อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 4 ความแค้น
ตอนที่ 4 ความแค้น
ความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไข
ผู้ชายที่เพิ่งถูกเขาล็อคคอ ชื่อฌอน และผู้ชายที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องนอนชื่อไรเดอร์ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนของบิล
เมื่อรู้ว่าบิลได้รับบาดเจ็บสาหัส อันยีถามอย่างกระวนกระวาย “มันเกิดอะไรขึ้น?”
ฌอนกล่าว “บิลยังอยู่ระหว่างการผ่าตัดเมื่อเราไปถึงและสถานการณ์ไม่ดี เราควรขึ้นรถแล้วพูดระหว่างทางดีไหม”
อันยีตามพวกเขาเข้าไปในรถทันที
ไรเดอร์ขับรถ ฌอนและอันยีนั่งข้างหลัง และบอกอันยีในระหว่างทางว่าบิลถูกยิงสามนัด ตอนนี้บิลกำลังได้รับการช่วยเหลือในโรงพยาบาลเอกชน สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายมาก
พวกเขาไปเก็บบัญชีวันนี้ อีกฝ่ายหนึ่งเป็นหัวหน้าแก๊งชาวสเปนชื่อคุก แก๊งชาวยิวไม่ได้ขายยา แต่ก็มีคนต้องการยาเสมอ หลังการเจรจา แก๊งสเปนได้รับ
อนุญาตให้ขายสินค้าในเขตแก๊งชาวยิว และแก๊งชาวยิวก็จะได้กำไรส่วนหนึ่ง
คุกมีหน้าที่ขายสินค้าในบล็อกของบิล มีห้าหรือหกคนที่อยู่ภายใต้เขา บิลนำฌอนและไรเดอร์ไปหาคุก คุกกำลังถ่วงเวลาและไม่ต้องการจ่ายส่วนแบ่งให้ด้วยซ้ำ บิลจึงพูดอย่างโหดร้าย แต่พวกเขาไม่คิดว่าลูกสมุนของคุกนั้นจะหยิบปืนขึ้นมาแล้วยิงให้บิลสองสามนัด
จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็เปิดฉากยิงใส่กันอีกสองสามนัด และคุกก็วิ่งหนีไปพร้อมกับคนของตัวเอง และทั้งสองก็รีบพาบิลไปรับการรักษา
ฌอนเล่า “ก่อนที่เราจะมา เราถามข้อมูลของผู้ชายคนนั้น คุก เสียเงินจำนวนมากในคาสิโนใต้ดินเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว ประมาณ 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ คาดว่าเขาสูญเสียเงินทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงไม่มีเงินที่สามารถเอาออกมาจ่ายได้”
อันยีจำได้ว่าบิลพูดเมื่อเช้านี้ว่าจะไปเรียกเก็บเงินจำนวนมาก 5,000 ดอลลาร์ซึ่งควรเป็นส่วนแบ่ง
เขาไม่ได้คาดหวังจะมีอุบัติเหตุดังกล่าว
รถมาถึงคลินิกเอกชนอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามคนเข้ามาและฌอนก็หยุดพยาบาลหญิงที่ผ่านไปมา “คุณพยาบาล บิลเป็นอย่างไรบ้าง”
“หมอยังคงทำการผ่าตัดและกำลังเอากระสุนที่ท้องออก เขามีเลือดออกมาก ฉันไม่รู้ว่าหมอจะช่วยชีวิตเขาได้ไหม”
พยาบาลสาวหันหลังกลับและเข้าไปในห้อง
หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก แพทย์วัยกลางคนและพยาบาลสองคนผลักเตียงออก
บิลนอนอยู่บนเตียง หน้าซีด ตาปิด และเขาไม่สามารถตอบสนองเลย
ฌอนถาม “หมอเมอร์ฟี บิลเป็นไงบ้าง”
ดร.เมอร์ฟีดันแว่นแล้วเหลือบมองบิล “กระสุนทั้งสามถูกนำออกไปแล้ว แผลได้รับการรักษาแล้ว แต่อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไปและเขาเสียเลือดมากเกินไป ฉันกลัวว่าโอกาสที่จะรอดคือ เพียง 30%”
“ฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว และฉันได้ทำทุกอย่างที่ทำได้ จากนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับประสงค์ของพระเจ้า”
ผลักเตียงไปที่วอร์ดถัดไป และพยาบาลก็ฉีดยาให้บิล
อันยีมองบิลที่มีใบหน้าซีด เขารู้สึกเศร้ามาก ทั้งสองต่อสู้ด้วยกันในสนามรบมาสามปีแล้ว และบิลเป็นน้องชายที่ดีที่สุดของเขา
เมื่อบิลรู้ว่าสถานะการณ์ฉันไม่ค่อยดี จึงให้มาหาที่ลอสแองเจลิสทันทีเพื่อช่วยเหลือ แต่ตอนนี้กลับได้รับบาดเจ็บและตอนนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรยังไม่รู้
หลังจากที่พวกเขานั่งลงแล้ว พยาบาลมองไปที่สามคนในห้องนั้น และพูด “พวกคุณออกไปเถอะ พวกคุณไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับการเฝ้าผู้ป่วยอยู่ ที่นี่ บางทีอาจจะนำเชื้อโรคมาให้”
ทั้งสามถูกไล่ออกจากวอร์ด
ในสนามหญ้าโรงพยาบาล ฌอนยื่นบุหรี่ให้อันยี
หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ อันยีถาม “คุณรู้ไหมว่าคุกคนนั้นอาศัยอยู่ที่ไหน”
ฌอนกล่าว “ที่ B43-79 บราวน์ อเวนิว อาคาร 2 ชั้น”
“คุกคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร”
“หัวล้าน วัยสี่สิบ จำง่ายมาก ทำไมคุณถึงถามแบบนี้” ไรเดอร์ถามอันยี
อันยีไม่ได้อธิบาย
หลังจากที่ทั้งสามคนสูบบุหรี่ ฌอนก็พูดกับอันยีว่า “เราจะกลับไปรายงานเจ้านายเกี่ยวกับเรื่องของบิล แล้วคุณทอมล่ะ?”
อันยีกล่าว “พวกนายไปกันเถอะ ฉันจะอยู่กับบิลอีกสักครู่”
ฌอนและไรเดอร์ขับรถออกไป
ในขณะนี้ ข้างนอกมืดสนิท
ไฟโดยรอบเปิดอยู่
มีลมเย็นๆ พัดมา
อันยีมาที่วอร์ดของบิลอีกครั้ง พยาบาลออกไปแล้ว เหลือแต่บิลอยู่ในห้อง บิลนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ
เขาเดินไปที่เตียง
ตบหน้าบิลและพูดอย่างเคร่งขรึม:
“บิล นายไม่ต้องการเสียชีวิตของนายในสนามรบ น่าเสียดายที่นายเกือบจะตายในมือของไอ้สารเลว”
“น้องชาย นายพักที่นี่ด้วยความอุ่นใจ สิ่งที่นายยังทำไม่เสร็จ ฉันจะช่วยนายทำให้เสร็จ และฉันจะให้อีกฝ่ายจ่ายอย่างสาสม”
พูดจบเขาก็หันหลังออกจากวอร์ด
โบกแท็กซี่บนถนนและรีบกลับไปที่บ้านของบิล
เปิดใต้โซฟาเผยให้เห็นปืนพก โคลท์ M1911 สองกระบอกอยู่ข้างใต้
ใส่แม็กกาซีนแล้วดึงโบลต์ให้แน่น
“กริ๊ก!”
กระสุนถูกโหลด
วางปืนสองกระบอกบนโต๊ะกาแฟ
ปิดไฟ
เขานั่งเงียบๆ บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
เขาไม่รู้ว่ามันใช้เวลานานเท่าไหร่
“แด๊งแด๊งแด๊ง!”
เสียงนาฬิกาดังขึ้น
สั่นรวม 12 ครั้ง
คือเวลาเที่ยงคืน
อันยีลุกขึ้น หยิบปืนสองกระบอกจากโต๊ะกาแฟแล้วเสียบเข้าที่เอวด้านหลัง และหยิบตลับกระสุนอีกสองอันใส่กระเป๋าของเขา
หยิบหมวกของเขาออกจากราวแขวนเสื้อโค้ทและสวมมันไว้บนหัวของเขา ดึงลงปิดหน้าเล็กน้อยแล้วเปิดประตูออกไป
บราวน์อเวนิว
ในเงามืด
อันยีมองไปยังอาคารเล็กๆ ฝั่งตรงข้าม
เวลาตีหนึ่งครึ่ง สภาพแวดล้อมก็เงียบสงัด
อันยีมาที่รั้วด้านหลัง วางมือบนรั้ว กระโดดเข้ามา ลงจอดบนสนามหญ้าในลานบ้านอย่างเงียบๆ
มาที่ประตูหลังบ้านแล้วหมุนลูกบิดประตูเล็กน้อย
ประตูล็อค
มาที่หน้าต่างและมองไปที่มัน มีแสงสลัวอยู่ข้างใน ซึ่งควรจะเป็นแสงสว่างในห้องนั่งเล่น เขาผลักหน้าต่างแต่ล็อค เขาเดินไปที่หน้าต่างอื่น ข้างในเป็นห้องครัว เขาผลักหน้าต่าง
ค่อยๆ ยกหน้าต่างขึ้น เขาเข้าไปได้อย่างง่ายดายและเหยียบเตาแล้วเข้าไปในบ้าน
มีทางเดินนอกห้องครัว และห้องหลายห้องทั้งสองด้าน ใกล้ประตูเขาฟังเสียง มีเสียงกรนดังๆ อยู่ข้างใน
มาที่ห้องนั่งเล่นอย่างระมัดระวัง ห้องนั่งเล่นสว่างแต่ไม่มีใคร เขาไปที่ประตูหน้าและเปิดประตูทิ้งไว้เพื่อให้เขาสามารถหลบหนีได้ตลอดเวลา
ถอดหมวกแล้วแขวนไว้บนราวแขวนเสื้อที่ข้างประตู
ดึงปืนพกสองกระบอกจากด้านหลัง ปลดเซฟตี้ เช็คกระสุนถูกบรรจุแล้ว และเปิดประตูห้องหนึ่งอย่างเงียบๆ
บนเตียง ผู้ชายกำลังหลับสนิท
ปืนพกถูกยกขึ้น
‘ปัง!’
กระสุนทะลุศีรษะของชายคนนั้นโดยตรง และผ้าปูที่นอนก็เปื้อนสีแดง
คนบนเตียงสั่นกระตุกเล็กน้อยแล้วก็แน่นิ่ง
เสียงปืนปลุกคนอื่นๆ ให้ตื่น และมีคนสองสามคนรีบออกจากอีกห้องหนึ่ง แต่ทันทีที่เปิดประตูออก พวกเขาได้รับการต้อนรับด้วยฝนกระสุน
‘ปัง ปัง!’
‘ปัง ปัง ปัง!’
มีเสียงปืนดังลั่น ทั้งสี่คนที่วิ่งออกจากห้องถูกยิงที่หน้าอกและหน้าท้องและล้มลงกับพื้น
อันยี่เหลือบมองคนเหล่านี้ ไม่มีคนหัวล้าน ดูเหมือนว่า คุก จะไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้
เมื่ออันยีนึกถึงคุกก็มีเสียงเล็กน้อยจากชั้นบน อันยี่รู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่หนาขึ้นและรู้สึกถึงอันตราย
เขากลิ้งหลบไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล
‘ปัง~!’
เสียงปืนดัง มาพร้อมรูขนาดใหญ่ที่เจาะเข้าไปในกำแพงข้างๆ จากอันยี และกรวดก็กระเด็นใส่ใบหน้าของเขา
คุกนอนชั้นบน เนื่องจากเขามีศัตรูจำนวนมาก เขาจึงตื่นตัวมาก เขาตื่นขึ้นทันทีหลังจากได้ยินเสียงปืน เขากลิ้งไปที่ข้างเตียงและเอื้อมมือไปที่ปืนบนตู้
นี่คือปืนลูกซองประเภทคันโยก วินเชสเตอร์ M1887 มันมีพลังมาก โยกคันโยกเพื่อโหลดกระสุน และคุก ก็รีบออกจากห้องในชุดนอนของเขา
ผ่านช่องว่างในบันได เขาเห็นร่างหนึ่ง เขายกปืนขึ้นเล็ง ผลคือผู้ชายคนนั้นหลบหนีทันเวลา
“ไอ้เวรตะไล กูจะฆ่ามึง!”
‘แคร็ก…ปัง!’
‘แคร็ก…ปัง!’
คุกยิงขณะเดินลงไป เนื่องจากพลังการยิงของฝ่ายตรงข้ามรุนแรงเกินไป เขาจึงถูกปราบปราม
เขามองดูศพบนพื้น
ยกศพขึ้นแล้วเหวี่ยงออกไปอย่างแรง เมื่อคุกเห็นร่างที่พุ่งออกมา เขาจึงยกปืนขึ้นและเหนี่ยวไกทันที
‘ปัง~!’
กระสุนถูกยิงใส่ศพ เนื้อและเลือดกระเซ็น
เพราะแสงไฟสลัว และคุกไม่เห็นว่าศพเป็นของใคร
ศพล่อเป้าดึงดูดพลังการยิงของ คุก ในที่สุดอันยีก็พบโอกาส กระโดดออกจากมุมด้านข้าง ยิงปืนสองสามนัดใส่ที่บันได
‘ปัง ปัง ปัง~!’
“อา~!”
คุกกรีดร้อง
คุกถูกยิงเข้าสองนัด
กระสุนนัดหนึ่งเข้าที่ท้องของเขา และอีกนัดหนึ่งยิงที่แขนถือปืนของเขา คุกล้มลงกับพื้น ปืนลูกซองของเขาตกลงบนบันไดแล้วกลิ้งลงมา
อันยี ยืนขึ้น ยกปืนขึ้นและเดินไปทาง คุก
ในที่สุด คุกก็เห็นหน้าคนๆ นั้นเป็นชายหนุ่มที่เขาไม่รู้จัก ชายหนุ่มมองดูเขาอย่างเย็นชา และเขาสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้าที่มีต่อเขา
“อย่า อย่าฆ่าฉัน!”
คุกกุมท้องด้วยความเจ็บปวดและอ้อนวอน
อันยีมองคุกหัวโล้นอย่างเย็นชา “ฮ่าฮ่า รู้หรือไม่ว่าบิลเป็นน้องชายของฉัน”
ในที่สุดคุกก็รู้ว่าใครที่กำลังจะฆ่าเขา
“ฉันสามารถให้เงินคุณได้ทุกอย่าง อย่าฆ่า...”
‘ปัง!’
ก่อนที่คุกจะพูดจบ อันยี่ก็ยิงเขาที่หัว
เขาไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับศัตรู
มองไปทั่วห้อง
มีเลือดอยู่ทุกที่ในทางเดิน บนผนัง และที่บันได ซากศพกระจัดกระจายอยู่ทั่ว ทำให้ดูเหมือนทุ่งสังหาร
เขาฆ่าคนไปหกคน เขากลับไม่รู้สึกอึดอัดเลย อาจจะเป็นเพราะการหลั่งอะดรีนาลีนในการต่อสู้
เป็นเวลากว่าครึ่งปีที่จิตวิญญาณที่มีนิสัยเงียบสงบได้หลอมรวมเข้ากับจิตวิญญาณของทอม ฮาร์ดีอย่างสมบูรณ์ ทอมเป็นผู้ชายที่มีประสบการณ์ในสนามสังหารในสงครามอย่างแท้จริง และสถานการณ์ปัจจุบันเป็นเพียงฉากเล็กๆ สำหรับเขา
มาที่ห้องของ คุกเปิดไฟ เปิดลิ้นชักที่โต๊ะ ค้นหา และพบกองเงินในลิ้น
