ตอนที่ 32

เสียงเพลงเรียกเข้าของโทรศัพมือถือดังขึ้น ก่อนที่จะมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งยื่นมือออกไปกดรับสาย

“ฮัลโหล ว่าไงครับ ?”

[ โอ้ ~ ว่าไงสบายดีไหมเรา ? ]

ชายวัยกลางคนมองหน้าจอโทรศัพเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาขณะขับรถ

“ผมสบายดีพี่ ว่าแต่พี่เถอะโทรมาทำไมดึกๆดื่นๆแบบนี้ล่ะ ?”

[ หืม ? อ๋อ ตอนนี้ที่นู้นคงเป็นเวลากลางคืนสินะ เปล่าหรอกพอดีพึ่งเห็นข่าวของนายก็เลยอยากจะมาโทรมาแสดงความยินดีเสียหน่อยที่ได้เซ็นสัญญากับค่ายหนังยักษ์ใหญ่ระดับโลก ]

ชายวัยกลางคนหัวเราะออกมา

“ขอบคุณครับพี่ ว่าแต่พี่เถอะสบายดีไหม ?”

[ แน่นอนตอนนี้ธุรกิจของฉันกำลังไปได้สวยเลยล่ะ ว่าแต่นายเมื่อไหร่จะกลับมาเยี่ยมบ้านมั่งล่ะ ? คนที่นี้เขาคิดถึงนะ ]

“ก็คงหลังจากถ่ายหนังเรื่องนี้เสร็จนั่นแหละครับ”

[ งั้นหรอ เอาเถอะถ้างั้นฉันไม่รบกวนนายแล้วกัน ]

“ครับพะ… !”

ในขณะที่เขากำลังจอดรอสัญญาณไฟอยู่ที่สี่แยกอยู่นั้นก็ได้มีแสงไฟคู่หนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วจากด้านข้าง ชายวันกลางคนตกใจพยายามจะเร่งความเร็วของรถเพื่อหลบเลี่ยงการปะทะแต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว

ตูม !!

เสียงการปะทะกันดังสนั่นรถสปอร์ตราคาแพงของชายวัยกลางคนถูกชนจนสภาพยับเยินจากแรงปะทะ

[ เฮ้ !! เมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ ]

เสียงตะโกนจากปลายสายดังขึ้นแต่สภาพของเขาตอนนี้สาหัสเกินกว่าจะตอบกลับ ลมหายใจของเขาอ่อนแรงลงทุกขณะ และสายตาของเขาก็เริ่มจะพร่ามัว

[ ตอบพี่สิวี !! ]

เสียงนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยินก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับลง…

อ๊าาาาาา !!

วีสะดุ้งขึ้นจากเตียงพร้อมกับร่างกายที่เต็มเปียกโชกไปด้วยเหงื่อก่อนที่เขาจะหันซ้ายขวาเพื่อเช็คสภาพดูรอบข้าง เมื่อว่าทุกอย่างปกติเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ฝันนั่นอีกแล้ว”

วีลุกขึ้นจากเตียงและลากตัวเองไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า ดูเหมือนสองสามเดือนหลังมานี้เขาจะฝันประหลาดๆถึงเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะตาย

แม้การฝันแบบนี้จะไม่เป็นอะไรมาก แต่การที่ได้เห็นมันบ่อยๆคือว่าเป็นอะไรที่บั่นทอนจิตใจไม่น้อย ราวกับว่าฝันนั้นมันกำลังจะย้ำเตือนอะไรเขาสักอย่าง

วีมองตัวเองในกระจกเล็กน้อยก่อนจะพูดกับตัวเอง

“หรือฉันจะต้องไปหาจิตแพทย์ดี ?”

วีถอนหายใจอีกครั้ง

“ช่างเถอะ หากมองในแง่ดีมันก็คือว่าช่วยเตือนว่าฉันไม่ควรจอดรถตรงสี่แยก”

วีตัดสินใจสลัดเรื่องฝันบ้าๆออกไปจากหัวก่อนจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดวอร์ม เพื่อออกไปวิ่งยามเช้าตามเวลาเดิมปกติ

หลังจากจบกิจกรรมยามเช้าแล้ววีก็กลับมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปโรงเรียนนี่ก็ผ่านมาสามวันแล้วหลังจากเสร็จงานถ่ายโฆษณาดูเหมือนว่าจะยังไม่มีงานใหม่เข้ามา

“เฮ้อ ~ เป็นดาราตัวเล็กๆก็หางานยากแบบนี้ละน๊า ~”

วีบ่นขณะกำลังเดินไปโรงเรียน แม้จะผ่านวันเปิดเรียนมาถึงสามวันแล้วก็ตามแต่ตัวของวีก็ยังคงเป็นจุดสนใจของเหล่านักเรียนคนอื่นๆอยู่ดีไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามแต่

เมื่อมาถึงห้องก็เป็นเวลาเริ่มเรียนวิชาแรกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว วีนั่งลงที่โต๊ะของตัวเองอย่างใจเย็นก่อนจะหยิบหนังสือเรียนวิชาแรกออกมา

ดูเหมือนวิชาแรกของวันจะเป็นวิชาคณิตฯ ไม่นานนักครูผู้สอนก็เดินเข้ามา ทันทีที่ครูเข้ามาในห้องเขาก็เริ่มที่จะสอนทันที

“เอาล่ะ เปิดไปที่บทที่ 1”

จากนั้นครูก็เริ่มที่เขียนกระดาน วีเปิดหนังสือพร้อมกับจ้องมองไปบนกระดานอย่างว่างเปล่า ก่อนจะพบอะไรแปลกๆ

‘อะไรกันหว่า ? ตัวเลขพวกนั้น ?’

วีสับสนทันทีเมื่อได้มองไปยังไวท์บอร์ด เพราะเขาไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียว แม้เขาจะพยายามดูหนังสือเรียนควบคู่ไปด้วยก็ตามที

‘อะไรวะเนี้ย X Z มันคืออิหยังว่ะ ?’

ยิ่งเวลาผ่านไปวียิ่งสับสน ตัวหนังสือบนกระดานก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น วีกุมขมับของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

‘หยั่งกะภาษาของพระเจ้าเลย ไม่เข้าใจสักนิด’

ติ้งต่อง ~

เสียงออดหมดชั่วโมงเรียนดังขึ้นครูสรุปการสอนของวันนี้สั้นๆก่อนจะออกจากห้องไป ส่วนทางด้านวีตอนนี้หากเปรียบเหมือนในการ์ตูนแล้วละก็คนรอบข้างคงสามารถจะมองเห็นควันออกมาจากหัวของวีเป็นแน่

วีล้มฟุบลงบนโต๊ะก่อนจะร้องคร่ำครวญออกมา

‘แย่แน่ๆ ไม่เข้าใจสักนิดเดียวเลย’

‘ให้มานั่งเล่นคณิตแบบนี้ สู้เอาบทหนังมาให้อ่านสักสิบเรื่องยังดีซะกว่า’

‘เฮ้อ ~’

วีถอนหายใจพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง