ตอนที่แล้วศิษย์ของจักรพรรดิโลหิต
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปโอสถแปลงอสูร

พักผ่อน


ครืนนน

เจี๊ยกกก

วานรสีชาดที่เห็นการดิ้นรนของมนุษย์ตรงหน้าก็ง้างหมัดที่เต็มไปด้วยลาวาของมันขึ้นแล้วทุบออกไปเต็มแรง

“ลีออน ไม่นะ” เรเชลที่ถูกคลื่นเสียงของชายหนุ่มนามว่าลีออนกระแทกให้ลอยออกไปตะโกนขึ้นมาเสียงดังด้วยความเสียใจ

“จะตะโกนทำไมเสียงดังฮะยัยนักดาบ” เสียงที่เฉยชาดังขึ้นข้างหูของเรเชล เมื่อเธอหันไปก็พบเข้ากับหัวของนกสีเขียวตัวหนึ่งที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่

“กรี้ดดด”

ผัวะ

ด้วยความตกใจหญิงสาวเลยใช้ดาบในมือของเธอฟันไปที่มันทันที

เคร้ง

“เห้ยๆ แค่หยอกเล่นนิดหน่อยคิดจะฟันกันเลยเหรอ รู้มั้ยว่าหัวเจ้านี่ราคาหลายล้านเหรียญเชียวนะ” ราฟที่ใช้นิ้วของเขาคีบดาบของเธอพูดขึ้นขณะยื่นหน้าออกมาให้หญิงสาวเห็นด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

“เจ้าบ้า...อ๊ะ ลีออน” ขณะที่กำลังจะโวยใส่ราฟ เรเชลที่นึกถึงเพื่อนของเธอก็ได้รีบหันกลับไปยังทิศทางที่วานรสีชาดทุบพื้นจนตอนนี้เต็มไปด้วยควันฝุ่น

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมอนั่นมาถึงก่อนฉันอีก” ราฟยักไหล่

“หมอนั่น หรือว่า...” เรเขลยังไม่พูดจบ แสงสีทองก็เปล่งออกมาจากกลุ่มควันตรงหน้าทันที

“นี่ยัยนักดาบ เธอคิดว่าความร้อนของดวงอาทิตย์กับลาวาอันไหนจะร้อนกว่ากัน” ราฟที่ตอนนี้ใช้เนตรสีทองมองส่องควันเข้าไปหันมาถามหญิงสาว

“ก็ต้องดวงอาทิตย์อยู่แล้วสิ” เรเชลตอบ สีหน้าของเธอเริ่มผ่อนคลายหลังจากเห็นว่าพัคแทยังอยู่ที่นี่

“งั้นเธอก็มั่นใจได้เลยว่าเจ้าหน้าหล่อนั่นชนะแน่ ก็หมอนั่นน่ะ ดวงอาทิตย์เคลื่อนที่ดีๆนี่เอง” ราฟยิ้มตอบก่อนจะยื่นมือมาให้หญิงสาว

เรเชลที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ปฏิเสธความหวังดี คว้ามือของราฟขึ้นมาเพื่อพยุงตัวของเธอขึ้น

“เพื่อนของเธอโอเคมั้ย” ราฟถามถึงเพื่อนสาวของเรเชล

“ลิลลี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก เธอสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ แต่ลีออนน่ะสิ” เรเชลขมวดคิ้ว

“หมายถึงเจ้าคนแขนขาดนั่นน่ะเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก แค่รอดไปได้เดี๋ยวคุณหมอที่ห้องพยาบาลก็รักษาเองนั่นแหละ”

“เป็นงั้นก็ดี” เรเชลที่ได้ยินคำปลอบใจของราฟก็ยิ้มออกมา ก่อนที่เธอจะหันมาถามราฟว่า

“แล้วก่อนหน้านี้พวกนายไปอยู่ที่ไหนมา รู้มั้ยว่าพวกฉันตกใจมากแค่ไหนที่อยู่ๆอสูรที่ถูกสต๊าฟไว้ก็กลับมามีชีวิตกันหมดน่ะ”

“เอ่อ มันเป็นแบบนี้...” ราฟเล่าเรื่องทั้งหมดให้เรเชลฟังโดยเขายกเครดิตในการจัดการศัตรูทั้งหมดให้กับพัคแทยัง

“อะไรนะ ประธานเนโรกลายเป็นมารงั้นเหรอ” เรเชลถามขึ้นด้วยความตกใจ

“ช่าย ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขาเลือกกลายเป็นมาร คงต้องสืบหากันอีกที” ราฟยิ้มตอบ

ครืน

เจี๊ยกกก

หลังจากทั้งสองคนคุยกันได้ไม่นาน พัคแทยังก็เดินออกมาพร้อมกับซากวานรสีขาดที่หลอมละลายจากพลังสุริยันของเขาจนเหลือแค่หัวและลำตัวส่วนบนนิดหน่อย ส่วนมืออีกข้างกำลังแบกร่างของลีออนที่หมดสติไปออกมา

“อ๊าก ไอ้หน้าหล่อ ฉันบอกไปตั้งแต่ตอนนายจัดการมังกรโลหะไปก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่เหรอว่าร่างกายมันขายได้หลายตังน่ะ ดูซิ เสียของหมด” ราฟที่เห็นสภาพของวานรสีชาดพูดขึ้นด้วยความเสียใจ

“เอ่อ โทษที มันมือไปหน่อย” พัคแทยังเกาหัว ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้กับเรเชลเป็นการทักทาย

“เดี๋ยวนะ พวกนายพูดถึงมังกรโลหะเหรอ แล้วไหนจะหัวที่ฉันจำได้ว่ามันเป็นหัวของวิหกวายุอีก นี่พวกนายสองคนจัดการพวกมันหมดแล้วเหรอ” เรเชลถามด้วยความตกใจระคนดีใจ เพราะนี่หมายความว่าสมาชิกคนอื่นรอดกันแล้ว

“ก็นะ พอฉันมาถึงก็เห็นเจ้านี่ไล่ปล่อยฝ่ามือซัดทำลายพวกมันทั้งสองตัวกับอสูรตัวอื่นจนร่างกายแหลกเละไปหมดแล้ว ที่พอใช้ได้ก็มีแค่หัวของเจ้านกนี่เนี่ยแหละ” ราฟบ่นขณะชูหัววิหกวายุขึ้นมาให้ดูอีกรอบก่อน

.

.

.

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นในศูนย์วิจัยถูกรายงานออกไปโดยพัคแทยัง พวกของราฟก็ได้กลับมาที่โรงเรียนไอรีนอีกครั้ง และราฟก็ได้รับเชิญให้ไปรับเหรียญกล้าหาญจากการเป็นผู้ร่วมรับมือกับเผ่ามารเช่นเดียวกับพัคแทยัง เรเชล และสมาชิกชมรมคนอื่น

ในตอนแรกราฟปฏิเสธที่จะขึ้นไปรับ แต่เมื่อได้ยินว่าทุกคนได้รับเงินรางวัลปลอบใจคนละ 5 ล้านเขาก็รีบตอบรับทันที

“ทำไมนายถึงพูดแบบนั้น พวกเราร่วมมือกันไม่ใช่เหรอ” พัคแทยังที่ขึ้นไปรับรางวัลเป็นคนสุดท้ายเดินลงมาถามราฟ

“นายรับเกียรติวีรบุรุษผู้ปราบมารไปคนเดียวแหละดีแล้ว ฉันสนแต่เงินเท่านั้น” ราฟยักไหล่

“งั้นนายเอาเงินรางวัลฉันมั้ย ฉันให้” พัคแทยังชูมือถือของเขาเตรียมโอนเงินให้ชายตรงหน้า

“เห้ยๆ นายเก็บไว้เถอะ ฉันไม่ได้หิวเงินขนาดนั้น” ราฟรีบปฏิเสธ

“งั้นฉันขอช่องทางติดต่อนายได้มั้ย เผื่อมีอะไรจะได้คุยกัน”

“หืม ได้สิ” ราฟแลกเบอร์ติดต่อกับพัคแทยัง ก่อนที่จะมีเสียงของเหล่าหญิงสาวดังขึ้นรอบๆตัวของพวกเขาทั้งสองคน

“พัคแทยัง วีรบุรุษผู้พิชิตมาร จบงานนี้แล้วไปกินเลี้ยงฉลองกับรวามสำเร็จของนายกันเถอะ น้าาา”

“ใช่ๆ รู้มั้ยว่าพวกเราคิดถึงนายมากเลย นายต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกเราฟังให้หมดเลยนะ”

“เอ่อ ขอโทษทีนะทุกคน ฉันต้องไปทำธุระกับราฟ...” พัคแทยังหันมาทางราฟเพื่อเป็นการขอความช่วยเหลือ

ชิ้ง

ทันใดนั้นสายตาพิฆาตของหญิงสาวที่รายล้อมชายหนุ่มตาสีทองอยู่ก็ถูกประเคนมาที่ชายหนุ่มผมเทา

“โอ้ว ฉันลืมไปเลยว่าต้องไปกินข้าวกับสัตว์เลี้ยงของฉัน เพราะงั้นคงไปกับนายไม่ได้ ลาล่ะ”

“เดี๋ยวสิ ราฟ”

“โทษทีนะเพื่อน ฉันคงช่วยนายไม่ได้ สายตาแต่ละคนน่ากลัวชิบ เหอๆ” ราฟบ่นออกมาคนเดียวหลังจากแยกออกจากพัคแทยังและสาวๆของเขาได้

“หิวจังแฮะ ไปหาของทำกินที่ตลาดดีกว่า ว่าแต่โกโก้จะเป็นไงบ้างน้า” หลังจากคิดเสร็จราฟก็เดินไปตลาดทันที

ราฟเดินดูของสักพักก็เลือกวัตถุดิบได้ เขาซื้อหอยนางรมกับของสำหรับทำยำมา แล้วซื้อเนื้อหมูคุโรบูตะไว้ทำสเต็กให้โกโก้กิน ก่อนที่จะเดินกลับไปที่หอ

หลังจากราฟกลับมาถึงหอโกโก้ก็รีบวิ่งมาต้อนรับเขาทันที

“นายท่านกลับมาแล้ว ข้าเหงามากเลย มาเล่นกานนน” โกโก้ใช้ร่างน้อยๆของเธอพุ่งเข้าซุกอกราฟก่อนจะเอาหัวถูไถไปมา

“เด็กดีๆ วันนี้ได้สั่งอะไรมากินยังล่ะ ป๊ามีเรื่องนิดหน่อยเลยกลับมาเร็ว เป็นไง ดีใช่ม้า”

“ดีมากๆเลย ว่าแต่ข้าอยากได้สายฟ้าอ่ะนายท่าน...โอ้ว ช่าย ขอบคุณค่า”

“เหอๆ” ราฟหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัวแล้วเริ่มลงมือทำอาหาร

“นายท่านจะทำอะไรกินเหรอคะ”

“มันคือยำน่ะ ต้องขอบอกเลยนะว่าหอยนางรมกับน้ำยำสูตรเด็ดกลมกล่มของป๊ามันเข้ากันได้ดีม๊ากกก ยิ่งถ้าได้กินกับหอมเจียวนะ ฮี่ๆ”

ติ๋งๆๆ

หลังจากได้ยินที่ราฟพูด น้ำลายของโกโก้ก็ไหลออกมา

“ขะ ข้าอยากลองชิมบ้าง”

“หนูกินได้เหรอ”

“ข้ากินเหมือนมนุษย์นั่นแหละ”

“เออเนอะ โกโก้ไม่ใช่ปอมธรรมดานี่หว่า”

หลังจากราฟทำยำหอยนางรมเสร็จเขาก็เอามาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับสเต็กหมูคุโรบูตะของโกโก้

“อ้า รสชาติที่คิดถึง สัมผัสที่นุ่มลิ้นของหอยนางรมขนาดเท่าฝ่ามือ บวกกับรถชาติเค็ม เปรี้ยว หวานนำกำลังดี โอ๊ย แซ่บ!” ราฟหลับตาฟินกับรสชาติอาหารที่เขาทำ

“นะ นายท่าน ข้าขอชิมบ้างสิคะ” โกโก้ที่เห็นอาการของนายท่านของเธอขอร้องออกมาด้วยความอยากชิมบ้าง

“หืม อ่ะ” ราฟป้อนหอยนางรมเข้าปากของโกโก้

“แง้ นายท่านนน! ข้าเผ็ดดด!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด