ตอนที่แล้ว104 -พบเจอกับหลี่เสี่ยวม่าน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป106 - สำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยาง

105 - ไม่แยแส


105 - ไม่แยแส

เย่ฟ่านได้ยินนางเรียกเขาว่า 'เพื่อนบ้าน' และยิ้มอย่างแผ่วเบาก่อนจะพูดว่า “เจ้าเป็นยังไงบ้าง”

“งั้นเจ้าเป็นคนรู้จักเก่า เพื่อนบ้านตัวน้อยของเจ้ายังเด็กและใจร้อนจริงๆ ถนนกว้างมากแต่เขาสามารถกระแทกข้าได้โดยไม่ตั้งใจ ข้าคิดว่าเขาต้องพยายามขโมยอะไรบางอย่างแน่นอน”

“เด็กคนนี้ช่างน่าสมเพชเสียจริง อายุยังน้อยแต่กลับกลายเป็นขอทานไปแล้ว”

“ขอทานทุกวันนี้มักจะขอและขโมยไปพร้อมๆกัน ศิษย์น้องหลี่ เจ้าควรแนะนำให้เขาไม่เดินไปตามทางคดเคี้ยว”

ผู้ฝึกฝนและมนุษย์ธรรมดาถือได้ว่าเป็นมนุษย์จากสองโลกที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีลำดับชั้นต่ำที่สุดในลำดับชั้นในหมู่มนุษย์ธรรมดาคือขอทาน

มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ฝึกฝนได้ ดังนั้นเด็กหนุ่ม 2-3 คนที่ยืนอยู่ข้างๆจึงมองเย่ฟ่านด้วยความดูถูก

“ศิษย์พี่ทั้งหลาย พวกท่านมีเงินหรือไม่ให้ข้าหยิบยืมก่อน” หลี่เสี่ยวม่านหยิบเศษเงินออกมากำมือหนึ่งและพยายามยัดเข้าไปในมือของเย่ฟ่าน

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะอย่าเป็นขอทานอีกเลย ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถเลี้ยงดูตัวเองด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า”

“ศิษย์น้องหลี่มีน้ำใจมาก”

“นั่นก็จริง ศิษย์น้องเล็กมีจิตใจที่เมตตา พวกเขาเป็นแค่เพื่อนบ้านแต่นางก็ให้เงินเขามากมาย”

“ขอทานตัวน้อย ในอนาคตเจ้าควรจะทำตัวเป็นคนดีอย่าได้ทำให้ศิษย์น้องหลี่ต้องผิดหวัง”

เด็กหนุ่มสองสามคนข้างๆพูดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ดวงตาของเย่ฟ่านชัดเจนในขณะที่เขามองไปที่หลี่เสี่ยวม่าน อย่างเงียบๆ เขาไม่ได้เอื้อมมือไปรับเงินและพูดว่า

“ขอบคุณสำหรับความตั้งใจของเจ้า อย่างไรก็ตามข้าไม่ต้องการสิ่งนี้”

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้ว

“ขอทานน้อยเจ้าเป็นอะไร? ศิษย์น้องหลี่กำลังให้เงินแก่เจ้าแต่เจ้าไม่ต้องการมัน เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าต้องการขโมยเพื่อหาเลี้ยงชีพ?”

การแสดงออกของหลี่เสี่ยวม่านสงบสุขนางยังคงพยายามยัดเงินเข้าไปในมือของเย่ฟ่าน

"เก็บไว้เถอะ หลังจากนี้ก็เป็นคนดีด้วย"

เย่ฟ่านเพิกเฉยต่อผู้คนที่อยู่ข้างๆ และผลักเงินคืนในขณะที่เขาตอบ

“ไม่ต้องกังวล ข้าสามารถอยู่ได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถเดินต่อไปบนเส้นทางของการฝึกฝนและทุกอย่างจะราบรื่น”

“ขอทานตัวน้อยคนนี้อยากจะรักษาศักดิ์ศรีของเขาไว้จริงๆ และยอมทนทุกข์ทรมานมากกว่า เขาอยู่ในภาวะคับขันจนต้องขอทาน แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นมีคุณธรรมและเกียรติ”

“เจ้าพยายามทำตัวมีคุณธรรมสูงส่งแต่สุดท้ายแล้วก็ไม่พ้นกลับไปขโมยเหมือนเดิม”

เด็กหนุ่มสองสามคนที่อยู่เคียงข้างไม่มีความสุข

หลี่เสี่ยวม่านจ้องมองที่เย่ฟ่านและเสียงของนางก็สงบโดยไม่มีความผันผวนในขณะที่นางพูดว่า

“นี่จะเป็นประโยชน์กับเจ้าในตอนนี้ อย่าปฏิเสธมันรีบเก็บไว้เถอะ เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าต้องการขอทานจริงๆ”

เย่ฟ่านยังคงปฏิเสธที่จะรับเงินในขณะที่เขาตอบ

“ยินดีด้วยที่ความเยาว์วัยของเจ้ากลับคืนมา”

เขาสัมผัสได้ว่าหลี่เสี่ยวม่านอยู่ในขั้นทะเลแห่งความทุกข์เท่านั้นและไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้ อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่านางสามารถฟื้นพลังชีวิตของนางได้อย่างไร

“ขอบคุณ ข้าแค่โชคดี” หลี่เสี่ยวม่านไม่ได้เซ้าซี้อีกและเก็บเงินไว้ ในขณะเดียวกันหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างของนางก็กล่าวขึ้นว่า

“ขอทานตัวน้อยคนนี้รู้อะไรอยู่บ้าง เขารู้ด้วยซ้ำว่าศิษย์น้องหลี่เคยสูญเสียความเยาว์วัยของนางไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักกันจริงๆ”

“เราเป็นแค่เพื่อนบ้านที่ไม่คุ้นเคย ใครจะไปรู้ ในอีก 10 ปีข้างหน้า ถ้าเราพบกันอีกครั้งเราอาจไม่รู้จักกันแล้ว……”

หลี่เสี่ยวม่านยังคงสงบนิ่งในขณะที่นางตอบสนองอย่างเฉยเมยราวกับว่านางกำลังพูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับนาง

แม้ว่าใบหน้าของเย่ฟ่านจะเต็มไปด้วยรอยด่าง แต่เขาก็ยังยิ้มอย่างเจิดจรัสและเผยให้เห็นฟันสีขาวราวหิมะของเขาในขณะที่เขากล่าวว่า

“ใช่แล้วความทรงจำของคนๆหนึ่งจะจางหายไปตามกาลเวลา มีบางคนและบางเรื่องที่จะค่อยๆจืดชืดเมื่อเวาลาผ่านไป”

“ขอทานตัวน้อยคนนี้ดูเหมือนจะมีบุคลิกดีอยู่บ้าง” หญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆมองไปที่เย่ฟ่าน ก่อนที่จะเหลือบมองหลี่เสี่ยวม่านและพูดต่อ

“น่าเสียดายที่ศิษย์น้องไม่ได้คุ้นเคยกับเขาขนาดนั้นมิฉะนั้นเราสามารถพาเขากลับไปที่สำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยาง เพียงเป็นศิษย์ภายนอกที่ทำงานบ้านก็ยังดีกว่าขอทานอยู่ที่นี่”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นพยักหน้า

“นิกายของเราเข้มงวดมากในการสรรหาคน เราต้องรู้ภูมิหลังของพวกเขาก่อนที่จะยอมรับพวกเขาเข้ามา”

ใบหน้าของหลี่เสี่ยวม่านไม่มีระลอกคลื่น การแสดงออกของนางไม่แยแสขณะที่นางพูดกับเย่ฟ่าน

“อย่าเดินในทางคดเคี้ยว จงเป็นคนธรรมดาที่ดีนั่นอาจเป็นความโชคดีที่สุดแล้ว”

เย่ฟ่านหัวเราะและไม่ตอบในขณะที่เขาโบกมือก่อนที่จะก้าวออกไป

“ขอทานคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ……” เด็กหนุ่มสองสามคนที่อยู่เคียงข้างสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของเขา

…………

ครึ่งนาทีต่อมาเย่ฟ่านอยู่ตรงหน้าร้านขายของเก่าและกำลังทะเลาะกับเถ้าแก่ที่อยู่ในร้าน

"อะไร? สิบห้าทองแดง? ท่านโลกเกินไปแล้วเถ้าแก่”

“หนุ่มน้อย อย่าทะเยอทะยานเกินไป มันก็แค่กล่องไม้ มันจะมีค่า 10 เหรียญทองได้อย่างไร

“นี่คือกล่องไม้จันทน์สีแดง ถ้าเจ้าไม่ต้องการ ข้าจะไปร้านอื่น……” พูดจบเย่ฟ่านก็หันหลังเดินจากไป

“อย่ารีบร้อน ราคาคุยกันได้” เจ้าของร้านตกใจและรีบดึงเย่ฟ่านกลับมา

ในที่สุดเย่ฟ่านก็พอใจในขณะที่เขาเดินออกไปพร้อมกับเงินอีกสิบเหรียญทอง

เที่ยงแล้วและท้องของเขาก็ดังก้อง แต่เขาไม่ต้องการกินข้าวโดยไม่ได้จ่ายเงิน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงนำกล่องไม้จันทน์สีแดงที่ใช้เก็บ 'พลังต้นกำเนิด' ออกมาแล้วขาย โดยใช้กล่องทองแดงธรรมดาเก็บ 'พลังต้นกำเนิด'

“นักรบจากตระกูลเจียง!”

เย่ฟ่านเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและตกใจเมื่อเห็นว่าสัตว์ร้ายที่ไม่เหมือนใครกำลังลาดตระเวนอยู่ในอากาศเหนือเมือง แต่โชคดีที่มันไม่ได้บินลงมาในเมืองนี้

เย่ฟ่านขึ้นบันไดของร้านอาหารและสั่งอาหารบนโต๊ะอย่างอิ่มเอมใจ หลังจากวิ่งมาทั้งวันทั้งคืน เขาไม่ได้กินอาหารร้อนๆสักมื้อเลยและเขาก็เริ่มกินอาหารเองโดยธรรมชาติ

เพียงหนึ่งชั่วยามต่อมาเมื่อเขาลุกขึ้นยืนอย่างพอใจ

พนักงานของร้านยังคงจับจ้องเขาอยู่ตรงนั้นโดยไม่ไปไหน เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่งในขณะที่ลักษณะการกินก็เหมือนกับขอทาน ดังนั้นทางร้านจึงกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีไป

เย่ฟ่านไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้วว่าคนจะคิดอะไรกับเขา เมื่อทานเสร็จเขาก็กระแทกเงินลงไปบนโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านไป

เมื่อไปถึงถนนใหญ่เย่ฟ่านก็ตกใจมาก เพราะในเวลานี้นักรบของตระกูลเจียงได้เข้ามาในเมืองและนั่งบนหลังสัตว์ร้ายที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวกำลังมุ่งหน้ามาหาเขา

"เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาจะไล่ตามข้าได้อย่างไร แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถระบุตำแหน่งที่แน่นอนของข้าได้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาสามารถหาที่อยู่คร่าวๆของข้าได้!”

เย่ฟ่านมีความกังวลบนใบหน้า เขารู้สึกว่าสถานการณ์กำลังเลวร้ายและเขาไม่สามารถอยู่ในเมืองนี้ได้นานมิฉะนั้นสิ่งต่างๆจะต้องลงเอยในทางร้าย ดังนั้นเขาจึงรีบมุ่งหน้าเข้าไปในป่าอีกครั้ง

“ไล่ข้าจนสุดขอบโลก ข้าจะหลุดพ้นจากพวกมันได้อย่างไร” เย่ฟ่านกำลังข้ามภูเขานับไม่ถ้วนและหยุดเมื่อท้องฟ้ามืดสนิทเท่านั้น

ในขณะนี้เย่ฟ่านรู้สึกว่าปราณจิตวิญญาณในอากาศในบริเวณนี้หนาแน่นกว่าที่อื่นหลายเท่า

ขณะที่เขาเดินต่อไปอีกสิบลี้เขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากเพราะมีป้ายขนาดใหญ่เขียนไว้ว่าสำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยาง (อาทิตย์ม่วง)

“ข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง……”

เย่ฟ่านตระหนักว่าเขามาถึงสำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยางแล้ว นี่คือนิกายปัจจุบันของหลี่เสี่ยวม่าน และวิหารอมตะแห่งนี้ไม่ได้ถูกมองว่าอยู่ห่างจากเมืองนั้นมากนัก

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด