาขั้นสูงสุดของตระกูลที่มีให้ทายาทแห่งตระกูลหลินฝึกโดยเฉพาะขึ้นมาทันที

“เอิ่มมม คุณผู้หญิงทั้งสามครับ ใจเย็นๆกันก่อนนะ คือว่ามันไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิ...”

“ไม่ต้องมาแก้ตัว!” หญิงสาวทั้งสามพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะโจมตีใส่ชายหนุ่มผมเทาทันที

“เห้อ ตูคงหนีไม่รอดแล้วสินะ หลักฐานแน่นหนาขนาดนี้ ถ้างั้น...” ราฟถอนหายใจ เขาแตะตัวของลิลิธที่สลบอยู่แล้วส่งเธอไปที่เตียงในห้องพักของเขาที่ได้ใช้ดวงตาตรวจสอบดูเมื่อครู่และพบว่าวาเนสซ่ากับโกโก้ยังยังอยู่ข้างใน อาจเป็นเพราะห้องในหอพักของเขานั้นเป็นห้องเก็บเสียงจึงทำให้ทั้งสองยังคงรอการลับมาของเขาไม่ก็ลิลิธอยู่ภายในห้อง โดยไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายนอก

เมื่อชายหนุ่มส่งลิลิธไปเรียบร้อยแล้วเขาก็อ้าแขนรับพลังพวกนั้นด้วยใบหน้าเซ็งๆ

‘ทำไมถึงมีแต่เรื่องฟะ!?’ เมื่อเขาบ่นในใจจบ พลังทั้งสามสายที่ถูกปล่อยออกมาจากสามสาวก็มาถึงเขาพอดี

ตูมมม!

“อ๊ากกกก” ราฟลดระดับพลังการป้องกันทางร่างกายของเขาลงเล็กน้อยพอให้พลังของทั้งสามทำร้ายเขาได้นิดหน่อย ก่อนจะแหกปากร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวโดยชายหนุ่มเลียนเสียงของมาคัสตอนโดนบาทาทลายไข่ของเขา ทำให้เสียงร้องของราฟที่เปล่งออกมานั้นราวกับคนที่กำลังจะขาดใจ

‘แสดงเก่งขนาดนี้ออสกาน์ต้องเข้าแล้วป่ะ หๆ’

หลังจากคิดจบ ราฟก็ปล่อยตัวเองให้ร่วงลงมาจากท้องฟ้าราวกับนกปีกหัก

ตูมมม!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด