ตอนที่ 20

บทที่ 20 ผู้มาพร้อมกับเสียงโห่

　　 ตอนนี้สี่โมงกว่า และสนามกีฬาโวซุยก็เต็มแล้ว

　　 นี่เป็นเกมแรกของฤดูกาลใหม่ แม้ว่าทีมของลูตัน เกือบจะตกชั้นแน่นอนอยู่แล้ว แต่แฟนๆก็ยังพากันมาที่สนามเพื่อสนับสนุนทีม

　　 จอห์น แอสตันกำลังสั่งให้ผู้เล่นวอร์มอัพในสนาม ขณะที่เกาป๋อยืนอยู่ในห้องที่ด้านบนของอัฒจันทร์ จากตำแหน่งนี้สามารถมองเห็นได้ทั้งสนาม

　　 ข้างๆเกาป๋อคือเจ้าของทีมเดวิด มอร์ตัน

　　 “เกมนี้จะโอเค ฟู่ววว...” เดวิด มอร์ตันยืนขึ้นเข้าจ้องไปที่นาฬิกาของเขาและเดินวนไปวนมาสองสามรอบแล้ว

　　 “อย่าห่วงไปเลย เดวิด คุณเห็นผลของการแข่งขันอุ่นเครื่องของเราแล้วนี่ ไม่มีทีมไหนในดิวิชั่น 2 ที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเราได้” เกาป๋อนิ่งมาก เขามองไปที่ผู้เล่นที่กำลังวอร์มในสนามแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

　　 ดูเหมือนว่าวันนี้จะอากาศดี!

　　 เกาป๋อพยักหน้าอย่างพึงพอใจและดึงแขนเสื้อขึ้น

　　 “ใกล้จะวอร์มเสร็จแล้ว ฉันจะไปห้องล็อกเกอร์” เกาป๋อหันหลังและเดินออกจากห้อง เขาหยุดที่ประตู: "เดวิด คุณควรคิดไว้เลยว่าจะฉลองยังไงหลังจากชนะ"

　　 เมื่อเห็นความมั่นใจอย่างแรงกล้าในเฮดโค้ช เดวิด มอร์ตันที่ตื่นเต้นก็สงบลงบ้าง

　　 นี่ไม่ใช่แค่เกมแรกอย่างเป็นทางการในฐานะเฮดโค้ชของเกาป๋อเท่านั้น แต่ยังเป็นเกมแรกของเดวิด มอร์ตันในฐานะเจ้าของทีม...

　　 ในที่นั่งนักข่าว รอยยังคงใส่ชุดสูทสีดำ ผมสีบลอนด์ของเธอถูกมัดไว้ และมันก็ทำให้เธอดูเอาจริงเอาจังขึ้นไปอีก

　　 เธอมองไปยังผู้เล่นของลูตัน ที่กำลังวอร์มอัพในสนาม เธอมองไม่เห็นความเก่งของผู้เล่นเหล่านี้จากการวอร์ม แต่จากที่ดู รอยเต็มไปด้วยความมองโลกในแง่ร้ายในเกมนัดนี้

　　 สิ่งแรกที่เธอมองคือก็องเต้ชายผิวดำผอมแห้ง ชายชาวฝรั่งเศสมีท่าทางเหยาะแหยะ และไม่มีราศีเลยจริงๆ ดริงค์วอเตอร์ก็ดูเหมือนจะดีแต่ความใจดีบนใบหน้าของเขาทำให้รอยส่ายหัว

ส่วนวาร์ดี้ร่างกายของเขาดูแข็งแกร่ง หน้าตาดุดัน แต่นี่คือการแข่งขันฟุตบอลไม่ใช่การต่อสู้ ดูโหดแล้วจะมีประโยชน์อะไร?

รอยขมวดคิ้ว ยังไงก็ตาม เธอไม่ได้มองทีมของเกาป๋อในแง่ดีนัก ถ้าหากลูตันต้องการจะออกจากจุดนี้ พวกเขาต้องหาโค้ชที่มีประสบการณ์ในสนามมากพอที่จะนำทีมได้ ไม่ใช่ไอ้หมอนี่ ไอสารเลว

โลกในแง่ดีเกี่ยวกับทีมของ Gao Bo อย่างแน่นอน ถ้าลูตันต้องการออกจากราง เขาต้องมีโค้ชที่มีประสบการณ์ในสนามมากพอที่จะเป็นผู้นำ ไม่ใช่คนที่แสดงความเกลียดชัง ไอ้สารเลว

　　 พอนึกถึงเกาป๋อรอยก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

　　...

“ทีมนี้แค่ต้องเน้นไปที่เควิน คีนนักเตะคนอื่นๆไม่ต้องสนใจ นักเตะสมัครเล่นที่เกาป๋อพามาเล่นในดิวิชั่น 2 ไม่ได้หรอก!”

　　 ในห้องล็อกเกอร์ของทีมเยือน แซม ปาร์คเกอร์กล่าวกับเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ของเขา

　　ตอนนี้แซม ปาร์คเกอร์มีความกระตือรือร้นมากและเขาได้เจอกับสโมสรเก่าของเขาในเกมแรก นี้ทำให้แซม ปาร์คเกอร์ต้องกล่าวขอบคุณพระเจ้า-ขอบคุณพระเจ้าที่ให้โอกาสเขาตบหน้าเกาป๋อที่น่ารังเกียจนี่!

　　 เฮดโค้ชของพอร์ทเวลไม่รู้ว่าเขาถูกเป่าหูจากแซม ปาร์คเกอร์ เขาแค่รู้สึกว่าการมีแซม ปาร์คเกอร์ที่เป็นคนวงในทำให้เขามีข้อมูลของทีมตรงข้ามมากขึ้น

นักเตะคนอื่นๆของพอร์ตเวลก็พยักหน้าบ่อยๆ มีคนไม่มากนักที่รู้ข้อมูลของลูตันว่าทีมที่ตกชั้นจากลีกแรกเป็นยังไง แต่แซม พาร์คเกอร์ในฐานะผู้เล่นจากลูตัน เขาน่าจะรู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี

　　 เกาป๋อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องล็อกเกอร์ของทีมเยือน และถึงเขาจะรู้เขาก็คงได้แต่สมเพศพวกนั้น

เขาได้ดูเกมหลายเกมของพอร์ทเวลเมื่อฤดูกาลที่แล้ว ทีมนี้เป็นทีมปกติของลีกระดับล่างในอังกฤษ เล่นบอลสูงและเน้นจ่ายบอลยาว ในแง่ของความเก่งพอร์ทเวลเป็นเพียงทีมระดับกลางในลีกทู ด้วยระดับของทีมเกาป๋อ เขาไม่คิดว่าทีมนี้มีอะไรที่ควรค่าแก่การเอาใจใส่เป็นพิเศษ

　　 ในห้องล็อกเกอร์ของฝั่งลูตัน

　　 ไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับแทคติกของเกาป๋อ ทุกวันนี้ทีมได้ฝึกแผนนี้มาอย่างเข้มข้นทีละขั้นตอน และระดับความเข้าใจแผนของผู้เล่นนั้นซึมไปทุกเซลล์แล้ว

　　 เกาป๋อทำการรวมพลครั้งสุดท้ายก่อนที่เกมจะเริ่ม

　　 “ดูหนังสือพิมพ์พวกนี้สิ!” เกาป๋อถือกองหนังสือพิมพ์ไว้ในมือ

　　 ทั้งหมดนี้เป็นรายงานข่าวเกี่ยวกับลูตัน แทบจะไม่มีสื่อไหนเลยที่ไม่เขียนข่าวประนามทีมลูตันว่าพวกเขาจบเห่แล้ว

　　 "พวกเขาคิดว่าจบเห่แล้ว!! พวกเขาคิดว่าเราจะตกชั้นจากลีกอาชีพในฤดูกาลหน้า!!!"

　　 เกาป๋อปาหนังสือพิมพ์ลงพื้น!

　　 "ช่างหัวข่าวมันสิ! มีเพียงตัวเราเองเท่านั้นที่จะตัดสินชะตากรรมของเราได้!!! ทุกเกมต้องสามแต้มเท่านั้น!!!"

　　 เกาป๋อลบเนื้อหาทั้งหมดที่เขียนบนกระดานแล้วเขียนเลข -30 ลงไป

　　 “นี่คือคะแนนของเราในตอนนี้!” เกาป๋อชี้ไปที่หมายเลขนี้และพูดว่า "และหลังจากเกมนี้ .."

　　 เกาป๋อเขียนหมายเลขอื่นด้านล่าง -30: -27

　　 “สิบเกม!” เกาป๋อเหยียดฝ่ามือออกมา

　　 "ต้องการแค่สิบเกมเท่านั้น!! ชนะสิบเกม!!! เราจะเอาแต้มนี้ออกไปให้ได้!!!"

“เกมนี้จะเป็นจุดเริ่มต้น! สิบเกมเพื่อหักแต้มพวกนี้ออก! นี่คือเป้าหมายของเรา! พวกนายลองคิดดูสิ! ลองคิดดูเมื่อเราชนะสิบเกมติดต่อกันจะเกิดอะไรขึ้น บางคนคิดว่าเราเป็นทีมที่ตั้งใจจะตกชั้น!!!”

　　 "ไปกันเถอะพวก ใช้การเล่นของพวกนายในสนามเพื่อตอกกลับเรื่องไร้สาระพวกนี้!!!"

　　 เกาป๋อโบกมือและตะโกน

　　 "เพื่อชัยชนะ!!!"

　　วาลดี้ยืนขึ้น เหยียดกำปั้น ทำหน้าบูดบึ้ง!

　　 "เพื่อชัยชนะ!!!"

　　 บรรยากาศในห้องล็อกเกอร์ของลูตันถูกจุดขึ้นอย่างสมบูรณ์

　　 เมื่อผู้เล่นทั้งสองฝ่ายต่อแถวเข้าสนาม ผู้นำเชียร์ประจำสนามก็เริ่มตะโกนชื่อผู้เล่นลูตัน

　　 "กัปตันของเราออกมาแล้ว!! เควิน..."

　　 "คีน!!!"

　　 เควิน คีนได้รับเสียงเชียร์จากแฟนๆ

　　 จากนั้นเสียงเชียร์อันสนุกสนานของจอร์จ ปาร์คเกอร์ก็ไม่เบา และผู้เล่นคนอื่นๆ ที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากทีมเยาวชนก็ได้รับการต้อนรับในระดับต่างๆ เช่นกัน

　　 และเมื่อถึงชื่อวาร์ดี้ถูกออกเสียง เสียงของสนามกีฬาก็เงียบลง แต่ในที่สุดแฟน ๆ บางคนก็ปรบมือให้วาร์ดี้และส่งเสียงเชียร์

　　 เช่นเดียวกับก็องเต้และชาร์ลี ออสตินเห็นได้ชัดว่าแฟน ๆ ไม่ได้ชอบผู้เล่นจากลีกสมัครเล่น

　　 รอยในบูธสื่อยิ้ม

　　 ดูสิ ไอ้เลว นักเตะที่นายพามาแฟนๆไม่ชอบเลย!

　　 เมื่อถึงคิวของเกาป๋อเฮดโค้ช ทั้งสนามก็เงียบลงทันที แฟนบอลส่วนใหญ่มองดูเฮดโค้ชคนใหม่ของทีมอย่างเงียบๆ มีเสียงโห่เป็นระยะรอบอัฒจันทร์

　　 และเสียงโห่ที่ว่าก็มีแนวโน้มที่จะมากขึ้นเรื่อยๆ

　　คนอังกฤษเป็นคนหัวโบราณและหยิ่งยโส พวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้คนจากยุโรปในทวีปหนึ่ง นับประสาอะไรกับคนจีนจากตะวันออกไกล?

　　 เมื่อเกาป๋อเดินไปที่ม้านั่งของโค้ช เสียงโห่ในสนามก็ดังขึ้น

　　 ใบหน้าของเกาป๋อนิ่งสงบ และก็มาพร้อมกับเสียงฟู่