107 - ใจคนเปลี่ยนไป

107 - ใจคนเปลี่ยนไป

วันนี้ความเงียบถูกทำลายลงเมื่อผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์หลายคนมาที่นี่และสังเกตเห็นเย่ฟ่าน

“เจ้า……ขอทานตัวน้อยนั่น!”

ใบหน้าของพวกเขาดูประหลาดใจเล็กน้อย คนเหล่านี้เป็นศิษย์ของสำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยางที่เขาเคยพบเห็นเมื่อสองสามวันก่อน หลี่เสี่ยวม่านไม่ได้อยู่ท่ามกลางพวกเขา

เมื่อวันก่อนเย่ฟ่านได้ทำให้เกิดเสียงประหลาดดังกึกก้องซึ่งทำให้ผู้ฝึกตนหลายคนของสำนักแห่งนี้ออกมาตรวจสอบด้วยตัวเอง

“เจ้าเข้าสู่สำนักศักดิ์สิทธิ์อาทิตย์ม่วงของเราได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมที่เจ้ามาหาน้องสาวหลี่?” ทุกคนที่เคยเห็นเย่ฟ่านต่างก็ตกใจเมื่อเห็นเขาปรากฏตัวกันที่นี่

“ผู้นำนิกายของสำนักศักดิ์สิทธิ์อาทิตย์ม่วงของเจ้าบังเอิญมาพบข้าและกล่าวว่าพื้นฐานของข้ายอดเยี่ยมมาก ดังนั้นเขาจึงรับข้าเป็นศิษย์…….” เย่ฟ่านโกหกอย่างโจ่งแจ้ง

ทุกคนที่ได้ยินต่างก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวอย่างน้อยจะโกหกก็ควรทำให้มันแนบเนียนกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ? เด็กหญิงสาวคนหนึ่งในหมู่พวกเขาพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“ขอทานน้อย ใบหน้าของเจ้าหนาจริงๆ!”

ในขณะนี้ชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นภายในป่าไผ่ขณะที่เขาเดินไปรอบๆเพื่อลาดตระเวนและเขาก็หยุดชะงักแล้วกล่าวว่า

“ข้ารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของ 'ต้นกำเนิด' ที่นี่”

“คารวะผู้อาวุโส!” เด็กหนุ่มสองสามคนรีบแสดงความเคารพ

เย่ฟ่านตกใจมาก ความรู้สึกทางจิตวิญญาณของบุคคลนี้อ่อนไหวเกินไป ต้นกำเนิดที่เขาพกพามาถูกปิดผนึกแล้วแต่ก็ยังมีใครบางคนตรวจพบกัน

“ไม่ต้องมากพิธี”

ใบหน้าของชายวัยกลางคนเป็นสีดอกกุหลาบและผมของเขาเป็นสีดำสนิท อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขามีประสบการณ์ชีวิตมากมายซึ่งไม่น่าจะเกิดขึ้นจากคนหนุ่ม

“อายุที่แท้จริงของบุคคลนี้ต้องเจ็ดสิบถึงแปดสิบปีหรือสูงกว่านั้นมาก……” เย่ฟ่านคาดหมายในใจ เขารู้สึกว่านี่เป็นยอดฝีมือที่น่ากลัว

“มันอยู่บนร่างกายของเจ้า……” เขาจ้องไปที่เย่ฟ่าน

“คารวะผู้อาวุโส” เย่ฟ่านแสดงความเคารพ

“เจ้าไม่ใช่ศิษย์ของสำนักศักดิ์สิทธิ์ตะวันม่วงของเราหรือ?”

"ไม่ใช่."

ดูเหมือนชายวัยกลางคนจะไม่เคลื่อนไหว แต่จู่ๆก็ปรากฏตัวต่อหน้าเย่ฟ่าน ราวกับว่าเขาเคลื่อนย้ายฉับพลันและคว้าข้อมือของเย่ฟ่านไว้

“ผู้อาวุโส ท่านจะทำอะไร…” เย่ฟ่านตกใจและคิดว่าผู้อาวุโสกำลังจะลงมือ

“ร่างกายของเจ้า……”

ชายวัยกลางคนมีท่าทีตกใจก่อนจะส่ายหัวและถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าเขาได้เห็นอะไรมากมายและรู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง

ในช่วงเวลาก่อนหน้านั้นหัวใจของเย่ฟ่านรู้สึกประหม่าอย่างมาก โชคดีที่ทะเลแห่งความทุกข์ของเขาเงียบสงัด ความมืดมิดปกคลุมทะเลสีทองแห่งความขมขื่นประหนึ่งว่าเป็นผืนดินที่รกร้าง

เมื่อชายวัยกลางคนได้ตรวจสอบทั้งหมดแล้วเขาจึงได้แต่ทอดถอนใจด้วยความเสียดาย

เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจในใจ ถ้าเขาจงใจเลือกที่จะซ่อนมัน แม้แต่ยอดฝีมือที่ตรวจสอบก็ถูกหลอกได้ง่ายๆ

“เจ้ามีชิ้นส่วนของ 'ต้นกำเนิด' บนร่างกายของเจ้าหรือไม่” ชายวัยกลางคนถาม

เย่ฟานไม่มีทางปิดบังความจริงนี้ได้อีกต่อไปในขณะที่เขาหยิบกล่องไม้เล็กๆขึ้นมา

“ข้าไม่แน่ใจว่านี่คือ 'ต้นกำเนิด' หรือไม่ แต่นี่คือสิ่งที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของตระกูลข้า”

ชายวัยกลางคนเปิดกล่องไม้และชำเลืองมองไปยังวัตถุที่อยู่ข้างในก่อนจะพูดว่า

“ใช่แล้ว มันคือต้นกำเนิดชิ้นหนึ่ง แม้ว่าจะไม่บริสุทธิ์แต่ก็หายากมาก ข้าสงสัยว่าเจ้าเต็มใจที่จะขายมันหรือไม่”

"นี่……"

“เจ้าไม่สามารถฝึกฝนได้ ต้นกำเนิดชิ้นนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับเจ้า ไม่ต้องกังวลข้าจะไม่ทำให้เจ้าขาดทุนอย่างแน่นอน ฮักเจ้าเต็มใจที่จะขายถ้าจะมอบทรัพย์สินเจ้าสามารถใช้ไปได้ตลอด 10 ชาติ”

“ถึงผู้อาวุโสจะพูดแบบนั้นแต่ข้าก็ไม่ต้องการที่จะแลกเปลี่ยน……”

เย่ฟ่านมีสีหน้าอึดอัดใจ เขาได้เข้ามาในสำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยางและกำจัดทหารม้าตระกูลเจียงชั่วคราว อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าข้อเท็จจริงที่เขามี 'ต้นกำเนิด' จะรั่วไหลออกมา และสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหมดหนทางอย่างมาก

“เจ้าไม่ต้องการแลกเปลี่ยนอย่างนั้นหรือ?”

ชายวัยกลางคนถามด้วยท่าทางสงบ และไม่ได้บังคับให้เย่ฟ่านมอบสมบัติออกมา

"ข้า……."

“ไม่เป็นไร ข้าจะไม่สร้างความยุ่งยากให้กับเจ้า มันเป็นเพียงต้นกำเนิดชิ้นเล็กๆเท่านั้น ซึ่งไม่สามารถส่งผลกระทบต่อระดับฝีมือของข้าได้” พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไป

หัวใจของเย่ฟ่านสั่นสะท้าน นี่เป็นยอดฝีมืออย่างแน่นอน

“ขอทานตัวน้อย ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะมี 'ต้นกำเนิด' ในตัวเจ้า แม้ว่ามันจะไม่ใช่ชิ้นส่วนที่บริสุทธิ์ แต่ 'ต้นกำเนิด' เล็กๆนั้นมีค่ามากกว่ายารักษาจิตวิญญาณ”

เด็กหนุ่มสองสามคนดูประหลาดใจบนใบหน้าของพวกเขา พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเย่ฟ่านจะมีของสิ่งนี้ และบางคนเริ่มแสดงความโลภออกมา

“ขอทานน้อย เจ้าไม่รู้วิธีคว้าโอกาสจริงๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้อาวุโสคนนี้เป็นใคร? นั่นเป็นยอดฝีมืออันดับสองภายในสำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยางของเรา

เขาฝึกฝนมาเป็นเวลากว่าร้อยปีเล็กน้อย แต่แข็งแกร่งกว่าเจ้าสำนักของเราด้วยซ้ำ หากเจ้าได้มอบ 'ต้นกำเนิด' ให้กับเขาเจ้าจะได้รับผลประโยชน์อย่างไม่สิ้นสุด……”

เด็กหนุ่มสองสามคนพยายามเกลี้ยกล่อมเย่ฟ่านด้วยผลประโยชน์ต่างๆเพื่อให้ได้มาซึ่ง 'ต้นกำเนิด' นี้ แต่เย่ฟ่านยืนกรานในการปฏิเสธ

เฉพาะเมื่อคนพวกนั้นจากไป เย่ฟ่านก็พึมพำว่า

“แม้ว่าข้าจะหลีกเลี่ยงทหารม้าของตระกูลเจียงได้ชั่วคราว แต่ความจริงที่ว่าข้ามี 'ต้นกำเนิด' ได้รั่วไหลออกมาแล้วใครจะรู้ว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น”

หนึ่งชั่วยามต่อมาหลี่เสี่ยวม่าน ก็ปรากฏตัวขึ้นภายในป่าไผ่พร้อมกับเด็กสองสามคนที่ออกไปก่อนหน้านี้

หลี่เสี่ยวม่านไม่ได้ถามว่าเย่ฟ่านมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ

“เย่ฟ่าน เจ้าไม่สามารถฝึกฝนได้ การยึด 'ต้นกำเนิด' ชิ้นนี้ไว้ไม่มีประโยชน์ ทำไมไม่ใช้มันแลกความมั่งคั่งล่ะ……”

เย่ฟ่านส่ายหัวทันที

“ข้าไม่แลกเปลี่ยน!”

เสื้อผ้าสีขาวของหลี่เสี่ยวม่านปลิวไสวไปตามสายลมและดูเหมือนอยู่นอกโลก ผมสีดำสนิทของนางหนาและเป็นมันเงา ผิวเรียบเนียนราวกับหยกในขณะที่ดวงตาของนางจับจ้องไปยังใบหน้าของเย่ฟ่าน

“เจ้าเป็นมนุษย์ธรรมดา 'ต้นกำเนิด' ไร้ประโยชน์ต่อเจ้า”

“ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นมนุษย์ธรรมดา แต่ข้าก็ยังรู้คุณค่าของสิ่งของบางอย่าง พวกเจ้าทุกคนเป็นผู้บ่มเพาะแต่ก็ยังมองว่าของชิ้นนี้ล้ำค่าอย่างยิ่ง แล้วมันจะไม่มีประโยชน์ต่อข้าได้อย่างไร”

เย่ฟ่านดูเหมือนจะชั่งน้ำหนัก 'ต้นกำเนิด' ในมือของเขาในขณะที่รอยยิ้มจางๆลอยอยู่บนใบหน้า

“มีแก่นแท้ของพลังปราณชีวิตจำนวนมากอยู่ภายในนี้ ข้าคิดว่าสำหรับมนุษย์ธรรมดา อย่างน้อยก็ควรจะสามารถยืดเวลาของข้าได้”

“เจ้า…… ใช้มันเพื่อยืดอายุของมนุษย์ธรรมดา มันสิ้นเปลืองมาก!” เด็กหนุ่มสองสามคนข้างๆแสดงสีหน้าไม่พอใจ

“หากเจ้ายืดอายุขัยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น จริงๆแล้วมีหลายวิธี เจ้าสามารถแลกเปลี่ยน 'ต้นกำเนิด' ชิ้นนั้นสำหรับเม็ดยาร้อยสมุนไพรของพวกเราก็ได้”

“ใช่แล้ว หากเจ้าเต็มใจที่จะมอบ 'ต้นกำเนิด' เราจะทำให้เจ้าพึงพอใจอย่างแน่นอน”

เด็กหนุ่มสองสามคนพูดในลักษณะเดียวกัน 'ต้นกำเนิด' ชิ้นนี้น่าดึงดูดเกินไป และพวกเขาแต่ละคนต้องการได้รับมัน

“ขอโทษ ข้าจะไม่แลกเปลี่ยนมัน สิ่งที่เจ้าเพิ่งพูดไปไม่มีคุณค่าแม้แต่น้อยในสายตาของข้า” เย่ฟ่านจะไม่แลกเปลี่ยน 'ต้นกำเนิด' ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและปฏิเสธอย่างเข้มงวด

สีหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไป 'ต้นกำเนิด' นี้สำคัญเกินไปสำหรับพวกเขา แต่ปัจจุบันมันถูกครอบครองโดยมนุษย์ธรรมดา คล้ายกับไข่มุกที่ปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรก ไม่ว่าจะอย่างไรก็เขาต้องเอามาให้ได้

หลี่เสี่ยวม่านยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆเสื้อผ้าสีขาวและผมสีดำของนางปลิวไสวตามสายลมขณะที่นางพูดว่า

“เจ้าไม่รู้หรอกว่าคนธรรมดาที่มี 'ต้นกำเนิด' จะเกิดอะไรขึ้น? มันไม่ใช่โชค มันจะนำความหายนะมาสู่เจ้า เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาและไม่มีกำลังพอที่จะปกป้องมันได้”

“หรือพวกเจ้าคิดจะแย่งชิงมัน” เย่ฟ่านมีสายตาเย็นชาและเก็บ 'ต้นกำเนิด' ไว้ในหน้าอกเสื้อ