บทที่ 1 อารัมภบทตอนแรก

วิคเตอร์ลืมตาขึ้นเห็นเพดานที่คุ้นเคยและหันหน้าไปมองคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะส่วนตัวของเขา

"ฉันกลับมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่" วิคเตอร์ลุกขึ้นจากเตียงของเขา เขาเริ่มนึกถึงความทรงจำของเขา เขาสับสนและเขาก็จำอะไรไม่ได้เลย...

"วิคเตอร์!!" ทันใดนั้นวิคเตอร์ก็ได้ยินเสียงผู้หญิง เสียงนั้นไพเราะเหมือนกับเสียงนางฟ้า มันไพเราะจนน่าพิศวงและเสียงนั้นก็ดูกังวลเป็นอย่างมาก

“เอ่อ...ใครน่ะ?” วิคเตอร์เอามือลูบหัวทันทีเมื่อเขารู้สึกว่ามันเริ่มเจ็บ

วิคเตอร์ยันตัวขึ้นจากเตียงแล้วพยายามลุกขึ้น แต่ในทันใดนั้นวิคเตอร์กลับรู้สึกว่ามือของเขาจมลงไปในวัสดุของเตียง เขาได้ยินเสียงไม้หักเขาจึงหันไปมองที่มือของเขา มือของเขาลอดที่นอนทะลุผ่านไม้ที่หนุนเตียงไป...

วิคเตอร์รีบดึงมือออกอย่างรวดเร็วและมองไปที่ที่นอนที่มีรูอยู่อย่างงงๆ

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้?" วิคเตอร์ถามออกมาเสียงดัง

วิคเตอร์จำได้ว่าเขาไม่ได้แข็งแรงมากมายอะไรขนาดนั้น เขาจึงสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขาหรือเปล่า เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง และพยายามค้นหาความทรงจำของเขา

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามนึกความทรงจำของเขามากเท่าไหร่ เขาก็นึกไม่ออกเลย มันเหมือนกับมีอะไรบางอย่างมาปิดกั้นความทรงจำของเขา

เขาพยายามสร้างขบวนความคิดที่เชื่อมโยงกันราวกับกำลังไขปริศนา

"งั้นเรามาลองเริ่มกันตั้งแต่จุดเริ่มต้นเถอะ ฉันไปร้านขายของชำเพื่อซื้ออาหารตามที่แม่สั่ง แต่..."

วิคเตอร์พยายามที่จะสร้างไทม์ไลน์ด้วยความทรงจำของตัวเองต่อไป แต่เขาไม่มีเวลาสำหรับสิ่งนั้นเมื่อจู่ๆเขาก็รู้สึกกระหายในลำคออย่างมาก มันเหมือนกับว่าเขาวิ่งมาราธอนมาอย่างหนักและเขาต้องการดื่มน้ำ! คอของเขาแห้งผาก!

เขารีบลุกขึ้นโดยไม่สนใจเสียงไม้ดังเอี๊ยดจากพื้น แล้วคว้าที่จับประตูห้อง เขาพยายามจะเปิดประตู แต่แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น...

ประตูถูกดึงออกจากผนังอย่างแรง เขาช็อคกับสิ่งที่เขาสามารถทำได้ แต่เขาไม่มีเวลาชื่นชมมันหรือแม้กระทั่งถามกับตัวเองว่าเขาทำได้ยังไง เขารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำและพยายามเปิดก๊อกน้ำ

เมื่อวิคเตอร์กำลังพยายามเปิดก๊อกน้ำ ก๊อกน้ำนั้นก็แตกและน้ำก็เริ่มพุ่งออกมา

วิคเตอร์ไม่สนใจมันและเอาปากของเขาใส่ลงไปในน้ำเพื่อพยายามดื่มมันให้มากที่สุด

เขาดูเหมือนชายคนหนึ่งที่หลงทางในทะเลทรายและพบโอเอซิสเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

เขารู้สึกว่าน้ำเย็นๆจากก๊อกน้ำกำลังเข้าปากและไหลลงไปในคอของเขา แต่น้ำที่เขาดื่มเข้าไปดูเหมือนจะไม่ทำให้เขาพอใจเลย

วิคเตอร์ต้องการมากขึ้น เขาต้องการบางอย่างเพื่อสนองความกระหายของเขา และดูเหมือนว่าน้ำจะไม่สามารถให้เป็นยังงั้นได้

“ใจเย็นๆ”

วิคเตอร์ได้ยินเสียงของผู้หญิงอีกครั้ง มันเป็นเสียงเดียวกันกับที่เรียกชื่อของเขาตอนเขาตื่นนอน

ทันใดนั้นราวกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่องโกหกที่ทำให้เขาเข้าใจผิด ความกระหายที่วิคเตอร์เคยรู้สึกก่อนหน้านี้ก็หายไป

วิคเตอร์ล้มลงกับพื้นและเริ่มหายใจเข้าอย่างแรง

"นั่นใครน่ะ?" วิคเตอร์ถามเสียงดังแต่เขาไม่ได้ยินคำตอบใดๆกลับมา

เขาหายใจเข้าลึกๆและถอนหายใจ

"เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่?”

เขามองดูสายน้ำที่ไหลออกมาจากก๊อกน้ำแล้วเขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถปล่อยมันไว้อย่างนั้นได้

วิคเตอร์ปิดวาล์วน้ำอีกอันหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกับพื้นอย่างระมัดระวังและในไม่ช้าน้ำที่ไหลอยู่ก็หยุดไหล

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกและลุกขึ้นจากพื้น เขาหันไปมองตัวเองในกระจก และสิ่งที่เขาเห็นในกระจกก็ทำให้เขาประหลาดใจ

"นั่น...ฉันเหรอ?"

วิคเตอร์ดูสูงขึ้นเล็กน้อย เขามีร่างกายที่ชัดเจนและมีกล้ามเนื้ออยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม เขามีกล้ามหน้าท้องมีซิกแพ็คและที่แขนของเขาก็ยังมีกล้าม สิ่งที่โดดเด่นที่สุดในรูปลักษณ์ของวิคเตอร์คือสีผิวของเขา สีผิวของเขาเป็นสีซีดอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับว่าร่างกายของเขาขาดเลือด เขาเหมือนกับคนที่ตายจากโรคโลหิตจาง

โรคโลหิตจางเป็นโรคที่ทำให้การใช้ชีวิตไม่สะดวกและในบางครั้งอาจจะทำให้ถึงตายได้...แต่เมื่อดูจากสีผิวของเขาในตอนนี้แล้วมันอยู่ในอีกระดับหนึ่ง...เขาดูเหมือนไม่มีเลือดในร่างกายเลย

เขายังสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเขามีความชัดเจนมากขึ้น ดวงตาสีฟ้าและผมสีดำของเขาก็เปล่งประกายมากขึ้น?

ในอดีตเขาเป็นเพียงวัยรุ่นอายุ 21 ที่ผอมเหมือกับวัยรุ่นทั่วไป แต่จู่ๆเขากลับโตเป็นผู้ชายที่ดูแข็งแรงในคืนเดียวได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้นกับเขา? เขาถูกรัฐบาลลักพาตัวและถูกเกณฑ์ให้เข้าร่วมโครงการสุดยอดทหารหรือเปล่า?

“วิคเตอร์ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสียงดังไปหมด” วิคเตอร์มองไปที่ที่เขาได้ยินเสียงและเริ่มหายใจแรง คอของเขาเริ่มกระหายน้ำอีกครั้ง เขามองทะลุกำแพงแล้วเห็นภาพของมนุษย์ เขาเห็นหัวใจของเธอเต้นเป็นจังหวะและนั่นดึงดูดใจของเขามาก...

เขามองเห็นทั้งร่างของคนๆนั้นด้วยตาสีแดง มันเหมือนกับว่าโลกรอบตัวเขาเปลี่ยนไป และเขาก็เห็นหัวใจที่เปล่งแสงสีแดงเจิดจ้าขึ้น ราวกับมันกำลังเชิญชวนให้เขาฉีกมันออก...และดื่มมัน

“วิคเตอร์ เกิดอะไรขึ้น นี่มันเสียงอะไร” เมื่อได้ยินเสียงของแม่ วิคเตอร์ก็ตื่นจากอาการมึนเมา

“มะ...แม่...?” วิคเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงปกติที่สุดที่เขาสามารถรวบรวมได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาล้มเหลว

“วิคเตอร์!? เปิดประตู เกิดอะไรขึ้น?”

วิคเตอร์มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกและสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด

“เอ่อ...อึก”

เมื่อวิคเตอร์ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองในหลายๆด้าน เขาจึงเริ่มคิดอย่างมีเหตุผล เขาพยายามสุดกำลังที่จะต้านทานการล่อลวงให้ออกจากห้องและฉีกหัวใจของแม่ออกมา

อันดับแรกเขาต้องทำให้แม่สงบลงและพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน

“แม่ครับ ตอนนี้ผมยุ่งอยู่”

เมื่อตระหนักได้ว่าลูกของเธอพูดได้ตามปกติอีกครั้ง แม่ของวิคเตอร์จึงสงบลงอย่างเห็นได้ชัด

อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่การมองเห็นสีแดงของวิคเตอร์มองเห็นได้ เขาไม่ได้เห็นการแสดงออกของเธอขนาดนั้น แต่เขาเห็นหัวใจของเธอที่เต้นช้าลง

“เปิดประตูได้ไหม?”

“ผมทำไม่ได้…ตอนนี้ผมไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่” วิคเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจมากนัก

“อือ” จู่ๆแม่ของวิคเตอร์ก็หันหลังแล้วเดินไปที่บันได

เขาสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ทำไมเธอถึงยอมแพ้ง่ายจัง

“เอาขยะออกไปให้หมดด้วย แม่ไม่อยากล้างของเหลว นั่นมันงานของแฟนลูก ถ้าลูกมีละนะ”

วิคเตอร์รู้สึกถึงลูกศรที่ทิ่มเข้ามาที่หน้าอกของเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่น่าแปลกมันช่วยให้เขาใจเย็นลง

เขายิ้มน้อยๆ แม่ของเขาไม่มีความเมตตาในเรื่องคำพูดเลย เธอพูดความคิดของเธอออกมาตรงๆ เธอเป็นคนซื่อสัตย์มาก และนั่นคือสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดเกี่ยวกับแม่ของเขา แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธว่าบางครั้งมันก็ทำให้เขาหงุดหงิดกับความจริงใจของเธอ แต่การมีชีวิตอยู่มา 21 ปีภายใต้หลังคาบ้านเดียวกับเธอทำให้เขาคุ้นชินกับมันแล้ว

เมื่อมองดูนาฬิกาเขาก็รู้ว่ามันเช้าแล้ว เขาต้องไปเรียนที่มหาลัย แต่เมื่อดูสภาพของเขาตอนนี้แล้วละก็เขาคงจะออกไปไหนไม่แล้วล่ะ และ...

เมื่อหันไปมองห้องตัวเองที่พังจากสิ่งที่เขาทำ พื้นแตก ประตูพัง ห้องน้ำก็มีน้ำท่วม...

“ฉันต้องจัดการพวกนี้ให้เสร็จก่อน”