THW ตอนที่ 5+6(3/3)

THW ตอนที่ 5+6(3/3) ในที่สุดพระเจ้าก็ได้ลืมตาตื่น + ความหวังอยู่ที่มุม

เมื่อเย่เทียนได้ยินก็อดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา

พอลคือสามีของซูซาน ซึ่งถูกเตรียมเอาไว้เพื่อเก็บกวาดห้องและไล่เขาออกไป

จากนั้นซูซานก็หันกลับมาและเห็นว่าเย่เทียนได้ยืนอยู่ในห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว ทันใดนั้นก็ทำให้เธอต้องยิ้มออกมาด้วยความกระอักกระอ่วน

“คุณนับดู นี่คือ 5,000 ดอลลาร์ ค่าเช่าสำหรับ 5 เดือน”

เย่เทียนยิ้ม พร้อมกับส่งปึกดอลลาร์ออกไปด้วยความเจ็บปวด!

“เยี่ยมมาก!”

ซูซานยิ้มและรับเอาปึกเงินสดนั้นมา และเริ่มนับมัน

“ก๊อก.....”

เสียงประตูถูกเคาะอีกครั้งด้วยท่าทางคุกคาม เห็นได้ชัดว่าพอลได้มาถึงแล้ว

เย่เทียนเดินไปเปิดประตู และก็เจอกับใบหน้าอ้วนๆ อีกคน

“ไง! สตีเวน”

พอลพูดทักทาย และมองเข้าไปในห้อง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความระวัง

เมื่อเขาเห็นซูซานกำลังนับเงินอยู่ สีหน้าของเขาก็พลันเปลี่ยนไปทันที รอยยิ้มที่อบอุ่นและใจดีพลันปรากฏขึ้นบนหน้าของเขา ซึ่งต่างจากใบหน้าเมื่อกี้นี้อย่างสิ้นเชิง

เย่เทียนไม่สนใจเรื่องนี้ เขายิ้มและปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าไปในห้อง

ไม่นาน ทั้งสองคนก็มีความสุขกับดอลลาร์ปึกนั้น และเก็บมันใส่กระเป๋าของพวกเขา

จากนั้น พวกเขาก็สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของห้อง มันไม่ได้รกและสกปรกเหมือนก่อนหน้า แต่ดูแล้วสบายตาอย่างมาก นี่ทำให้พวกเขารู้สึกพอใจ ถึงยังไงนี่ก็เป็นบ้านของพวกเขา ไม่มีใครหรอกที่ต้องการให้บ้านตัวเองกลายเป็นเล้าหมู!

เมื่อพวกเขามองไปที่เย่เทียน พวกเขาก็พบกับความต่างจำนวนมาก

ในตอนนี้ใบหน้าของเย่เทียนมีสง่าราศี เต็มไปด้วยพลัง และดวงตาที่คมกล้า เต็มไปด้วยความมั่นใจ มองไม่เห็นท่าทางเฉื่อยชาแม้แต่น้อย

“นี่จึงจะเหมือนกับคนมีชีวิต ก่อนหน้านี้นายเหมือนกับคนสิ้นหวังอย่างไงอย่างงั้น!”

ซูซานตำหนิ

“ก็จริง!”

เย่เทียนพยักหน้ารับ ตอนนี้เขาได้ต่างไปแล้ว!

“ได้งานแล้ว? ได้ยินมาว่านายเป็นนักวิเคราะห์ด้านการเงินและการลงทุน จะกลับไปวอลล์สตรีทอย่างงั้นเหรอ? หากเป็นอย่างงั้น นายก็ไม่ควรที่จะอาศัยอยู่ในบรูคลินอีก แต่เป็นเขตแมนแฮตตัน เอสซีที่เหมาะจะเป็นที่พักของนาย”( Manhattan Soccer Club)

ซูซานถามด้วยความใสใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา

แมนแฮตตันเป็นตัวแทนแห่งความร่ำรวนในสายตาของคนอเมริกา และมันก็เป็นความจริง ในสายตาของคนนิวยอร์ก แมตแฮตตันเป็นเมือง ส่วนที่อื่นเป็นชนบท

เขตแมนแฮตตัน เอสซีเป็นสัญลักษณ์แห่งความร่ำรวยและสูงศักดิ์ ทุกคนต่างก็ภูมิใจที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น

ที่เขตตะวันออกตอนบน เป็นพื้นที่ที่คนชั้นสูงอาศัยอยู่กัน มันเต็มไปด้วยความเจิดจรัส หรูหรา และน่าหลงใหล มันเป็นศูนย์รวมของกลุ่มชนชั้นสูงเกือบทั้งหมดในอเมริกา

ส่วนทางฝั่งตะวันตกตอนบนนั้น เป็นที่อยู่อาศัยของชนชั้นกลาง มันเงียบ สงบ และเต็มไปด้วยความหวัง

ก่อนหน้านี้เย่เทียนก็อาศัยอยู่ที่ทางฝั่งตะวันตกตอนบน และมีความทะเยอทะยานว่าจะย้ายไปยังฝั่งตะวันออกตอนบน แต่ว่าโชคชะตาก็ยากที่จะคาดเดา และตัวเขาตอนนี้ก็ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่อาศัยอยู่ทางฝั่งตะวันตกตอนบนด้วยซ้ำ!

เมื่อได้ยินคำถามของซูซาน เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงบ้านหลังเก่า และงานกับชีวิตที่หรูหรา

แต่เรื่องนี้ก็ได้ห่างจากตัวเขา เพราะตอนนี้เขาเป็นแค่ผู้เช่าคนหนึ่งในบรูคลิน

ไม่นานเขาก็ได้สติ จากนั้นก็ยิ้มพร้อมกับส่ายหัว

“ฉันยังไม่ได้งาน และก็ไม่กลับไปยังวอลล์สตรีท ฉันเกรงว่าคงจะยากที่จะกลับไปในอนาคต!”

“อะไรนะ!”

ทั้งซูซานและพอลต่างก็ก้าวถอยหลัง

แต่พวกเขาก็ไม่ถามต่อ ถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น

หลังจากพูดคุยกันเล็กน้อย ทั้งสองก็ได้ลาจากไป

ก่อนที่จะออกจากบ้าน ซูซานก็ได้หันกลับมา และพูดกับเย่เทียนว่า

“อย่าได้ผิดหวัง และทำงานให้หนัก ฉันเคยได้ยินคำพูดของคนจีนอย่างนายว่า”เมื่อถนนนำพาไปสู่ทางตัน ความหวังจะอยู่ที่มุมนั้น“ฟังดูแล้วก็ดูเข้าท่าดี ฉันหวังว่านายจะเป็นเหมือนกับประโยคนี้”

“ขอบคุณ! ฉันจะตั้งใจให้มาก!”

หลังจากขอบคุณสำหรับซุปไก่ที่ปลอบโยนจิตวิญญาณของป้าซูซาน เย่เทียนก็ได้ส่งพวกเขาจากไป

จากนั้นเย่เทียนก็ได้ทำความสะอาด และมุ่งตรงไปยังพิพิธภัณฑ์เมโทรโปลิทันเพื่อทดสอบพลังดวงตาของเขา

มันเป็นหนึ่งในสี่พิพิธภัณฑ์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก มันมีของโบราณทุกสิ่งที่คุณต้องการ และไม่ว่าจะเป็นช่วงยุคไหน มันเพียงพอที่จะทำความเข้าใจกับความสามารถของดวงตานี้

หลังจากออกจากบ้าน เย่เทียนก็ไม่ได้ลงบันไดไปทันที แต่กลับมาที่ชั้นหก และเคาะห้องของเจสัน เพื่อที่จะคืนกุญแจโซ่ที่ยืมไปเมื่อวาน

จากความเข้าใจที่เย่เทียนมีต่อเจสัน เขาคงจะยังนอนอยู่บนเตียง

และก็จริง ไม่นาน เสียงของเจสันก็ดังออกมาจากในห้อง

“ใคร! มีเรื่องอะไร?”

“ฉันเอง สตีเวน ฉันเอากุญแจโซ่มาคืน”

เย่เทียนตอบ

หลังจากนั้นห้าหกวิ ประตูก็ได้เปิดออก พร้อมกับเจสันที่ยืนอยู่ในสภาพผมกระเซิงในชุดนอน

เย่เทียนไม่คิดที่จะเข้าไป เขาแค่มาคืนกุญแจโซ่และก็จะไปแล้ว

“อรุณสวัสดิ์เจสัน นี่คือกุญแจของนาย ขอบคุณมาก!”

“ด้วยความยินดี! ก็แค่กุญแจอันเดียว”

เจสันรับกุญแจคืน ขณะที่อีกมือยังคงถูตาอยู่

“อืม นายกลับไปนอนเถอะ ฉันขอตัวก่อน”

เย่เทียนหมุนตัวเตรียมจากไป

และในจังหวะนี้เอง เจสันก็พลันตาสว่าง พร้อมกับก้าวออกมาจากประตูและคว้าแขนเย่เทียนไว้ พร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“สตีเวน รอเดี๋ยวก่อน ฉันมีเรื่องบางอย่างจะถามนาย”

“เรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ? นายถามมาได้เลย”

เย่เทียนมองกลับไปที่เจสันด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าเขากำลังจะถามอะไร

เจสันมองไปที่ทางเดินรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เขาก็รีบดึงเย่เทียนเข้ามา และถามด้วยท่าทางน่าสงสัย

“เมื่อวานนายได้ปืนโบราณจากโกดังขยะ 1 ดอลลาร์อย่างงั้นเหรอ? และนายยังขายได้ในราคาสูงด้วยใช่ไหม?”

“หือ! ทำไมนายถึงรู้ล่ะ?”

เย่เทียนถามอย่างระวัง แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

เรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้ บริษัทโกดังเก็บของและร้านบราวน์ช็อปนั้นเป็นสาธารณะ! จะให้พวกเขาเก็บความลับเอาไว้ มันจะเป็นไปได้ยังไง?

เมื่อเห็นท่าทางของเย่เทียน เจสันก็เข้าใจ ข่าวลือนั้นเป็นความจริง และมันก็ทำให้เขายิ่งตื่นเต้นขึ้นไปอีก

“มันมีข่าวลือออกมารอบๆ ร้านขายของมือสองน่ะ และก็พวกที่ประมูลโกดังบ่อยๆ เรื่องนี้พนักงานร้านขายปืนของบราวน์เป็นคนพูดเอง

นายนี่มันโชคดีชะมัด! บอกฉันหน่อยสิพวก ทำไมนายถึงรู้ว่ามีปืนโบราณอยู่ในโกดังขยะนั่น? มันช่างไม่น่าเชื่อจริงๆ!”

เย่เทียนยิ้มและส่ายหัว

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีปืนโบราณอยู่ในนั้น! มันก็แค่โชค ไม่มีอะไรน่าพูดถึงหรอก”

เมื่อได้ยินคำอธิบาย และคิดไปถึงสถานการณ์ของโกดังขยะเมื่อวาน เจสันก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับในคำตอบนี้เท่านั้น

เย่เทียนไม่ได้วางแผนที่จะเข้าร่วมการประมูลโกดังด้วยซ้ำ เพียงแค่บังเอิญไปเจอเข้า จึงทำให้เขาหยิบได้รางวัลชิ้นใหญ่ไป

“นายนี่มันช่างโชคดีจริงๆ ดูเหมือนว่าพระเจ้าได้เริ่มให้การดูแลนายแล้ว”

“มันเป็นโชคจริงๆ ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? งั้นฉันไปก่อนนะ”

“ปืนโบราณนั่นยี่ห้ออะไร? พนักงานร้านปืนนั่นไม่รู้แน่ชัด ฉันอยากจะรู้”

เจสันถามออกมาด้วยความสงสัย

“ลูเกอร์ พี 08 ผลิตในปี 1940”

หลังจากตอบออกไป เย่เทียนก็ได้หมุนตัวจากไป ทิ้งให้เจสันยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น

“โอ้พระเจ้าช่วย! ลูเกอร์ พี 08 ซึ่งเก็บตกมาจากโกดังขยะ 1 ดอลลาร์ บ้าไปแล้ว! พระเจ้า! ท่านบ้าไปแล้วใช่ไหม? ทำไมถึงไม่ให้ของดีอย่างนี้กับผมบ้าง?”

　　........