92 - สวรรค์มีตา
92 - สวรรค์มีตา
เย่ฟ่านได้แกะสลักภาพของหม้อขนาดใหญ่สามเท้าและสองหูไว้ในใจแล้ว อย่างไรก็ตามการพยายามหล่อหลอมสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ภายในทะเลแห่งความทุกข์ของเขานั้นยากเกินไป
และเพียงแค่พยายามรวมสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสิบเก้าตัวเข้าด้วยกันก็ทำได้ลำบากมากพอแล้ว
ในที่สุดเขาก็สามารถผสานสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสิบเก้าอย่างเข้าด้วยกันจนกลายเป็นวัตถุขนาดเท่าเม็ดถั่ว แต่เป็นการยากที่จะหล่อหลอมและเปลี่ยนรูปร่างของมัน
ไม่ว่าใครจะมองอย่างไร มันก็ไม่มีรูปร่างหน้าตาหรือความเกี่ยวข้องกับหม้อขนาดใหญ่
เย่ฟ่านพยายามหลายครั้งแต่ไม่ต้องพูดถึงรูปแบบของหม้อ เขาไม่สามารถแม้แต่จะสร้างรอยย่นบนสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์พวกนั้นได้ การปั้นหม้อจะเป็นกระบวนการที่ยากลำบากอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้วิตกกังวลเหมือนกัน เขาเพิ่งเริ่มทดลองเท่านั้นยังคงมีเวลาอีกมากในอนาคตที่จะขัดเกลาให้มันกลายเป็นหม้อ
ท้องฟ้าเริ่มมืดลงและเย่ฟ่านก็ฆ่าละมั่งสองตัวก่อนจะกลับ ในตอนที่เขากลับมาถึงร้านอาหาร ลุงเจียงก็ได้เตรียมอาหารที่หอมกรุ่นตั้งไว้บนโต๊ะแล้ว
ถิงถิงเปลี่ยนเครื่องแต่งกายใหม่และใบหน้าที่ร่าเริงของนางมีรอยยิ้มอันแสนหวานพร้อมกับลักยิ้มที่งดงามสองอัน
เด็กหญิงตัวน้อยมีความคาดหวังในความสุขต่ำมาก การได้กินอาหารมื้อใหญ่และไม่ถูกรังแกเป็นที่น่าพอใจสำหรับนางอย่างยิ่ง นอกจากนี้นางยังมีเสื้อผ้าใหม่ให้สวมใส่อีกด้วย
“วันนี้ตระกูลหลี่ตื่นตระหนกและเริ่มปฏิบัติกับทุกคนเป็นศัตรู โดยรวบรวมชายฉกรรจ์จำนวนมากมาอยู่ในตระกูลราวกับว่าพวกเขาต้องการปกป้องอะไรสักอย่าง” ลุงเจียงกล่าวในระหว่างมื้ออาหาร
"เกิดอะไรขึ้น?"เย่ฟ่านถาม
“ตระกูลหลี่มีตระกูลที่เป็นคู่แข่งกันซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้ ตระกูลนั้นยังมีผู้บ่มเพาะอยู่ภายนอก และเป็นหนึ่งในตระกูลที่เข้มแข็งที่สุดในพื้นที่นี้
ทั้งสองตระกูลไม่เคยเข้ากันได้ และตระกูลหลี่สงสัยว่าเป็นตระกูลศัตรูของพวกเขาที่เป็นคนสร้างความเสียหายให้กับสินค้าเมื่อไม่กี่วันก่อน””
เย่ฟ่านหัวเราะเบาๆและพูดว่า
“เดิมทีข้าวางแผนที่จะทรมานพวกเขาต่อไป แต่ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ต้องลำบากกับเรื่องนี้อีกแล้ว คราวนี้พวกเขาจะยุ่งกับธุรกิจของตัวเองจนไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นอย่างแน่นอน แต่ยังไงข้าก็ต้องไปเพิ่มไปอีกครั้ง”
…………...
หลังจากสอบถามรายละเอียดทั้งหมดทั้งหมดอย่างรอบคอบแล้วเย่ฟ่านก็ออกจากเมืองเล็กๆอย่างเงียบๆและวิ่งหลายสิบลี้ตลอดทั้งคืนเพื่อไปยังคฤหาสน์ที่อยู่กลางป่าเขา
เย่ฟ่านสามารถเข้าไปอย่างเงียบๆแม้ว่าตระกูลนี้จะมีผู้บ่มเพาะ แต่ขณะนี้พวกเขาไม่ได้อยู่กับตระกูลและมันเป็นเรื่องง่ายที่เย่ฟ่านจะค้นหาใครบางคนภายในห้องเก็บฟืน
“ใครคือพ่อบ้านจาง?”
ได้ยินเสียงที่แหลมคมจากภายในห้องก็มีเสียงดังขึ้นทันทีว่า
“ข้าเอง เจ้าเป็นใคร?”
“นายน้อยหลี่ให้ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า”เย่ฟ่านเดินเข้าไปขณะที่ช่วยเหลือชายคนหนึ่งซึ่งถูกเชือกมัดไว้อย่างแน่นหนาพร้อมกับพูดว่า
“นายน้อยของบ้านของเจ้ากลับมาจากสำนักศักดิ์สิทธิ์เอี๋ยนเซี่ยและวางแผนที่จะกำจัดตระกูลหวังอย่างทั่วถึง”
"อะไร……." พ่อบ้านจางดูเหมือนจะตกใจเขาจึงรีบถามออกไปอย่างรวดเร็วว่า
“เจ้าเป็นใครกันแน่?”
เสียงของเย่ฟ่านเย็นลงในขณะที่เขาพูดต่อ
“สงบอารมณ์หน่อย นายน้อยของตระกูลของเจ้าได้ขอความช่วยเหลือจากสหายนักเรียนของเขาสองสามคนและข้าเป็นหนึ่งในนั้น”
“ผู้น้อยคำนับท่านเซียน”
พ่อบ้านหลี่แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอายุไม่มาก แต่ในเมื่อเขาเป็นผู้บ่มเพาะก็ควรได้รับความเคารพอย่างสูง
“ไม่ต้องมากพิธี มีเรื่องสำคัญที่ข้าต้องให้เจ้าทำตั้งใจฟังให้ดี”
“ท่านเซียน โปรดสั่งสอน”
“มีน้ำมันอยู่สองสามถัง ออกไปข้างนอกแล้วจุดไฟ เมื่อไฟจุดแล้ว จงตะโกนเสียงดังว่านายน้อยของเจ้าจะทำลายล้างทั้งตระกูลหวังเข้าใจหรือไม่”
“อา ในกรณีนี้เราจะไม่ถูกฆ่าอย่างนั้นหรือ?”
ในขณะนี้พ่อบ้านจางอยู่ในสภาวะสับสนและไม่สามารถคิดวิเคราะห์ได้อย่างชัดเจน สิ่งที่เขาต้องการมีเพียงรักษาชีวิตของตัวเองเท่านั้น
“ผ่อนคลายเถอะ ความปลอดภัยของเจ้าจะรับประกันโดยเรา พวกเราสองสามคนต้องการที่จะทรมานพวกเขาอย่างช้าๆ และปล่อยให้คนในตระกูลหวังตายด้วยความหวาดกลัว”
“เอาล่ะ ข้าจะจุดไฟทันที และเมื่อถึงเวลาข้าจะออกไปพร้อมกับท่านเซียน”
เย่ฟ่านตบไหล่ของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้งว่า
“หลังจากที่เจ้ากลับไปเจ้าจะได้รับการสมนาคุณจากนายน้อยของเจ้าอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้รับคำชมจากท่านเซียนพ่อบ้านจางก็รู้สึกว่าเลือดในตัวเขาเดือดพล่าน และเขารีบใช้พละกำลังทั้งหมดของตัวเองแบบถังน้ำมันไม้แล้วราดไปทั่วบริเวณห้องเก็บฟืนและพื้นที่ต่างๆของตระกูลหวัง
เย่ฟ่านมองทุกอย่างด้วยรอยยิ้มและหายสาบสูญไปในความมืด
ไม่นานหลังจากนั้นไฟก็ลุกโชนสามารถเห็นได้แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลจากพฤหัสบดี และในทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนแหบแห้งของพ่อบ้านกลางดังขึ้น
“ไอ้สารเลวของตระกูลหวัง รังของพวกเจ้าถูกข้าเป็นคนทำลายเอง! พวกเจ้าคอยดูเถอะ นายน้อยของข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งตระกูลในวันนี้!”
ตระกูลหวังอยู่ในความโกลาหลและได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงพร้อมกับเสียงตะโกนด้วยความโกรธของผู้ชาย ในเวลาไม่นานผู้คนจำนวนมากก็ถือดาบวิ่งเข้าหาพ่อบ้านจาง
ในขณะนี้พ่อบ้านจางรู้สึกตื่นเต้น ด้วยการสนับสนุนจากเซียนเขาไม่รู้สึกกลัวใดๆ ในขณะเดียวกันเขายังคงจุดไฟเผาตรงนั้นตรงนี้ไปเรื่อยด้วยความสนุกสนาน
เมื่อเห็นเช่นนี้ผู้คนในตระกูลหวังก็ดวงตาแดงก่ำแล้วรีบวิ่งเข้าหาเขาด้วยความโกรธ มีดดาบในมือของผู้คนตระกูลหวังสะท้อนกับแสงไฟเป็นประกายระยิบระยับ
ในเวลานี้เองที่พ่อบ้านจางเริ่มรู้สึกกลัว ท่านเซียนไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นมาเลยและด้วยสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะหลบหนี
เขาส่งเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวแล้วพยายามวิ่งออกจากตระกูลหวัง แต่เขาวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้นศีรษะของเขาก็ถูกตัดลงมาอย่างรวดเร็ว
เมื่อสังเกตเห็นว่าพ่อบ้านจางถูกสังหารเย่ฟ่านก็ถอยกลับอย่างเงียบๆในความมืดแต่ไม่ได้จากไป
เขาใช้ประโยชน์จากความโกลาหลเพื่อจุดไฟเผาพื้นที่อื่นๆอีกหลายแห่ง ทำให้พื้นที่ทั้งหมดลุกโชนด้วยไฟที่ดูเหมือนจะปกคลุมท้องฟ้า .
ในตอนนี้เองที่เย่ฟ่านจากไปอย่างรวดเร็ว หายสาบสูญไปในความมืดในพริบตา
วันที่สอง ข้อมูลนี้ไปถึงเมืองชิงเฟิงและตระกูลหลี่ก็ตื่นตระหนกจนแทบเสียสติ
“คฤหาสน์ครึ่งหลังของตระกูลหวังถูกไฟไหม้!?”
"อะไร? จางชุนทำเรื่องนี้จริงๆ?”
“ไอ้เวร! จางชุน! ข้าจะฆ่าล้างโคตรเจ้า!”
ตระกูลหลี่ตกอยู่ในภาวะตื่นตระหนกราวกับมดบนกระทะร้อน พวกเขารวบรวมชายฉกรรจ์ทั้งหมด ขณะที่พวกเขาเตรียมที่จะเผชิญกับความโกรธแค้นของตระกูลหวัง
เมื่อคฤหาสน์ของพวกเขาถูกไฟไหม้ไปครึ่งหนึ่งตระกูลหวังก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว พวกเขาบุกทำลายร้านค้าของตระกูลหลี่ที่อยู่ภายในเมืองและปล้นชิงสินค้าและเงินทองไปทั้งหมด
วันนี้นอกเมืองชิงเฟิงทั้งสองตระกูลได้ต่อสู้นองเลือดอย่างดุเดือดและหลายคนเสียชีวิตจากทั้งสองฝ่าย พวกเขาไม่มีทางยุติความแค้นได้จนกว่าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะถูกทำลายล้าง
เมื่อถึงเวลาพลบค่ำทั้งสองฝ่ายถอยกลับชั่วคราว เป็นที่แน่ชัดว่าเรื่องจะไม่คลี่คลายเช่นนี้ และในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเลือดจะไหลเหมือนแม่น้ำ
คืนนั้นผู้คนในตระกูลหวังบุกเข้าเมืองชิงเฟิงโดยพยายามจุดไฟเผาบ้านของตระกูลหลี่ หากไม่ใช่ว่าเตรียมตัวพร้อมแล้วบ้านตระกูลหลี่คงถูกผู้คนนับร้อยเผาผลาญจนหมดสิ้น
ชาวเมืองในเมืองชิงเฟิงต่างก็ปลื้มปิติ ตระกูลหลี่มักจะทำร้ายพวกเขา แต่ไม่มีใครกล้าต่อต้านสิ่งนี้ ในที่สุดตระกูลหลี่ก็ถึงคราววิบัตินั่นแสดงให้เห็นว่าสวรรค์ยังคงมีตาอยู่
ลุงเจียงเห็นเป็นผู้ที่รู้เรื่องราวเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงเต็มไปด้วยความกังวล เย่ฟ่านหัวเราะแล้วกล่าวว่า
“ท่านลุงอย่าได้กังวลเลย ทั้งสองตระกูลนี้ไม่มีคนดีแม้แต่คนเดียว ต่อให้พวกเขาฆ่ากันตายทั้งหมดก็เป็นเพียงสุนัขตายฝูงหนึ่งเท่านั้น”
ชายชราพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เด็กน้อย อย่าทำเรื่องแบบนี้อีกในอนาคต……”
เขาเป็นห่วงเย่ฟ่านมาก เขารู้สึกว่าเด็กอายุสิบเอ็ดถึงสิบสองปีที่เด็กสร้างความโกลาหลครั้งใหญ่ระหว่างสองตระกูลได้อย่างง่ายดาย ในอนาคตเขาอาจจะเดินไปในทางที่ผิด
