ตอนที่แล้ว89 - หลุมลึกที่ไร้ก้น
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป91 - สิ่งประดิษฐ์แห่งเต๋าวิถี

90 - เดือดดาลด้วยความโกรธ


90 - เดือดดาลด้วยความโกรธ

เมื่อกลับมาที่ร้านค้าเล็กๆชายชราได้เตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว และถิงถิงก็เคาะประตูอยู่ตลอดเวลากระตุ้นให้เขาลุกขึ้นทำให้เย่ฟ่านยิ้ม

เมื่อเห็นเขากลับมาจากข้างนอกถิงถิงก็ตกใจและลุงเจียงก็ดูเหมือนว่าเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ลังเล เขาอาศัยอยู่มาเป็นเวลานานและรู้ว่าไฟอาจเกี่ยวข้องกับเย่ฟ่าน

“บ่ายนี้เรามีอาหารเพิ่ม กระต่ายป่าย่าง ไก่หอม มาลองชิมดูว่าผลไม้ป่าเหล่านี้ดีหรือไม่”เย่ฟ่านยื่นผลไม้สีแดงสดให้กับเด็กหญิงตัวน้อย

“โอ้โห น่ากินจังเลย” ถิงถิงมีความสุขมาก

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเย่ฟ่านก็กลับไปที่ห้องของเขาและศึกษาคัมภีร์เต๋าต่อไป เขารู้สึกว่าทุกครั้งที่เขาศึกษามัน เขาจะได้รับข้อมูลเชิงลึกที่แตกต่างกันไป

“เอ๊ะ!”

เย่ฟ่านตกใจดูเหมือนว่าหลายสิบบรรทัดในตอนเริ่มต้นของหนังสือสีทองค่อยๆเลือนลางและจางลงราวกับว่าพวกมันจะหายไปในไม่ช้า

“โชคดีที่ข้าจำมันได้หมดแล้ว ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นปัญหาจริงๆ” เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้น

แต่ทันใดนั้นเย่ฟ่านก็ได้ยินเสียงตวาดอยู่ที่ด้านล่างของร้านอาหาร

“เจ้าหยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รีบไปเตรียมอาหารมาไม่งั้นข้าจะทำลายร้านของเจ้า!”

“ความโชคร้ายที่สะสมมาแปดชั่วอายุคน ไฟขนาดใหญ่นั้นรุนแรงเกินไป ไอ้สารเลวนั่นเขาสร้างปัญหาให้กับพวกเรามาก!”

“หัวหน้าหลิว ในอนาคตเราจะทำอย่างไร? ตระกูลหลี่ไม่ใช่ว่าจะยอมปล่อยพวกเราง่ายๆ”

“เจ้ากำลังถามข้า แล้วข้าจะถามใคร? มาทำกันทีละขั้นตอน เฒ่าเจียงเจ้ามัวแต่จ้องเขม็งไปทำไม รีบจัดโต๊ะอาหารและสุรามาคลายความตึงเครียดของพวกเรา!”

คนที่กล่าววาจาเป็นชายวัยกลางคนที่มีผิวเหลืองอย่างแม่นยำเขามาที่นี่พร้อมกับญาติพี่น้องของเขา พวกเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล บางคนถูกไฟเผาร่างกายไปก่อนหน้านี้ ในขณะที่คนอื่นๆ ก็ถูกคนตระกูลหลี่ทุกทีจนได้รับบาดเจ็บ

ถิงถิงยืนอยู่หน้าโต๊ะและพูดอย่างไม่พอใจว่า

“อย่าตะโกนใส่ท่านปู่ พวกเราไม่เปิดร้านขายอาหารแล้วไปกินที่อื่นเถอะ”

"ปัง!"

หัวหน้าหลิวตบโต๊ะอย่างแรงด้วยฝ่ามือขณะที่ตาเบิกกว้าง

“ท่านเฒ่าเจียง หยุดพูดจาไร้สาระดีกว่า ถ้าเจ้าไม่เริ่มเตรียมอาหาร ข้าจะโยนหลานสาวของเจ้าลงไปในบ่อน้ำ”

“สาวน้อยออกไปที่มุมหนึ่งพวกเราไม่อยากรังแกเจ้า!” ชายที่ดูดุร้ายซึ่งแขนซ้ายพันผ้าพันแผลได้ผลักถิงถิงด้วยมือขวา เกือบจะทำให้นางล้มลง

ลุงเจียงรีบจับถิงถิงขณะที่เขาซ่อนนางไว้ข้างหลังและพูดว่า

“เราไม่ได้ทำธุรกิจอีกต่อไปแล้วจริงๆ ร้านนี้ไม่สามารถเปิดได้อีกต่อไป พวกเจ้าไปอยู่ที่อื่นดีกว่า”

“เจ้าลืมบทเรียนของเมื่อวานไปแล้วเหรอ? วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี แต่เจ้ากล้าที่จะยืนหยัดต่อสู้กับเรา?!” หัวหน้าหลิวมีรอยยิ้มที่เย็นชาและใบหน้าสีเหลืองของเขายิ่งดูน่ากลัวมากขึ้น

เขายืนขึ้นแล้วคว้าคอเสื้อของลุงเจียงก่อนจะตะคอกว่า

“เจ้าคนขี้ขลาด สองวันนี้เจ้าดูเหมือนจะไม่รู้สำนึก พวกเราเพิ่งพบกับความโชคร้ายอย่างแสนสาหัสแต่เจ้าก็ยังกล้าท้าทายเรา หรือเจ้าต้องการตายจริงๆ!”

“อย่าตีท่านปู่ของข้า……”

ถิงถิงเริ่มร้องไห้นางเพิ่งจะห้าขวบและเตี้ยเกินไป แทบจะไม่ถึงส่วนสูงของแขนของหัวหน้าหลิว นางทำได้เพียงกอดขาเขาขณะอ้อนวอน

“ข้าขอร้อง ปล่อยท่านปู่ของข้าไป เขาอายุเจ็ดสิบกว่าปีแล้ว…..”

หัวหน้าหลิวคว้าคอเสื้อของลุงเจียงไว้แน่น แม้ว่าเขาจะถูกไฟไหม้ แต่ลุงเจียงก็แก่เกินกว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา ในเวลานี้ใบหน้าของลุงเจียงเริ่มเขียวคล้ำและไออย่างหนัก

“หนูน้อยถอยออกไปด้านข้าง!”

หัวหน้าหลิวใช้กำลังยกขาและส่งถิงถิงกระเด็นออกไปทันที

เมื่อถึงเวลาที่เย่ฟ่านรีบวิ่งจากสวนหลังบ้านไปยังร้านเล็กๆเขาก็ได้เห็นฉากนี้ เขาคว้ากาน้ำชาที่อยู่บนโต๊ะทันทีและเหวี่ยงมันอย่างแรงไปที่ขาของหัวหน้าหลิวซึ่งกำลังยกขึ้นและรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อประคองถิงถิงให้ปลอดภัย

“พี่ใหญ่……”

ปากของถิงถิงส่งเสียงครวญครางขณะที่นางตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ตาโตของนางแดงและหน้าของนางเปื้อนน้ำตา เสื้อผ้าใหม่บนร่างกายของนางเต็มไปด้วยฝุ่นแล้ว

เย่ฟ่านโกรธจัดและรู้สึกราวกับว่าไฟถูกจุดขึ้นในร่างกายของเขา เขาบีบมือของหัวหน้าหลิวและพาลุงเจียงออกมาก่อนจะตะคอกออกไปด้วยความโกรธเคืองว่า

“พวกเจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่?!”

“เจ้าหนูน้อยคนนี้มาจากไหน? ดูเขาพูดสิ?” คนหลายคนที่อยู่ข้างๆรู้สึกขุ่นเคืองขณะที่พวกเขายืนขึ้นและจ้องมองที่เย่ฟ่านด้วยเจตนาร้าย

ใบหน้าสีเหลืองของหัวหน้าหลิวดูหมองคล้ำยิ่งกว่าที่เคย เขามองเย่ฟ่านอย่างเย็นชาแล้วตะคอกว่า

“ไอ้สารเลวที่ยังเด็กแต่พยายามทำตัวผู้ใหญ่ มาดูกันเถอะว่าตอนที่ข้าโยนเจ้าลงไปในบ่อน้ำเจ้ายังจะกล้าตะโกนแบบนี้อีกหรือไม่!”

คอของลุงเจียงมีรอยฟกช้ำและหน้าแดง เขาหมอบลงกับพื้นในขณะที่ไอเป็นเวลานานก่อนที่จะฟื้นตัวและลุกขึ้นยืน ถิงถิงรู้สึกประหม่าอย่างยิ่งและสะอื้นไห้เป็นช่วงๆขณะที่นวดหลังของชายชราเบาๆ

“ท่านปู่ ไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่ต้องกลัว ถิงถิง ถิงถิง อยู่ที่นี่แล้ว……”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไฟในใจของเย่ฟ่านก็ลุกโชนขึ้นแต่สีหน้าของเขากลับเย็นลงเมื่อเขาจ้องไปที่หัวหน้าหลิว

“เจ้าก็แก่ชรามากแล้ว หรือว่าเจ้ามีเพียงร่างกายที่เป็นมนุษย์เท่านั้นแต่ใจของเจ้ากลับเป็นสุนัขตัวหนึ่ง!”

“บัดซบ ไอ้เด็กเวรนี้มาจากไหน กล้าพูดแบบนี้กับหัวหน้าหลิว ทุบตีมันให้ตาย!”

ชายวัยกลางคนที่หน้าเหลืองยังไม่ได้แสดงความรู้สึกออกมา แต่ลูกน้องของเขาต่างก็แสดงความดุร้ายออกมาแล้ว

“อ๊าาาา!”

ตรงกันข้ามกับความคาดหวังคนๆนั้นเริ่มกรีดร้องอย่างน่าสังเวชเพราะตอนนี้แขนของเขาถูกเย่ฟ่านบิดจนหักอย่างชัดเจน

หัวหน้าหลิวถูกไล่ออกจากตระกูลหลี่และทั้งหมดนี้อยู่ในความคาดหมายของเย่ฟ่าน แต่เย่ฟ่านก็ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะมาสร้างความวุ่นวายอย่างรวดเร็ว

“ไอ้สารเลว ความกล้าหาญของเจ้าไม่เล็กจริงๆ”

หัวหน้าหลิวมีรอยยิ้มที่เย็นชาในขณะที่เขายื่นมือออกมาและตั้งใจจะตกใบหน้าของเย่ฟ่านทำให้เขาได้รับความอับอาย

“ป๊า!”

ฝ่ามือของเย่ฟ่านยื่นออกไปพร้อมกับตบใบหน้าของหัวหน้าหลิวและส่งเขาบินไปในอากาศจนร่างของเขากระแทกเข้ากับโต๊ะเก้าอี้ทางด้านหลังอย่างรุนแรง

ในตอนที่หัวหน้าหลิวลุกขึ้นยืนเขาก็กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ในขณะเดียวกันฟันเจ็ดถึงแปดซี่ก็หลุดร่วงออกมาด้วย

“ฆ่าไอ้ตัวเล็กนี่!”

หัวหน้าหลิวรู้สึกโกรธและหน้าเหลืองของเขาก็บิดเบี้ยว ดวงตาของเขาแดงก่ำจนแทบจะปลดปล่อยเปลวไฟออกมาแล้ว

คนเหล่านี้ไม่ทราบว่าเย่ฟ่านแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างไรและทุกคนก็เริ่มเข้ามาอย่างรวดเร็ว สายตาของเย่ฟ่านเย็นชาเขาไม่ได้รู้สึกกลัวแม้แต่น้อยและฝ่ามือของเขาก็ตบออกไปอย่างรวดเร็ว

“ป๊า!” “ป๊า!” “ป๊า!”

ในระยะประชิดมีเสียงตบดังขึ้นสิบครั้งอย่างต่อเนื่อง เย่ฟ่านใช้ทั้งมือซ้ายและมือขวาตบหน้าแต่ละคนโดยไม่มีผู้ใดรอดพ้นไปได้

“เจ้าเป็นสัตว์เดียรัจฉาน แม้แต่ผู้อาวุโสผู้โดดเดี่ยวกับหลานที่น่ารักของเขา พวกเจ้าก็ยังรังแกได้ลงคอ คนอย่างพวกเจ้าเอาไว้ไม่ได้จริงๆ”

ความแข็งแกร่งของเย่ฟ่านนั้นมหาศาล และหากไม่ใช่เพราะเขาควบคุมตัวเองไว้ศีรษะของคนพวกนี้คงถูกทุบตีจนบี้แบนไปแล้ว

“อ๊าาาา!”

“ไอ้เด็กเวร เจ้ากล้าตีพวกเราหรือ”

“อ๊าาาา เจ็บจัง แผลของข้า……”

คนเหล่านี้ถูกเย่ฟ่านตบจนกลิ้งไปบนพื้นขณะที่พวกเขาส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด

“ขอโทษด้วยลุงเจียง ข้าลืมไปว่านี่เป็นร้านของท่าน เดี๋ยวข้าจะทำความสะอาดให้เอง” เมื่อพูดจบเย่ฟ่านก็ลากขาของคนเหล่านั้นออกไปโยนไว้หน้าร้าน

อารมณ์ของลุงเจียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองผ่อนคลายลงทันที ความเจ็บปวดที่เขากับเก็บไว้นานกว่า 2 ปีในที่สุดก็ได้รับการชำระล้าง

ถิงถิง รู้สึกประหม่าอย่างยิ่งขณะที่นางร้องไห้และถามว่า

“ท่านปู่ พี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง? คนเลวพวกนั้นรังแกเขาด้วยเหรอ!”

“ถิงถิงไม่ต้องกังวล พี่ชายของเจ้าสบายดี คนเลวพวกนั้นถูกเขาตีจะลุกไม่ขึ้นแล้ว”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด