ตอนที่ 18

บทที่ 18 บ้ารึเปล่า

สิ่งที่เกิดขึ้นในงานแถลงข่าวไม่ได้ส่งผลต่ออารมณ์ของเกาป๋อ หลังจากผ่านมาเกือบสองเดือนของการฝึกก่อนเริ่มฤดูกาล ทีมงานของเขาค่อยๆ เริ่มเข้ารูปเข้ารอย และงานที่ยุ่งมาตลอดสองเดือนของเกาป๋อก็ค่อยๆเข้าสู่ช่วงที่เขาพักได้บ้าง

พรุ่งนี้มีแข่ง พวกงานที่ต้องทำก่อนเกมจะเริ่มเขาทำเสร็จไปหมดแล้ว ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับผลงานนักเตะในสนาม หลังจากเสร็จงานแถลงข่าว เกาป๋อไม่ได้กลับไปยังออฟฟิศของเขา เขามองรอบๆสนามซ้อมก่อนจะค่อยๆเดินออกจากประตูลานฝึก

เกาป๋อรู้สึกคาดหวังกับฤดูกาลใหม่ ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่ได้หยุด ก่อนอื่นเขาเลือกนักเตะสองสามคนมาเป็นแกนหลักของทีม หลังจากนั้นก็ฝึกอย่างหนักในอีกสองเดือน ตอนนี้ทีมนี้ก็ได้กลายเป็นทีมของเกาป๋อโดยสมบูรณ์ มีนักเตะตัวจริงห้าคนในทีมที่เป็นนักเตะเก่งๆที่เกาป๋อดึงมาจากที่ต่างๆ โชคดีที่นักเตะในทีมนี้ส่วนใหญ่มีประสบการณ์อยู่แล้ว เกาป๋อเลยไม่ต้องเสียเวลาในการสอนแทคติกของเขาให้กับทีมทีมนี้มากนัก

　　 ในตอนนี้เกาป๋อพบว่าการ์ดฝึกหัดมีประโยชน์มาก การเพิ่มความสามารถในการฝึกถึง 15% ช่วยให้ความเร็วในการฝึกของทีมลูตันดีขึ้นแบบแทบจะเห็นได้ด้วยตาเปล่า 

　　 ตอนนี้เกมแรกของฤดูกาลใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น เมื่อคิดว่าหลังจากชนะเกมนี้ระบบการ์ดฟุตบอลจะให้โอกาสสุ่มการ์ดใบใหม่ เกาป๋อก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง

　　 ตอนนี้เขามีการ์ดสองใบอยู่ในมือ ซึ่งหนึ่งในนั้นสามารถใช้ได้แค่ระหว่างการฝึกเท่านั้น ซึ่งทำให้เกาป่อกระตือรือร้นที่จะขยายซองการ์ดของเขาโดยเร็วที่สุด

　　 เมื่อเกมอย่างเป็นทางการเริ่มต้นขึ้น เขาจะมีโอกาสขยายซองการ์ดของเขา เกาป๋อรู้สึกดีมาก

　　 หลังจากการแถลงข่าวจบ ก็ใกล้จะค่ำแล้ว แต่ก็ยังอีกนานพอสมควรกว่าจะดึก เขาตัดสินใจออกไปเดินเล่น หลังจากหมกมุ่นกับการทำงานมาทั้งวัน ในที่สุดก็ถึงเวลาพักผ่อน

　　 แม้ลูตันเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงด้านการทอหมวกฟาง แต่ก็ยังเป็นศูนย์กลางการผลิตรถยนต์ของอังกฤษ เช่นเดียวกับอุตสาหกรรมต่างๆ เช่น ตลับลูกปืน เครื่องมือวัด เครื่องจักร มอเตอร์ และเสื้อผ้า แต่สำหรับนักท่องเที่ยว แน่นอนว่าพวกเขาชอบที่จะไปยังสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียง เช่น โบสถ์เซนต์แมรี่และพิพิธภัณฑ์ Wotang Park

เกาป๋อไม่ได้ตั้งใจเดินทางไปเพื่อดูสถานที่เหล่านี้ เขาเดินช้าๆ ไปตามถนน มองดูบรรยากาศอันเป็นเอกลักษณ์และแปลกใหม่ที่นี่ สิ่งที่ดึงดูดใจเขาจริงๆ คือบาร์หลายแห่งในอังกฤษ ทุกครั้งที่มีเบียร์ดีๆ อยู่ในท้องของเขา เกาป๋อจะเคารพเทคนิคการกลั่นเบียร์ที่ยอดเยี่ยมเสมอ...

　　 แต่เกาป๋อไม่ได้วางแผนที่จะไปที่บาร์ในวันนี้ ดังนั้นเขาจึงเดินช้าๆ ไปบนถนนลูตันเพื่อเพลิดเพลินกับความงามของเมืองอังกฤษแห่งนี้

　　 หลังจากกินฟิชแอนด์ชิปแบบอังกฤษในตรอกเล็กๆ เกาป๋อมองท้องฟ้าที่มืดมิดและตัดสินอย่างเงียบๆที่จะไปที่อพาร์ตเมนต์ซึ่งเขาเคยอาศัยอยู่เพียงครั้งเดียว เกาป๋อไม่ใช่คนเรื่องมาก แต่การนอนบนเตียงในสำนักงานที่สนามซ้อมนั้นมันอึดอัดมาก ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากนอนบนเตียงนุ่มๆกว้างๆ แถมจะดีมากถ้ามีสาวสวยมานอนกับเขา...

　　 เกาป๋อได้เห็นความสวยงามที่ทางเข้าอพาร์ทเมนท์

　　 นี่คือพื้นที่ที่ใช้ร่วมกันสำหรับอพาร์ตเมนต์ทั้งสองหลัง อันที่จริงที่นี่เคยเป็นที่พักของคู่รักคู่นึงที่เป็นแฟนตัวยงของสโมสร ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้สโมสรเช่า

ตามปกติ ในค่ำคืนที่อบอุ่นและมีไฟสลัวๆ หากเป็นคู่รักพบกันในสภาพแวดล้อมแบบนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

　　 แต่ถ้าเป็นคู่รักที่เพิ่งทะเลาะกันในงานแถลงข่าวล่ะ?

　　 จะมีอะไรเกิดขึ้น!

　　 มิสรอย ซอลเลิกคิ้วและจ้องไปยังชายที่ปรากฏตัวที่ประตูของเธอ

　　 ไอ้สารเลว ผู้ชายคนนี้ตามเธอมาเหรอ! ?

　　 รอยโกรธจัด ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แค่คนขี้โกหก แต่ยังเป็นคนเลวอีกด้วย! ! !

　　 "นายมาทำอะไรที่นี่!!!" รอย ในชุดสูทสีดำ ถอดรองเท้าส้นสูงและถือไว้ในมือ ปลายแหลมชี้ไปที่เกาป๋อ

　　 "ฉันเตือนนายนะ นี่มันพื้นที่ส่วนตัว!!" น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่ารอยยังคงมีร่องรอยของความกลัวอยู่ในใจ

　　 เกาป๋อกำลังจะหยิบกุญแจออกมาเพื่อเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ เมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนอันแหลมเล็กของรอย

เขาเห็นนักข่าวสาวหน้าอกใหญ่ที่เขาเห็นในงานแถลงข่าววันนี้ เท้าเปล่าและรองเท้าส้นสูงอยู่ในมือ เหงื่อสองสามหยดไหลลงที่ใบหน้าอันเรียบเนียนของเธอ แม้ภายใตแสงสลัวๆเกาป๋อก็ยังคงถูกหน้าอกคู่นั้นดึงดูดไปตั้งแต่แรกเห็น...

　　 ไอ้สารเลว! ! !

　　 รอยโกรธอีกแล้ว

　　 เกาป๋อโบกมือพร้อมที่จะอธิบายเกี่ยวกับตัวเอง

　　 "อย่าขยับ!!!" รอยยกรองเท้าส้นสูงขึ้นเหนือศีรษะราวกับถือระเบิดมือพร้อมที่จะตายไปพร้อมกับศัตรูทุกเมื่อ

　　 เกาป๋อไม่ได้ขยับต่อ เขาเหลือบมองไปที่เท้าเปล่าของรอยเขาพูดว่า: "ฉัน ... "

　　 "ฉันรู้ว่านายเป็นใคร!!!นายอย่าคิดจะทำอะไรไม่ดีเลยดีกว่า!!!ไอ้คนขี้โกหก!!!" รอยเลิกคิ้วและตะโกนลั่น

　　 ใบหน้าของเกาป๋อมืดมน ยัยคนนี้เป็นอะไรของเธอ?

　　 “เธอว่าใครโกหก!?”

　　 "นายไง!! นายต้องไปหลอกเจ้าของทีมลูตันมาและโกงเอาตำแหน่งเฮดโค้ชมาแน่! นายควรจะเอานักเตะมือสมัครเล่นของนายออกไปจากลูตัน!! ไอ้คนขี้โกหก!"

　     เธอมองไปที่เกาป๋อด้วยความตื่นเต้น และขบริมฝีปากพร้อมกับหน้าอกที่ขยับขึ้นลง

　　 “นมใหญ่แต่ไร้สมอง…” เกาป๋อพึมพำด้วยเสียงต่ำ

"นายพูดอะไร?!"

　　เกาป๋อไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ดูเหมือนคนบ้าคนนี้ต่อ เขาล้วงกระเป๋าของเขาและเดินไปที่ประตูอพาร์ตเมนต์

　　 เมื่อได้ยินเสียงแหวกอากาศที่ด้านหลัง เกาป๋อก็รีบโยกตัวหลบ เขาเห็นแค่รองเท้าส้นสูงสีดำพุ่งชนประตูเหล็ก

หัวเกาป๋อเกือบจะแบะ

　　 เกาป๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนที่มิสรอยจะรีบวิ่งมาพร้อมกับรองเท้าส้นสูงอีกข้างหนึ่ง

　　 ผู้หญิงคนนี้ป่วยจริงๆ

　　 เกาป๋อเอื้อมมือออกไปและคว้าข้อมือของรอยที่ถือรองเท้าส้นสูง อีกมือหนึ่งก็จับไหล่ของเธอไว้ แล้วกดเธอกับผนัง

　　 "เธอบ้ารึไง?!" เกาป๋อโกรธเล็กน้อย

ความแตกต่างเรื่องแรงระหว่างชายและหญิงทำให้รอยไม่สามารถขัดขืนเกาป๋อได้ เธอถูกเกาป๋อผลักติดกับกำแพง ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ท่าทางดุดันของเกาป๋อ เสียงหอบหายใจอย่างหนักของเขาทำให้เธอกังวลเล็กน้อย

เธอมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังจ้องเธอตาขวาง การเพ่งมองอย่างดุดันและก้าวร้าวนี้ทำให้รอยกลัว

เขา….เขากำลังจะทำอะไร?!