ตอนที่แล้วบทที่ 28 การ์ดวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 30 ความอ่อนแอจำกัดจินตนาการ

บทที่ 29 เด็กน้อยกลัวผี


บทที่ 29

เด็กน้อยกลัวผี

ในตอนกลางคืนป่าเงียบสงัด เหล่าทหารในค่ายต่างหลับสนิทกันหมดแล้ว สายลมเย็นพัดผ่านทำให้รู้สึกเย็นเฉียบเมื่อยืนอยู่หน้าประตูห้อง  หลี่มู่ฟานหดคอลง กระชับเสื้อผ้าบางๆและเดินไปที่มุมของค่าย

“ฮือ- ใกล้เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว ครั้งหน้าต้องเอาเสื้อผ้าฝ้ายกับผ้าห่มกลับมาบ้าง”

เขาคิดอยู่ในใจในขณะที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้และถอดกางเกงออกอย่างคล่องแคล่ว

หลี่มู่ฟาน เพิ่งแก้ปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะปัสสาวะเสร็จ และกำลังจะกลับเข้าไปในกระโจม จู่ๆเขาก็เห็นฉากที่ทำให้ขนหัวลุก

ในป่าไม่ไกลจากค่ายทหาร มีโครงกระดูกสวมเกราะอยู่กลุ่มหนึ่ง ประเด็นก็คือทหารโครงกระดูกกลุ่มนี้ไม่มีเท้า! ดาบในมือของพวกมันเป็นสนิม เกราะมีคราบเลือดขาดรุ่งริ่ง ธงใหญ่บนไหล่ถูกย้อมด้วยเลือดสีดำ ราวกับกลุ่มผีที่กำลังลอยไปทางตะวันออกของค่ายอย่างไร้สุ้มเสียง

“ทหารผีข้ามแดน!”  หลี่มู่ฟาน ตกใจจนตัวสั่นเขารีบเอามือปิดปากแน่น และกัดปลายลิ้นอย่างแรงเพื่อบังคับให้สงบสติอารมณ์ เขากวาดสายตามองคร่าวๆและพบว่าจำนวนทหารผีมีอย่างน้อย 400-500 ตน

เขาเดินอย่างระมัดระวังไปที่ห้องและเปิดประตูอย่างเงียบๆหลังจากที่เข้ามาในห้องที่อบอุ่นเขาถอนหายใจเบาๆ

“ทหารผีพวกนี้อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ไม่มีคนปักหลักอยู่ในบริเวณนี้”

หลี่มู่ฟาน ไม่ได้มุดเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของ    ฟารชิงเยว่ แต่ค่อยๆสวมชุดเกราะและยกดาบยาวของแม่ทัพขึ้นมา (ดาบใหญ่ของเขาได้มอบให้กับ จางเถี่ย ไปแล้ว) จากนั้นค่อยๆเดินออกจากห้องอีกครั้ง

เขาเดินเบาๆไปที่ห้องถัดไป และเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นฉาก ที่ทำให้เขารู้สึกอับอาย

“บ้าเอ๊ย!  อาเฉียง  ชุ่ยฮัว ทำไมพวกเจ้าไปล็อกประตู ยามทำกิจกรรมบนเตียง ห๊า?

ในขณะเดียวกันทั้งสองคนก็ตื่นตกใจ  ชุ่ยฮัว ตกใจจนเกือบกระโดดเมื่อเห็น หลี่มู่ฟาน

อาเฉียง ยิ้มเตือน “นายน้อย ดึกดื่นเที่ยงคืนเช่นนี้ ท่าน…”

ทั้งสองคนเริ่มมีความเป็นมนุษย์มากขึ้นและไม่มีสีหน้าเฉยเมยอีกต่อไป

หลี่มู่ฟาน ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป เขาชี้ออกไปนอกห้องและกระซิบว่า “ข้างนอกมีเรื่องอะไรพวกเจ้าออกไปดูด้วยกันกับข้า”

หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป ทั้ง 3 คนซ่อนตัวอยู่ที่หลังต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากค่าย มองดูทหารผีค่อยๆหายไปในยามค่ำคืน  ชุ่ยฮัว เปล่งเสียงต่ำว่า “นายน้อย ทหารผีกลุ่มนี้ดูเหมือนไม่สนใจค่ายของพวกเรา”

“ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่หากยังไม่เข้าใจก็ยากที่จะสงบจิตใจได้ ไปกันเถอะ พวกเราตามพวกมันไป”

อาเฉียง และ ชุ่ยฮัว ไม่ได้คัดค้านพวกเขาทั้งสามคนเดินตามทหารผีเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง

การติดตามเข้าไปในป่าครั้งนี้ใช้เวลาถึง 2 ชั่วยาม ความมืดยิ่งลึกล้ำเข้าไปอีก!

หลี่มู่ฟาน เดินตามทหารผีไปที่ตีนเขาทางตะวันออกของค่าย และเห็นทหารผีหายไปทีละคนบนเส้นทางลับ  หลี่มู่ฟาน ขมวดคิ้วและหยุดลง

เส้นทางบนภูเขาข้างหน้าไม่รู้ว่าจะนำพาไปทางไหน แต่เส้นทางนั้นกลับเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ ไม่มีหมอกที่ตีนเขาแต่มารวมกันที่เส้นทางสายนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็แสดงให้เห็นว่าเส้นทางสายนี้มีปัญหา

หลี่มู่ฟาน ไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าเขาจะไม่บุกเข้าไปตรงๆ เขาวางแผนที่จะพาคนของเขามาที่นี่อีกครั้งหลังจากวันพรุ่งนี้ แต่เมื่อเขากำลังจะถอย กับดวงตาพร่ามัวและเมื่อลืมตาขึ้นเขาก็อยู่ในหมอกหนาเสียแล้ว

ความตกใจนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ หลี่มู่ฟาน รู้สึกขนลุกขนพองทันที

“นายน้อย!”

เสียงของ อาเฉียง ดังขึ้นข้างหูของเขา  หลี่มู่ฟาน รีบ เอื้อมมือออกไปคว้าแขนของ อาเฉียง และมืออีกข้างขวาแขนของ ชุ่ยฮัว เอาไว้พูดอย่างร้อนรนว่า

“เร็วเข้า จับมือกันที่นี่เต็มไปด้วยหมอกพวกเราไม่สามารถแยกกันเดินได้”

“นายน้อยพวกเราควรทำอย่างไรดี!”

“อย่าตื่นตระหนก! จับมือกันแล้วถอยหลังเราจะกลับไป!”

แต่ถึงอย่างนั้นบริเวณโดยรอบก็เต็มไปด้วยหมอกหนาจนมองไม่เห็นเส้นทางกลับ

ด้วยความทรงจำของพวกเขาทั้งสามคนเดินไปยังทิศทางเดียวกันแต่ไม่ว่าพวกเขาจะเดินนานแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากหมอกได้

หัวใจของ หลี่มู่ฟาน ค่อยๆสงบลง จากนั้น อาเฉียง ก็พูดว่า “ศิลาจารึกนี้อีกแล้ว!นายท่านดูเหมือนว่าพวกเราจะกลับมาที่เดิม!”

“ศิลาจารึกงั้นหรอ?ทำไมฉันไม่เห็นมัน?”

ชุ่ยฮัว กล่าว “นายท่านพวกเรากำลังวนเวียนอยู่ที่เดิม ข้าเห็นแผ่นหินนี้มา 8 ครั้งแล้ว!”

ทั้งสองคนมีสายตาและความจำที่ดีกว่า หลี่มู่ฟาน เมื่อได้ยินพวกเขาพูด  หลี่มู่ฟานก็เกิดความคิดในใจ

“พาข้าไปดูหน่อย!”

หลี่มู่ฟาน ยืนอยู่ใต้แผ่นหินสูง 3 จั้ง ใบหน้าของ        หลี่มู่ฟาน เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ข้างบนแผ่นศิลาสีอาทิตย์นี้มีอักษรอยู่ทุกทิศทุกทางและไม่ใช่อักษรทั่วไปของทวีปเทียนเหิง

“ตาย!”

มีคำว่าตายสีแดงเข้มถูกสลักบนหินก้อนใหญ่

“นี่….”

หลี่มู่ฟาน  รู้สึกขนลุกหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เขาอาจจะไม่เข้าใจตัวอักษรสี่เหลี่ยมนี้ แต่สำหรับ หลี่มู่ฟาน กลับจำมันได้ในทันที!

นี่คือภาษาจีน!มันเป็นตัวอักษรแบบดั้งเดิมโบราณ!

เขาตกใจมาก คลื่นยักษ์โถมกระหน่ำในหัวใจของเขา

“ทำไมที่นี่ถึงมีอักษรจีนปรากฏขึ้น!”

อาเฉียง  แผ่นหิน 8 แผ่นที่เราผ่านมามีคำนี้เขียนไว้หรือไม่?

อาเฉียงพูดอย่างลังเลว่า “นายท่าน หมอกหนาเกินไป ข้ามองไม่ชัดนัก แต่ดูเหมือนว่าอักษรบนแผ่นหินอื่นๆจะไม่มีรูปร่างเช่นนี้..”

“เร็วเข้า ไปกันต่อ พวกเราไปดูอักษรบนแผ่นหินอื่นๆกันดีกว่า”

พวกเขาเดินต่อไปไม่นานเสียงใสกังวานของ ชุ่ยฮัว ก็ดังขึ้น

“นายท่านรีบมาดูนี่ ด้านหน้าทางขวามือมีแผ่นหินอยู่แผ่นหนึ่ง”

“บาดเจ็บ!”

บนแผ่นหินก้อนนี้เป็นอักษรจีนสีแดงเข้ม “บาดเจ็บ!”

“ตาย?บาดเจ็บหรอ? นี่ต้องการให้พวกเราตายหรือบาดเจ็บหรอ?

ขนแขนของ หลี่มู่ฟาน ลุกโชน

“ไป!มองหาแผ่นหินอื่นๆ!”

ทั้ง 3 คนเดินอยู่ในหมอกควันและพบแผ่นหินอีกครั้ง

“ตาย!”

เป็นคำว่าตายเหมือนเดิม

“นี่พวกเรากลับมาที่เดิมนั้นหรือ?”

หลี่มู่ฟาน รู้สึกสับสนเล็กน้อยแต่ อาเฉียง ที่อยู่ข้างๆพูดว่า

“นายท่านตามทิศทางของข้าพวกเราได้เดินกลับมา!”

เขาชะงักเล็กน้อยเขาจำได้ว่า ชาวอาณานิคมของเขาทั้งสองคนนั้นมีความแข็งแกร่งกว่าคนปกติถึง 40% เขาโกรธและคำรามออกมา

“ไอ้บ้า!ทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก มานำทางสิ!”