482 - ลาก่อน
482 - ลาก่อน
"อะไร? เจ้ากำลังออกจากภูเขามังกรหยกเพื่อกลับไปยังแคว้น ผิงซี?”
สีหน้าของเซเลน่าเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด
“เผ่าไม้ดำและใบมีดดำกำลังต่อสู้กันบนที่ราบกู่หลาง ความเกลียดชังนี้จะไม่ได้รับการแก้ไขโดยง่าย ชนเผ่าขนาดใหญ่เช่นพวกเขามีความสามารถเทียบเท่ากันและเข้าใจจุดแข็งและจุดอ่อนของกันและกันดี
ผลของการต่อสู้อยากจะตัดสินลงได้ภายในหนึ่งหรือสองวันและอาจยืดเยื้อกินเวลาหลายปี ก่อนที่ทั้งสองเผ่าจะสามารถตัดสินผู้ชนะและฟื้นฟูความสงบสุขบนที่ราบกู่หลางชนเผ่า จันทราใหญ่จะปลอดภัย
เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าชาวชาตูจะไม่มาที่ภูเขามังกรหยกเพื่อสร้างปัญหากับเผ่าของเจ้า แม้ว่าผลการรบจะได้รับการตัดสินในเวลาอันรวดเร็วแต่พวกเขาว่าต้องใช้เวลาพักฟื้นช่วงใหญ่
ช่วงเวลานี้จะถือเป็นเวลาที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับชนเผ่าจันทราใหญ่นับตั้งแต่ชนเผ่าชาตูบุกภูเขามังกรหยก เจ้าจะสบายดีโดยไม่มีข้า นอกจากนี้ข้ายังมีเรื่องมากมายที่ต้องทำในแคว้นกาน…”
เอี้ยนลี่เฉียงกลับมายังเผ่าจันทราใหญ่และห้องของเขาในลานอันทรงเกียรติด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ เขาหรี่ตาลงขณะพูดขณะมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา…
เซรานชี่ยังคงงดงามเหมือนเดิม เสื้อคลุมสีม่วงที่นางสวมช่วยดึงความสง่างามและความเย้ายวนของนางออกมา ในขณะที่เสื้อผ้ารัดรูปทำให้เห็นรูปร่างอันวิจิตรงดงามของนาง
ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของนางได้ดึงเสน่ห์ของสตรีที่เป็นสตรีที่แท้จริงได้อย่างเต็มที่ เอี้ยนลี่เฉียงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองนางอีกเล็กน้อย ผู้หญิงเช่นนี้สามารถดึงดูดสายตาของผู้ชายได้เป็นอย่างดี
หลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงแก้ไขวิกฤตที่ใกล้เข้ามาของชนเผ่าจันทราใหญ่เมื่อสามเดือนก่อน ทัศนคติของผู้หญิงคนนี้ที่มีต่อเอี้ยนลี่เฉียงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
นางไม่กลัวเขาแล้ว แต่กลับต้องพึ่งพาเขาเป็นอย่างมาก อย่างน้อยตอนนี้นางก็ค่อยค่อยหารือเรื่องต่างๆ กับเอี้ยนลี่เฉียงด้วยตัวนางเอง
“จนถึงตอนนี้ข้ายังไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงรู้จักเผ่าไม้ดำมากขนาดนี้ เหมือนกับว่าเจ้าสามารถทำนายอนาคตได้ และทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายของเจ้า มีข่าวลือว่าเจ้าได้รับคำแนะนำจากเทพในฝันนี่เป็นเรื่องจริงหรือ?”
เซรานชี่จ้องมองที่เอี้ยนลี่เฉียงอย่างจริงจังขณะที่นางม้วนเส้นผมของตัวเองเพื่อยั่วยวนเขา
“สิ่งที่เจ้าต้องรู้คือข้าคู่ควรกับความไว้วางใจและการพึ่งพาของเจ้า!” เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มและมองไปที่เซรานชี่และกล่าวว่า
“และโอกาสครั้งใหญ่ได้มาถึงเผ่าจันทราใหญ่แล้ว เพียงแต่ว่าเจ้าสนใจจะคว้ามันไว้หรือไม่”
“โอกาสอะไร”
“ข้าได้ยินจากเซเลน่าว่ามีทางเดินเล็กๆภายในภูเขามังกรหยกที่สามารถเลี่ยงผ่านเส้นทางศิลาขาวและนำไปสู่แคว้นผิงซีได้โดยตรง จริงเหรอ?”
“ใช่มีทางเแบบนั้นจริงๆ!” เซรานชี่พยักหน้าอย่างมั่นใจ
“ชนเผ่าจันทราใหญ่ เผ่าอู๋ซูและเผ่าปี่เยว่ มักจะใช้ทางเดินเล็กๆ นี้ภายในภูเขาเพื่อเข้าสู่เขตอิงเว่ยในแคว้นผิงซีเพื่อนแลกเปลี่ยนผลิตภัณฑ์จากป่ากับเกลือและแร่เหล็กจากทหารทางการ มิฉะนั้นมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะอยู่รอด
เหตุผลหนึ่งที่ชาวชาตูมองเราด้วยความโลภอยู่เสมอก็เพราะพวกเขาต้องการที่จะควบคุมทางเดินที่สามารถเลี่ยงผ่านเส้นทางศิลาขาวได้
แม้ว่าทางเดินนี้จะแคบเกินไปที่จะยอมให้กองทัพผ่าน แต่พวกเขาก็ยังสามารถส่งทหารเล็กๆราวๆร้อยนายมาประจำการที่นี่และบังคับให้ทุกคนใช้เส้นทางศิลาขาวเพื่อที่พวกเขาจะได้รับประโยชน์สูงสุด!”
“นี่คือโอกาสที่ข้าพูดถึง!” เอี้ยนลี่เฉียงแตะเบาๆบนโต๊ะข้างหน้าเขา
“ในเวลาที่ชาวชาตูวุ่นวาย การค้าระหว่างเจ็ดชนเผ่าของพวกเขาและแคว้นกานจะได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน หนัง สมุนไพรอัญมณี ผลึกอสูรหายากและไม้ล้ำค่าที่ชาวชาตูมักจะส่งไปยังแคว้นกานจะลดลงอย่างมาก
แต่ความต้องการของแคว้นกานสำหรับสิ่งเหล่านี้จะไม่เปลี่ยนแปลงและราคาสำหรับรายการเหล่านี้จะเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน
หากชนเผ่าจันทราใหญ่ อู๋ซูและปี่เยว่สามารถเปิดช่องทางนี้เพื่อส่งสินค้าจากภูเขาโดยใช้ม้า ข้าสามารถตั้งด่านการค้าชายแดนที่มณฑลอิงเว่ยเพื่อทำธุรกิจกับเจ้าอย่างเปิดเผย
เจ้าสามารถใช้ทรัพยากรในมือของเจ้าเพื่อแลกเปลี่ยนสินค้าและรับเงินมากขึ้นโดยไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป…”
ดวงตาของเซรานชี่เป็นประกายขึ้นทันที นับตั้งแต่ชนเผ่าทั้งสามถูกห้ามค้าขายโดยชาวชาตู พวกเขาก็ได้แอบทำธุรกิจขนาดเล็กในมณฑลอิงเว่ยเพื่อแลกกับเกลือและสิ่งอื่นๆ
กองทหารรักษาการณ์ในค่ายทหารรู้ภูมิหลังของพวกเขาและทำให้สินค้าของพวกเขามีราคาตกลงไปเป็นอย่างมาก
สิ่งที่พวกเขาส่งไปยังมณฑลอิงเว่ยสามารถทำราคาได้เพียงหนึ่งในสามของที่ควรจะเป็น หากสิ่งต่างๆเป็นไปตามที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด นั่นย่อมเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับสามเผ่าที่อาศัยอยู่บนภูเขาหยกมังกร…
“ข้าเข้าใจว่าอาณาจักรฮั่นได้กำหนดกฎเกณฑ์สำหรับด่านค้าขายชายแดน อย่างน้อยเจ้าต้องได้รับการอนุมัติจากผู้ว่าการแคว้นใหญ่…” เซรานชี่ยังคงมีข้อสงสัยเล็กน้อย
“เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับผู้ว่าการแคว้น มันจะไม่เป็นไรเมื่อข้าบอกว่ามันไม่เป็นไร!” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวด้วยความมั่นใจ
“เราสามารถทดลองดูได้ ตราบใดที่เจ้าสามารถตั้งด่านค้าขายชายแดนได้ เรื่องการติดต่อกับเผ่าอู๋ซูและปี่เยว่ก็ไม่ได้ถือเป็นปัญหาด้วยซ้ำ
พวกเขาจะคิดบวกมากกว่าเผ่าจันทราในเรื่องนี้ ท้ายที่สุด ประชากรของเผ่าจันทราใหญ่มีน้อยกว่าหนึ่งหมื่นคน ในขณะที่ประชากรของทั้งสองเผ่ามีมากกว่าสามหมื่น ซึ่งพวกเขามีความต้องการด้านทรัพยากรมากกว่าเรา!”
“พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปที่แคว้นผิงซี ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน จุดตรวจการค้าชายแดนน่าจะพร้อมภายในสามเดือน!”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เราจะติดต่อกับเจ้าได้อย่างไรหลังจากที่เจ้าจากไป” เซรานชี่ขมวดคิ้วขณะที่นางถาม
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มและยืนขึ้น เขาเดินไปที่ด้านข้างของบ้านเปิดหน้าต่างบานหนึ่งและปรบมือเบาๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกระพือปีกและมีนกสีเทาเงินบินเข้ามาจากด้านนอกและตกลงบนแขนของเอี้ยนลี่เฉียง
“อา เหยี่ยวเงินตาทอง…” เซรานชี่ตกใจ
แน่นอนว่านางจำนกชนิดนี้ได้ บนภูเขามังกรหยกมีสัตว์แปลกๆชนิดหนึ่งที่ยากมากที่จะจับ มันเป็นนกที่ฉลาดสามารถบินด้วยความเร็วเทียบเท่าสายฟ้า
แม้ว่าจะถูกจับได้แต่ก็ยังท้าทายมากที่จะทำให้มันเชื่อง เหยี่ยวเงินตาทองที่เชื่องจะมีมูลค่าหลายพันตำลึงทอง ไม่น่าเชื่อว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะสามารถควบคุมสัตว์ร้ายตัวนี้ได้อย่างง่ายดาย
เซรานชี่มองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงและเหยี่ยวเงินตาทองที่เกาะอยู่บนแขนของเขา ความลึกลับของเอี้ยนลี่เฉียงทำให้กระดูกสันหลังของนางเย็นลงอีกครั้ง
“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต เจ้าสามารถติดต่อข้าได้ผ่านเหยี่ยวสีเงินตัวนี้ ถ้าเจ้าต้องการส่งจดหมายถึงข้า สิ่งที่เจ้าต้องทำคือเข้ามาในบ้านหลังนี้และเปิดหน้าต่างนี้เหยี่ยวเงินจะมาหาเจ้าเอง…”
เอี้ยนลี่เฉียงพูดและยกแขนขึ้น เหยี่ยวสีเงินกระพือปีกแล้วบินหนีไป
ทันใดนั้นเซรานชี่ก็ถอนหายใจ
“ข้าไม่รู้ว่าเผ่าจันทราใหญ่จะตอบแทนความเมตตาของเจ้าได้อย่างไร!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้ามั่นใจได้เลยว่าข้าจะไม่ปล่อยให้เผ่าจันทราใหญ่ วิ่งไปที่สนามรบเหมือนแพะแกะ นอกจากนี้ขนาดของเผ่าจันทราใหญ่นั้นเล็กเกินกว่าจะทำเป็นแพะแกะได้!”
เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะอย่างเต็มที่ เขาเดินกลับเข้ามาในห้องแต่ไม่ได้นั่งลง เขายืนอยู่ต่อหน้าเซรานชี่ ยกคางของนางขึ้นเบาๆและมองเข้าไปในดวงตาของนาง
เอี้ยนลี่เฉียงไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้ในขณะที่เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเซรานชี่และรับกลิ่นหอมๆจากร่างกายของนาง เขาก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากอันบอบบางของเซรานชี่อย่างดูดดื่ม
“อืม…!”
ดวงตาของเซรานชี่เบิกกว้างและนางก็รู้สึกหนักใจ เพียงชั่วพริบตา เอี้ยนลี่เฉียงก็ตระหนักว่าลิ้นของเขาถูกล็อคไว้แน่นกับลิ้นของเซรานชี่
“พี่หลง…” เสียงของเซเลน่าดังขึ้นจากนอกประตูในทันใด
พวกเขาสองคนตกใจเล็กน้อยและแยกออกจากกันทันที เอี้ยนลี่เฉียงกลับมานั่งที่ของเขา และเซรานชี่รีบปรับเสื้อผ้าของนางในขณะที่หน้าแดงก่ำพร้อมกับรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำลายของตัวเองที่ติดอยู่บนใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียง
“อะแฮ่ม เข้ามาสิเซเลน่า…” เอี้ยนลี่เฉียงเรียกออกมาจากในห้อง
เซเลน่าผลักประตูเปิดออกและเข้ามาพร้อมกับห่อพัสดุในมือของนางแล้วกล่าวว่า
“อา ท่านแม่ก็อยู่ที่นี่ด้วย…”
"ใช่ ข้ามีเรื่องคุยกับผู้อาวุโสหลง แต่เราคุยกันเสร็จแล้วและค่ากำลังจะกลับ!” ใบหน้าของเซรานชี่กลับสู่ความสงบตามปกติอีกครั้งในขณะที่ถามลูกสาวของนางว่า
“เจ้าถืออะไรอยู่”
“เสื้อผ้าของผู้อาวุโสหลงบางตัวไม่เหมาะกับเขาอีกต่อไป นี่คือเสื้อผ้าที่ข้า…ข้าเตรียมไว้ให้ผู้อาวุโสหลง!” เซเลน่าตอบอย่างเขินอาย
"ผู้อาวุโสหลงจะออกจากเผ่าจันทราใหญ่ในวันพรุ่งนี้ พวกเจ้าก็คุยกันเถอะ...”
จิตใจของเซเลน่าว่างเปล่า...
แม้ว่าเซรานชี่จะจากไป เซเลน่าก็ยังจ้องมองเอี้ยนลี่เฉียงอย่างว่างเปล่าและน้ำตาค่อยๆไหลออกมาในดวงตาของนาง ก่อนที่น้ำตาหยดใหญ่จะไหลลงมาบนใบหน้าของนาง เอี้ยนลี่เฉียงเดินไปเช็ดน้ำตาของเซเลน่าเบาๆ
“เด็กโง่…”
“เจ้า… กำลังจะไปแล้วเหรอ”
“เจ้าเป็นของข้า เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งในอนาคต!”
เซเลน่ากอดเอี้ยนลี่เฉียงไว้แน่นและฝังศีรษะของนางไว้ในอกของเขา นางยังคงเงียบแต่ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นความรู้สึกตามธรรมชาติของชายหญิงก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง
