HO บทที่ 72 คริสโตเฟอร์

ชายร่างกำยำออกจากอ้อมกอดและพูดอะไรบางอย่างกับนักเวทย์ตัวน้อย แม้ว่าซินหยาจะไม่ได้ยินสิ่งที่ชายร่างกำยำพูดแต่เขาสามารถอ่านภาษากายได้ ชายกล้ามโตกำลังจากไปและกำลังบอกลาผู้วิเศษตัวน้อย

ซินหยาก้มตัวลงเมื่อเขาเห็นชายกล้ามใหญ่หันหลังเดินออกไป เขาเคลื่อนตัวไปยังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ เขาใช้ทักษะเฉพาะของเผ่าของในการพรางตัวเข้ากับต้นไม้ เขามองดูชายกล้ามโตออกจากประตูกระท่อมแล้วเดินออกไป จากนั้นชายร่างกำยำมุ่งหน้าออกไปยังป่าลึก

โชคดีที่ทิศทางนั้นไม่อยู่ในทิศทางที่เพื่อน ๆ  ของซินหยากำลังเดินทางมา เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก

จากนั้นเขาก็ยกเลิกการพรางตัวของเขาและรีบกลับไปที่กระท่อม  ซินหยาก็รู้สึกว่าเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะช่วยชีวิตจอมเวทตัวน้อย

เมื่อเขาไปถึงหน้าต่าง นักเวทย์ตัวน้อยก็อยู่ที่นั่นแล้วมองมาที่เขา เมื่อเห็นความสิ้นหวังในแววตาของนักเวทย์ตัวน้อย มันส่งผลกระทบตัวจิตใจของซินหยาอย่างรุนแรง ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

ความรู้สึกสิ้นหวังและความหวังว่าจะมีคนมาช่วยเขา เขาจำได้ดี เขาอยากให้ใครซักคนช่วยเขาจากบ้านหลังนั้น จากเธอคนนั้นแต่ไม่มีใครทำ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เลี้ยงของเขาถูกต้อนให้จนมุมและพ่อของเขาเป็นคนงี่เง่า เขาก็คงจะต้องอยู่ที่นั่นไปตลอดกาล

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถช่วยตัวเองได้แต่เขาก็จะช่วยจอมเวทย์ตัวน้อยให้ได้แม้ว่ามันจะทำให้เขาต้องายก็ตาม

ในขณะที่ซินหยากำลังจะพยายามเปิดหน้าต่างกระท่อมเพื่อพยายามคุยกับผู้วิเศษแต่เขาก็ถูกนักเวทย์ตัวน้อยส่ายหัวปฏิเสธ

นักเวทย์ตัวน้อยยกมือส่งสัญญาณให้ซินหยารอก่อน จากนั้นเขาก็กลับมาพร้อมกับกระดานดำสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ไว้สำหรับขีดเขียน

จากนั้นนักเวทย์ตัวน้อยก็เริ่มเขียนบางอย่างลงบนกระดานอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะแสดงให้ซินหยาดู

“อย่าพยายามเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ที่นี่ถูกลงคาถาอาคมไว้ทั้งหมดแล้ว

“ลงคาถาอาคมยังไง” ซินหยาถามอย่างเงียบ ๆ แต่เขาเห็นว่านักเวทย์ตัวน้อยเข้าใจเขา

นักเวทย์ตัวน้อยเช็ดกระดานออกแล้วเขียนว่า

“ตัวคาถาทำให้ออกไปไม่ได้และถ้ามีใครที่ไม่ใช่ ‘เขา’ เข้ามา มันจะแจ้งเตือนให้ ‘เขา’ รู้ทันที”

ซินหยารู้ดีว่าการช่วยให้นักเวทย์ตัวน้อยหนีไปไม่ใช่เรื่องง่าย การบุกเข้ามาคว้าตัวเขาและจากไปคงทำไม่ได้อย่างแน่นอนแต่เขาจะไม่ยอมแพ้ เขาต้องการคงช่วยนักเวทย์ตัวน้อยจากอดีตคนรักที่ขี้หึงของเขา

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นในนัยน์ตาของดรายแอดทำให้นักเวทย์ตัวน้อยน้ำตาซึม ในที่สุดเขาก็มีความหวังว่าเขาจะสามารถหลบหนีจากคุกแห่งความรักที่เขาอยู่ได้ เขาปรารถนาสิ่งนี้มานานหลายศตวรรษ แต่ไม่มีใครเลยที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเขา

ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามักจะถูก 'เขา' ฆ่าก่อนที่พวกเขาจะมองเห็นกระท่อมทั้งหมด เมื่อเวลาผ่านไป นักเวทย์ตัวน้อยก็ยอมจำนนและเรียนรู้ที่จะแยกจิตใจออกจากร่างกาย นั่นเป็นวิธีที่เขาเอาชีวิตรอดได้นานโดยไม่เสียสติแต่ตอนนี้เริ่มมีความหวังแล้ว

นักเวทย์ตัวน้อยเช็ดกระดานอีกครั้งแล้วเขียนว่า

“คุณจะช่วยฉันให้พ้นจากที่นี่ใช่ไหม?”

“ใช่ แน่นอน แค่บอกฉันว่าจะพาคุณออกไปจากที่นั่นได้อย่างไร” ซินย่ากล่าว

ภารกิจได้ถูกสร้างขึ้น

ผู้วิเศษคริสโตเฟอร์ใช้มนต์ดำเพื่อหนีจากอดีตคนรักของเขา ไวแอตต์แต่การทำเช่นนั้น เขาทำให้ป่าป่าบาดาฮาลกลายเป็นสถานที่แห่งความตายโดยมีไวแอตต์เป็นคนรักเก่าของเขาเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงของป่า วิธีเดียวที่จะช่วยชีวิตคริสโตเฟอร์คือการฆ่าไวแอตต์

ไวแอตต์เป็นสายธารแห่งคาถา เขาทรงพลังและสามารถทำอะไรก็ได้ในป่าป่าบาดาฮาลและเขาสามารถสั่งการป่าได้ตามใจนึก เมื่อไวแอตต์ตายแล้ว ทุกอย่างในป่าจะกลับคืนสู่สภาพปกติ รวมทั้งคริสโตเฟอร์ด้วย

*ภารกิจสามารถแบ่งปันกับผู้เล่นอื่นได้*

รางวัล: 1,000,000exp / 20 เหรียญทอง / ไอเทมพิเศษประจำอาชีพ

 

สิ่งที่นักเวทย์ตัวน้อยพูดนั้นเป็นสิ่งที่ซฺนหยาสามารถอ่านได้ในแจ้งเตือนภารกิจแต่นักเวทย์ตัวน้อยยังเพิ่มเติมในส่วนของจุดอ่อนของไวแอตต์และกลยุทธ์ที่ดีที่สุดในการที่จะสังหารเขา

หลังจากที่พวกเขาคุยกันเสร็จแล้ว ซินหยาสัญญากับนักเวทย์ตัวน้อยว่าเขาจะฆ่าไวแอตต์ไว้ได้

คริสโตเฟอร์รู้สึกถึงความหวังขึ้นมา เขาเริ่มพูดขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่เขาทำ ซินหยาเห็นว่าลิ้นของเขาถูกตัด ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมคริสโตเฟอร์ถึงไม่พูด ซินหยาบอกคริสโตเฟอร์ว่าเขาจะได้เห็นเขาในไม่ช้าและออกไปหาเว่ยกับวอนเดอร์ริ่งซาวด์