นายหญิงของโกโก้
หลังจากที่คาร์ลกลับไป ราฟก็นั่งท้าวคางเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างสบายอารมณ์
ไม่นานหลินอิงอิงก็เดินเข้ามา สายตาของเธอมองมาที่ราฟเป็นคนแรก หญิงสาวขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่มที่กำลังยักคิ้วให้เธอด้วยรอยยิ้มกวนๆ พร้อมขยับปากของเขาที่เธออ่านได้ว่า
‘คิดถึงผมมั้ย’
‘ไอ้เจ้านี่’ หลินอิงอิงคิ้วกระตุก เธอเลือกที่จะไม่สนใจแล้วพูดขึ้นมาว่า
“สัปดาห์หน้าจะมีการประลองผู้พิทักษ์ระหว่างโรงเรียน พวกเธอทุกคนต้องลงแข่งอย่างน้อย 1 รายการ ถ้าสนใจรายการไหนก็รีบลงชื่อได้เลย” เธอกดส่งใบสมัครออนไลน์ไปที่ห้องแชทของห้อง
หลังจากหลินอิงอิงพูดจบ นักเรียนในห้องก็พากันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเข้าไปลงรายการที่ต้องการทันที
ราฟหยิบมือถือขึ้นมาดู เขาเห็นว่าในแชทกลุ่มมีลิงค์ที่หลินอิงอิงส่งมา
‘รูปโปรไฟล์สวยจังเลยแฮะ แค่กๆ ไหนดูซิ เราลงอันไหนได้บ้าง หือ ทำไมพวกรายการง่ายๆถึงเต็มหมดแล้วล่ะ”
“อะไรวะ แข่งทำอาหารสำหรับผู้พิทักษ์สายสนับสนุนก็เต็ม เซ็ง เหลืออะไรบ้างเนี่ย...อ๊ะ มีที่นึง ทำไมไม่มีใครลงเลยล่ะ การแข่งขันเอาชีวิตรอดเหรอ น่าสนุกดีนี่ เหลือแค่รายการเดียวด้วย ช่วยไม่ได้นะ” ราฟกดสมัครรายการเอาขีวิตรอดลงไป
จากนั้นชื่อของเขาก็ปรากฏที่รายการผู้สมัคร
เพื่อนในห้องที่เห็นชื่อของเขาก็ร้องออกมา
“เห้ยพวกเรา จอมทลายไข่ลงเอาชีวิตรอดล่ะ”
“เอาจริงดิ!? ระดับ F อย่างเขาจะไหวเหรอ ถึงจะเอาชนะมาคัสได้ แต่รายการนี้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดขนาดมีคนเสียชีวิตเลยนะ เพราะเป็นการแข่งขันเอาชีวิตรอดที่มีโรงเรียนของเผ่ามาร กับเผ่าอื่นที่โหดร้ายพอกันมาแข่งด้วยอีก แล้วส่งนใหญ่คนที่ลงก็เป็นระดับ A ขึ้นไปทั้งนั้น”
“หึๆ ฉันว่าที่หมอนั่นลงเอาชีวิตรอดเพราะรายการอื่นเต็มหมดแล้วมากกว่า ไม่งั้นระดับพลังอย่างหมอนี่จะกล้าลงเหรอ”
“ก็จริง งั้นมาภาวนาให้เขากลับมาแบบครบ 32 กันเถอะ”
“...” ราฟถึงกับพูดไม่ออก แค่เขาลงรายการนี้ก็ทำให้เพื่อนในห้องคิดว่าเขาต้องเสียแขนไม่ก็ขากลับมาหลังการแข่งเลยเหรอ
ชายหนุ่มผมเทาเลิกสนใจคนในห้องแล้วกดเข้าเล่นเกมตีป้อมที่คล้ายกับเกมในโลกเก่าของเขาหลายส่วนทันที
หลินอิงอิงมองนักเรียนในห้องที่ตื่นเต้นกับการประลองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเบนสายตามายังราฟที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมอย่างเมามัน
‘เจ้านี่ จริงจังกับการประลองหน่อยไม่ได้รึไง’
“ราฟ หลังหมดคาบตามครูมาที่ห้องพักครูด้วย”
“อะ ครับ” ราฟเงยหน้ามาตอบก่อนก้มหน้ากลับไปใหม่
“...”
.
.
.
หลังเลิกเรียน ราฟตามหลินอิงอิงมาที่ห้องพักครูที่ถูกแบ่งห้องให้ครูแต่ละคนอย่างเป็นระเบียบ ทำให้พวกครูไม่สามารถได้ยินเสียงของกันและกันได้เพื่อความเป็นส่วนตัว
ราฟมองห้องทำงานของหลินอิงอิงอย่างสนใจ
“ครูชอบสีชมพูเหรอครับ เหมือนกับสีผมครูสินะ หุๆ” ราฟถาม เพราะห้องของหลินอิงอิงถูกตกแต่งด้วยของสีชมพูอ่อนเป็นส่วนใหญ่
“ช่างเรื่องห้องของฉันเถอะ นายนั่นแหละที่ต้องจริงจังได้แล้ว รู้มั้ยว่ารายการเอาชีวิตรอดมันอันตรายแค่ไหน”
“ถ้าให้ผมเดาก็คงเป็นการเอาชนะผู้เข้าแข่งขันทุกคนแล้วกลายเป็นคนที่เหลือรอดเพียงคนเดียวในกสรแข่งสินะครับ”
“ใช่แล้ว ในการแข่งขันนั้นจะมีการต่อสูทั้งต่อหน้าแหละลับหลัง เพราะงั้นนายต้องระวังให้มากเข้าไว้ ที่ฉันเรียกนายมาก็เพราะเรื่องนี้นี่ล่ะ”
“แล้วก็นี่”
หลินอิงอิงโยนแหวนสีเงินให้ชายหนุ่ม
“เห...แค่ผมไม่อยู่ไม่กี่วันก็คิดถึงผมจนขอหมั้นเลยเหรอ...รับครับ!...ผะ ผมล้อเล่น จิ๊ แค่นี้ต้องเรียกดาบสายฟ้ามาขู่ด้วย แล้วมันคืออะไรเหรอครับ” ราฟบ่นอุบอิบ มองหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูที่ตอนนี้มีประกายสายฟ้าแลบไปมา
“มันคือแหวนมิติรูปแบบเคลื่อนย้ายระดับต่ำ ถ้านายอยู่ในอันตรายก็ปล่อยพลังปราณใส่มัน แล้วมันจะพานายหนีจากที่ที่นายอยู่แบบสุ่ม 10 กิโลเมตร รักษามันไว้ดีๆล่ะ”
“ขอบคุณครับ” ราฟบอกหญิงสาวยิ้มๆ แล้วสวมมันไว้ที่นิ้วชี้ขวา
“แล้วฉันก็ได้ยินมาจากซายะว่าพลังของนายในตอนนี้เทียบเท่ากับระดับ A เกือบ S แล้ว ดูเหมือนว่าพลังนี้จะทำให้นายพัฒนาด้วยความเร็วของปีศาจเลยนะ” หลินอิงอิงมองราฟด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอชื่นชมคนแข็งแกร่ง เพราะพวกเขาจะเป็นกำลังในการต่อกรกับปัญหาใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต
“แหม ครูหลินชมผมขนาดนี้ผมก็เขินแย่เลยนะครับ เอางี้มั้ย ถ้าอายุ 30 แล้งครูยังไม่มีแฟน ผมจะเป็นแฟนครูเอง สนใจมั้ยครับ”
“ไอ้เด็กบ้า คิดว่าฉันจะไม่มีใครคบด้วยจน 30 เลยเหรอยะ ระดับอย่างฉันน่ะ แค่กระดิกนิ้วพวกผู้ชายก็เข้าหาฉันแล้ว” หลินอิงอิงเชิดหน้าสวยของเธอขึ้น ผมสีชมพูอ่อนของเธอสะบัดไปมาเน้นให้ดูมีเสน่ห์ขึ้นไปอีก
“โอ้ววว อันนี้ไม่เถียง” ราฟพักหน้ายอมรับ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า
“ถ้าหมดเรื่องแล้ว ผมขอตัวกลับห้องพักของผมก่อนนะครับ พอดีมีลูกต้องเลี้ยง”
“ละ ลูก?...เดี๋ยว นายไปมีลูกกับใคร! ตอนไหน! ได้ยังไง!?” หลินอิงอิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ถามเสียงดังจนราฟเอามือมาปิดหู
“โอยหูตู...ใจเย็นก่อนครูคนสวย ลูกที่ว่าผมหมายถึงสัตว์เลี้ยงต่างหากล่ะครับ ผมรักเธอเหมือนลูก แล้วก็ตั้งชื่อแสนน่ารักให้เค้าด้วยว่า โกโก้ หุๆ” ราฟอวยลูกเลี้ยงสี่ขาของตนเอง
“ฉันไม่เชื่อ นายพาฉันไปดูให้แน่ใจเลยว่าเป็นสัตว์เลี้ยงจริงๆ ไม่ใช่ลูกที่นายไปล่อลวงมาจากสาวน้อยคนอื่น” หญิงสาวเก็บของใส่กระเป๋าสีชมพูของเธอ จากนั้นก็บอกให้ราฟนำทางไป
“เห้อ ก็ได้ครับ ครูนี่ยังจริงจังไม่เปลี่ยนเลยนะ” ราฟถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องพักครูแล้วเดินทางกลับหอโดยมีครูคนสวยเดินเคียงข้างไปด้วย
.
.
.
ห้องพักของราฟ
“กรี้ดดด น่ารักอะไรอย่างนี้ ขนนุ่มมากด้วย นี่นายน่ะ ไปได้เจ้าตัวเล็กนี่มาจากไหนกัน” หลังจากหลินอิงอิงเข้ามาให้ห้องของราฟ เธอก็ตกหลุมรักโกโก้ทันที ในตอนนี้หญิงสาวกำลังอุ้มโกโก้แล้วใช้มือลูบหัวเล็กๆของเธออยู่
“ถ้าครูรู้เรื่องพลังที่ผมแสดงออกมาในสงครามคลื่นอสูรครั้งนั้น ครูก็น่าจะรู้ว่าผมจัดการอสูรตัวหนึ่งได้”
กึก
มือที่ลูบหัวโกโก้ของหญิงสาวหยุดชะงักทันที จากนั้นหลินอิงอิงก็ถามชายหนุ่มต่อว่า
“อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้คืออสูรหมื่นพิษตัวนั้น!?”
ราฟพยักหน้า
“...ทำไมถึงตัวเล็กขนาดนี้ล่ะ เห็นว่าอสูรหมือนพิษตัวสูง 2-3 เมตรนี่” หลินอิงอิงหันหน้ากลับมาชูตัวโกโก้ขึ้นมาในระดับสายตา
“ผมขอให้มันย่อขนาดให้เหลือเท่าปอมปกติน่ะครับ ว่าแต่ครูไม่ตกใจเหรอ นี่สัตว์อสูรหมื่นพิษเลยนะ” ราฟถามก้วยความสงสัย ครูสาวยักไหล่
“ตอนทำงานเป็นผู้พิทักษ์ฉันเคยเอาชนะอสูรระดับ S มาตั้งหลายตัว จะตกใจทำไมกับแค่อสูรระดับ A ที่คอนโดฉันก็มีอสูรขนาดเล็กที่ชื่อว่า แมววารี ระดับ S ที่คล้ายแมวมัชกิ้นอยู่ตัวนึง...เอาไว้วันหลังจะพามาเล่นด้วยน้าาา” หลินอิงอิงอธิบาย ก่อนที่ประโยคสุดท้ายเธอจะหันไปพูดกับโกโก้
“ค่ะ นายหญิง” โกโก้ตอบหญิงสาว
“...”
“ราฟ ทำไมเธอเรียกฉันว่านายหญิงล่ะ” หลินอิงอิงหันหน้ามาถามชายหนุ่มผมเทาที่กำลังเกาหัวอยู่
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน โกโกขา บอกป๊าหน่อยว่าทำไมหนูถึงเรียกครูหลินว่านายหญิง คำนั้นต้องเรียกเฉพาะคนรักของป๊าหรือก็คือมามี้ของหนูเท่านั้นนะคะ”
“ก็นายหญิงเค้ามีพลังงานสายฟ้าเหมือนกับของนายท่านเลยนี่คะ ถ้าไม่ให้เรียกว่านายหญิงแล้วจะเรียกว่าอะไรเหรอคะ อีกอย่าง ข้ามีพ่ออย่างนายท่านแล้ว เหลือแต่แม่ที่ยังไม่มี เธอคนนี้เหมาะสมแล้วล่ะค่ะ” โกโก้อธิบายอย่างมีหลักการ
“อะแฮ่ม งั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เชิญเรียกเธอว่านายหญิงได้เต็มที่เลย” ราฟฉีกยิ้มกว้างพลางกำมือที่ชูนิ้วโป้งให้โกโก้
“อย่าทำเป็นเนียนว่าฉันเป็นคนรักนายนะไอ้เจ้าเด็กบ้านี่ แล้วเสียงที่บีบจนเล็กยิ่งกว่าผู้หญิงของนายนั่นมันอะไรกัน!” หลินอิงอิงเอามือกุมหัวกับความเพี้ยนของนักเรียนของเธอ
“มันเป็นเสียงแห่งความรักของผมที่มีต่อโกโก้น้อยผู้น่ารัก แล้วก็ได้โปรดช่วยรักโกโก้เป็นลูกของครูด้วยเถอะครับ ครูก็ชอบเค้าไม่ใช่เหรอ” ราฟขอร้องครูสาว
หลินอิงอิงมองโกโก้ที่มีหน้าตาบ๊องแบ๊วเป็นอาวุธ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจออกมา
“เห้อ ก็ได้ ฉันยอมเพราะเด็กตัวนี้น่ารักหรอกนะ แล้วอย่ามโนไปว่าเพราะฉันเป็นแม่ของโกโก้แล้วนายจะกบายเป็นคนรักของฉันล่ะ ฉันต้องไปแล้ว มีงานต้องทำอีกเยอะ ลาล่ะ” หลินอิงอิงบอก จากนั้นก็หันหลังไปเปิดประตูห้องแล้วเดินจากไป
“เดินทางปลอดภัยครับ” ราฟที่เดินมาส่งเธอ โบกมือลา เมื่อหญิงสาวจากไปไกลแล้ว ชายหนุ่มก็หันมาพูดกับสัตว์เลี้ยงของเขาทันที
“ทำได้ดีมากโกโก้ เอ้านี่รางวัล” ราฟยิ้มกว้างแล้วเอื่อมมือมาปล่อยสายฟ้าไปให้หมาน้อยของเขา
เปรี๊ยะๆ
“บ๊อกๆ ข้าแค่เรียกผู้หญิงคนนั้นว่านายหญิงตามแผนของนายท่านที่บอกข้าผ่านกระแสจิตเอง เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ ว่าแต่ตอนนี้ข้าขอสายฟ้าแรงๆอีกนะเจ้าคะนายท่าน! แฮ่กๆๆ”
“จัดปายยย”
