132 - ตบหน้าผู้ฝึกฝนสะพานวิญญาณ
132 - ตบหน้าผู้ฝึกฝนสะพานวิญญาณ
“ความสามารถของข้ามีจำกัด ข้ากลัวว่าข้าจะจมอยู่ในโครงกระดูกเหล่านั้นและกลายเป็นฝุ่นก่อนที่จะไปถึงจุดสูงสุดของภูเขา”
หวังจื่อเหวินดูอ่อนโยนแต่เขาไม่ใช่คนอ่อนแอ ดวงตาของเขาสดใสเมื่อเขามองไปที่ผู้อาวุโสของตระกูลเจียงและกล่าวต่อ
“ข้าหวังว่าผู้อาวุโสจะเข้าใจ”
“ถ้าเขาบอกให้เจ้าปีนเจ้าก็ปีน ทำไมเจ้าถึงพูดเหลวไหลขนาดนี้!” คนขี่ม้าที่อยู่ข้างๆไม่พอใจในขณะที่เขาตะโกน
“ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าข้าซะ ไม่ว่าทางไหนข้าก็ต้องตาย!” หวังจื่อเหวินพูดอย่างหนักแน่น
“งั้นข้าจะฆ่าเจ้า!” นักขี่ม้าชักกระบี่คมซึ่งฉายแสงเย็นวาบ
แม้ว่าน้ำพุแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาจะแห้ง แต่ร่างกายของผู้ฝึกฝนนั้นยังห่างไกลจากคนธรรมดา
แต่จู่ๆหวังจื่อเหวินก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและตกลงบนหลังสัตว์ขี่ตัวหนึ่งเขาชักมีดออกมาพร้อมกับกระหน่ำแทงเข้าใส่หลังของสัตว์ขี่ให้มันวิ่งตะบึงไปข้างหน้า
ในเวลาเดียวกัน โจวยี่ หลี่เสี่ยวม่านและหลินเจี๋ยก็ทำการเคลื่อนไหวแบบเดียวกันขณะที่พวกเขากระโดดขึ้นไปบนหลังม้าและโจมตีให้มันวิ่งเข้าไปในภูเขา
ข้างๆหลิวอี้อี้และหวังจื้อจุนคว้าเย่ฟ่านในเวลาเดียวกันขณะที่พวกเขาพยายามจะรับเขาขึ้นหลังม้าและหนี แต่ช้าเกินไปเนื่องจากทหารม้าหลายคนถือหอกขวางทางของพวกเขา
หลิวอี้อี้และหวังจื้อจุนต่างก็ชักกระบี่คมกริบเพื่อเผชิญหน้ากับผู้ฝึกฝน พวกเขารู้ว่าโอกาสของพวกเขามีน้อยแต่พวกเขาไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ
“เจ้าเชื่อจริงๆว่าเจ้าสามารถหนีได้ แม้ว่าพวกเจ้าจะค่อนข้างมีไหวพริบ แต่เจ้าก็ไม่สามารถหนีจากฝ่ามือของข้าได้”
เจียงฮั่นจงเพิกเฉยต่อเย่ฟ่านและอีกสองคนในขณะที่เขาผิวปาก ทำให้สัตว์อสูรสี่ตัวที่ควบไปในระยะไกลหันหลังกลับทันที
หวังจื่อเหวิน โจวยี่ หลินเจี๋ยและหลี่เสี่ยวม่านตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในขณะที่พวกเขากระโดดออกจากม้าทันทีและรีบวิ่งออกไปในระยะไกลอย่างรวดเร็ว
สัตว์ร้ายสี่ตัวที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเคลื่อนตัวเพื่อไล่ตามพวกเขาทันทีและจัดการล้อมรอบพวกเขาไว้
“สัตว์ร้ายที่มีเอกลักษณ์เหล่านี้ได้รับการตระหนักรู้ทางวิญญาณเมื่อนานมาแล้ว เราให้ยืมแก่เจ้าเพียงชั่วคราว เจ้าเชื่อจริงๆหรือไม่ว่าเจ้าสามารถควบคุมพวกมันได้”
ในที่สุด โจวยี่ หลี่เสี่ยวม่าน หวังจื่อเหวินและหลินเจี๋ยก็ถูกจับโดยพลม้าและนำกลับมา
“หากเจ้าต้องการส่งข้าไปตายนั่นเป็นไปไม่ได้! ข้ายอมตายแบบนี้ดีกว่า” หวังจื่อเหวินไม่ได้ร้องขอความเมตตา
หลินเจี๋ยยังพูดอย่างเย็นชาว่า
“แม้ว่าข้าจะรู้ว่านี่คือโลกที่ผู้แข็งแกร่งกินผู้อ่อนแอ ข้าก็ไม่ได้คาดหวังว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่และตระกูลขุนนางโบราณจะน่ารังเกียจเช่นนี้”
เจียงฮั่นจงส่ายหัวในขณะที่เขาตอบ
“ไม่มีสีดำหรือสีขาวที่แน่นอนในโลก ตราบใดที่เรามีเหตุผลให้เสียสละได้ การเสียสละคนที่ไม่จำเป็นสองสามคนนั้นไม่ถือว่ามาก”
“เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ!”
ข้างๆนักขี่ม้าส่ายหัวในขณะที่เขามองไปที่หลินเจี๋ยและหลี่เสี่ยวม่านพร้อมกับกล่าวว่า
“เจ้าสองคนถือได้ว่าเป็นสาวงาม หากเป็นวันธรรมดาจะไม่มีใครเต็มใจที่จะคุกคามพวกเจ้า อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่วันปกติ และเจ้าไม่สามารถตำหนิเราที่ชั่วร้ายได้”
เย่ฟ่านมองไปทางเจียงฮั่นจง
“พวกเจ้าโหดร้ายเกินไป เจ้าสามารถใช้สัตว์ดุร้ายเพื่อสำรวจถนน ทำไมเจ้าถึงส่งคนขึ้นไปแทน”
เจียงฮั่นจงยังคงสงบในขณะที่เขาส่ายหัว
“ภายในพื้นที่ต้องห้าม สัตว์ร้ายที่มีเอกลักษณ์เหล่านี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อเราและไม่สามารถถูกโยนทิ้งไปได้ง่ายๆ”
“ในสายตาของเจ้า เราเทียบไม่ได้กับม้าสองตัวเลยเหรอ?” เย่ฟ่านตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
นักขี่ม้าที่เคยไล่ล่าเย่ฟ่านเมื่อสองปีก่อนเจียงเฟิงแห่งตระกูล เจียงก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับการเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของเขา
“ข้ารู้สึกว่าบางเรื่องไม่จำเป็นต้องทำอย่างละเอียด” เขาตบไหล่เย่ฟ่านในขณะที่เขาพูดต่อ
“ใจเย็นๆเจ้าจะมีชีวิตยืนยาวกว่าคนอื่นๆอย่างแน่นอน พวกเราที่เหลือจะร่วมมือกับเจ้า ช่วยเหลือเจ้าในการปีนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เพื่อช่วยเราเลือกยาศักดิ์สิทธิ์”
เย่ฟ่านมองไปทางผู้อาวุโสสวีจุนหลิงแห่งแดนศักดิ์สิทธิแสงโชติช่วงก่อนจะหันไปหาผู้อาวุโสจี้หยุนเฟิง
“พวกเจ้าสองคนมีทัศนคติเช่นนี้ด้วยหรือ?”
ต่างฝ่ายต่างเงียบเพราะสีหน้าไม่แยแสไม่พูดออกมา
เจียงเฟิงหัวเราะดังลั่นในขณะที่เขาจ้องมองที่เย่ฟ่านด้วยความรังเกียจพร้อมกับเยาะเย้ย
“บุคคลควรรู้ขอบเขตของพวกเขาด้วยมาตรฐานของเจ้าเจ้าต้องการที่จะพูดกับเราในลักษณะนี้? แม้ว่าผู้นำนิกายของสำนักศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกภายในอาณาจักรเอี๋ยนมาด้วยตัวเอง พวกเขาก็ไม่คู่ควรให้ผู้อาวุโสของเราเอ่ยวาจา”
“เจ้าไม่คิดว่าตัวเองหยิ่งทะนงเกินไปหรือ!” แสงเย็นวาบในดวงตาของเย่ฟ่านขณะที่เขาถาม:
“เจ้าหยิ่งผยองถึงขนาดนี้ไม่ทราบว่าเจ้าอยู่อาณาจักรบ่มเพาะอะไร?”
“ขอบเขตสะพานวิญญาณ” เจียงเฟิงมองลงมาที่เย่ฟ่านด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา
“อาณาจักรของเจ้าต่ำเกินไปจนเจ้าไม่สามารถเข้าใจได้ ถ้าเราต้องการลงมือจะฆ่าเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้”
เย่ฟ่านตกใจเขาไม่ได้คาดหวังว่าเจียงเฟิงจะอยู่ในขอบเขต สะพานวิญญาณจริงๆ
การบ่มเพาะของเขานั้นสูงกว่าผู้คนปกติมาก หากทั้งสองได้พบกันข้างนอกเขาจะต้องตายโดยไม่มีความหวังอย่างแน่นอน
ดูเหมือนว่าเจียงเฟิงจะสังเกตเห็นความตกใจของเย่ฟ่านในขณะที่เขาหัวเราะอย่างเย็นชา
“กบในบ่อน้ำมันจะรู้ได้อย่างไรว่าโลกกว้างใหญ่เพียงใด เจ้าผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรเอี๋ยนที่อยู่ในขอบเขตทะเลแห่งความทุกข์เท่านั้น เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ไม่เข้าใจการฝึกฝน ข้าไม่สามารถอธิบายให้เจ้าฟังเพิ่มเติมได้”
เย่ฟ่านหันไปมองสวีเต้าหลิง จี้หยุนเฟิงและเจียงฮั่นจง
“ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าช่วยเจ้าเลือกยาศักดิ์สิทธิ์ เจ้าต้องทำให้ข้าพอใจ” เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้วเขาก็ชี้ไปที่เจียงเฟิง
“บุคคลนี้ต้องตาย!”
ผู้อาวุโสเจียงฮั่นจงแห่งตระกูลเจียงส่ายหัวขณะที่เขาตอบว่า
"เจ้าประเมินตัวเองมากเกินไป เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาและไม่มีอะไรจะคุกคามเราจริงๆ หากเราต้องการให้เจ้าขึ้นไปเราก็มีวิธีการมากมาย”
เมื่อพูดเช่นนี้แล้วเขาชี้ไปที่จางจื้อจุนและพูดด้วยเสียงเย็นชาขณะที่เขาสั่งคนขี่ม้า
“ฆ่าเขา”
ผู้อาวุโสของตระกูลเจียงสงบนิ่งอย่างยิ่งและพูดแบบนี้โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกราวกับว่าการฆ่าคนไม่มีอะไรในสายตาของเขา
นักขี่ม้าชักกระบี่คมของเขาในขณะที่เขาเริ่มก้าวไปข้างหน้า
“ถ้าการฆ่าพวกมันตัวหนึ่งยังไม่พอ เจ้าก็สามารถฆ่าพวกมันทั้งหมดได้” ผู้อาวุโสของตระกูลเจียงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“เจ้าตั้งใจจะบังคับให้ข้ายอมแพ้ในลักษณะนี้จริงๆ…….” แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของเย่ฟ่าน
ในขณะนี้เจียงเฟิงเดินไปข้างหน้าในขณะที่เขากวาดสายตามองมาที่เขาอย่างเฉยเมย
“คนเราควรรู้ขอบเขตของตัวเอง คนโง่เขลาที่ไม่รู้วิธีฝึกฝนปรารถนาที่จะคุกคามเราอย่างนั้นหรือ? เจ้าควรหัดเจียมเนื้อเจียมตัวมากกว่านี้!”
“มีวิธีอื่นในการควบคุมเจ้า ข้าสามารถควบคุมจิตใจของเจ้าได้โดยตรง!”
เจียงเฟิงเหยียดมือของเขาในขณะที่ตบเบาๆไปที่ใบหน้าของเย่ฟ่านและหัวเราะอย่างเย็นชา
“ตอนนี้เจ้ามีค่ากับเราเพียงเล็กน้อย หากเจ้ายินยอมร่วมมือข้าจะปล่อยให้ศพของเจ้าสมบูรณ์”
เย่ฟ่านจับมือของเจียงเฟิงและไม่อนุญาตให้มันสัมผัสกับใบหน้าของเขา
“จนถึงตอนนี้เจ้ายังคงคิดว่าตัวเองสูงส่ง เจ้ามีความรู้สึกว่าเหนือกว่าอย่างแรงกล้า ผู้ฝึกฝนของขอบเขตสะพานวิญญาณน่าประทับใจจริงๆเหรอ?”
“ป๊า!”
ทันใดนั้น เย่ฟ่านก็กวาดฝ่ามืออย่างแรงขณะที่ตบหน้าเจียงเฟิง อย่างหนักทำให้เขาต้องบินออกไปหลายวาพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชา
“ในฐานะมนุษย์ธรรมดา การตบหน้าของผู้ฝึกตนขอบเขต สะพานวิญญาณนั้นสบายมาก!”
หลี่เสี่ยวม่าน โจวยี่ หลินเจี๋ยและคนอื่นๆอีกสองสามคนแสดงสีหน้าตกใจ ทหารม้าที่อยู่รายรอบก็มีสีหน้าตกตะลึง
